incide bile söylemeye utandığımız

beyler, akşam 10-11 civarı belediye otobüsüne bindim. Çok insan yoktu. 4'lü koltukta tatlı bi kız oturuyordu. karşısına oturdum. bakışırız falan hesabı. Ben oturur oturmaz, kız "naber canım?" dedi. Ben de özgüven patlamasıyla "iyiyim canım senden naber?" dedim. kız 3-5 sn daha konuşmaya devam etti ama yüzüme bakmıyor. Kulaklara bir baktım, kulaklık. Kıpkırmızı oldum. Derken yandaki koltukta 50 yaşlarında bir dayı, kıkır kıkır gülmeye başladı. Derken o kıkırtı yavaş yavaş önce kahkahaya, sonra anırmaya döndü. Hayvanın evladı sanki ömrü hayatında ilk kez gülüyor. dıbına koduğumun çocuğu sonra kalktı. Omzuma vura vura gülmeye başladı. Abi yapma ne yapıyosun diyorum. Kız "bi dakka canım" deyip kulaklığı çıkarana kadar salya sümük anırdı yanımda. Kız doğal olarak noluyo? diye sordu. Hayvanın evladı da " bu salak kendiyle konuşuyon sandı sana cevaplar veriyor" dedi anıra anıra. kız da güldü dıbına koyim. Dayı yaşlı başlı adamsın yakışıyor mu yaptığın desem de. Ben inene kadar anırmaya devam etti.

Bu da en fena madara olduğum anlardan biri ve sözlükteki ilk yazımdır. :(