Final Bölümü.

https://www.youtube.com/watch?v=wpq7wn2YPYU

• Otuz yıl kadar sonra*
ihtiyarın otuz yıl önce aldığı bilet büyük ikramiyeyi kazanmıştır.ihtiyar kazandığı parayla bir şirket kurar.Kısa vadede olmasa da uzun vadede kar etmeye başlar.Ve artık yaşlanmıştır,para ihtiyacı olan son şeylerden birisidir onun için.Geçmişini hatırlar,her şey gözlerinin önünden geçer.Acaba delirmiş miydi?
Yoksa eskiden tüm olanlar gerçek miydi?
Bir iz arıyordur ihtiyar.
Evin her tarafını karıştırır,
ve sonunda bulur.

ihtiyar,evini karıştırırken eski bir defter bulur.Ve hatırlar,bu defterin bir zamanlar onun günlüğü olduğunu..Meryemi hala unutamamıştı.Sonra ihtiyar geldi aklına,şimdiye çoktan tahtalı köyü boylamış olmalıydı.Şimdi görevler değişilmişti.Kendisi de ihtiyarın birisi olmuştu.Fakat yıllar,onun ruhunu elinden alamamıştı.Henüz korktuğu sonsuz karanlığı boylamamıştı...

ihtiyar eline aldığı günlüğünün sayfalarını birer birer okumaya başlar.

"Demek yıllar önce böyle yazmışım."
Sürekli bu cümleyi kuruyordur.
Yaşadıkları şeyi kanıtlamanın tek bir yolu vardı onun için...

Ve günlüğünü bulunca evini karıştırmaya başlar.Eski bir radyo bulur."Vay be" der,"zamanında radyo kullanıyorduk.""Çekmesi için binbir zahmet veriyorduk.""Şimdilerde ise müzikler insanların beyninde çalıyor.""Canlı bir orkestra gibi... "

Karıştırmaya başlar dolaplarını,geçmişe dair bir şeyler arıyordur.
Ve bulur,
Meryemden ona kalan son hatırayı.

Klagib beyaz bir takım elbise.

Aklına ihtiyar gelir.

Takım elbiseyi giyer üzerine.

Hatırlar;
Hatıralar,
Bazen çok acımasız olur.

Takım elbisenin cebinde bir bozuk para bulur.
Üstünde döngü işareti vardır.
Hatırlar,
30 yıl önceki döngü işaretini.
Hala aynı işaret vardı.
Ve hatırlar,
zamanında anlayamadığını.
Fakat şimdi,
Anlar her bir şeyi.

Hava kararmadan evvel çıkar evden.
Eskiden yaşadığı eve doğru gider.
impalasını da temizlemeyi unutmaz gitmeden önce.
Pırıl pırıl yapar onu,
aynı ilk günkü gibi.

Evi gören fakat fazla dikkat çekmeyen bir yerde bırakır arabasını.Eve bakar,aynı ilk günkü gibidir ev.

Balkonunda genç bir adam görür.Adamın günbatımına baktığını görür.30 yıl önceki gibi,ve anlar döngüyü.
Döngüde ona düşen parçaysa,
otuz yıl önce gördüğü ihtiyar...
Onun yerini almalıydı.

Balkonun önünde duran bir sokak lambasının altında durmaya başlar.
Adamın kendisini farketmesini bekler,
hava kararır.
Adam birasından son yudumu da içer.
Ve görür ihtiyarı...

http://imgim.com/Z5RkV0.jpg

Not:Hikayeyi okuduysanız geneline 1 ve 10 üzerinden bir not vermenizi rica ediyorum dostlar.
Benim için uzun bir süreçti.Yeri geldi karakteri yaşadım,Meryem öldüğünde karakterle birlikte ben de ağladım.Karakter bir barda içki içerken ben de içtim.
Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ediyorum hepinize.

iyi günler dilerim.

Hikayemi Alan Garnerr isimli bir yazarın şu sözüyle sonlandırmak isterim.

"Yol uzun, güneş soğuk... "

Görüşmek üzere.

Biz parkta otururken hava kararmaya başladı.
Zamanı gelmişti çoktan.
Yapmalıydım bunu.
Meryemle birlikte bara gittik.Biraz zaman geçtikten sonra arabada bir şey unutmuşum bahanesiyle dışarı çıktım ve kurbanımı aramaya başladım.Otoparka bardan gelen müzik sesleri sızıyordu.

https://www.youtube.com/watch?v=IiktOs4dLHg

isa yı gördüm.
isa olmalıydı.Birkaç gün önceki barda gördüğüm adam.
Üzülerek öldürecektim onu.
Benzer kişilerdik sanırım.
Öyle hissetmiştim onu gördüğümde.
Onun da taktan bir hayatı vardı.
Benim de.
Ama ben düzeltecektim.
Ve insanlar bazen bir şeyleri düzeltmek için diğerlerini kullanırlar.
Ben de yapacaktım.
Üzgünüm isa,

isa beni gördü ve elini kaldırdı selam vermek için.Boğazına sarıldım.
Sonra onu yere düşürdüm ve cebimde sakladığım bıçağımı çıkardım.
Bağırıyordu ölmemek için.Belli ki korkuyordu ölümden.O kadar şiddetli bağırdı ki.Bir an onu öldürmekten vaz geçecektim.
Ama geçmedim,
geçemezdim.
isa yı bıçakladım.
Dört yerinden bıçakladım onu.
iki kolundan ve iki bacağından.
Bunu niye yaptım bilmiyorum,
Ama her şey planlıymış gibi gözüküyordu.
Oysa rastgele bir cinayetti.
Daha sonra arabanın yan tarafına geçip oraya çöktüm.

