karşı kaldırımda kalmış hayat kimsesiz bi sokak lambası gibiyim akşam vakti aydınlanan, biraz ayyaşım biraz meczup içmişim leyla gibiyim ve biraz mecnun biraz mahçup biraz madurum ve bayağıdır hasrete mahkum ve bayağıdır sevgiye mahkum anlamıyo bu izmir beni arkadaş tutmuş yakamdan git diyo gidebildiğin kadar kaderin kederine sokayım arkadaş dertmi var bende istemediğiniz kadar

dizilin yazıcam

bir sigaram yanardı benim için birde annem. sonra annem kanser hastası oldu ve onu kaybettim kendimle yanlız kaldığım her an derdim intihar et.evle aram kadar bozuktu kafam hep ben büyüdüğümü düşünürdüm ama onlar beni hep çocuk sanar. sınavlar artık kağıtta değilde hayattaydı sanki. hayatımı derdimi aşkımı anlatırdım hiç dert çekmemiş bisküvi çocuklarına sadece bi saniyeliğine şöyle bi aile düşünün kardeşiniz annenizden doğmamış zaten babanızın karısıda anneniz değil neyse düşünsenizde anlamıcaksınız o yüzden düşünmeyin...