ve hiç ayılmamak istiyorum. insanlardan nefret ediyorum ama dip dibe olmak zorundayım sürekli. normal sıradan insanlarla iletişimim sıfır. sadece acı çeken ve bir şeylerin farkında olan insanlarla anlaşabiliyorum. anlaşılmaz olan ben değilim ama herkesin mavi giydiği yerde kırmızı garip kalıyor. uzun zamandan sonra içim ilk defa bu kadar nefret dolu. hep iyiliğin ve erdemin önemli olduğunu düşündüm ama diyorumki, bunu hak eden kaç kişi