şizofreni hastalığı geçirdiğimi öğrendim

aslında biz yoğuz panpa,sen hangi yıldasın bilmiyorum ama gerçekte 2056,inci sözlük türkiye'nin kuzey batısını ele geçirdi ve bağımsızlığını ilan etti.
tabi bu kıyamet koptuktan sonra oldu. mikail ve lucifer'ın dövüşü bittiğinde dünya nüfusu 18 milyondu.şu an sağ kalanlar olarak kıyametlerinden kaçan şeytanları öldürüyoruz. eğer bu entry'yi görürsen uyan dostum, sana ihtiyacımız var.her yerde salgın hastalıklar var, tedavisi ise sadece sende bulunuyor. uzun zamandır uyuduğun için vücudun hastalıklara karşı bir bağışıklık kazanmış. uyanmalı ve bizi kurtarmalısın. çok geç olmadan

Beyler orada olduğunuzun farkındayım beni bir şekilde dinlediğinizin. Bazılarınız beni tanıyordu fakat bundan haberi yoktu benim gibi. Bunalım içerisindeyim, ne yapacağımı bilemiyorum. Rahatlamak umuduyla size anlatmaya başlayacağım fakat anlatmazdan önce size hala daha gençlik çağında bir liseli olduğumu hatırlatmak istiyorum. Çok zor şeyler geçirdim, doktordan doktora gezip durduk. Türkiye'de şizofren olmanın bulgularının yavaş yavaş geçtiğini söyleyebilirim, yani öyle hemen anlaşılmıyor. Fakat size bulunana kadar her türlü badireyi geçirdiğimi alınganlık, yanılsama dahil her şey hala daha oluyor bazı özel ilaçlar kullanıyorum isteyen olursa isimlerini verebilirim. Ben başlayayım siz dinlersiniz. yada okursunuz işte.

Anadolu lisesine giden gayet çalışkan bir çocuktum, ailem tarafından saygılı olarak yetiştirildim, saygılı olmam yüzünden bütün kızların bana ilgisi vardı, sürekli takip ediyorlardı. Yürürken gözümün içine baka baka geçiyorlardı. ilkokulda da lisede de bütün öğretmenlerim benim üzerime titriyordu. Herkes tarafından da seviliyordum. Ya da ben öyle zannediyordum.

Arkadaşlar yaklaşık bir senedir yoktum biliyorum, yokluğum fark edildi mi merak etmiyor değilim. Tedavi için yatılı hastaneye kaldırıldım. Anlamazsınız ama söyliyim antipgibotik ilaçlar faydasını göstermeyince böyle olmak zorunda kaldık ama size mutlu bir haberim var hastalığımı büyük bir ölçüde atlattım. en son nerede kaldığıma şimdi baktım; fakat zihnimde büyük boşluklar var ve hastaneden ayrılalı çok olmadı. Bu yüzden ne ölçüde hikayemi paylaşmaya devam edebilirim bilmiyorum. Yinede sizleri çok özlemişim. Sizlerle bir şeyler paylaşmayı da. inşallah benimle iyi vakit geçirirsiniz.

olum okulda olmayan biriyle konuşurken kimse sana amk liselisi ne diyon sen? demedi mi?

Devam ediyorum arkadaşlar. ilk günler sadece yanımda oturan sarı saçlı kızla konuşurduk ismi Elif'ti. Çekingen değildik birbirimize karşı ben her şeyimi ona anlatırdım o da bana her şeyini anlatırdı. O gün öğle yemeği için yemekhaneye indik, yoldan geçerken herkes bize bakıyordu, kıskandıklarını da hissedebiliyordum. Neyse ki aldırış etmeyecek kadar hoşgörülü bir insanımdır. Elifle yemeğimizi aldık ve yerimize geçtik, o sıra yan masadaki çocuk yemeğimize bakıyordu, gözlerindeki o kıskançlık duygusunu hemen fark edebildim. ilk önce aldırış etmesem de daha sonra bakışları daha da fevrileşmeye başladı ve daha da. Yine aldırış etmesem de sonrasında masamıza laf atmaya başladı, bu sefer herkesin içinde çocuğa bağırıp çağırdım, azarladım. Fakat kimse bir şey demedi herkes yemeğini yemeye devam ediyordu.

