şizofreni hastalığı geçirdiğimi öğrendim

Okul başlamıştı ama ilk gün çok sıcaktı nedense kavurucu derecedeydi. Ben o gün gömlekle gitmiş, kravatımı falan çıkarmıştım. Neden bilmem o hafta hastalıktan gidememiştim, babam okuldan izin almak zorunda kalmıştı. Hastalığım geçince diğer hafta sınıfıma gittim ve içeriye girdim. En ön sırada bir kız oturuyordu, sapsarı saçları masmavi gözleri vardı, ilk defa aşık olmaya başladığımı anlamıştım. Tam bir dalgınlık abidesi olsam da o ilk sırada oturan kızın güzelliği dikkatimi çekmeye yetmişti. Herkes sınıfa yeni gelmişim gibi beni izliyordu, böyle şeylerin şizofreninin ilk belirtileri olduğunu bilmiyordum o zamanlar, gerçi daha sonra anlasam bile bunu kimseye söyleyememiştim. Şimdiki gibi değildim tabi o zamanlar daha karamsardım ve ufacık şeyleri bile kafama takacak kadar hastaydım. Kızın yanına oturduğum gibi ona saatini sordum. O bütün nezaketiyle cevap vermişti. Hayatımda duyduğum en güzel cevaptı diyebilirim. Her şey ama her şey o kadar güzel başlamıştı ki. Sınıftaki herkes bana gülümseyerek bakıyordu. Ne olduğunu anlayamadım garip bir ilgi akımı başlamıştı. Ben ise okulun bitiş saatini bekler gibi sürekli saati soruyordum. Yine de sanki espri yapmışım gibi bana gülümseyerek bakarlardı. Ben ise her gördüğüm arkadaşıma saatin kaç olduğunu; sorar, sorar, sorardım.

O gün öyle geçti ben ise kendimi avutuyordum, strese bağlıyordum. Böyle şeylerin bu yaşlarda olabileceğini de bir yerlerde okumuştum, kendi kendime teselli ediyordum. Sabah erken kalkmıştım. Kalktığımda başım ağrımıyordu. Biraz daha rahatlamış gibiydim. Babam yanıma geldi ve eşyalarımın neden sırılsıklam olduğunu sordu. Biraz dışarıda ıslanmak istediğimi söyledim. Babamın o sırada bana nasıl garip garip baktığını fark edebiliyordum. Hatta anlayamadığım bir meydan okuyuş vardı. Sanki beni dövmek istiyordu. Eli arkasında olduğundan bıçak yada kesici alet taşıyabileceğini düşündüm. Bugünlerde bana çok soğuk davranıyordu çünkü, nedense beni öldürmek ister gibi bir hali vardı. Yine de bu olaylar benim için bir yıl sonra kadar hiçbir şey denecek kadar önemsiz olmaya başladı. Ne ses görmek ne babamın beni öldürmek istediğini düşünmem, yaşadığım ikilemler ve beynimin içindeki diğer insanlar kadar etkileyememişti beni.

her neyse okulların açılmasına çok az vardı, ben daha yeni liseye başlayacaktım. Çok başarılı bir öğrenciydim fakat sbs soruları o kadar kolaydı ki ben bir aldatmaca olduğunu düşünüp özellikle fen soruları üzerinde bir hayli dururdum. Nihayetinde (şehir ismi vermiyim) bir anadolu lisesi kazandım. Bütün arkadaşlarım benden fen lisesine gitmemi bekliyordu, öğretmenlerim ve ailem ne kadar zeki olduğumu görüyor sürekli yanımda duruyorlardı. Bu kadar fazla ilgiden sıkılmıştım, ders bile çalışmak istemiyordum zaten yeni ergenliğe girmenin de etkisiyle pek kafamı toparlayamıyordum. Hala daha fen lisesini kazanamamayı bu etkenlere bağlıyorum.

işte o günler arada bir pencereden dışarıyı izlerdim. Kendi kendime düşünürdüm, liseye başlamanın verdiği stresle de başım eskisinden daha fazla ağrırdı. Beynimin içinde sürekli uğultular işitirdim.O gün her zamankinden fazla başım ağrıyordu. Alnımı biraz ovaladım belki geçer diye düşündüm ama iyice şiddetlendi. Bu sefer kafamın içindeki uğultular benimle konuşurmuş gibi hissetmeye başladım. Yine de bu beni paranoyak yapmazdı hatta hoşuma bile giderdi. Arkadaşlarımın zekalarını yadırgadığımdan onlarla konuşmak yerine kendimle konuşmak daha cazip geliyordu. Önceleri korkuyordum bu durumdan yani ilk zamanlar fakat anneme babama hiçbir şey söylemiyordum. Zaten beni her zaman garip bulurlar ve bu yanımı çok severler.

Bayağı ilgi görmesi çok hoşuma gitti, daha hızlı yazacağıma emin olabilirsiniz.

