Görmenin tek bir yolu vardı.Birini öldürecektim.Eğer Uriel oraya gelirse.Yani Meryem,umarım gelmez,
onu öldürecektim.Fakat nasıl yapacaktım?
Bir meleği öldürmek kolay olacak mıydı?
Hiç sanmıyorum.
Görmenin tek bir yolu vardı.
Denemek..
insanlar niye bir şeyler denerdi?
Neden çoğu zaman haksız çıkarlardı ve neden her seferinde üzülürlerdi?
Sanane lan.
Belki de çoğu insan kendine bunu diyordu.
Bilemezdim.
Çünkü ben sadece bir insandım.
iki veya daha fazlası değildim.

ihtiyar elime bir çanta tutuşturdu ve artık gitmemi söyledi.Arabama doğru gittim,orman sanki bana fısıldıyordu.Ne dediklerini anlayamıyordum.Arabama bindim.Kırmızı impalam... ihtiyar gerçekten de vermişti bana,fakat ne kadar bende kalacaktı?Arabayı çalıştırdım.Radyoda:

https://www.youtube.com/watch?v=EqPtz5qN7HM

Çalıyordu.
Yol,uçurum,ben,kırmızı bir günbatımı ve kırmızı bir impala...
Sanki birbirimiz için yaratılmıştık.

Kente vardığımda hava kararmıştı.Sanırım bu işi bugün yapmayacaktım.Hem ruhen hem de bedenen hazır değildim buna.Kafamı dağıtmam lazımdı.
Bara gittim,
bar bugün çok kalabalıktı.
Umursamadım.Birinin doğum günü falan vardır herhalde,geçenlerde oturduğum tabureme oturdum.
Bir bira söyledim.

Biramı yudumlarken başımdan geçenleri düşündüm.
Acaba rüyada mıydım?
Garip ve olanaksız bir rüya mıydı?
Bilemezdim.
Hala da bilmiyorum.
Acaba herkesin hayatı bir rüyadan mı ibaretti?
Öldüğümüzde uyanacak mıydık aslında?
Umursamadım.
Çünkü zaten ölmüştüm ben.
Hatırladım,
ölmüş bir adamdım ben.
Yapabileceğim hiçbir şey yoktu.
Sonsuz bir karanlık...
Neden görmüştüm o karanlığı?
Gerçek dünya orası mıydı?
Yine umursamadım.
Kafamı dağıtmak için gelmiştim buraya.

Biram bitti.Yanıma bir adam oturdu.
Benimle konuşmaya çalışıyordu.Kafamın içindeydi sanki o adam.
Adama baktım.
O da bana baktı,
bir ayna gibiydi sanki.
Ayna mı koymuşlar buraya?
Sanki kendime bakıyordum.
Kendimi görüyordum,
ve hissediyordum kendimi.
Adam bana selam verdi.
Seldıbını aldım;

-A- Selam dostum.
-H- Selam,
-A- Buralarda yeniyim.

Banane be kardeşim! Demedim.
Ayıp olurdu,büyüklerimiz öğretmişti bize kibarlığı.
Ne gibime yaradıysa bu güne kadar,
Herneyse,

-H- Ben de öyleyim.
-A- ismin nedir dostum?
-H- Hattusalordu.Ya seninki?
-A- isa.
-H- Memnun oldum.
-i- Ben de.

Nereden çıktı bu gibtiğimin herifi.
Ne güzel takılıyordum kendi kendime,
oradan kaçmam lazımdı.
Bir insanla konuşacak bir şeyim yoktu.
Ben de bir insandım.
Ölmeden önce,
peki şimdi neyim?
ihtiyarın dedikleri...

Kafama dank etti!

ihtiyar,Meryemi bir insan olduğu için geri getirememişti.
Fakat ben,
Ben...
Ben geri dönmüştüm ölümden.
Nasıl olabiliyordu bunlar?
Adam bana bir şeyler söylüyordu.gibimde değildi ne dediği.Umursamıyordum.

Neydim ben?
Kimdim?
Bilmiyorum.

Uyandım,Meryem saçımı okşuyordu.Bana bakıp gülümsüyordu.
Düşünüyordum tüm olanları...
Bir rüya gibiydi sanki,
fakat daha fazlası...
Rüya değildi.
Fakat rüya da olabilirdi.
Emin değildim hiçbir şeyden.
Kafamın içinde çelişkiler ülkesi kurulmuş.iktidara çoktan birisi geçmişti bile.
Ne yapacağımı da bilmiyordum.
Ben bunları düşünürken Meryem dudağıma küçük bir öpücük kondurdu.Ve üstünü giyeceğini söyledi.

-M- Üstümüzü değişip bir şeyler yiyelim.Yoksa seni yiyeceğim.Bir kurt gibi açım
Bunları söylerken ellerini pençeymişcesine sallıyordu.Tatlılık yapıyordu.
Meryem,
Tatlı birisiydi.
Seviyordum onu.
O da beni seviyordu.
Bunu kanıtlayamam ama,
Hisseder ya insan,
Ben de hissediyordum işte.

Yataktan kalktım ve üstüme bir pantolon bir tişört giydim.
Kızdı bana,
şık olmam gerektiğini söyledi.
Üstümdekileri çıkarttırdı zorla.
Ve klagib bir takım elbise verdi.Beyaz bir takım elbise...
Daha sonra bir de şapka verdi.
Yıl 2019 olmuş.
Ne şapkası?
Diyemedim.
Kıramazdım onu,
seviyordum.
Giydim istemeyerek de olsa.
Daha sonra motelden çıktık.Otoparkaki impalama doğru yürümeye başladık.El ele yürüyorduk.iki aşık gibi...
Öyleydik zaten.
Arabaya bindik,bildiği bir kafe varmış.Orayı tarif edecekti bana.Ben de oraya sürecektim.
Çalıştırdım arabayı.
Radyoda:

https://www.youtube.com/watch?v=hwZNL7QVJjE

Çalıyordu.
Kısa zamanda gelmiştik söylediği yere.
Kendimize güzel bir masa bulduk.
Kahvaltı tabağı söyledik iki tane.

