22 yaşındayım akraba ilişkilerinden

akarba ziyaretlerinden, bayram ziyaretlerinden, düğünlerden, derneklerden, cenazelerdeni sırf gidilmesi zorunlu gibi gösterilmiş ve öyleymiş hissi yaratılan yerlere gitmekten nefret ederim.
o düğünlerde falan halay malay çekenler ve birde amk oynamayı bırak gülmemek için kendimi zor tutarım. bir kaç kez oynama girişimimde olmadı değil. (bkz: askere gidecek arkadaşı kırmamak)
ve düğünlerde sırf birbirini görmeye gelen akraba eş dost gibi gibik işiler.
normalde işi düşmediği sürece aramayan gibik akrabaların eş dostun bayramda kapını aşındırması ve içeri girip sanki hiç irtibatı koparmamış gibi muhabbetler etmesi (bkz: samimiyetsiz huur çocukları) şahsen bayramda ablamlar ve abimler dışında ziyarete gelen ve gelecek olan herkese aynı şekilde bakıyorum
cenazelerde aynı şekilde 90 yaşındaki kayınpederinin arkadasından ağlayan gelini, samimiyetsizliği alasıdır aga o kadar net diyorum bak. sevmiyorum.
ulan insanların samimiyet adına yaptığı herşeyden samimiyetsizlik akıyor!!!11!

edit:

sadece ve sadece akrabam, kan bağı var diye birini sevmek zorunda değilim ve hatta bu onların yanlışını kapatmam gerektiğini de göstermez hatta ve hatta onlardan nefret etmememi de sağlamaz
bir düğün yaparım ama o düğüne benim için değilde sırf yıllardır görmediğin eşi dostu görmeye gelirsin. la gelmesede olur benim için. amk sahtekarları bi hayırlı olsun der gibtirip giderler.