Beyler manyak uzun bir part yazdım ama yine internet kesildi göndermedi parti. Morali sıffır siffir sıffır. Eğer bekleyen varsa tekrardan yazıcam ?

Beyler dediğim gibi uzunca bir part yazmıştım ama yollamadi. Şimdi biraz kisaltarak yazıyorum.

Ne olursa olsun soğukkanlıliligimizi yitirmemeliydik. Şuan değil. Yarayla bereyle burdan çıkınca uğraşıriz dedim içimden. "Çabuk olmalıyız bakmayın öyle" dedim. Parmağı tekrar okuttum. Asansöre geldik. Ama bir sıkıntı vardı. Artık 6 değil 8 kisiydik. Sürekli bir paradoks gibi bununla uğraşmaktan sıkılmıştım. Artık yapacak bir şey yoktu. Hep beraber bindik asansöre. içimden asansör halatinin kopmamasi için dua ediyordum. Zorlandığı belliydi. Gicirdaya Gicirdaya aşşağı indi. 6. Kata geldigimizde , bizi bekleyen kimse yoktu. Asansör biz gidince de çalışmamışti. Demekki bu katta bir yerdelerdi. içimden asansör kapanırken koşan adam ve silah sesini geçirdim. Ama tek el silah sesi duyulmustu. Eğer bizimkilere sıkılsa mutlak olarak karşılık gelirdi. Demek ki iyiler diye dedm kendi kendime. O sırada ince ve sessiz bir ıslık sesi isitildi. Sonra sol tarafta odanın birinden biri el salladı. Oraya doğru gittik. Kapıyı açıp silahı içeri dogrulttugumuzda bizimkileri gördük. içeri girip kapıyı kapattık. Bir asker eliyle sus işareti yaparak fısıltıyla söze girdi. " Siz giderken bize doğru bir adam koştu. Adam da değil şeydi . Hani filmlerde olur ya... " başka bir asker
"Zombi mi?" Dedi.
"Evet evet o , tam zombi de değildi ama öyle davranıyordu. Silahla vurmak zorunda kaldık. Ama silah sesi üzerine o şeylerden birkaçı daha koridorlarda koşmaya başladı. "

Beyler çok yoğun istek gelirse devam ederim ama geceyi bu partla noktalamayi düşünüyorum. Rezler alındı zaten sabah trendden çıkmış olursa bile rez lerden bulun beyler.

Şimdi basimizda şuursuzca saldırgan insanlar , Kapasitesi yetersiz bir asansör ve 6 kat asagidaki çıkış kapısı vardı. Karşılaştığımız durumları sorgulamadan , sadece hayvani hayatta kalma dürtuleriyle hareket etmek geliyordu hepimizin içinden. Ama böyle yaparsak belki de kurtulamayacaktik. Önce şu etrafta koşturan insanların ne olduğunu cozmeliydik. Belgeleri çıkartıp okuması için rusca bilen askere uzattım. Tek tek sayfalara göz atti. Sonra " bahsi geçen olay şudur. Rusya Federasyonu , gizli bir çalışma başlattı (2028) . Sovyet Rusya zamanında yapılan deneyler incelendi ( uyku deneyi vb.). Tüm bulgular ışığında yeni bir proje ortaya çıkarıldı."dedi ve durdu. Biz oku anlamında yüzüne baktık. 2. Dosyayı açıp ordan devam etti. "Proje başarıya ulaştı ve test için fransız denekler kullanıldı. (2029) "hepimizin kanı donmustu.
"Deneklerin zihin kontrolleri sağlandı. Fakat uzun süre kontrole tabi tutulan deneklerin durumu ex" hepsi bukadardi. Tuylerimiz urpermisti.
Yapılması gereken şey belliydi. Yine 2 grup olup aşşağı ya inecektik. Aynı gruplar yine ayrıldı. Önce biz aşşağı indik. Sonra diğerlerinin gelmesini bekledik. Çıkış kapısı kilitliydi. Disarisi karanlikti. Bina kapanmisti. Demek ondan binada az kişi vardı. Peki o zihinleri başkalarının elinde olan insan zombiler? Peki ya doktor? Neden gecenin bir vakti deneylerinin yapıyordu. Kilide iki el ateş edip kirdik. Kapıyı açıp dışarıya çıktık. Binadan çıkmıştık. Oradan iyice uzaklasmaliydik. Yön tayini yapamadan ufla doğru yürüdük. Saatlerimizle de , birileriyle iletişim kurmaya çalıştık. Nihayet bizi buraya yollayan fransız askeriyesi sinyalimizi aldı. Konumumuzu belirtip helikopter istedik. En nihayetinde helikopter bizi aldı. Bunca kargaşada yaramı unutmuştum. O an hissetmedigim yaram şimdi derinden sizliyordu. Rhatladk dedk olcaklrdn hbrsz.

