şeytan'ın haklı olması
|
araştır
islam inancına göre tüm iyilikler ve kötülükler allah'tan gelir. bu ne demektir; insanoğlu'nun sahip olduğu ne kadar duygu varsa hepsinin kaynağı o'dur. şefkati, sevgiyi, aşkı, merhameti, cesareti aldığımız gibi nefreti, hüznü, kıskançlığı, korkaklığı da ondan aldığımız gerçeği duruyor ortada. kaynağının tatmadığı, bilmediği bir duyguyu yaratılan bizlerin tatmasının olanağı yoktur. çünkü onun bilmediği, haberdar olmadığı birşey de yoktur.

tanrı bundan hareketle hem iyidir, hem kötüdür. aynen bizler gibi. nefreti vardır, kendisine inanmayanlara karşı; sevgisi vardır kendisine inananlara karşı. ego da vardır kendisine inanmayanı, yükseltmeyeni sonsuz cezayla cezalandıracak kadar, alçakgönüllülük de vardır; kul hakkı konusunda benden değil, hakkını aldıklarınızdan af dileyin diyecek kadar.

öyle bir durum ki anlatılan tanrı herşeyin bir olmuş halidir. geçmiş, gelecek, şimdi, iyilik, kötülük, aydınlık, karanlık...

anlatılan bu. bunun sonrası benim düşüncelerim.

insanoğlu hep ben neden varım diye sordu tarih boyunca? tüm aranılan cevaplar hep bu soruya cevap olsun diye arandılar.

islam'dan hareketle bende şu kanı oluştu. allah bizi oyuncağı olsun diye yarattı. evet, basit bir oyuncak. zaman kavramı olmayan bir varlığın, yine biz insanlarda olan yalnızlık duygusunu hissetmediğini düşünmek saçma olur. dahası, bu tüm müminler için de bir küfür olur.

mesele aslında çok basit. tanrı kendisinde olan herşeyi ayrı ayrı karakterlere yüklemek istedi. acaba kendisi bu duygularının bir kısmını başkasında, diğer bir kısmımını bir başkasında görseydi sonuç ne çıkardı? düşündüğü an bile bilirdi bunu tek yaratıcı tanrı ama, kendisi sonuçta sonsuz güç ile dolaşmıyor mu etrafta. yaratırdı bir iki oyuncak, sonra bunu denerdi. hepimiz elmayı havadan bıraktığımızda yere düşeceğini biliyoruz ama, hiç kimse olmasın ki bunu denememiş olsun. o da kendince bizleri yarattı işte.

şeytan da, ya da eski adlarından biriyle azazel de yaratılanlardan böyle birisi. tanrı'nın kendi kendine yapay düşman diye yarattığı zavallının teki.

tüm eski mitolojilerde ve kur'an da anlatılanlar, şeytan'ın eskiden tanrı'nın bir nevi sağ kolu olduğu yönünde. düşünsene, sonsuz güce sahip bir varlığın sonsuz sevgisini hissederken, o bir gün sonra kalkıp "bundan sonra yeni sevgili kulum adem'dir" deyip sıfırdan yaratık yaratıp ona bu görevi vermeye başlıyor. e hani vefa? e hani şefkat, e hani o güzel diye söylenen, övülen tüm özellikler, duygular?

neymiş, şeytan "bu çamurdan ben ateşten. neden böyle birşey yapıyorsun" deyip de kibir göstermiş. böylece şeytan da suçlu olmuş. e be kendini bilmez, sevgilin bir gün "bundan sonra seni değil de berkecan'ı seviyorum" diye karşına bir berduşu çıkarsa, sen "bu zavallıyı bana mı tercih ediyorsun" diye sorup isyan etmez misin? anlık öfkeyle sadece zavallı da demezsin büyük ihtimal. analı bacılı küfürler havada uçuşturmaz mısın?

bunun anlık öfke olduğunu da kenara koyalım. şeytan o zamana kadar tanrı'nın bir dediğini iki etmemiş cin taifesinden bi adam. öyle kutsi bi adam ki tanrı onun sadakatini öylesine yüceltmiş ki meleklerle birlikte oturtuyor. düşünsene abi, sadakatin öyle bir boyutta ki sen tanrı'nın robotlarıyla birlikte onun huzurundasın. böylesine bi adamın öfkeye kapılmadığını düşünsek bile doğru şeyler söylediğini neden inkar ediyoruz?

biz insanoğlu çıkarları, uçkurları, mevkisi, makamı, parası için yapmayacağı şey olmayan adi birer yaratıkken çıkıp şeytan'ın bunları önceden görüp de söylemesi, neden tanrı'nın onu düşman bellemesine neden oluyor?

çünkü tanrı egoist bi "şey". "ben öyle diyorsam öyledir" deyip kimseyi umursamıyor. umursamasına da gerek yok ki. onun için bizler istendiğinde ezilmesi için zerre düşünülmeyecek oyuncaklardan başka birşey değiliz.

sonuçta, şeytan bizzat tanrısı tarafından kendine verilen karakterinin gereği gibi davranıyor. o haklı çünkü başka bir şekilde davranması imkansız. o halde biz neden durup durup şeytan'a saydırıyoruz da tanrı'ya birşey söylemiyoruz. çünkü o'nun cehennemi var değil mi? bingo!