Arkamı dönünce bana adımın anlamı ile seslenip gülümsedi "Merhaba insanlığın koruyucusu ve savaşçı Alexandre" ilk kez ona gerçekten merak ederek baktım "Neden öyle söyledin şimdi" Omuz silkti "Adının anlamı hoşuma gidiyor." Sonra yüzüme dikkatlice bakıp "Bugün gözlerin mavi, hem de neredeyse şeffaf denilecek kadar... Koyu yeşilden bu tona nasıl dönüyor?" diye sordu. Babam yakınlardaysa ya da besleniyorsam gözlerimin rengi yeşile döner. Genelde okulda yeşildir gözlerim çünkü altın renkli ruhlar içime girerken sanki zehrimi hisseder gibi yeşile dönerdi. E ben de okulda çok besleniyordum.Şu anda ise, henüz yeni beslenmişken mavi olması normal değildi. Ama bir insana bunu açıklayacak değildim. Üstelik hala bana dokunuyordu. Bana fazla yakındı. Kolumu kurtarıp sorusunu cevaplamak yerine "Ne istiyorsun Colin" diye mırıldandım. Saçları altın renginde parıldıyordu."Sadece bunu düşürdün" diye mırıldandı. Elinde gümüş bir bilezik vardı. Ucunda da insanların aslında alakasız olmasına rağmen şeytan ile özdeştirdiği çatal vardı."Bu bana ait değil" dedim katı bir sesle ama kimliğim ile bileklik arasındaki ironi ve bunun Colin'den gelmesi kafa karıştırıcıydı."Tamam, o zaman. Dondurma yemeye gitsek?" dedi. Alay eder gibi bir hali vardı ve ben de aynı alayla başımı olmaz anlamında salladım; ancak midemdeki o çekilme hissine karşı koymakta güçlük çekiyordum. Colin'den daha önce fark etmediğim bir güç fışkırıyordu. Sanki somutluğundan yakındığım o zihnindeki güçlü duvara beni alıp düzenli hareketlerle vuruyor gibi hissediyordum. Onda bugüne kadar fark ettiğim tuhaflık elle tutulur bir anormalliğe dönüşmüştü. Gözlerimi ilk kez açtığım mağarada babam ile karşılaştığımda gücü aynı bu şekilde tökezletmişti beni. Her ne kadar düşmüş olsa da, düşenler arasında en güçlüsü oydu ve bu benim kanımın ona çekilmesine ve kendimi ona teslim etmemle sonuçlanmıştı. Bu çok benzer çekime karşı koymaya son gücümle çalışsam da hayatımda ilk kez bayılıyor gibi oldum. Gerçek anlamda tökezledim. Sanrım bayılmak kelimesinin anldıbını çözmeye yaklaştığım adımdı bu. Sanki bu kez tüm insanlıktan belki de en günahkar olan benim ruhum, çaresizliğim emiliyormuş gibi hissettim. Aynı zamanda damarlarımda sanki asırlar sonra eve dönüp her şeyi bıraktığın gibi bulmuş olmanın getirdiği hissi tadar gibi oldum. Öne doğru sendeleyip ömür boyu ilk kez sendelediğim saniye beni kollarında tuttuğunu endişe ile baktığını fark ettim.

Sırayla diplomalarımızı alırken mezuniyet konuşması yapma sıram gelmişti. Sürekli beni ruhuyla besleyen bir dizi ineğin kıskançlıklarından beslenerek kürsüye çıktım. Böyle küçük eğlenceleri seviyordum çünkü asla kâğıtta yazanı okumazdım. Aslında hocaların zihniyle oynayabilir istediğim her şeyi yapar istemediğimden kurtulabilirdim. Öğrencilerden biri içinden lanet okur gibi bakıyordu.
Sıkıcı işler olsa da insanların yüzündeki o ifade "Neden benim çocuğum değil de bu suratsız kız?" diye bakan anneler beni gülümsetebiliyordu. Eğlence anlayışınızın en dipteki halini düşündüğünüzde az miktardaki bu eğlenceye neden razı olduğumu anlarsınız. Hiç yoktan iyidir dediğiniz zamanlardaki his gibi bir şey işte. Herkes benden adamakıllı bir konuşma beklerken gülümseyerek mikrofona yaklaştım ve açık olduğundan emin olmak için işaret parmağımla iki kez mikrofona vurdum ve gayet neşeli bir sesle;

"Az ötemde duran Bay Hamington'ın saçları peruk ve buna rağmen hemen arkanızdaki bayan Johnson'ı ayartmayı başardı. Ah özür dilerim Bay Hamington, eşiniz mi buradaydı, tüh! Her neyse buradaki öğrenciler evet mezun oldular ve çocuklarınıza her gün gerizekalı muamelesi yapan, kız öğrencileri sık sık sıkıştıran Bay Smith'e çıkışta sevgilerinizi iletebilirsiniz sayın veliler. Ayrıca tüm bu öğrencilerden zengin olanlarının notlarının şişirildiğine dair tüm yasal belgeler gerekli kurumlara iletildi, birazdan burada olurlar müdür Pond. Saygılarımla" diyerek kürsüden indim.O saniyede bir evlilik yıkmış, bir kadını nefret objesi yaparken bir adamı da işinden etmiştim. Aynı zamanda müdürün linç edilmesine sadece beş dakika kalmıştı. Yüzlerindeki ifadeler paha biçilemezdi. Ama bana bulaşmamaları gerektiği hislerini çoktan beyinlerine büyülerle sokmuştum. Zaten bana zarar verme ihtimalleri yoktu.

Öğrenciler kıkırdayarak keplerini havaya attılar, dile getiremedikleri her şey ortaya dökülmüştü. Bazıları ise ağlıyordu, ucu onlara dokunmuştu. Ruhlarını içime çektim ve gülümseyerek dışarı çıktım. insanı küçük eğlencelere sürükleyen bir yer olarak tanımlamasam da hayal kırıklığı yaratarak kendimi iyi hissettiğim yerdi. Genelde bu kürsü birçok komik konuşmaya ya da müdürün peruğunun kafasından uçması, bayan hocaların eteklerinin havalanması gibi iğrenç ve trajik derecede komik olaylara sahne olmuştu. Herkes buna alışıktı. Okul kampüsünün geniş yeşil alanından geçerken bir an önce, hazır ruh da emmişken güç gösterisi yaparak zaten haddinden fazla olan egomu iyice arttırmak için yollar düşünmeye başladım; ancak bir el kolumu tuttu ve "Alexandre bekle" dedi.