şakirtler vs ateistler round 2

@1 panpa, öncelikle müslüman olduğumu söyleyerek başlayayım. babam emekli imam amk. menbağında yetiştim yani. öncelikle din başlı başına "saçma" bir olgu. bir kere sadece müslümanlar olarak değil bütün inananların bunu anlaması gerekir. yoksa hz. ibrahim'in, oğlu ishak’ı tanrı’nın isteği üzerine, nedenini dahi bilmediği halde, moria dağına kurban etmeye zütürmüş ancak son anda yine tanrı’nın isteğiyle bu eylemini gerçekleştirememiş olmasının mantıklı bir açıklaması olamaz. böyle bir paradoks da olamaz. bir baba öz oğlunu tanrısı istiyor diye kurban eder mi amk? ediyor işte. sebebi ne bunun? işte bu saçmalığın ve paradoksun tek cevabı iman kavramıdır, iman etmektir. çünkü iman, düşünmenin terk edildiği yerde başlar. mantık arayamazsın bu noktada. mesela "aşk" kavramı da iman kavrdıbına benzer. aşkta da gerçekleştirdiğin eylemlerin mantıklı bir açıklamasını yapamazsın. "n'apıyom la ben?" dersin bir an. sonra sana hissettirdiği şeyleri düşünürsün, onun yerini alabilecek başka bir şey olmadığını anlarsın ve bu saçmalıkları yapmaya devam edersin. daha sonra ise senin bu eylemlerinin saçmalık olduğunu düşünen insanlara kendince, mantığına sadece senin inandığın mantıklı açıklamalar yapmaya çalışırsın, gerekçelendirmeye çalışırsın -burada şakirt olduğunu iddia eden birçok öküzün yaptığı gibi dini ondan daha iyi çözmüş bir ateiste doğaüstü mucizelerden bahsetmesi gibi-.

daha sonra dayanamaz, kafanda sorgulamaya başlarsın. "harbi lan, ne alaka şimdi panpa? ibrahim, neden oğlunu kendi elleriyle öldürüyor la? ay nasıl ikiye ayrılıyor amk? panpalar kader var mı la hakkaten? şimdi madem kader var o zaman... " diye kafanda gerçek anlamda sorgulamaya başlarsın. sonra, kafanda o kadar soruyla kendini huzurlu hissetmediğin için yavaş yavaş uzaklaşmaya başlarsın "iman"dan. ve imandan bir an vazgeçersin. ya da kafa olarak vazgeçmişsindir de toplum baskısı, aile baskısı vs. gibi etkenlerden dolayı vazgeçtiğini belli etmezsin. yokmuş gibi davranırsın. zina yapmanın en büyük günah olduğuna inanan biriyken ayda bir zina yapıyorsundur. devam edersin bir müddet bu şekilde. sonra o içindeki, sadece senin bildiğin boşluk hissini, hiçbir şeyin doldurmadığını fark edersin. yani o saçma eylemleri gerçekleştirmeden iç huzuru yakalayamadığını anlarsın. ama o iç huzuru bir şekilde yakalaman gerekir. zaten o iç huzuru yakalamak için kafandaki soruların cevabını bulmak için imandan uzaklaşmışsındır. ama bulamamışsındır. bu sefer yine saçma olan imana yönelirsin. ama bu kez, saçma olduğunu bilerek yönelirsin. yaptığın şeylerin saçma olduğunu, ama sana o saçma eylemlerden başka hiçbir şeyin iç huzuru getirmediğini anlarsın. dolayısıyla iç huzura erişebilmen için bu paradoksa dahil olman, saçma olduğunu bildiğin şeyleri yapman, bir noktada kendi oğlunu öldürmeyi tanrıyı memnun edecek bir cinayet seremonisine dönüştürmen gerekir. bu son aşamaya da "inayet" denir. saçmalığın inayeti. ve o noktada mantığa yer yoktur, düşünme çoktan terk edilmiştir. ve gerçekten mutlu olduğunu hissettiğin bir noktadır.

özet: biraz karışık olmuş olabilir. ama din, aşk gibi saçma bir kavramdır. yaptığın eylemlerin mantıklı gerekçeleri yoktur. daha doğrusu olduğunu zannedersin ve o gerekçelerin mantıklı olduğunu sadece sen düşünürsün. ama bunu, senin yaptıklarının mantıksız olduğunu düşünen birini ikna edecek şekilde anlatamazsın. dolayısıyla, herkes kendini nasıl huzurlu hissediyorsa öyle yaşasın amk. ama erdemli bir insan olsun. ateist herif, dine inanmıyorum, dolayısıyla beni kontrol eden bir mekanizma yok diye huur çocukluğu yapmasın. inanan şakirtler de inanmayanları kendince ve babannesinden dinlediği dini hikayelerden çıkardığı ucuz ana fikirlerle zavallı olarak görmeye, onları din konusunda cahil görmeye falan çalışmasın, çünkü ateistler genelde kur'anı şakirt olduğunu iddia edenlerden daha iyi incelemiş oluyorlar. saygılar.

liseliler için özet: -uyumuştur gerçi muallakler, gibtir et.-