şizofreni hastalığı geçirdiğimi öğrendim

panpa hikayeni bugun okumaya başladım ve okumaya devam edicem. çok geçmiş olsun inşallah hastalığı anlatırsın.
kendini burda yalnız hissetme ben her zaman burdayım.. iyi geceler.

Arkadaşlar hastalığım gereği çok geç yatmam yasak ve annem kızıyor. Yarın devam etmek dileğiyle teşekkür ediyorum.

Düşünürken uyuya kalmışım. Elif yanımda saçlarımı okşuyordu. Arkasından annemin içeriye girdiğini gördüm ve babamın da.. Neden hepsinin etrafıma toplandığını anlayamadım. Annemin gözlerinden gözyaşları dökülüyordu. Babam ise her zamanki güçlü tavrındaydı. Elif her zamanki gibi gülümsüyordu. Birden babam kahkahalarla gülmeye başladı. O an gözümü sebebi yokken sıkıca kapadım ve uyandım. Kalktığımda başka bir yerdeydim. Okulun girişiydi fakat her yerde korkuyla bakan çocuklar vardı. Artık içeride yaşadığım bulanıklığa bir son vermeliydim. Bu yer değişimleri artık fazlaydı. Bu kesinlikle bir hastalık diye düşünüyordum. Ama kendimi saklıyordum. Neyse babamın ellerini suratımda hissettim. Babam artık kahkaha atmıyor, annem ise ağlamıyordu. Sadece düşünceli gördüm onları. Ne yazlıkta ne de okuldaydık. Bizim evdeydik. Kötü bir haber almış gibi bir halleri vardı ve ne yazıkki bu bir kuruntu değildi. O gün babam kahkahalarla gülmemiş. O sırada beni hastaneye taşıyormuş. O kısımları gerçekten hatırlamıyorum. Hastaneyide verilen sakinleştirici sebebiyle hatırlamıyor olmalıyım. Hastalık artık kendini belli belirsiz gösteriyordu. Yine de kimse emin değildi. Emin olun bu belirtiler benim geçirdiğim şizofreni türünün en hafif etkileri. Ve bu belirtiler sanki zeki birer insan gibi zihninizin en ücra köşelerine saklanıp, eğer siz onları ispiyonlarsanız size kızıyorlar. Bana hep kızıyorlardı Her gün kendimi kendimle kavga ederken buluyordum..

arda kural ?

arda kural ?

çok betimleme var panpa

beyler orada olduğunuzun farkındayım beni bir şekilde dinlediğinizin. bazılarınız beni tanıyordu fakat bundan haberi yoktu benim gibi. bunalım içerisindeyim, ne yapacağımı bilemiyorum. rahatlamak umuduyla size anlatmaya başlayacağım fakat anlatmazdan önce size hala daha gençlik çağında bir liseli olduğumu hatırlatmak istiyorum.

buruyu kadar okudum şimdi bunalımlardan bunalım atlıyorum.

Elif oyunu söyledi ve resmen göz bebeklerimin büyüdüğünü hissettim o an. Evin tek lambası açık, televizyonun sesi kısık, perdeler çekikti. Babam sabah yakmış olmalı ki şömineden odunların çıtırtıları geliyordu. Başımın içinden tren raylarının geçtiğini hatırlıyorum. Sanki bir buharlı tren ve gittikçe hızlanıyor. Elif bana aşık olduğunu fakat kendisinin evden kaçtığını söyledi. Oyun ise apayrı bir şeydi. Eğer babamı öldürürsek bu evde rahatça yaşayabileceğimizi söyledi. Bunun bir oyun olmadığını biliyordum. Aklımdan onu kovmak geçti; fakat bunu da yapamıyordum. Aklımın içinde sıkışmış gibiydim. Ki bunlar hastalığımın zayıf belirtileridir... Sonra bunu düşünmem gerektiğini söyledim ve odama geçtim. Şimdi gerçek dışı bir kişiden gerçek dışı bir fikri gerçek fakat büyük bölümü hasar görmüş bir beyinle düşünmem gerekiyordu. Evet gerçek buydu.

Sabah geç kalktım, babam benden önce kalkmıştı. Yine de uykumun olduğu bir gündü. Uyurken zihnimin dinlenmediğine eminim. Sürekli çalışıyor olması gerçekten farklı. Çok farklı. Babamı evin içinde göremedim, dışarıya baktığımda da yoktu. Zaten uyku sersemiyim biraz kanepeye uzanıyım da kafamı dinliyim diye düşündüm. Uzandım ve birkaç dakika sonra zil çaldı. Kapıyı açtığımda gördüğüm kişi elifti. Sadece gülümsüyordu ve içimi ısıtıyordu her zamanki gibi. içeriye davet etmicek misin dedi ilk defa hareketlerinde bir gariplik sezdim. içeriye girdi ve ilk lafı oyun oynamak ister misin oldu. Şaşırdım genç bir erkek ve kızın bir evde ne oynayabileceğini gerçekten merak etmiştim ve elif öyle bir kız değildi. Ben konuşmuyordum fakat istemsiz olarak Elife bir şeyler söylemiştim sanki çünkü o bir şeylere cevap veriyordu. Biz oyuna başladık ve kabusta başladı..

