Beyler dediğim gibi uzunca bir part yazmıştım ama yollamadi. Şimdi biraz kisaltarak yazıyorum.

Ne olursa olsun soğukkanlıliligimizi yitirmemeliydik. Şuan değil. Yarayla bereyle burdan çıkınca uğraşıriz dedim içimden. "Çabuk olmalıyız bakmayın öyle" dedim. Parmağı tekrar okuttum. Asansöre geldik. Ama bir sıkıntı vardı. Artık 6 değil 8 kisiydik. Sürekli bir paradoks gibi bununla uğraşmaktan sıkılmıştım. Artık yapacak bir şey yoktu. Hep beraber bindik asansöre. içimden asansör halatinin kopmamasi için dua ediyordum. Zorlandığı belliydi. Gicirdaya Gicirdaya aşşağı indi. 6. Kata geldigimizde , bizi bekleyen kimse yoktu. Asansör biz gidince de çalışmamışti. Demekki bu katta bir yerdelerdi. içimden asansör kapanırken koşan adam ve silah sesini geçirdim. Ama tek el silah sesi duyulmustu. Eğer bizimkilere sıkılsa mutlak olarak karşılık gelirdi. Demek ki iyiler diye dedm kendi kendime. O sırada ince ve sessiz bir ıslık sesi isitildi. Sonra sol tarafta odanın birinden biri el salladı. Oraya doğru gittik. Kapıyı açıp silahı içeri dogrulttugumuzda bizimkileri gördük. içeri girip kapıyı kapattık. Bir asker eliyle sus işareti yaparak fısıltıyla söze girdi. " Siz giderken bize doğru bir adam koştu. Adam da değil şeydi . Hani filmlerde olur ya... " başka bir asker
"Zombi mi?" Dedi.
"Evet evet o , tam zombi de değildi ama öyle davranıyordu. Silahla vurmak zorunda kaldık. Ama silah sesi üzerine o şeylerden birkaçı daha koridorlarda koşmaya başladı. "

Ses yıkıntının içinden geliyordu. Tekrar dönüp yıkıntıya 1-2 tekme attık. Ses kesilmişti. Tam arkamı döndüğüm sırada bir gürültü koptu.
-Elimi tuttu! Elimi yakaladı!
dedi yusuf. Enkazın içinden bir el gözüküyor ve sıkı sıkı yusufun elini tutuyordu. Hemen bıçağımı çıkartıp enkazdan çıkan ele sapladım. Elden kan süzüldü ama bırakmadı. En son olarak silahımı çıkartıp enkazı taradım. El yavaşça Yusufun elini bıraktı. Yusufun elini sıkarken tırnaklarını geçirmiş ve biraz kanatmıştı. iki elin kanı birbirine karışmıştı. Yusuf kanı üzerine sürüp Devam edelim dedi. Ben merak etmiştim. Enkazın üstündeki taşları kenara fırlattım. Altında bir adam vardı. Azeri bir asker değildi. Üniformasından anlaşılıyordu. Ama bir şey farkettim. Gözlerinde leke vardı lakin çip takılı değildi. Kafam karışmıştı. Yolumuza devam ettik. Sesi duymuş olacakki, bizim timin nişancısı Ahmet saatten Ne oldu? diye sordu.
Sıkıntı yok hallettik. Ortalık ne durumda ? dedim.
Dışarısı kontrol edildi. içeri girmek için sizi bekliyorlar dedi Ahmet.
Herkesin ayrıldığı noktaya geldik. Herkes ordaydı. Dışarısı temizdi. Demekki bütün uğursuzluklar içerde olacaktı. Sırayla binadan içeri girdik.