Beyler geçer zannettim ama baş ağrım geçmedi, çok özür diliyorum gerçekten. Biraz dinleneceğim oruçta tutuyorum. Akşama döneceğim.

Ertesi gün sınıfa geç geldim, yine güzel bir güne başlamak için hareket ediyordum. Fakat gözümden kaçmadı hemencecik Elifin o gün gelmediğini fark ettim. Normalde sadece Elifle konuşurdum, bir tek onu tanırdım, ama şimdi o yoktu. Bütün gün kimseyle konuşmadım. Kimseye bakmadım. O günüm çok sıkıcı geçti. Bu kadarla kalmadı Elif bütün bir hafta boyunca gelmemişti. Elif olmayınca ben hırçın biri olup çıkmıştım. O eski baş ağrım, kafamdaki uğultular da geri gelmişti. Bununla kalmamış Elif'in halüsinasyonlarını da görmeye başladım. Bir halüsinasyonun halüsinasyonunu gördüğümü o zamanlar bilmiyordum.

Daha sonraki gün çocuk geldi ve benden özür diledi. Sadece özür dilerim dedi bende başımı salladım. Herkesin mağrur tavırlarımdan hoşlandığının farkındaydım. Elif bana iyi gelmeye başladığından beri başımın ağrısı ve başımın içindeki uğultular da gitmişti. Yine de garip bir şeyler hissediyordum. Bu kadar iyi davranmalarının bir sebebi olması gerekirdi. Bana karşı çok nazik ve saygılıydılar, bu kadar olması gerekmiyordu. Yani çok mutluydum ta ki o güne kadar, Elif sınıfa gelmeyince bütün bu her şeyden şüphelenmem gerekirdi.

geldim beyler beş on dakika sonra devam edeceğim. eğer sorularınız olursa bu konuda bilgi de verebilirim merak edenlere. şimdi geliyorum.

beyler biraz başım ağrıdı, size uygunsa biraz mola vermek istiyorum.

Yoğun ilaçlar kullanıyorum müdür kardeş hangi yılda olduğumuzu biliyorum:D

Beyler bana mesaj atanlar olmuş hastalığımla ilgili, ama atmamişta olabilirsiniz. Sorulariniza anlatacaklarim bitince cevap vermek istiyorum. Devam ediyorum. Elif ortadan kaybolunca sosyal biri olduğumdan hemen arkadaş edindim. Çünkü Elifle ilgili ortada garip bir şeylerin döndüğünün farkındaydım, ama kimseye çaktırmıyordum. Erdem diye bir arkadaş edindim. Çok iyi niyetli bir çocuktur hala da arkadaşımdır , neyse. Git gide erdem benim en iyi arkadaşım olmaya başladı sonra garip bir şekilde Elifin varlığını bile unutmuştum.(Daha sonra yediğim elektro şok tedavileri bunları biraz da olsa düzeltti fakat o konuma gelene kadar, içimdeki yalnızlıkla arkadaş olmuş sonrasında ise seslerin ve uğultuların ötesinde belirtilerle karşılaşmaya başlamıştım.)