Neyse o gün en lanet ettiğim gündü diyebilirim. Pencereden dışarıya bakarken anlayamadığım bir ses kafamın içinde yer buldu. Sesin geldiği yere bakmak istedim ve etrafımı daha sonra ise pencerenin aşağısını ve ilerideki rüzgardan sallanan ağaçların aralarını yokladım. Ses bulanıktı ve belirgin değildi, nereden geldiğini bulmak ise çok güçtü. Daha sonra tekrar yerime döndüm ki ses bir daha bu sefer daha şiddetli bir biçimde geldi. Sanki adımı duyuyor gibiydim ve emin olun arkadaşlar hiç yokken adınızın kafanızın içinde bir virüs gibi yayılması pekte hoş bir şey değildir. Neyse ilk beş on dakika kadar sesi duymadım bu sırada irkilmiş ve yatağın başına sinip dizlerimi ağzıma kadar çekmiştim. Daha sonra ise ses birden ve bu sefer sürekli bir biçimde kafamın içinde dalgalandı, bana hakaret ediyor gibiydiler. Korkunun yanında garip bir merak ve sinirde vardı. Bunun etkisinden kurtulmak için kendimi şakır şakır yağan yağmurun altına bıraktım ve belkide on beş yirmi dakika hiçbir amacım olmadan koştum.

Yaklaşık üç sene önceydi, dışarıdan şarıl şarıl yağmur sesi geliyordu. Bende yağmur sesini severim hala; sanki beni başka yerlere zütürür, düşüncelere daldırır. Her neyse başımı pencereye koymuş yağmur damlaların su birikintilerini nasıl dalgalandırdığını izliyordum. Yalnız olmayı severdim, kafamı dinlemek beni rahatlatan tek şeydi ama şu sıralar hastalığım ilerlediğinden pek kafamı dinleyecek konumda olamıyorum. Belki yakınlarında olanlar bilirler bu hastalıkta her şey gerçek gibidir sahteyle ayıramazsınız. Kendi gücünüzle ayırmaya çalışsanız bile yine de o vardır ve gerçekten acı çekersiniz.

reserved

http://inciswf.com/kql00skk.swf

bi dinleyelim bakalım. şizofreni dedin ilgimi çekti.

sana öyle geliyodur bu devirde kim napsın saygılıyı paralının peşinde kızlar

panpa hikayeni bugun okumaya başladım ve okumaya devam edicem. çok geçmiş olsun inşallah hastalığı anlatırsın.
kendini burda yalnız hissetme ben her zaman burdayım.. iyi geceler.

bunu okuyan çocuk kör oldu

3 yıldır amatem ve pskolojik destek alıyorum, uyuşturucu bağımlılığı yüzünden şizofrenik oldum

rezervvv

geçmiş olsun ciddiysen. ben de şizoafektifim. çok gibik

yolla panpa

beyler başlık var ama ne entry var ne entry nick. görünmüyo aq

Arkadaşlar hastalığım gereği çok geç yatmam yasak ve annem kızıyor. Yarın devam etmek dileğiyle teşekkür ediyorum.

Düşünürken uyuya kalmışım. Elif yanımda saçlarımı okşuyordu. Arkasından annemin içeriye girdiğini gördüm ve babamın da.. Neden hepsinin etrafıma toplandığını anlayamadım. Annemin gözlerinden gözyaşları dökülüyordu. Babam ise her zamanki güçlü tavrındaydı. Elif her zamanki gibi gülümsüyordu. Birden babam kahkahalarla gülmeye başladı. O an gözümü sebebi yokken sıkıca kapadım ve uyandım. Kalktığımda başka bir yerdeydim. Okulun girişiydi fakat her yerde korkuyla bakan çocuklar vardı. Artık içeride yaşadığım bulanıklığa bir son vermeliydim. Bu yer değişimleri artık fazlaydı. Bu kesinlikle bir hastalık diye düşünüyordum. Ama kendimi saklıyordum. Neyse babamın ellerini suratımda hissettim. Babam artık kahkaha atmıyor, annem ise ağlamıyordu. Sadece düşünceli gördüm onları. Ne yazlıkta ne de okuldaydık. Bizim evdeydik. Kötü bir haber almış gibi bir halleri vardı ve ne yazıkki bu bir kuruntu değildi. O gün babam kahkahalarla gülmemiş. O sırada beni hastaneye taşıyormuş. O kısımları gerçekten hatırlamıyorum. Hastaneyide verilen sakinleştirici sebebiyle hatırlamıyor olmalıyım. Hastalık artık kendini belli belirsiz gösteriyordu. Yine de kimse emin değildi. Emin olun bu belirtiler benim geçirdiğim şizofreni türünün en hafif etkileri. Ve bu belirtiler sanki zeki birer insan gibi zihninizin en ücra köşelerine saklanıp, eğer siz onları ispiyonlarsanız size kızıyorlar. Bana hep kızıyorlardı Her gün kendimi kendimle kavga ederken buluyordum..