Çeke çeke beni koltuğun yanına getirdi. Zorla oturttu. Eline o çiplerden birini aldı. Elindeki alete yerleştirdi. Boynuma doğru yaklaştırdı. Sürekli kafama bir sağa bir sola atiyordum. Ama kaçarı yoktu. Biliyordum ki çaresizdim ama yine de refleks olarak bedenim kurulmaya çalışıyordu. Önce boynumda bir sızı hissettim. Sonra karşıdaki adamın yüzü birden babamın yüzüne döndü. işte babam karsimdaydi. Kaderin bizi ayırdığı babam.
• **
-Baba! Nerelerdeydin baba.
+Yukardayim oğlum. Olmam gereken yerde. Gördüm ki asker olmuşsun.
-Oldum baba. Senin gibi asker oldum bak bende.
+Aslan oğlum benim.
-Niye bıraktın beni, vatanıni, annemi baba?
+Öyle olması gerekti oğlum.
-Bende şehit olacağım baba senin gibi .
+Sus sus
• **
Birden acıyla irkildim. Koltuktan fırlarcasina kalktım. Albayimin yere düşüşünu gördüm. Bana çipi takacaklari sırada yetişmiş , elleri bağlı halde doktorun üzerine atılmıştı. Bütün bedenimde duyduğum tarifsiz acının yardımıyla ellerimdeki ipi koparttim. Acil anlarda kullanılması için verilen el tabancasini cizmemden çıkarıp albayimin başına üşüşmüs adamlardan birisine sıktım. Üzerime doğru gelen doktorun silahın arkasiyla kafasına vurdum. Bunu gören diğer adamlar ellerini kaldırdılar. "Kıpırdarsaniz acımam hepinize sıkarım" dedim.

Sessizlik içinde ilerliyorduk. Üsse yaklaşınca 4 kola ayrıldık. Ellerimiz tetikte, gözümüz üsteydi. Artık 10-15 adım kalmıştı. En soldaki timden birileri eliyle dur işareti yaptı. Sonra saatine fısıltıyla bi ses gel geliyor dedi. Hepimiz saatlerimizden duymuştuk. Sağdaki timlere işaret ettik. Onlar sağımızı korurken , biz sola yöneldik. Ses üssün içinden geliyordu. Telle çevrili üsteki sessizliği tok bir ses bozuyordu. Telleri keski yardımıyla keserek geçilebilecek büyüklükte bir delik açtık. Tek tek delikten içeri girdik. Sağdaki timlerde sağ taraftan kegib açarak içeri girdiler. Ses duvarın arkasından geliyordu. Önce üssün dışını kontrol edip öyle içeri girecektik. Her timden 1 er keskin nişancı, silahlarıyla beraber görüş açısı iyi olan yerlere mevzilendi. Hava üssü olduğu için büyük bir üsdü. Pisti zaten upuzun bir şekilde gözüküyordu ama içerisi dolambaçlı olacağı için işimiz zordu. Neyse ki sayımız fazlaydı. Dışarıyı 3 erli gruplar halinde kontrol edecektik. Ben ve yanımdaki iki kişiyle beraber uzaklaştık. Duvarların arkasına , çukurlara bakıyorduk. Biz gelmeden önce buraya füzeyle saldırılmıştı. Yerde göçükler, binada hasarlar vardı. Hasarından dolayı ne yapısı olduğu belli olmayan, klube şeklinde bir enkazı kontrol edecektik. Kapıyı açtım. Pis bir koku vardı içerde. Tavanının yarısı olmamasına rağmen koku dağılmamıştı. Tam boş diye çıkacakken bir tıkırtı işittik.

Onları orada birakamazdik. Hiç olur muydu? Ya bana yapılsa bu. Bir insan evladını ölümün ellerine bırakmak bir insan evladına yakışır miydi? Onları ne pahasına olursa olsun ordan almaliydik. Ben önce davranıp asansorun yanına gittim. " eğer gelmek isteyen varsa gelebilir " dedim. 10 kişinin 10 u da bir adım öne atti. Şimdi anliyordum Albayin neden tim için bizleri sectigini. Ama bir tek... bir tek kendimi anlamıyordum. Belki de aralarında en düşük rütbeli bendim. Ben neden seçilmiştim?
Bunlar sadece kafamdan anlık geçen düşüncelerdi. Hızlı olmaliydik. Aralarından bir iki kişi seçtim. Asansöre en fazla 6 kisi sıkışabiliyorduk. Asansorun iki yandan kapısı kapanmadan hemen önce sanki bir fotoğraf görür gibi arkadan koşarak gelen bir adam gördüm. Yanlış mı gördüm diye sağa sola bakinirken, yanimdakiler de şaşkın bir şekilde birbirine bakıyordu. O sırada aşağıdan sadece bir el silah sesi geldi.

Beyler manyak uzun bir part yazdım ama yine internet kesildi göndermedi parti. Morali sıffır siffir sıffır. Eğer bekleyen varsa tekrardan yazıcam ?

Beyler sonra karakter bittiği için son cümle öyle oldu. Bu gecelik bir ayrac koyalım. Yarın toparlariz. Merak etmeyin. Yarım bırakıp da 7 ceddime sovulmesini ben de istemem zaten. Rezleri alalım yarın okuruz. Haydi hayırlı geceler.