ilerleyen zamanlarda uyku tutmamaya başlamıştı, kimi zaman annem uyumam için bütün gece yanımda beklerdi. Neyse yanımda beklediği gecenin ertesi sabahı annem bana annemmiş gibi davranmıyor, o ilgili tavrından uzak aksine soğuk davranıyordu. Kahvaltımızı yaptıktan sonra anneme neden böyle davrandığını sordum, annem ise korkulu gözlerle bana bakıyordu. Ben ısrar edince anlattı ve işte o zamanlar gerçekten ürperdiğimi hissettim. Böyle bir şeyin gerçek olması ve sizi bulması, hayata tutunmanızı zorlaştırıyor. Uykusuzluktan gözlerinizin altı morarıyor. Saçınıza başınıza dikkat etmiyorsunuz ve yaşama amacımız olan inanç meseleleri.. neye inancağınızı bilmiyor, arkadaşlarınızdan dahası ailenizden şüpheleniyor, onların size sanki kendini izleyen bir sansarmışsınız gibi bakmasını korkulu gözlerle uzaktan uzaktan izliyor, kafanizda kuruyor, kuruyor, kuruyorsunuz. Neyse dediğim gibi, hastalığımı biraz anlamamın ve dahası korkmamın ilk günüydü o gün.

Dinlenmediğimi hissetmek en nefret ettiğim şeydir, kendimi yalniz hissederim ordaysanız bir şey söyleyin lutfen.

Neyse arkadaşlar dediğim gibi hatırladığım kadarıyla hikayeme devam edeceğim çünkü bunu içimde tutmak beni çok yalnız hissettiriyor. Hem doktorum bunun bana iyi geleceğini söyledi. Devam ediyim.

Uykularım sürekli bölünüyordu.. Gece 3de yataktan kalkıp kafamın içindeki uğultuyla kanepeden kanepeye geçtiğimi hatırlıyorum. işin garip yanı korkmazdım. Zekam bana hep yardımcı olurdu bunu iyi biliyorum. Korkmak aptallara göredir. Ama korkmak için bazen benimde mantıklı sebeplerim oluyordu. Annemin bana garip davranmaya başlaması, elifin okula birkaç gün gelmemesi beni hep huzursuz ediyordu. O zamanlar Müslüman değildim ve bunun için Allah'a bin tövbe ediyorum şimdilerde. Annem ve babamın beni bu yüzden hor gördüğünü düşünüyordum ve kendimi havalı hissediyordum. Aslında onların beni hor görmediğini benim için ne kadar çok uğraştıklarını anlayabiliyorum. Bu gerçekten çok zor bir şey. Allah kimseye göstermesin.

Her neyse buraya geleli bir ay olmuştu. Elifi bir aydır göremiyordum. Babamla geceleri dertleşiyorduk ve ben ona güveniyordum. Bunu bana bakarkenki o vakur duruşundan çıkartırdım, bana samimi gelirdi. Yine de içimden bir ses beni niye buraya getirebilir ki? diye rahatsız edip duruyordu, bu da bana mantıklı geliyordu. işte. insan babasının kendisini öldüreceğini düşünür mü? Ben düşünmüştüm. Bir gece yine babamla sohbet ettikten sonra o uykuya daldı. Ben ise uyurmuş gibi yaptım ve gözlerimi açtım. Daha sonra yapmakla yapmamak arasında muallakta kaldım. Yine de babam uyurken bile benim hakkımda bir şeyler düşünüyormuş gibi geliyordu ve bu beni çileden çıkarıyordu. Babamı gece dürtmeye başladım, dürttüm ve daha sert dürttüm. Uyanmayınca göğsünü yumruklarımla dövmeye başladım. Uyanmıyordu. Bu sefer çığlıklar attım ve yatağın üzerinde zıpladım. En son babamın beni uyandırdığını ve yanağıma bir tokat attığını hatırlıyorum. Olduğum yerde çok titrediğimi ve hastaneye gitmemiz gerektiğini söyledi. Evet sanırım o zamanlar bir hastalığım mı var acaba diye düşünmeden edemiyordum, fakat bunu belli etmekte istemiyordum. Babama bir kabus gördüğümü ve hastaneye gitmemizin yersiz olduğunu anlattım. Kabul etti. Arkadaşlar inanın ben rüya görmekten nefret ederim. Çünkü gerçek dünya ile farklılığını anlayamıyorsunuz. Yani ben anlayamıyorum ve bu çok zor bir durum..

