şizofrenin aşk acısı

Öncelikle: http://www.youtube.com/watch?v=BGBM5vWiBLo&NR=1

Herzaman çektiği acıdan dolayı pek sıkıntı olmaz onun için. Nede olsa daha büyük dertleri vardır. Arada bir hatırlar o kadar.

Uzanır şizofren masanın üstündeki kahve fincanına. Sonrada sigara paketini arar gözleri fakat ne büyük talihsizliktir ki paket bomboştur. Neyse ki kahvem var diye düşünür. Ama o da nesi kahvenin yüzeyinde sırt üstü uzanmış bir sinek göz yaşlarıyla karışık kurtar beni abi çıkar bu cehennemdem bakışını atmaktadır. Sinek bilmiyor ki şizofrenin uzatacağı elin onu cehenneme çekeceğini

içlerinde hep büyük bır sıkıntı olur şizofrenlerin. Evrendeki hiçbir cisim onlar için anlam taşımaz. işte bundan dolayı ne sineğe yardım eder ne de sigarasının bittiğine üzülür. Kalkar masanın başından tuvaletin o buz gibi taşına oturup ısınmaya çalışır. Duvardaki karolarla nerden geldik nereye gidiyoruz felsefesini tartışırken idrarının suyla temas etmesinin çıkardığı sesler eşliğinde hıçkırarak ağlar şizofren. Tuvalete ne için geldiğini hatırlar o an. Bir parça peçete koparır rulodan. Acaba gözyaşlarımımı silsem yoksa zütümümü diye düşünür. Ve en mantıklı cevabı bularak zütünün takuyla terk eder tuvaleti. Nede olsa tuvaletin dışarısı tuvaletten temiz değildi.

Ama şizofren düşünmezki geride sıcacık bir tuvalet taşı ve sırılsıklam bir mendil bıraktığını. Eğer düşünseydi belkide oracıkta sıkacaktı kafasına. Çünkü tanrı ona adil davranmıştı. Herkese olduğu gibi onada çok acımasızdı..

Üzülmesi gereksizdi belkide. nasıl olsa görevi olan insanların hiçbirinin görevi dünyayı kurtarmak değildi. Şizofrenin tek görevi kendini kurtarmaktı. ama nasıl. tarih bu sorunun etrafında taklalar açan binlerce büyük insana görev verdi. bu görevi tamamlamak mario'da prensesi kurtarmak gibi değildi. belkide daha kolaydı.

iyi ve kötüyü sorgulayacak zamanı yoktu onun. Dünyayı kurtaracak zamanıda yoktu. Konu kendini kurtarmaysa eğer. Üzgünüm dostlarım. Ne şizofren ne de biz bu dünyaya gelerek kurtulma şansını kaçırdık bir kere. Ama nasıl bir içgüdüyse şu yaşama içgüsü bırakamıyorsun işte bu pisliği. Yanan bir demiri sıkıca tutmak gibiydi şizofren için yaşamak.

Normal olan insanlar için durum daha kolaydı. Onlar kandırılıyorlardı. Düşünmüyorlardı ve üzülmüyorlardı. Saçma sapan zevkleri vardı hepsinin. Peki ya bizler. şu dünyaya başkaldırmayı seçmiş kişiler. Başaramayacağını bile bile uçmayı deneyen bizler düştüğümüzde normal olanlardan çok daha fazla acı çekeceğiz.

Hangimiz yanlış yoldayız bilinmez ama 'Başarabiliyorsanız düşünmeyin.'

Şizofrene senin mutlu olma hakkın yokmu be adam diye soruyorlar. Benim kandırılma hakkım yok diye cevap veriyor. insanların sahip olabileceği ellerinden alınamayan en gerçek ve tek hak ölebilme hakkı. Ne kadar acı çeksende ne kadar daha iyi bir hayatın hayalini kurmak istesende ölmek istemiyorsun işte. işte asıl mesele burda sanırım. Mutlu olmak istedikçe üzülüyordu şizofren. Ne zaman mutlu olmaktan vazgeçerse o zaman huzura kavuşacaktı.

Peki ya bugün mutlu olan insanların kaçı huzurun tanımı yapabilirdi. Ya da kaçı doğru tanımı yapacaktı. insanlar gerçekten neden burada olduklarını biliyor mu acaba. Acaba neden bu amaçsızca varoluş. Ve neden bu bitmek bilmez yaradılış.

Birisi çıkıp dinleyin tüm insanlar bundan sonraki amacımız dünyayı tüm canlılar için yaşanabilir bir yer haline getirmek deseydi emin olun 1 günümüzü almazdı bu sorunun çözülmesi. Bir amacımız yok işte. Neydi bu hayretler içinde izlediğim bencilliğin sebebi.

ki Ne kadar normal gözüksemde içimde tehlikeli düşünceler beslediğini düşündüğünüz o deliyi ölesiye yaşatacağım. Pes etmek yok. Hiç bir fikre hiçbir akıma kapılıp gitmeyeceğim. Bana salaksın, yanlış yoldasın gibi kelimeler kullananlara inatla 'benim yolum sizinki gibi dört şeritli asvaltla kaplı bir yol değil engebeli dar sonu olmayan bir patika' diye bağırıp 'belkide yolumun bu zorluğu size yanlış yolda olduğum izlenimi vermiştir' diyeceğim. Çünkü sizin boşluğa savurunca alkış aldığınız o çelimsiz kolların çok daha güçlüsü bu yolda bedenim her yanına saplanıyor ve belkide çığlıklardan dolayı alkış seslerini duyamıyorum. O tıkış tıkış olan ve kalabalığın sizi ordan oraya sürüklediği yola inat benim patikam seçeneklerle dolu. Benim patikam hak yolunda değil benim patikam güzel bir iş güzel bir eş yolunda değil. Benim patikam sizin hayalleriniz değil tam aksine belkide kabuslarınız.

Tanrıya olduğu kadar tabiat anayada kızgındı şizofren. Neden bu kadar kontrolsüz bir gücü evrimleştirmişti acaba. Doğadaki ekosistem çokta mükemmel değildi galiba. Güçlünün gücsüzü ezdiği bu doğada olduğu gibi şizofrenin içinde bulunduğu bu sosyal sistemde aynı prensipte işliyordu. Keşke herşey sizofrenin beyni gibi işlese her damla bulsa kendi yatağını. Her yumruk gevşese. Her kalp yaşamak için değil yaşatmak için atsa. Beyindeki vertexler kötülüğü engelleyebilse. Bu evren sınırsız bir pist ve bizde pistte birbirine çarpıp duran salak sürücüleriz. Şizofren atlamıştı arabadan yolun kenarına.

çok geriden izliyordu bizleri.

Amk zamanında çok içerdim ben. Kafaya bak