Ekmeğin üzerine çilek reçeli sürüyordu,bir ıssırık alıp bana uzatıyordu eliyle.Ben de ağzımı açıp yiyordum uzattığı ekmeği.
Konuşmuyorduk,ihtiyacımız yoktu sanki konuşmaya.
Sanki kalplerimiz anlaşıyordu.
Sanki konuşmadan da konuşabiliyorduk.
Anlıyorduk birbirimizi.
Sanki birbirimiz için yaratılmış gibiydik.
Nihayet gerçekten konuşmaya başladı.

-M- Güzelmiş değil mi?
-H- Senin kadar değil.

Yüzünden mutlu olduğu anlaşılıyordu.Çok anlaşılır bir yüzü vardı.

-M- Hadi hadi kesin öyledir.

Bir de şu salakça oyunlardan oynamaya kararlıydı sanırım.
Aşk böceğine mi dönüştüm ben?
Neler oluyor bana?
Kafanı gibeyim.
Bu sefer değil.
Doğru yoldayım bu sefer.
Yolunu s...

-H- Öylesin öylesin.Yalan söylemem ben.
-M- Öyle olsun madem.
Ağzı kulaklarındaydı resmen.Gülümsüyordu,içimi ısıtıyordu gülümsemesi.
Hesabı ödeyip kalktık ordan.

Biz parkta otururken hava kararmaya başladı.
Zamanı gelmişti çoktan.
Yapmalıydım bunu.
Meryemle birlikte bara gittik.Biraz zaman geçtikten sonra arabada bir şey unutmuşum bahanesiyle dışarı çıktım ve kurbanımı aramaya başladım.Otoparka bardan gelen müzik sesleri sızıyordu.

https://www.youtube.com/watch?v=IiktOs4dLHg

isa yı gördüm.
isa olmalıydı.Birkaç gün önceki barda gördüğüm adam.
Üzülerek öldürecektim onu.
Benzer kişilerdik sanırım.
Öyle hissetmiştim onu gördüğümde.
Onun da taktan bir hayatı vardı.
Benim de.
Ama ben düzeltecektim.
Ve insanlar bazen bir şeyleri düzeltmek için diğerlerini kullanırlar.
Ben de yapacaktım.
Üzgünüm isa,

isa beni gördü ve elini kaldırdı selam vermek için.Boğazına sarıldım.
Sonra onu yere düşürdüm ve cebimde sakladığım bıçağımı çıkardım.
Bağırıyordu ölmemek için.Belli ki korkuyordu ölümden.O kadar şiddetli bağırdı ki.Bir an onu öldürmekten vaz geçecektim.
Ama geçmedim,
geçemezdim.
isa yı bıçakladım.
Dört yerinden bıçakladım onu.
iki kolundan ve iki bacağından.
Bunu niye yaptım bilmiyorum,
Ama her şey planlıymış gibi gözüküyordu.
Oysa rastgele bir cinayetti.
Daha sonra arabanın yan tarafına geçip oraya çöktüm.

Meryem geldi,
gerçek miydi?
Olamaz.
Olmamalı
Hayır.
Hayır!
imkansız!
Meryem cesedi gördüğünde çığlık attı.Sanırım benden geldiğini düşündüğü bağırış seslerini duyup gelmişti.Gitmelisin meryem! Lütfen git.Lütfen Uriel olma!
Lütfen.
Lütfen,
Lütfen!

Sonra bir ışık parladı.Gözlerimi alıyordu ışık.
Uriel...

Uriel Meryemi gördü.Cesedin başında.
Hayır!
Hayır.
Lütfen yapma.

Uriel elleriyle Meryemi kavradı,
Onu boğazından tutup yukarı doğru kaldırdı.
Ve sonra,
ve sonra
Hayır!

Meryemin gözleri kapandı yavaşça.Uriel onu bir çöp gibi kenara fırlattı.Meryem...
Gözlerimden düşen her damla öfkemi bin kat arttırıyordu.
Ve ben hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

Uriele doğru koştum.
Onu yere devirdim.
Cebimdeki bıçağı çıkardım ve onun gibik kutsal yüzünü soydum.
Boydan boya,
Enden ene.
Sadece gibik bir et parçası kalana dek.
Beni üstünden atıp kanatlarını kullanarak kaçtı.
Meryem,
Meryem!
Meryem!

Meryeme koştum.
Olamaz,
Çoktan
Çoktan,ölmüştü meryem.
Benim yüzümden!
Bir hiç uğruna!
gibik bir melek uğruna!
Meryemin başında saatlerce ağladım.
Cansız bedeni artık soğumuştu.
Gözlerimde dökecek yaş kalmamıştı.
Kapatamıyordum bile gözlerimi.
Meryem,
Hayatımdaki tek güzel şey,
Benim yüzümden!
Benim yüzümden ölmüştü!
Kendimi asla affedemezdim.

Uriel!
Uriel öldürdü onu!
Ben de onu öldürecektim.
Ve böylece belki Meryem rahatlardı.
Hayır.
Her zaman kızgın olacak sana.
Aptal herif!
Öldürttün onu!
Benim suçumdu hepsi...
Meryem,
Affet beni.