şizofrenik birinin hayatı

9. sınıfta falan dinimi sorgulamaya başlamıştım çünkü kafama takılan onlarca yüzlerce soru vardı ve bu beni rahat ediyordu. Her bir taka gülen birisiyim aslında komik olduğundan değil mesela bişeye gülüyorum ama istediğim anda durabiliyorum. Yani gerçekte gülmüyorum aslında. Küçük yaşlarda 9-10 yaşlarında falan kafamı yastığa koyar mal mal hayaller kurardım acaba renksiz bir ortam nasıl olur diye falan tabi hayal bile edemiyorum öyle bişeyi. Grupta az çok tanırsınız her bi taka ilgi duyan biriyim.

tamam

Böyle silik derler ya öyle bi cocuktum küçükken dayak yerdim mal gibi herkesten hep ezilirdim cevap veremezdim hani elimde bişey olsa birisi onu benden alsa karşı koymazdım. Saf biriydim çünkü 12-13 yaşlarında cenabet halde 1 sene aralıksız namaz kıldım çünkü bilmiyorum boy abdesti falan hiç almadım kimsede anlatmadıki. Her aklıma geldiğinde tövbe ediyorum. Daha 5-6 ay öncesine kadar ateisttim şimdi ise millete islamı anlatıyorum çünkü bayaa bilgi birikti araştırdıkça. 7. sınıftan beri babamın yanında telefon dükkanında çalışıyorum 3 senedir 1 gün bile tam boş günüm olmadı. ve şu anda dükkandayım.

Doğal olarak babamı hiç ama hiç sevmiyorum. bin diye bahsediyorum kendisinden hep. Çünkü gezeceğim yılların tamdıbını aldı benden o bin. Öğlen hep ben dururum dükkanda ve aklım bi karış havada olduğundan dükkanı süpür falan diyo hep unutuyorum amk zaten bi taraftan okulla ilgili website işleri falan var amk anlamıyo hakaret edip duruyo oç. Küfürler ediyo dükkanda

Zaten bir çok defa sahip olduğum herşeyi (bi tak yok ama ) bırakıp başka bir yere gitmeyi düşündüm kendime göre yaşayacaktım. Kendi doğrularımla kendi isteklerime göre şekil verecektim hayatıma ama hiç gerçekleştiremedim bunu ve hayatımı okul dükkan ev diye geçirdim hep. sorgulamalarım yüzünden birçok defa intihar boyutuna geldi çok aşırı değilde kafamın allak bullak olduğu zamanlar. kafamda hiçliği canlandırmaya çalışıyordum hep. Nedense hep çocukların çok sevdiği birisi olmuşumdur. Ben büyüklerimin bana davrandığı gibi değilde bana nasıl davranılmasını istiyorsam o şekilde davranıyordum hep çocuklara. Yaşına bakmadan oyun oynarım onlarla gelirler bazen topu dükkanın cdıbına vururlar bende normal bi şekilde cam falan kırılır çocuklar biraz aşşağıda oynayın derim hep onlarda hemen giderler.

18 yaşımda olmama rağmen hala karanlıktan korkan hala canavarlara hayaletlere inanan biriyim. elimde değil ki bunu ben istemiyorum beynim böyle. sokakta yürürken gözlerim görmüyor ama beynim bir sürü garip yaratıklar görüyor. bazen zamanda atlama yaşıyor gibi oluyorum sanki 5-10 dk boyunca yaşayan ben değildim öyle zamanlar oluyor ki geçen zamanı hatırlamıyorum ne yaptım ne ettim ve o işleri yapan benmiydim bilemiyorum. hayatımın çoğu anını hayal olarak hatırlıyorum. hala tek başıma yatmaktan korkuyorum çünkü gece gözümü kapattığımda beynimin içinde şimşekler çakıyor o kadar farklı yaratık görüyorum ki kabuslarda görmüyorum bunları.

elime ayağıma vücuduma bakıyorum bazen sanki ben değilim bu sanki ben bu et yığınının içinde kalmışım. beni zorla buraya tıkmışlar gibi hissediyorum. benim bi suçum yok ne güzel yokluktaydım hiç birşey bilmiyordum niye yaratıldım ki ben neden bu kadar deli bir beyin verildi bana. normal bir insan beyni istiyorum sadece bu kadar sorgulamayan hayatına odaklanan aklında uçuk uçuk şeyler bulunmayan normal bir insan beyni sadece. bi keresinde eve gidiyorum saat 8-9 civarları akşam hafiften karanlık yol. arabaların içine bakıyorum birileri oturuyor ama göremiyorum ben onları birileri var beynim biliyor bunu ama görmüyor gözüm. kelimelerle ifadesi yok anlatılabilecek tarzdan bir şey değil bu. neyse eve doğru yaklaşıyorum sanki hologramın içindeymişim gibi oluyor hiç bir zaman yürümemişim gibi hep aynı yerdeymişim gibi bir hisse kapılıyorum. evin kapısına geldim ama gariplik var evde annem ablam kardeşim yok evde sanki yaratıklar var uzun boylu kahverengi dokungaçları olan yaratıklar... kapıyı annem açıyor hafif bi kafamı sallıyorum kendime geliyorumm..