Beyler sonra karakter bittiği için son cümle öyle oldu. Bu gecelik bir ayrac koyalım. Yarın toparlariz. Merak etmeyin. Yarım bırakıp da 7 ceddime sovulmesini ben de istemem zaten. Rezleri alalım yarın okuruz. Haydi hayırlı geceler.

Beyler yeminle uyku tutmadı. Kegib kegib uyudum. Gelen yorumlara baktım. ilginiz alakaniz için teşekkür ederim. Yarım bırakmayacağım demiştim. Yapmam gereken tonla is var ama yazmaya başlıyorum. Haydi Bismillah.
• **
Hem ruhumuz hem bedenimiz bitkin düşmüştü. Helikopterdeyken hepimiz uyuduk. Belimde bıçakla rahat etmemin imkânı yoktu. Fransaya kadar uzun bir yol vardı. Bıçağı kendim çıkarmaya karar vermiştim. Ağzıma bir bez parçası alıp bıçağın sapini kavradim. Bir çekişte çıkardım. Yaşadığım acının tarifi yoktu. Bezi yaraya bastırdım. Bıçaktaki kanları kiyafetime sürüp temizledim. Bıçakta "made in france" yazıyordu.
•
Fransaya vardığımizda , bizi bir sağlık ekibi karşıladı. Önce dinlenmemiz için bizi kalacağımiz yere zütürdüler. Sonra benim yarama pansuman yapıldı. "Sanslisin. Önemli bir sinire denk gelmemiş." Dedi doktor. Teşekkür edip bizimkilerin yanına döndüm. Tekrar fransız askeriyesine gidecektik. Bana " istersen sen gelme  yaran var . Hem önemli şeyler söylemeyecegiz" dediler.
"Hayır!" Dedim. Benim söyleyeceklerim vardı.

Akşamüstü saat 5 gibi tekrar araçlara bindik. Askeriyeye doğru yol aldık. Yoldayken çıkarıp, bıçağın üstündeki yazıyı okudum. *MADE IN FRANCE*
Aldigimiz dosyalar daha yeniydi. Fransız deneklerden bahsediliyordu. O fransız askerleri ne için oraya gitmişti? Ben bunları düşünürken Askeriyeye varıldı. Hepimiz indik ve yürümeye başladık. Tekrar o seminer salonuna geldik. Bu sefer seminer falan yoktu. Bizi orda beklettiler. 5-10 dakika sonra tekrar fransız generaller geldi ve "canlı donebileceginizi dusunmemistik" dedi.
Burama kadar gelmiştik. Dosyaları alıp ayağa kalktım." Burda fransız deneklerden bahsediliyordu. " dedim. Birbirlerine baktılar. Konuşmalarına fırsat vermeden cebimdeki bıçağı çıkarıp " peki ya bu? MADE IN FRANCE * yazıyor" dedim.
Dosyalara bakmak istediler. Gidip uzattım.
"Askerlerimizin, görevi basarisizlikla sonlandirdigini biliyorduk. Lakin... "
Sözünü kestim : " Ihtiyaciniz olan bu dosyalardi. Fransiz tim bu yüzden yola çıktı. Sonra haber alinamayinca bizi bir pacavra gibi oraya attiniz. Nasıl olsa canimizin bir önemi yok. Maksat Türkiye de Rusyaya karşı savaşa girsin. 1. Dünya savaşında Almanların yaptığını yapmaya calistiniz dimi! "

Beyler burada fikrinizi almak istiyorum. Gidişatta sizin de payıniz olsun. Şimdi 5 yıl atlayıp savaş sonlarini ve asıl konuyu mu verelim ? Yoksa aynı şekilde mi devam etsin. Uzayacak gibi çünkü.

