çay demeyin panpalar hislerinizi konuşturun. az ciddi olalım.

ben bunlari diyecektim ama demedim.

acik olacagim, ben seni seviyorum. icimde sana besledigim bi sevgi var ve bu diger insanlarin ustunde...

sebepsiz... ustune cok dusundum hic mantikli degil.

soruyosun kendine sevgi nedir falan, bi insani sevmek icin hangi ozelliklere sahip olmalidir o insan senin gozunde...

bu kafandaki sevginin sendeki matematiksel isleyisine bagli

ama buna matematik yapmayi sevmeyen bi insan oldugum icin beni surukleyen o hissi 'tabii ki bir matematigi olsa da' sorgusuz yasamak istedim. simdi bakiyorum oradasin, buradayim. hicbir sey degismeyecek, kovalamayavagim, benimle ilgilen, beni sev diye ugrasmayacagim.

cunku bu kadar egoist bi insan degilim. sana, sevme yonteminin matematigini etkileyerek kendimi sevdirme mudahalesini yapmayi denemek istemedim.

cunku sen oyle guzeldin ben sana mudahale etmeden guzel sevebiliyordum

ufff... konu sevgi olunca her sey cok klise geliyo. bunlari birine aciklamak cok zor bi ic sinavin sonrasi.

toplumda bu duygularin cok gundemde olmasindan dolayi biz o hissi sorgulamaktan uzaklasiyoruz... sadece arada bir filmlerde falan gorunce o hislere sempatiyle bakabiliyoruz hayal dunyasinda.

olaya anlatmak istedigim boyutlarda bakmak sacma gelip dikkate almaman muhtemel ama icimde ne oluyo bitiyo fikir sahibi olmani isterdim.