kalkıyorum sabahları servise binicem çıktım dışarı geldi servis bindik servisteyim ama sanki sadece bedenim orda ben yokum. servisten tam inicez işte o zaman bedenimle bir oluyo gibiyim ve yine sanki o servis boyunca yaşamadığımı sanıyorum ama hatırlayabiliyorum o anları. okula girdik işte başladı yine stres... düşünüyorum acaba bugün sınav varmı acaba bugünde ödev varmıydı diye çünkü hatırlamıyorum hiçbir zaman bana ödev varmı diye sormazlar çünkü biliyolar hatırlayamam. sınıfa giriyorum bi süre sonra birisi diyor ordan lan bugün şu ödev ben hala hatırlamıyorum o ödevin olduğunu. kafam o kadar incinki düşünceler uçuşuyor fikirlerim birbiriyle sevişiyor gibi kafamda neler olup bitiyor gerçekten benim dahi haberim yok.

normal bir insan nasıl yaşar bilmiyorum unuttum normal olan hisleri gülmeyi unuttum. gülüyorum ama sadece fiziksel olarak gülüyorum beynim gülmüyor olaylara. öküz gibi kahkaha atarak gülsem dahi bir anda kesebiliyorum bu gelmemi. telekineziye falan merak sardım 1-2 sene önce psi wheel denemeleri falan yapıyodum tabi hep başarısız oluyodum yapamıyordum. odaklanamıyorum ki dıbına koyim bi türlü olmuyor. kendime sürekli bi uğraş arıyorum çünkü sorgulamayı durdurmam lazım sorguladığım sürece bu beyin yapısından kurtulamayacağım. ve çok sürmez böyle giderse 3-5 yılım var ya deli olurum ya da intihara gider. anlamıyor hiçkimse herkes beni zeki bilgisayardan telefondan anlayan biri sanıyor ama işin aslı bu değil bi tak anlamıyorum ne bilgisayardan nede telefondan. sadece o anda yapıyorum oluyor bu kadar bi gib bildiğim yok.

rezerved

düşünüyorum bazen diyorum ki ya hiç olmasaydım ya ben 2. sperm olsaydımda hiç varolmasaydım acaba ? egonuz bunu kabul etmiyor dimi ama benimki kabul ediyor keşke olmasaydım diyorum. senelerce cenabet gezdim 1 kişi dahi bana demediki gusül abdesti alman gerekiyor uyarmadı kimse nereden bileyim ki ben kendimi tatmin etmek için mastürbasyon yapıyorum işim bitti bu kadar gusül falan bilmiyorum hiçbirşey. 13-14 yaşından önce müslüman olmamdaki tek sebep çevremdi onlar müslüman olduğu için ve bende doğduğumdan beri onların yanında büyüdğüm için müslüman oldum zaten küçük bir çocuğu cehennem gibi bir yerle korkutursanız başka hiçbir seçenek bırakmazsınız ki o çocuğa. ama sorgulayan beynim bunu araştırmamı istedi bende öyle yaptım ama 17 yaşımda ateist oldum. çok sürmedi ateistlikte sorularıma yanıt vermedi ve bende dinleri genel olarak araştırmaya başladım kafamdaki soruları araştırdım ve cevapları islamda buldum herşeyiyle bana doğru geldi. şeriat falan o kısmı hala araştırıyorum.ama garip olan birşey var herkes müslüman fakat zina yapmaktan çekinmiyor kimse. hiçkimse namaz kılmadığı için mutsuz değil kahvehaneye gidip kumar oynadığı içinde kimse mutsuz değil. ama onların dinine en küçük laf atarsan din şövalyeliğine başlarlar hemen... ben hayatımın her anında tarafsız biri olmuşumdur hep ortada biryerlerde olmuşumdur.

