conter strike da botlarla konuşan adam

evet o benim. tek çocuğum. ne kardeş var ne abi. küçükken yalnız bir çocuktum. top oynamaktan anlamam. mahalledeki binlerde futbol delisi. yannan gibi top oynuyolar sabah akşam. bende eve kapanıp pardayanları okurdum. sonra bilgisayar alındı. hemen counter strike ı yükledim. botları attım. hepsiyle konuşuyordum. dertleşiyordum. bazen kızdırıyorlardı beni. "skor tablosuna bak dıbına kodumun oglu" diyordum. kim daha çok adam vurmuş? alakasız yanıtlar veriyorlardı. tabii bu beni kızdırmak için onların birlik olup oynadıkları bir oyundu. hepsi bana karşı cephe almış, düşman tavırlarla süzüyorlardı beni. bazen yüzüme bile bakmıyorlardı. kendi takımımdan adamlar dahi giblemiyordu beni. giblenmek için komutlar gönderiyordum.

uzaklaşın bomba patlamak üzere!
-olumsuz.
-olumsuz.
-olumsuz.

killer: ananızı gibeyim hepinizin huur cocukları.

diyordum. -8 yapıp hepsini katlediyordum. soykırım yapıyordum. sırf akılları başlarına gelsin, bundan sonra bana karşı hareketlerine dikkat etsinler diye yapıyordum bunu. ama bir türlü akıllanmıyorlardı. hala taşak geçiyorlardı benimle. kendi aralarındaki muhabbete beni dahil etmiyorlardı. kendimi çok önemsiz hissediyordum. bu sefer değişik yollar deniyordum. hepsinin eline bıçak verip sıraya dizip teker teker vuruyordum. yine akıllanmıyorlardı. akıllanmayacaklardı. onlara yaptığım son jest oyunu silmek oldu. hepsini tarihe gömdüm. beni giblememenin cezasını kesmiştim onlara. artık yoklardı. onları sonsuzluğa mahkum etmiştim ve mutluydum.