"Bedeni daha iyi tanıdığımdan beri," - dedi bir gün Zerdüşt havarilerinden birine -"tin benim için sadece lafta tin; sadece bir benzetmedir ayrıca 'ölümsüz' denilen her ne varsa."
"Daha önce de böyle konuşmuştun," diye yanıt verdi havari; "Ve o zaman, 'ama şairler çok yalan söyler,' de demiştin. Neden, şairler çok fazla yalan söyler dedin ki?"
"Neden mi" dedi Zerdüşt. "Nedenini soruyorsun demek. Ben nedenleri sorulabilenlerden değilim.
Dün mü yaşadım bunları? Çok zaman geçti görüşlerimin nedenlerini yaşamamın üzerinden.
Bir bellek fıçısı olup çıkmaz mıydım, nedenlerimi de saklasaydım kendimde?
Çok geliyor bana görüslerimi kendimde saklamak bile; kimi kuşlar da uçup gitti.
Kimi zaman uçup gelmiş bir kuş bulurum güvercinliğimde, yabancıdır bana ve titrer elimı uzattığımda.
Peki ne söylemişti Zerdüşt sana? Şairlerin çok yalan söylediğini mi? - Zerdüşt'ün kendisi de bir şairdir oysa.
inanıyor musun şimdi bu konuda hakikati söylediğine? Niçin inanıyorsun ki buna?"
Havari yanıt verdi: "Zerdüşt'e inanıyorum ben." Ama Zerdüşt başını salladı ve gülümsedi.
inanç beni mutlu etmez, dedi, hele ki bana duyulan inanç.
Hadi diyelim ki, adamın biri tüm ciddiyetiyle, şairler çok yalan söyler dedi: hakkı vardır, - çok yalan söyleriz biz.