Herkes şaşkınlıkla bana bakıyordu. Sesim fazla yükselmişti ama haksız da değildim. Bize karşı yapılan sorumsuzluklar ve bizi bile bile ölümün pençesine atmaları kabul edilebilir bir kabahat değildi. Eğer olsaydı ve orada ölseydim, kendi vatanım için bile değil, elin gavuru ülkemi savaşa sürüklesin diye ölecektim.
Bu sandığınızdan çok daha ciddi bir durum genç asker. Öfkenizi anlıyorum. Haklısınız. Fakat olacakların farkında değilsiniz. Bu elimde tuttuğum belgeler; Rusya Federasyonunun , sovyet rusya arşivlerini masaya döktüğü ve gizli yürütülmüş eski projeleri hayata geçirmeye çalıştığını gösteriyor. Ve okuduysanız , içinde zihin kontrolünden bahsediliyor. Orada olanları sizler gördünüz. Ortak çalışarak büyük bir felaketin önüne geçebiliriz. dedi Fransız General. Söyledikleri mantıklıydı. Ama ne olursa olsun bizi sadece ölmemiz için yollamışlardı. Kendi çabamızla hayatta kalmış, ve bilgiler almıştık. Şimdi neden bu çabamızın sonucunu onlarla paylaşalım ki?
Olabilecekleri düşünsenize bir. Eğer Rusya deneyleri tamamlar, geliştirir ve birer silah olarak kullanmaya başlarsa neler olacak? Belki de hiç bir nükleer silah bile onları durduramayacak. Almanya da karışıklıktan yararlanıp ve Rusyadan feyz alıp Nazi Almanyası zamanındaki deneyleri yürürlüğe koyabilir. Bu durumda mevzu bahis olan sadece sizin canınız değil, dünyanın kaderidir.

Başka çaremiz yoktu. Sonuna kadar haklı gözüküyorlardı. Elimizde deneyler hakkında sadece 2 adet dosya vardı. Rusların projesi şuan için bir çip yardımıyla beyin kontrolü sağlıyordu. Bunu geliştirip , bir frekans, bir sinyal halinde etrafa yayabilir, tek kurşun atmadan orduları, tek bir karışıklık yaratmadan hükümetleri dağıtabilirdi. Hem belki ellerinde sadece bu proje de yoktu. Sovyet Rusyadan kalma arşivlerde yarım kalan biyolojik ve nükleer silah araştırmaları da olabilirdi. Ve Rusya ilk adımı atmış. Fransız timi esir alıp deneylerde kullanmış, bizim de canımıza kast etmeye kalkmıştı. 1. Dünya Harbini başlatan da o sırp milliyetçisinin tek kurşunu değil miydi?
• **
Türkiyeye dönüş bizim için zor olacaktı. Artık eski evlerimize dönemeyecektik.
Türkiye son 10 yılda güzel bir ivme kazanmış, teknolojik anlamda kendini geliştirmişti. Nükleer santraller, laboratuvarlar inşa edilmişti. Türk ülkelerle çok sıkı bağlar kurumuştu. Muasır medeniyet seviyesi hedefi hala devam ediyordu. Fransadan ayrılmadan belgelerin birer kopyasını almıştık. Test merkezleri ve laboratuvar üslerimizde analinizi yaptırıp rapor hazırlayacaktık. Bize bu anlamda destek verecek ülkelerin başında önce Türk milletleri ve müslüman ülkeler vardı. Tarih boyunca olduğu gibi Avrupa hala bizimle gözü kapalı bir işe girmiyordu.

Bu partta genel durumdan bahsedip biraz da görmek istediğimiz bir Türkiye tablosu çizmeye çalıştım kafanızda. Eğer bunu bir kitap gibi düşünürsek ilk bölümü bitti. Ama ara vermeden yazmaya devam ediyorum beyler. Okuyanlar belli ederse okuduğunu memnun olurum.

Beyler partlar yavaş geliyor diyorsunuz haklısınız ama ben de motor takmış gibi nasıl yazayım. Hem düşünüyorum hem gelen yorumlara mesajlara bakıyorum arada nick6 mı kontrol ediyorum. Dün bu saatlerden beridir bu hikayeyle uğraşıyorum ve hiç elimden bırakmadım. Haftasonumu full bu aldı ve yetiştirmem gereken şeyleri bir kenara koyup sırf insanlar okusun zevk alsın diye buna yüklendim. Birazcık anlayış bekliyorum sizden. Partları beklerken hikayede görmek istediklerinizi entry ya da mesaj olarak atabilirsiniz . emin olun her şeyi okuyorum.