Aynaya bakiyor gibiyim devam et

her yaptığım şeyde peygamber efendimiz (s.a.v) e göre acaba doğrumu yapıyorum diye düşünmüşümdür fakat yinede onun gibi olamadım çok yanlış yaptım çok fazla günah işledim. insanların tipleriyle dalga geçtim ama kendime bakmadan. biz mi gidicez cennete ? tek güvenceniz Allah'ın sonsuz merhametli olmasıdır başka hiçbir güvenceniz yok. işlediğimiz günahların haddi hesabı yoktur. neyse dini fazla konuşmak istemiyorum. anlatmak istediğim bazı şeyler var. hayat adına insanlık adına şeyler. şu kafamdakilerle yaşamak o kadar zor ki çoğu zaman artık yeter yaşamak istemiyorum gibisinden düşünceler geliyor ama beni tutan tek şey Dini inancım ve Allah' a karşı olan sorumluluğum sonuçta o verdi bu canı o alır diyorum. ama zor işte mesela kafamdaki düşüncelerden örnek vermek istiyorum. Düşünüyorum bazen ya aslında yaşamıyorsak ya Matrix filminde olduğu gibi makinelere bağlıysak ve hologram dünyası gibi bir yerdeysek ? olamaz mı ? neden olmasın ki belki herşey o kadar mükemmel hazırlanmıştır ki kuşku bile duymuyoruzdur belki biz sadece bir deneyizdir hı hiç gelmedimi bu düşünce aklınıza. ya da başka bir örnek veriyim. düşünün bundan tam 10 milyar yıl önce olsun bir ırk oluştu dünyada varsayalım ve acayip zeki bir ırk şu anki insan aklından binlerce kat daha akıllı. ve dna denen şeyi onlar yaptı sayalım. işte böyle şeylerle dolu kafam.

aynı ben kardeşim devam et dinliyorum

Rezerve
Edit:tutar bu yerimizi alalım

bir gün rüyamda cenneti gördüm. yazmıştım incide ama hiçkimse giblememişti. onu tekrardan yazıcam. annemin hasta olduğu zamanlardı (şuanda ameliyat oldu) yaklaşık 2 ay önce falan rüyamdayım ve mahşer yeri derler ya öyle birşey. ama hiçte kafamdaki gibi değil kafamda olan şey sonsuz genişlikte bir alan ve tüm insanlar orada. ama öyle değildi küçük bir alan ve tüm insanlar orda nasıl sığıyolar diye düşünmeyin sığmışlardı işte. günahlar sevaplar ölçülüyor nasıl olduğunu tam hatırlayamıyorum. ben cennete gidiyordum ve orada sırattan geçmeye çalışan insanları gördüm. sırat köprüsü normal bir kalas gibi birşey ve uzunda değil birkaç adımlık bişey ama ilk adımı atınca ayaklar kayıyor ve aşşağıya çukura düşüyordu herkes. sonunda bembeyaz bir yere geldik gördüğünüz beyaz rengi değil bu çok farklı. (yazıyı yazarken şu anda başım dönüyor.) pofuduk bulutların üzerindeyiz yanımda beyaz bir varlık var ama görünmüyor sadece beyaz. koridor gibi bir yerdeyiz ggidiyoruz otel odaları gibi odalar var. herkes farklı yerlerde kalıyor bu benim hiç hoşuma gitmemişti rüyamda. neyse geldik kapı açıldı girdim içeri bir çocuk ve annem ordaydı çocuk dediğim 7 yaşlarında. girdim içeri bembeyaz dört duvar oda farklı olan ise sonu yok görüyorsunuz ama gittikçe uzuyor bitmiyor sonu yok. çilekli pasta diledim bi anda ve önümdeydi çilekli pasta. neden bunu diledim bilmiyorum. cennet umrumda değildi o an Allah'ı görmek istiyodum ben başka bişey istemiyodum ama çok geçmeden uyandım.

bilmiyorum sizdede böyle bir his varmı ama insana hayat şöyle geliyor. sanki tüm herşey sizin için yaratılmış diğer insanlar sizin gibi sanki. sanki çindeki bir adam aslında şu anda hiçbirşey yapmıyor hatta yok gibi geliyor insana. sizdede böylemi oluyor bilemem ama bende böyle. benim küçükken çok hayalim vardı ama artık hiç kalmadı hepsi gitti çürüdü bitti. istemiyorum artık hayal falan . bir çanta almak istiyorum sırtıma içinde çadır olan ve bir kaç ihtiyacım olan şey. sonrasında yürümek istiyorum sadece yürümek... nerede nerde ve nasıl olduğumun bir önemi yok sadece gitmek istiyorum farklı yerler görmek istiyorum.

Sen cennet demisin de ora bildigin bakirkoy

aynı ben murat kardeşim . aynı olaylar banada oluyor çogu zaman başım dönüyor. sanki ben ben degilmişim gibi bazı anlar oluyor. bazen hiç yaşamamıs gibi oluyorum. başım dönüyor gözlerim kararıyor. aynı ben kardeşim