Her neyse buraya geleli bir ay olmuştu. Elifi bir aydır göremiyordum. Babamla geceleri dertleşiyorduk ve ben ona güveniyordum. Bunu bana bakarkenki o vakur duruşundan çıkartırdım, bana samimi gelirdi. Yine de içimden bir ses beni niye buraya getirebilir ki? diye rahatsız edip duruyordu, bu da bana mantıklı geliyordu. işte. insan babasının kendisini öldüreceğini düşünür mü? Ben düşünmüştüm. Bir gece yine babamla sohbet ettikten sonra o uykuya daldı. Ben ise uyurmuş gibi yaptım ve gözlerimi açtım. Daha sonra yapmakla yapmamak arasında muallakta kaldım. Yine de babam uyurken bile benim hakkımda bir şeyler düşünüyormuş gibi geliyordu ve bu beni çileden çıkarıyordu. Babamı gece dürtmeye başladım, dürttüm ve daha sert dürttüm. Uyanmayınca göğsünü yumruklarımla dövmeye başladım. Uyanmıyordu. Bu sefer çığlıklar attım ve yatağın üzerinde zıpladım. En son babamın beni uyandırdığını ve yanağıma bir tokat attığını hatırlıyorum. Olduğum yerde çok titrediğimi ve hastaneye gitmemiz gerektiğini söyledi. Evet sanırım o zamanlar bir hastalığım mı var acaba diye düşünmeden edemiyordum, fakat bunu belli etmekte istemiyordum. Babama bir kabus gördüğümü ve hastaneye gitmemizin yersiz olduğunu anlattım. Kabul etti. Arkadaşlar inanın ben rüya görmekten nefret ederim. Çünkü gerçek dünya ile farklılığını anlayamıyorsunuz. Yani ben anlayamıyorum ve bu çok zor bir durum..

Panpa valla çok üzüldüm inşallah komple atlatırsın.. Allah yardımcın olsun..

elif gerçek mi amk

Birkaç sene önce sanırım aylardan temmuzdu. O yazın fazla sıcak olduğunu hatırlıyorum. Bazen babamla atletsiz dolanırdık. Bunu yapmayı severdim kendimi iyi hissettirirdi. Kendime pek bakmıyordum zaten, yıkanmak için denize giriyordum. O yazki planım tatili elifle geçirmekti lakin babam ikimizin yazlıkta erkek erkeğe dolanması gerektiğini bazen erkeklerin kızlardan biraz uzaklaşması gerektiğini söylemişti. Ben de ona hak vermiştim. Babam bana güveniyordu ve güçlü olduğumu düşünüyordu. Ben ise çayırlarda sürekli tek başıma dolanmak istiyordum, bence insan en verimli sohbeti tek başına kaldığında sağlayabiliyor. Bu babam bile olsa, diğer insanlar bana yapmacık gelirdi, ve ben de yalnız kalabilmek için ormanı gezerdim, ki geze geze ne hale geldim.. Yazlıktan hemencecik ayrılmamız gerekti. Sebep bendim tabi ki bunu ilerde kendi başıma anlamıştım.

yolla panpa

reserved

Hep kuşkucu bir insan olduğumu biliyordum bunun zekamdan dolayı böyle olduğunu düşünüyordum. Evin içerisinde sürekli ağlardım, insanların içlerini görebildiğimi düşünürdüm ve bu beni korkuturdu. Normalde insanlardan kaçarım ama Elifi koruma içgüdüsü başlamıştı ve emin olun arkadaşlar aşk dünyadaki en güçlü duyguymuş bunu hastalığımın geçmesini sağlayan büyük etken hayalim Elif ile anladım.

O gün okula geç kaldım, içeriye girdiğimde Elif tahtadaydı ve bana gülümsüyordu ki onun gülümseyişi aklımdan hiç çıkmaz. Sınıftaki herkesin ben içeriye girdiğimde sustuğunu hatırlıyorum, bana farklı gözle bakıyorlardı, sevip sayıyorlardı. O gün sınıfta bana gülümsemeyen tek insan öğretmenimizdi. Yeni tanıdığım bir adamdı ve tahtada Elifi azarlıyordu. Elif geç kalmıştı demekki sıra bana gelecekti. Yine de ben bunu düşünmüyordum. O an uzun zamandır hasret kaldığım; onu görmeyince ağrılarımın başladığı insan karşımda başkası tarafından azar yiyordu. Çok sinirlendim. Sınıftaki herkes bize gülümsüyordu. Çok garipti, bu arkadaşlık değil böyle bir şeyi hayatta kaldıramam. Elifi korumak için öğretmene bağırmak zorunda kalmıştım. Soluma baktığımda bütün sınıf üzgün bakıyordu. Bu nasıl bir sınıftı böyle? Bu gerçek bir sınıf mıydı? Benim yarattığım bir dünyaydı bunu çook sonra anladım..

elif yok erdem yalan.

Neyse arkadaşlar dediğim gibi hatırladığım kadarıyla hikayeme devam edeceğim çünkü bunu içimde tutmak beni çok yalnız hissettiriyor. Hem doktorum bunun bana iyi geleceğini söyledi. Devam ediyim.

Uykularım sürekli bölünüyordu.. Gece 3de yataktan kalkıp kafamın içindeki uğultuyla kanepeden kanepeye geçtiğimi hatırlıyorum. işin garip yanı korkmazdım. Zekam bana hep yardımcı olurdu bunu iyi biliyorum. Korkmak aptallara göredir. Ama korkmak için bazen benimde mantıklı sebeplerim oluyordu. Annemin bana garip davranmaya başlaması, elifin okula birkaç gün gelmemesi beni hep huzursuz ediyordu. O zamanlar Müslüman değildim ve bunun için Allah'a bin tövbe ediyorum şimdilerde. Annem ve babamın beni bu yüzden hor gördüğünü düşünüyordum ve kendimi havalı hissediyordum. Aslında onların beni hor görmediğini benim için ne kadar çok uğraştıklarını anlayabiliyorum. Bu gerçekten çok zor bir şey. Allah kimseye göstermesin.