*
Şehir merkezinden uzakta , gözden ırak bir laboratuvarda çalışmalarımızı sürdürüyorduk. O binadan kaçtığımız gün, 5 dakikalığına boynuna çip takılmış askerin beyin fonksiyonları üzerinde testler yapıyorduk. Irak sınırına giden timimiz, ve güvenilir 4-5 bilim adamı , araştırmacıyla beraber çalışıyorduk. Fransız asker, hala kendine gelememişti. Gizli bir hastanede yaralanma teşhisiyle komada yatıyordu. Türkiyeye dönüşümüzün ikinci sabahıydı.

Günaydın beyler dedim. Herkes kafasını sallayarak karşılık verdi. Çip takılmış askerin boynu, sinirleri inceleniyordu. Türkiye halkına panik olmaması için bir şey söylenmemekle birlikte, olası bir saldırı durumuna karşı hazır olunması söylenmişti. Oysa olacaklar az, çok kestiriliyordu. Rusya, gizli projesinin artık öğrenildiğini biliyor ve hiç çekinmeksizin açıktan devam ediyordu. Yönünü Azerbaycan tarafına çevirdiği haberi gelmişti bize. ilk hedef mutlak olarak ortadoğu , hatta Türkiye idi. Türkiye , Ortadoğuyla avrupa arasındaki bir duvar gibiydi.
Peki NATO, operasyon için kuvvetli bir ekip oluşturup, sıcak savaş başlatamaz mıydı? Şu durumda 10 kişilik bir ekip de, bir ordu da aynı güçteydi. Çünkü karşı taraf ateşli silahlarla savaşmıyordu.
Bu yüzden gizli operasyonlarla, dikkat çekmeden ve az kişiyle olay gözetleniyor, bilgi alınıyordu. 2 günlük çalışmamızın sonucunda, çiplerin sinirler yardımıyla beyne ulaştığı, ve bilinç mekanizmasını devre dışı bıraktığını öğrendik. Uzaktan kontrol etmeye yarıyordu. Tıpkı uzaktan kumandalı bir araba gibi. insanları, şuursuz birer zombiye dönüştüren bu proje, sahibine sonsuz bir üstünlük sağlayabilirdi.
3. gün ise çiplerin sadece uzaktan kontrol edilmediğini, programlandığını keşfettik. Bizim askere takılan çip programlı bir çipti. Sadece saldırganlığa programlanmıştı.

Beyler hikaye büyük ihtimalle erken final yapacak. Çünkü yazdıktan sonra sürekli şuku, yorumlara bakıyorum. Ve okuyan sayısı yok denecek kadar azaldı. Tek amacım tabiki sadece şuku deil sonucta para falan kazanmıyorum burdan ama bu kadar işimi bırakıp yazıyorum ve kimse okumazsa bir kıymeti kalmaz diye düşünüyorum. Ben yazmayı bırakmayacagım ve tamamlayacağım ama bunu bir partta atlaya atlaya yapmak istemiyorum. Sadece okuyan var mı bilmek istiyorum.

Beyler yazdığım yere kadar word e kopyaladım belki bir gün değerlendirirm diye. Word de 9 sayfa tuttu. Bir kitap a4 ün yarısı boyutta olduğuna göre minimum bir kitabin 20-25 sayfası kadar yazmışım bir günde. Hala nası yavaş diyorsunuz anlamadım ama neyse haydi bir part daha.
•
Azerbaycan bize raporunda ; rusyanın , 2027 yapımı Azerbaycan hava üssüne saldırdığını belirtti. Üs sınıra yakın ve merkezden uzakta. 4 tim , 48 kişi olarak sessiz bir operasyon yapacaktık. Artık olağan üstü hal devrede olduğu için , gizli operasyonlarda rütbe değil tecrübe ön plandaydı. Bizim ekip daha önce böyle bir operasyona katıldığı için daha kıdemliydik. Şuan için beyin takımıydık. 4 Türk hayalet uçağı olarak havalandık ve bölgeye doğru yol aldık. Artık sanki insan değildik. Yüereklerimiz katılaşmıştı. Annem, arkadaşlarım hiçbirini düşünebilecek halde değildim. Tek hayatımız Araştır, git , yok et di artık.