Beyler arada elestriler gelse de yüzde 98 olumlu tepkiler geliyor çok saolun. Biliyorum çok fazla duyuru yapıyorum ama sizi beklettikce haklı olarak hevesinz kursaginizda kalıyor. O kadar yoğunum ki hiç bir şeye yoğunlaşacak fırsat bulamıyorum. Şu yogun dönemi atlatanakadar size is aralarında, okuldan gelince okunacak çerezlik günde 3-4 part atacağım belki de. Ama söz veriyorum yarım kalmayacak ve su dönem bitince 2 hikaye birden bile goturucem. Pc yi falanda kapattım. YapmaM gerekenleri yapmam lazım. Bugünluk bu kadar part geldi. Beklemede kalın arkadaşlar. Hem bu şekilde daha heyecanlı olur.

Adamın üstünü aradık. Silahsizdi. Benim çat pat rusçam vardı. "Rusça bilen var mı? " diye sordum. " yukarıda bıraktığımız askerlerden biri benim arkadaşım. Onun rusçasi baya iyi" dedi birisi. Olaylar öyle hızlı patlak vermişti ki, Tim olarak tanisacak zaman bulamamistik. Sadece ilk gün uçakta bir iki cümle sohbet etmiştik. O da klagib Günaydın , Merhaba tarzı cümlelerdi. Yukarı kata varınca, rusca bilen arkadaşıyla konuşup yardım istedi. Adamın ağzını bıraktım. Kıpkırmızı olmuştu. Rusça bilen askere " burası neresi ? " diye sormasini rica ettim. Kısa bir süre konuştular. Rusça bilen asker bize dönüp. " önce söylemedi , ama onu oldurecegimizi söyleyince konuştu. Doğru mu söylüyor emin değilim ama tahmin ettiğimiz gibi Rusyada degilmisiz. " şaşırdık. " peki neden her yerde rusca yazılar var? " dedi Albay. Asker tekrar adamla konuştu. "Bunu söyleyemem diyor" dedi. "Ne demek soyleyemiyor. Hemen söylesin yoksa söyleyebilecegi bir ağzı kalmayacak " dedim. Benim bagirmamdan olayı anlayan adam , askere bir şeyler söyledi. Konuşması bitince asker bize dönüp " burada bir proje yürütülüyormus. Bizden önce de buraya fransız bir timin getirildiğini söyledi. " kafamda olaylar sekillenmeye başlamıştı. Artık tek düşüncem , alabildiğimiz kadar bilgi ve dosya alıp burdan bir şekilde kaçmakti.

Akşamüstü saat 5 gibi tekrar araçlara bindik. Askeriyeye doğru yol aldık. Yoldayken çıkarıp, bıçağın üstündeki yazıyı okudum. *MADE IN FRANCE*
Aldigimiz dosyalar daha yeniydi. Fransız deneklerden bahsediliyordu. O fransız askerleri ne için oraya gitmişti? Ben bunları düşünürken Askeriyeye varıldı. Hepimiz indik ve yürümeye başladık. Tekrar o seminer salonuna geldik. Bu sefer seminer falan yoktu. Bizi orda beklettiler. 5-10 dakika sonra tekrar fransız generaller geldi ve "canlı donebileceginizi dusunmemistik" dedi.
Burama kadar gelmiştik. Dosyaları alıp ayağa kalktım." Burda fransız deneklerden bahsediliyordu. " dedim. Birbirlerine baktılar. Konuşmalarına fırsat vermeden cebimdeki bıçağı çıkarıp " peki ya bu? MADE IN FRANCE * yazıyor" dedim.
Dosyalara bakmak istediler. Gidip uzattım.
"Askerlerimizin, görevi basarisizlikla sonlandirdigini biliyorduk. Lakin... "
Sözünü kestim : " Ihtiyaciniz olan bu dosyalardi. Fransiz tim bu yüzden yola çıktı. Sonra haber alinamayinca bizi bir pacavra gibi oraya attiniz. Nasıl olsa canimizin bir önemi yok. Maksat Türkiye de Rusyaya karşı savaşa girsin. 1. Dünya savaşında Almanların yaptığını yapmaya calistiniz dimi! "

Beyler sakin olun geldim. Gece çerez niyetine bir iki part atıcam. Gelen yorumlar ışığında uzun soluklu bir hikaye yazmaya karar verdim. Tek günde bitirmeyeceğim.

