şaka değil gerçek siz olsanız ne yapardınız

17 yaşında tanıdım onu,bir mağazada çalışıyordum o da herkes gibi sıradan bir müşteriydi işte. neden nasıl oldu numarasını vermişti bana. bende aramıştım onu 2 3 gün sadece telefonda konuştuk sonra bir gece sabaha kadar telefonu kapatamadan konuştuk sabah 7 de buluşmaya karar vermiştik..bir pastahane de sabahın köründe onu gördüğüm an kalbime bir ok saplandı. sanki sabaha kadar telefonda car car konuşan biz değilmişiz gibi ikimizde sadece birbirimize bakıp gülüyorduk. yarım saatlik aptal aptal gülüşmelerin sonunda şarkı söyleyerek eve gittim o da gözlerinin içi gülerek işe gitmişti.o günden sonra sadece filmlerde olur sandığım bir aşkı yaşamaya başlamıştık.onu deli gibi özlüyor her an yanında olmak istiyordum.bu arada üniversiteye başlamıştım.ve aşkımızı hiç bitmeyecekmiş gibi yaşamaya devam ediyorduk. sonra onun sevgisi deli gibi bir kıskançlığa bürünmeye başlamıştı. beni herkesten hayattan hatta annemden bile soyutluyordu. bense ondan kopmayı aklımın ucundan bile geçiremediğimden elimden geldiğince her yaptığını görmezden geliyor ve ileride bunun düzeliceğine inandırmıştı kendimi.. gerçekten artık onun bu halleri sorun olmaktan bile çıkmıştı. onun için hayatımdan vazgeçmeye değerdi.o herşeydi o zaten herkesti o bütün hayallerimi yoketmeme değecek kadar değerliydi..ama birgün bir arkadasım ağlayarak yanıma gelmiş ve bana ihtiyacı olduğunu söylemiş ve bense üzgünüm ama biliyorsun seninle kalamam o gelicek diyerek onunla gitmiştim. sonra arkadaşım bana bir mesaj atmıştı ben senin her zaman yanındaydım hep seninle oldum.her başın sıkıştığında geldim ve bugün sana ihtyacım olduğu halde sen gelemedin ona söyleyemedin bile. gözlerin bu kadar mı kör oldu demişti.bu msjın ardından çok düşünmüştüm ve onu arayıp bunları ağlayarak söyledim ve bunun böyle devam edemeyecegini de söyledim bir anda..