O gün okula geç kaldım, içeriye girdiğimde Elif tahtadaydı ve bana gülümsüyordu ki onun gülümseyişi aklımdan hiç çıkmaz. Sınıftaki herkesin ben içeriye girdiğimde sustuğunu hatırlıyorum, bana farklı gözle bakıyorlardı, sevip sayıyorlardı. O gün sınıfta bana gülümsemeyen tek insan öğretmenimizdi. Yeni tanıdığım bir adamdı ve tahtada Elifi azarlıyordu. Elif geç kalmıştı demekki sıra bana gelecekti. Yine de ben bunu düşünmüyordum. O an uzun zamandır hasret kaldığım; onu görmeyince ağrılarımın başladığı insan karşımda başkası tarafından azar yiyordu. Çok sinirlendim. Sınıftaki herkes bize gülümsüyordu. Çok garipti, bu arkadaşlık değil böyle bir şeyi hayatta kaldıramam. Elifi korumak için öğretmene bağırmak zorunda kalmıştım. Soluma baktığımda bütün sınıf üzgün bakıyordu. Bu nasıl bir sınıftı böyle? Bu gerçek bir sınıf mıydı? Benim yarattığım bir dünyaydı bunu çook sonra anladım..

Hep kuşkucu bir insan olduğumu biliyordum bunun zekamdan dolayı böyle olduğunu düşünüyordum. Evin içerisinde sürekli ağlardım, insanların içlerini görebildiğimi düşünürdüm ve bu beni korkuturdu. Normalde insanlardan kaçarım ama Elifi koruma içgüdüsü başlamıştı ve emin olun arkadaşlar aşk dünyadaki en güçlü duyguymuş bunu hastalığımın geçmesini sağlayan büyük etken hayalim Elif ile anladım.

Birkaç sene önce sanırım aylardan temmuzdu. O yazın fazla sıcak olduğunu hatırlıyorum. Bazen babamla atletsiz dolanırdık. Bunu yapmayı severdim kendimi iyi hissettirirdi. Kendime pek bakmıyordum zaten, yıkanmak için denize giriyordum. O yazki planım tatili elifle geçirmekti lakin babam ikimizin yazlıkta erkek erkeğe dolanması gerektiğini bazen erkeklerin kızlardan biraz uzaklaşması gerektiğini söylemişti. Ben de ona hak vermiştim. Babam bana güveniyordu ve güçlü olduğumu düşünüyordu. Ben ise çayırlarda sürekli tek başıma dolanmak istiyordum, bence insan en verimli sohbeti tek başına kaldığında sağlayabiliyor. Bu babam bile olsa, diğer insanlar bana yapmacık gelirdi, ve ben de yalnız kalabilmek için ormanı gezerdim, ki geze geze ne hale geldim.. Yazlıktan hemencecik ayrılmamız gerekti. Sebep bendim tabi ki bunu ilerde kendi başıma anlamıştım.

Sabah geç kalktım, babam benden önce kalkmıştı. Yine de uykumun olduğu bir gündü. Uyurken zihnimin dinlenmediğine eminim. Sürekli çalışıyor olması gerçekten farklı. Çok farklı. Babamı evin içinde göremedim, dışarıya baktığımda da yoktu. Zaten uyku sersemiyim biraz kanepeye uzanıyım da kafamı dinliyim diye düşündüm. Uzandım ve birkaç dakika sonra zil çaldı. Kapıyı açtığımda gördüğüm kişi elifti. Sadece gülümsüyordu ve içimi ısıtıyordu her zamanki gibi. içeriye davet etmicek misin dedi ilk defa hareketlerinde bir gariplik sezdim. içeriye girdi ve ilk lafı oyun oynamak ister misin oldu. Şaşırdım genç bir erkek ve kızın bir evde ne oynayabileceğini gerçekten merak etmiştim ve elif öyle bir kız değildi. Ben konuşmuyordum fakat istemsiz olarak Elife bir şeyler söylemiştim sanki çünkü o bir şeylere cevap veriyordu. Biz oyuna başladık ve kabusta başladı..