şathiye

... Kıldan köprü yaratmışsın
Gelsin kulum geçsün deyü
Hele biz şöyle duralım
Yiğit isen geç a Tanrı
...
Kaygusuz abdal

şath alaylı söz demektir. oradan gelir.

Sekiz cennet yaptın sen adem için
Adın büyük bağışla anın suçun
Ademi cennetten çıkardın niçün
Buğday nene lazım harmancı mısın

hacı bektaşi veli

iyi bir şathiye örneğidir

Şathiye, Dini ve tasavvufi halk şiirinde mizahi manzumelerdir.
Şathiyeler, mutasavvuf şairlerce söylenmiş ya da yazılmış, tasavvufi inançları dile getiren, anlaşılması yorumlanmasına bağlı şiirlerdir. Tasavvufi konuları işleyenleri şathiyat-ı sûfiyâne adını alırlar. Şathiyelerde Allah’ın celâl sıfatının değil, cemâl sıfatının ön plana çıkarıldığı görülür. Bu tür şiirlere genellikle Alevi-Bektaşi şairlerinde rastlanır. Allah ile alay eder gibi yazılmış şathiyeler küfür sayılmıştır. Ama şathiyeler asla küfür değildir. Şathiyeler biçimce komik ve alaylı olabilir ama şathiyede aranan şiirin arkasındaki düşüncedir. Anlanıp yorumlandığında çok derin anlamlara sahip oldugu görülür. Şathiye çok derin tasavvufi konular işleyen felsefi şiirlerdir. Kaygusuz Abdal ve Yunus Emre şathiye yazmıştır.

yeri göğü ins ü cinni yarattın
sen ey mimar başı eyvancı mısın
ayı burcu günü çarhı var ettin
ey mekan sahibi rahşancı mısın

Cennet cennet dedikleri üç, beş köşkle üç, beş huri

isteyene ver onları bana seni gerek seni

Yunus Emre