Meryem geldi,
gerçek miydi?
Olamaz.
Olmamalı
Hayır.
Hayır!
imkansız!
Meryem cesedi gördüğünde çığlık attı.Sanırım benden geldiğini düşündüğü bağırış seslerini duyup gelmişti.Gitmelisin meryem! Lütfen git.Lütfen Uriel olma!
Lütfen.
Lütfen,
Lütfen!

Sonra bir ışık parladı.Gözlerimi alıyordu ışık.
Uriel...

Uriel Meryemi gördü.Cesedin başında.
Hayır!
Hayır.
Lütfen yapma.

Uriel elleriyle Meryemi kavradı,
Onu boğazından tutup yukarı doğru kaldırdı.
Ve sonra,
ve sonra
Hayır!

Meryemin gözleri kapandı yavaşça.Uriel onu bir çöp gibi kenara fırlattı.Meryem...
Gözlerimden düşen her damla öfkemi bin kat arttırıyordu.
Ve ben hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

Uriele doğru koştum.
Onu yere devirdim.
Cebimdeki bıçağı çıkardım ve onun gibik kutsal yüzünü soydum.
Boydan boya,
Enden ene.
Sadece gibik bir et parçası kalana dek.
Beni üstünden atıp kanatlarını kullanarak kaçtı.
Meryem,
Meryem!
Meryem!

Meryeme koştum.
Olamaz,
Çoktan
Çoktan,ölmüştü meryem.
Benim yüzümden!
Bir hiç uğruna!
gibik bir melek uğruna!
Meryemin başında saatlerce ağladım.
Cansız bedeni artık soğumuştu.
Gözlerimde dökecek yaş kalmamıştı.
Kapatamıyordum bile gözlerimi.
Meryem,
Hayatımdaki tek güzel şey,
Benim yüzümden!
Benim yüzümden ölmüştü!
Kendimi asla affedemezdim.

Uriel!
Uriel öldürdü onu!
Ben de onu öldürecektim.
Ve böylece belki Meryem rahatlardı.
Hayır.
Her zaman kızgın olacak sana.
Aptal herif!
Öldürttün onu!
Benim suçumdu hepsi...
Meryem,
Affet beni.

Uyandım,Meryem saçımı okşuyordu.Bana bakıp gülümsüyordu.
Düşünüyordum tüm olanları...
Bir rüya gibiydi sanki,
fakat daha fazlası...
Rüya değildi.
Fakat rüya da olabilirdi.
Emin değildim hiçbir şeyden.
Kafamın içinde çelişkiler ülkesi kurulmuş.iktidara çoktan birisi geçmişti bile.
Ne yapacağımı da bilmiyordum.
Ben bunları düşünürken Meryem dudağıma küçük bir öpücük kondurdu.Ve üstünü giyeceğini söyledi.

-M- Üstümüzü değişip bir şeyler yiyelim.Yoksa seni yiyeceğim.Bir kurt gibi açım
Bunları söylerken ellerini pençeymişcesine sallıyordu.Tatlılık yapıyordu.
Meryem,
Tatlı birisiydi.
Seviyordum onu.
O da beni seviyordu.
Bunu kanıtlayamam ama,
Hisseder ya insan,
Ben de hissediyordum işte.

Yataktan kalktım ve üstüme bir pantolon bir tişört giydim.
Kızdı bana,
şık olmam gerektiğini söyledi.
Üstümdekileri çıkarttırdı zorla.
Ve klagib bir takım elbise verdi.Beyaz bir takım elbise...
Daha sonra bir de şapka verdi.
Yıl 2019 olmuş.
Ne şapkası?
Diyemedim.
Kıramazdım onu,
seviyordum.
Giydim istemeyerek de olsa.
Daha sonra motelden çıktık.Otoparkaki impalama doğru yürümeye başladık.El ele yürüyorduk.iki aşık gibi...
Öyleydik zaten.
Arabaya bindik,bildiği bir kafe varmış.Orayı tarif edecekti bana.Ben de oraya sürecektim.
Çalıştırdım arabayı.
Radyoda:

https://www.youtube.com/watch?v=hwZNL7QVJjE

Çalıyordu.
Kısa zamanda gelmiştik söylediği yere.
Kendimize güzel bir masa bulduk.
Kahvaltı tabağı söyledik iki tane.

Ekmeğin üzerine çilek reçeli sürüyordu,bir ıssırık alıp bana uzatıyordu eliyle.Ben de ağzımı açıp yiyordum uzattığı ekmeği.
Konuşmuyorduk,ihtiyacımız yoktu sanki konuşmaya.
Sanki kalplerimiz anlaşıyordu.
Sanki konuşmadan da konuşabiliyorduk.
Anlıyorduk birbirimizi.
Sanki birbirimiz için yaratılmış gibiydik.
Nihayet gerçekten konuşmaya başladı.

-M- Güzelmiş değil mi?
-H- Senin kadar değil.

Yüzünden mutlu olduğu anlaşılıyordu.Çok anlaşılır bir yüzü vardı.

-M- Hadi hadi kesin öyledir.

Bir de şu salakça oyunlardan oynamaya kararlıydı sanırım.
Aşk böceğine mi dönüştüm ben?
Neler oluyor bana?
Kafanı gibeyim.
Bu sefer değil.
Doğru yoldayım bu sefer.
Yolunu s...

-H- Öylesin öylesin.Yalan söylemem ben.
-M- Öyle olsun madem.
Ağzı kulaklarındaydı resmen.Gülümsüyordu,içimi ısıtıyordu gülümsemesi.
Hesabı ödeyip kalktık ordan.