Önce üssü yukardan gözetledik. Daha sonra pilotlar , uçakları üssün 3 km uzağına indirdi ve orda beklemeye başladı. Timlerimiz artık daha organizeydi. Keskin nişancımız, bombacımız vardı. Herkes branşına uygun harket ediyor, operasyonlar tıkır tıkır işliyordu. Yaptığımız çalışmalar bize bilgi katmıştı lakin hala elimizde somut yardımcılar yoktu. Bulduğumuz her çip takılmış insanı öldürmek zorunda kalıyorduk.
Üsse doğru ilerlemeye başladık. Operasyon başlıyordu.

Sessizlik içinde ilerliyorduk. Üsse yaklaşınca 4 kola ayrıldık. Ellerimiz tetikte, gözümüz üsteydi. Artık 10-15 adım kalmıştı. En soldaki timden birileri eliyle dur işareti yaptı. Sonra saatine fısıltıyla bi ses gel geliyor dedi. Hepimiz saatlerimizden duymuştuk. Sağdaki timlere işaret ettik. Onlar sağımızı korurken , biz sola yöneldik. Ses üssün içinden geliyordu. Telle çevrili üsteki sessizliği tok bir ses bozuyordu. Telleri keski yardımıyla keserek geçilebilecek büyüklükte bir delik açtık. Tek tek delikten içeri girdik. Sağdaki timlerde sağ taraftan kegib açarak içeri girdiler. Ses duvarın arkasından geliyordu. Önce üssün dışını kontrol edip öyle içeri girecektik. Her timden 1 er keskin nişancı, silahlarıyla beraber görüş açısı iyi olan yerlere mevzilendi. Hava üssü olduğu için büyük bir üsdü. Pisti zaten upuzun bir şekilde gözüküyordu ama içerisi dolambaçlı olacağı için işimiz zordu. Neyse ki sayımız fazlaydı. Dışarıyı 3 erli gruplar halinde kontrol edecektik. Ben ve yanımdaki iki kişiyle beraber uzaklaştık. Duvarların arkasına , çukurlara bakıyorduk. Biz gelmeden önce buraya füzeyle saldırılmıştı. Yerde göçükler, binada hasarlar vardı. Hasarından dolayı ne yapısı olduğu belli olmayan, klube şeklinde bir enkazı kontrol edecektik. Kapıyı açtım. Pis bir koku vardı içerde. Tavanının yarısı olmamasına rağmen koku dağılmamıştı. Tam boş diye çıkacakken bir tıkırtı işittik.

Ses yıkıntının içinden geliyordu. Tekrar dönüp yıkıntıya 1-2 tekme attık. Ses kesilmişti. Tam arkamı döndüğüm sırada bir gürültü koptu.
-Elimi tuttu! Elimi yakaladı!
dedi yusuf. Enkazın içinden bir el gözüküyor ve sıkı sıkı yusufun elini tutuyordu. Hemen bıçağımı çıkartıp enkazdan çıkan ele sapladım. Elden kan süzüldü ama bırakmadı. En son olarak silahımı çıkartıp enkazı taradım. El yavaşça Yusufun elini bıraktı. Yusufun elini sıkarken tırnaklarını geçirmiş ve biraz kanatmıştı. iki elin kanı birbirine karışmıştı. Yusuf kanı üzerine sürüp Devam edelim dedi. Ben merak etmiştim. Enkazın üstündeki taşları kenara fırlattım. Altında bir adam vardı. Azeri bir asker değildi. Üniformasından anlaşılıyordu. Ama bir şey farkettim. Gözlerinde leke vardı lakin çip takılı değildi. Kafam karışmıştı. Yolumuza devam ettik. Sesi duymuş olacakki, bizim timin nişancısı Ahmet saatten Ne oldu? diye sordu.
Sıkıntı yok hallettik. Ortalık ne durumda ? dedim.
Dışarısı kontrol edildi. içeri girmek için sizi bekliyorlar dedi Ahmet.
Herkesin ayrıldığı noktaya geldik. Herkes ordaydı. Dışarısı temizdi. Demekki bütün uğursuzluklar içerde olacaktı. Sırayla binadan içeri girdik.