Düşündüğümüz gibi binanın içi karışıktı. Yine ayrılıp aramamız gerekiyordu. Binaya girmeden önce duyduğumuz ses kesilmişti. Sesin geldiği odanın kapısı kapalıydı. Tekrar gruplara ayrıldık. Bu sefer 6 şarlı 8 grup olduk. Artık arama yapmaya iyice alışmıştık. Üzerimizde sadece sessizliğin verdiği stres vardı. Bina içi sanki alışveriş merkezi gibiydi. Odalar yerine boşluklar daha fazlaydı. Keskin nişancılar, binanın sadece belirli yerlerini görebiliyordu. ilk önce sesin geldiği tarafa bakmaya karar verdik. Kapısı kapalı bir bölme vardı. Kapı kilitliydi. Tabancamın susturucusunu takıp kilite ateşledim. Kilit artık bir engel değildi. Yavaşça kapıyı araladım. içeride 3 ceset vardı. Bir cesedin kafası , darbeden dolayı neredeyse delinmişti. Hemen dibinde yattığı duvar, kırmızıya boyanmıştı. Yalnız sanki ceset hareket ediyordu. Evet! bu bir azerbaycan askeriydi. Hemen yanına koştuk.
Kardeş! Kardeş uyan! dedim.
Tepki vermeden homurdanıyordu. Gözlerini araladı. Hemen ondan uzaklaştım. Gözünde o lekeden vardı. Ama nasıl olurdu? Kim , neden onu çiplemişti. Boynuna baktığımda onda da çip yoktu. Şu ana kadarki bütün çalışmalarımız sanki boşunaydı. Yoksa çipsiz kontrol yolunu bulmuşlar mıydı?
Geldiğimizde bölme kilitliydi. Peki onu kim dönüştürmüştü. Kafamdan bunlar geçerken, o ayağa kalktı ve kafasını sertçe duvara vurdu. Artık bitmişti. Bu hareketi, duvardaki kan lekelerini açıklıyordu.

Önümüzde uzun bir koridor vardı. Silahlari gerekli olmadığı. Müddetçe kullanmamaliydik. Hem mermi sıkıntısı yaşardık hem de çok ses çıkarmış olurduk. Katlar arasında merdiven yoktu. Asansöre yöneldik . Düğmeye bastım. Beklemeye başladık. En aşşağı kattan geliyordu. Herkes arkasını dönüp etrafı kolluyordu. Ben ve bir asker daha asansöre silah doğrultmustuk. Dolu geldiği taktirde , kurşunu yapistiracaktik. Nihayet asansör geldi. içi boştu. Asansör hepimizi alamazdi. Bolunmemiz lazımdı. Ben ve 4 kişi daha asansöre bindik. Şuan bulundugumuz kat 8. kattı ve 13 katliydi bina. Bütün katları temizlememizin imkanı yoktu. Plan şuydu. Biz 5 kişi asansöre binip , silah odasının yerini araştıracaktık. Kalan 6 kişilik ekip de o katı temizleyip bizi bekleyecekti. inilebilecek 7 kat vardı, cikilabilecek ise 5 . Yapılacak bir şey yoktu. 7. Kata inip ilk bulduğumuz kişiyi konusturmaya çalışacaktık. 7.kata indi asansör. Kapı açılır açılmaz karşımıza bir adam çıktı. Bir ceviklikle üstüne atlayıp ağzını tuttum. imkanı yoktu susmuyordu. Yakalanmamak için adamı da asansöre çekip tekrar üst kata çıktık

Paniğe kapılıp yanlış kararlar vermemeliydik. Asansör açılır açılmaz odaya doğru koştuk. Parmağı cebimden çıkarıp okuttum. içeri girdik. Hala her şey aynıydı. Herkes yerde yatiyordu. Fransız askerin durumu çok iyi değildi. içimizden biri onu sırtladı. Ben , bizim askeri uyandırmaya çalışıyordum. Adını sordum yanimdakilere. Taha dediler. Taha! TAHA! Çok bağırmistim. Sesimi alcaltip hafif hafif tokatlar atiyordum. Nihayet gözünü araladi. "Kalk hadi çabuk . Çıkmalıyız buradan" dedim. Yerinden doğruldu. Belinden tutup ayağa kaldırdım . O sırada belimde bir islaklik hissettim. Arkami döndüğümde , Bakmadigimiz adamlardan birinin benim dibimde olduğunu gördüm. Elimdeki silahı sanki bir muşta gibi adama salladım. Tekrar yere yığıldi. "Hadi çıkalım şuradan! " dedim. Kapıya yoneldigimde kimse hareket etmeden bana bakıyordu. Dikkatli baktığımda , bakışlarını belime odaklandigini gördüm. Belimde bir bıçak vardı...

