şizofrenik birinin hayatı

bir insan allah yok dediğinde bu kadar garipsenmesini de anlamıyorum olağanüstü bir varlıktan bahsediliyor sonuçta ve bence yok demesi çok normal onu dışlamayacaksınız haklı olduğunuzu göstereceksiniz o kişiye eğer onu dışlarsanız zaten yanlış yapmış olursunuz. eşyalara o kadar fazla değer veriyoruz ki. hatırlıyorum 15 yaşında dükkana bakarken maliyeden geldiğini söyleyen 2 adam takım elbiseli ellerinde iş çantası ee inandırıcı geldi tabi. dediler ki her esnafın alması gerekiyor dedim bende bi babama sorayım gerek yok dediler herkes alıyor bundan dediler. aradım şansa açmıyo telefonunu bende aldım 8 tl ye gazete kitlediler... babam akşam geldi gazeteye baktı dedim böyle böyle surat ifadesinden yanlış birşey yaptığımı anladım ama birazdan beni döveceğinide anladım. önce birkaç küfür sonrasında suratıma gelen bi yumruk. karşılık vermiyordum babamdı o benim sonuçta. geç dedi arkaya tırsa tırsa yanından geçerek dükkanın arka tarafına geçtim ağladım orda yarım saat boyunca hiç durmadan... 8 tl ya sadece 8 tl için. içimden sövmeye başlamıştım tutamıyordum kendimi ağlıyordum. 8 tl için babamın beni dövmesini hazmedemiyordum.

@30 sen=ben anlattın işte aynen öyle

@34 emin değilim. ama hiçbirşeyden emin değilim.

tanrı var diyorum ateistlere islamı anlatıyorum ama kendimi dahi tam olarak inandıramıyorum. küçükken o kadar korkutuldum ki Allah çarpar cehenneme atar taş yapar diye. sonrada allah ı sev diyolar lan küçüklüğümden beri korkuttunuz öcü gibi gösterdiniz. iyilik yaparsan seni sever diye büyütseydiniz belkide böyle olmazdı.

aynanın karşısına geçip benmiyim lan bu diye bağırasım var. ben bu olamam lan neyim ben ne diye bağırasım var. benim mi bu vücut benim bu et yığını diye bağırmak istiyorum. Tanrıyı görmek istiyorum ben tanrıyı :(

@37 okudum attığını. ben yazarak rahatlıyorum hep kendim yazardım not defterine falan deneme yazılarım var ama hepsi gitti yok oldu. eğer yazmazsam birileriyle bu konuları konuşmazsam işte o zaman kafayı yerim varsın kimse okumasın ama ben yazayım.

ağlamak istiyorum sebepsizce ve nedensizce ağlamak istiyorum... Sanki yaşam enerjim her saniye sömürülüyor... Sanki birileri benim hayatımı yaşıyor gibi. Yaşama isteği kalmamış dünyadan hiçbir beklentisi olmayan birine dönüşüyorum yavaş yavaş. içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor sadece olduğum yerde ölümü beklemek istiyorum. Uyuyup uyanmamak istiyorum.

rez alanlar için devam ediyorum.
kafam çok karışık neleri yazsam bilemiyorum gerçekten. yeni bişey farkettim küçüklükte nefret ettiğim kapalı hava artık en sevdiğim hava oldu. bugün istanbul da hava kapalı ve artık kapalı havaya bayılıyorum kendimi çok daha iyi hissettiriyor. hele o gelen toprak kokusu... pesimist birine mi dönüşüyorum acaba ben ? sorularıma hala yanıt arıyorum bide bulabilsem çok iyi olacakta bulamıyorum işte. sıkışmış gibiyim şu kodumun dünyasında evrenin bilinmeyen bir köşesinde ölümü beklemek istiyorum artık.

bugün 9 gün olan devamsızlığım 10 gün oldu... niye böyle ki okul acaba ? insanın hergün gitmek zorunda olduğu bir okul çok saçma. tek amacın öğrencilerin sınavlardan yüksek not almasını beklemek. e gibeyim ben böyle işi sınıf ot gibi çalışıyor sınavlara ulan yüksek alıyonda 3-5 gün geçiyo aklında hiçbirşey yok. sınavdan yüksek aldında ne oldu acaba beyinsiz inek. bilişim- web tasarım okuyorum sınıfta 3-5 kişi hariç adam gibi pc kullanmayı bilen yok hiçbiri forumda takılmamış hiçbiri henüz format atmaya bile korkuyor bozarım diye dıbına koyim. sanırım okul hayatımda bitmek üzere devamsızlık yüzünden ama pekte umrumda değil ben babamdan ne kadar dayak yiyeceğimi hesaplıyorum acaba kolumu falan kırar mı ? amaan kırsın nolcak 10 gün sonra iyileşir bişey olmaz.