Beyler sakin olun geldim. Gece çerez niyetine bir iki part atıcam. Gelen yorumlar ışığında uzun soluklu bir hikaye yazmaya karar verdim. Tek günde bitirmeyeceğim.

Düşündüğümüz gibi binanın içi karışıktı. Yine ayrılıp aramamız gerekiyordu. Binaya girmeden önce duyduğumuz ses kesilmişti. Sesin geldiği odanın kapısı kapalıydı. Tekrar gruplara ayrıldık. Bu sefer 6 şarlı 8 grup olduk. Artık arama yapmaya iyice alışmıştık. Üzerimizde sadece sessizliğin verdiği stres vardı. Bina içi sanki alışveriş merkezi gibiydi. Odalar yerine boşluklar daha fazlaydı. Keskin nişancılar, binanın sadece belirli yerlerini görebiliyordu. ilk önce sesin geldiği tarafa bakmaya karar verdik. Kapısı kapalı bir bölme vardı. Kapı kilitliydi. Tabancamın susturucusunu takıp kilite ateşledim. Kilit artık bir engel değildi. Yavaşça kapıyı araladım. içeride 3 ceset vardı. Bir cesedin kafası , darbeden dolayı neredeyse delinmişti. Hemen dibinde yattığı duvar, kırmızıya boyanmıştı. Yalnız sanki ceset hareket ediyordu. Evet! bu bir azerbaycan askeriydi. Hemen yanına koştuk.
Kardeş! Kardeş uyan! dedim.
Tepki vermeden homurdanıyordu. Gözlerini araladı. Hemen ondan uzaklaştım. Gözünde o lekeden vardı. Ama nasıl olurdu? Kim , neden onu çiplemişti. Boynuna baktığımda onda da çip yoktu. Şu ana kadarki bütün çalışmalarımız sanki boşunaydı. Yoksa çipsiz kontrol yolunu bulmuşlar mıydı?
Geldiğimizde bölme kilitliydi. Peki onu kim dönüştürmüştü. Kafamdan bunlar geçerken, o ayağa kalktı ve kafasını sertçe duvara vurdu. Artık bitmişti. Bu hareketi, duvardaki kan lekelerini açıklıyordu.

Bu manzarayı gören yusuf :
Ben , ben iyi hissetmiyorum. Biraz dışarda oturacağım dedi. Hepimiz şaşırdık. Bir askeri kan tutmazdı. Daha önce kim bilir ne manzaralar karşısında kalmıştı.Şimdi böyle yapmasını biraz garipsesekte, rengi solmuştu.
Tamam sen git. Zaten biz hallederiz dedi bir asker. Yusuf yavaş yavaş dışarı çıktı ve binaya dayanarak oturdu. Biz aramaya devam etmeliydik.
Daha üst katlar vardı. Her girdiğimiz odada gözleri lekeli ve bilinçsiz insanlara rastlıyorduk. Merakımız iyice artmıştı. Ara sıra yabancı askerlere rastlıyorduk. Ama neden Azeri askerlerin de bilincinin olmadığını anlayamıyorduk. Hiç normal insana rastlamadık. Bulduğumuz bilinci kapalı olanları da öldürüyorduk. Yalnız aralarından birini alıp, inceletmek aklımıza geldi. Herkes aynı vaziyette olduğu için kısa sürede her yeri aradık. Anlaşılan yaşanan çatışmanın kazananı olmamıştı. iki tarafın da bütün askerleri artık ölüydü. Kafamızda yaşananları canlandırmaya çalışıyorduk. Uçaklar geldi, füzeler, askerler karaya indi, çatışma oldu ya sonrası? Sonrası yoktu. iki tarafın da çiplenmiş gibi davranması açıklanamıyordu. Her yeri kontrol ettik ve canlı kimseyi bulamadık. Geri dönüyorduk. Dışarı çıktığımızda Yusuf oturduğu yerde değildi.

