+2
-7
beyler pasif gayım. aşırı ırkçıyım hatta nihal atsız beğ'den bile daha fazla ırkçıyım. türk olmayanların hepsi ölsün ölmeseler bile köleleştirilsin istiyorum.
ama işler değişti.. 1,2 gün önce bizim bir arkadaşa okul bahçesinde rastladım. yanındaki çocuğa vuruldum. böyle çok tatlı, çekici,aşırı yakışıklı bir oğlan. görür görmez kalbimin atışları hızlandı. allahın muhafazide bile göstermediği cenneti gördüm ben onun yüzünde. cebrailin nurunu gördüm onun cemalinde. o sefid teninde ben, melaike'nin beyazlığını gördüm. o zambak gibi kokusunda, kevser şarabını tattım. meğer onu görene dek peymanıma şarab-ı irin koyup içiyormuşum. onu görünce peymanımın şarab-ı irini, güLÂB OLDU. KARANLIKLAR yok oldu. ikinci doğumum, ölümden dirilişim, kör gözlerimin görmesi, sağır kulaklarımın duyması, vebalı gönlümün gülistan olması onu görmemle oldu.
öğrendim ki kürtmüş. anası babası saf kürt... ve,muhafazid nasıl sevdiyse ayşeyi,ve yakup nasıl sevdiyse yusufunu, bende onu öyle sevdim...
ama senelerdir bir din gibi iman ettiğim ırkçılık fikri? korkunç bir melankoli yaşıyorum.
hayatımı adadığım türkçülük imanı, onunla bir olmamı engelliyor. imanım beni ondan mahrum kılıyor.
şimdi neyi seçeyim? hayatı mı adadığım imanımı mı, yoksa kölesi olmak istediğim, muhtaç olduğum güneşi mi?