Dönmemiz lazımdı. Zaman geçiyordu. Az sonra bizim gibi burayı kontrole gelen rus uçaklarını görmek istemezdik. Ama arkada adam bırakmak istemiyorduk. Yanımıza incelemek üzere aldığımız Azeri askeri uçağa zütürmelerini söyledim. Yanıma bizim keskin nişancı ahmeti çağırdım. Kısa zamanda sıkı birer dost olmuştuk üçümüz. Ben Ahmet ve yusuf. Ahmet yanıma geldi.
Ahmet Yusufu gördün mü? dedim.
Hayır valla abi. Ben dürbünle içeriye baktım hep. Bizim Salih dışarıyı gözlüyordu. ona soralım
Saatime Salih . Yusufu görmüş müydün? dedim. 2-3 sn sonra
Hayır. Hayır yusufu değil de , dışarda koşan birini görmüştüm. Ses olmasın diye müdahale etmedim ama eminim Yusuf değildi dedi.
Peki ne tarafa gitti? dedim
Pist tarafına koştu dedi.
Pist tarafına doğru yöneldik. Vahşi bir hayvanın yemek yeme sesine benzer sesler geliyordu ilerlerden. Pistin yanında ufak bir yokuş vardı. Bir adam, arkası dönük şekilde bir şeylerle uğraşıyordu. Silahlarımızı elimize aldık.
HEY dedi ahmet.
Adam durdu. Arkasını döndü. ikimizde dehşete kapılmıştık. Bu yusuftu. Ama artık ona yusuf demeye bin şahit istenirdi. Kendi elini kemirmiş, yüzünden parçalar koparmış, kendine zarar vermişti.
Yusuf. Kardeşim. Ne yapıyorsun dur dedim. Aramızda 20 adım kadar vardı. Birden üzerimize koşmaya başladı. Ahmetle birbirimize baktık. Anlamıştık. O anlık ve zor olan kararı vererek ikimizde üstüne ateş ettik. Kafasından ve karnından vuruldu. Yere düştü ve son anını yaşarken, hala öfkesi dinmemiş biçimde bize bakıyordu.

Gözlerimden süzülen yaşları belli etmemeye çalışarak Ahmete baktım. Onun da gözü yaşlıydı. Kardeşimiz dediğimiz adamı kendi ellerimizle vurmuştuk. Kafamda olaylar oturdu. Neden bütün askerlerin öldüğünü, neden Yusufun dönüştüğünü anlamıştık. Çiple kontrol edilmiyorlardı. Yusufun elindeki kanla, hasta askerin kanı temas ettiği için, yusuf da hastalanmıştı. Demekki kan yoluyla yayılan bir virüsü, filmlerdeki o virüsü, zombi virüsünü de bulmuşlardı. Çiple aynı mantıkla çalışıyordu. Beyne ulaşıp bilinç mekanizmasını etkisiz kılıyordu. Neden bütün askerlerin öldüğü de şimdi anlaşılabiliyordu. Şimdi zihin kontrolünden daha sıkıntılı bir şey vardı. Kontröl edilmesi imkansız bir bulaşıcı hastalık.

Yusufun cesedini de alıp uçaklara yöneldik. Diğerleri yusufun cesedini görünce meraklı meraklı bize baktılar. Ama kimse bir şey sormaya cesaret edemedi. Bizim de konuşacak halimiz yoktu zaten.

Laboratuvara dönünce , bizimkiler incelemek üzere Azeri askeri aldılar.
"Yusufu da incelesek, ona neler olduğunu öğrensek iyi olabilir galiba Sinan" dedi bir asker.
Yapılması gereken buydu. Ama bazen mantıklı olan zor geliyordu insanoğluna. Duygularımı bastirip, Yusufun cansız bedenini Laboratuvara getirdim. Doktorlar önce azeri askeri otopsi için aldı. Çok sürmedi. 1 saate yakın süre sonra da Yusufu içeri aldılar. Ahmetle beraber dışarı çıktık. Şu hengamede kurduğum sağlam bir dostu kaybetmistim. Şimdi içerde onu deşiyorlardi. Üstelik hayatına son veren, vermek zorunda kalan bizdik. Ama o artık eski o değildi. Bilinci yoktu. Kafamı kurcalayan sorular arasında Ahmet bana bir sigara uzattı. Hayatı boyunca sigara içmeyen ben, uzattığı dalı aldım. Beraber yaktik. Otopsiden sonra yusufu toprağa verecektik.