Herkes şaşkınlıkla bana bakıyordu. Sesim fazla yükselmişti ama haksız da değildim. Bize karşı yapılan sorumsuzluklar ve bizi bile bile ölümün pençesine atmaları kabul edilebilir bir kabahat değildi. Eğer olsaydı ve orada ölseydim, kendi vatanım için bile değil, elin gavuru ülkemi savaşa sürüklesin diye ölecektim.
Bu sandığınızdan çok daha ciddi bir durum genç asker. Öfkenizi anlıyorum. Haklısınız. Fakat olacakların farkında değilsiniz. Bu elimde tuttuğum belgeler; Rusya Federasyonunun , sovyet rusya arşivlerini masaya döktüğü ve gizli yürütülmüş eski projeleri hayata geçirmeye çalıştığını gösteriyor. Ve okuduysanız , içinde zihin kontrolünden bahsediliyor. Orada olanları sizler gördünüz. Ortak çalışarak büyük bir felaketin önüne geçebiliriz. dedi Fransız General. Söyledikleri mantıklıydı. Ama ne olursa olsun bizi sadece ölmemiz için yollamışlardı. Kendi çabamızla hayatta kalmış, ve bilgiler almıştık. Şimdi neden bu çabamızın sonucunu onlarla paylaşalım ki?
Olabilecekleri düşünsenize bir. Eğer Rusya deneyleri tamamlar, geliştirir ve birer silah olarak kullanmaya başlarsa neler olacak? Belki de hiç bir nükleer silah bile onları durduramayacak. Almanya da karışıklıktan yararlanıp ve Rusyadan feyz alıp Nazi Almanyası zamanındaki deneyleri yürürlüğe koyabilir. Bu durumda mevzu bahis olan sadece sizin canınız değil, dünyanın kaderidir.

Uçaklar tesisin pistine yanaştı ve teker teker iniş yaptılar. Pilotlar uçaklardan indi ve yanımıza geldiler. içlerinden sözcü olarak seçtikleri söze başladı.
‘’Evet beyler, bayanlar. Dün gece saat 1 sularında, Azerbaycan artık bize daha fazla destek vermeyeceğini bildirdi. Bunun üzerine bölgeyle olan bütün temasımız kesilmiştir. Üstelik Türk, ve Nato sunucularına yoğun bir siber saldırıdan şüphelendiğimiz üzere iletişim ağımız kesilmiştir.’’
Koskoca Türkiye ve Nato , nasıl olur da bir siber saldırı yüzünden iletişimini kaybeder. Bizim en büyük destekçimiz Azerbaycan kardeşimiz nasıl olur da bizi yalnız bırakırdı. Tüm bu aksilikler üst üste binmiş ve şartlar aleyhimize işliyordu.
‘’Size emredilen, ikinci bir emre kadar buradan ayrılmamanız. Amerika, Fransa ve birleşik krallık şartların bu şekilde devam etmesi üzerine Müdahalede bulunulcağını, hatta nükleer ve biyolojik silahlara başvurulcağını bildirdi.’’
2025 yılından beri nükleer silaha sahip olan Türkiye, kullanma hakkını elinde bulundurmuyordu. Hızlı gelişim gösterse dahi çabaları bastırılmaya çalışılıyordu. Pilotları o gün misafir ettik. O gece sabaha kadar düşündüm. Bu olaylar hakkında teorilerim vardı.

Buraya bir es verelim beyler. Başlık trendden düşeli 1 günü geçmesine rağmen hala sabırla takip eden arkadaşlar var. Var olun. Fakat bazılarınız sadede gel bitir , bazılarınız süsle, bazılarınız konuya gir diyor. Tabiiki kendi kafamda belirlediğim şemaya uygun yazıyorum ama sizlerin görüşleri de önemli. Hala sabırla okuyanlar düşüncelerini belirte bilir mi. Gören herkesin yazmasını rica ediyorum. Beyler partların aşırı geç ve yavaş geldiğini biliyorum ama gerçekten çok yoğun bir dönemdeyim. Uyku düzenim bile şaştı. Şu sıkıntılar bir geçsin, 2-3 hikaye birden zütürürüm ama şuan için affınıza sığınıyorum. Evet beyler, yüklenin yorumlara, gidişat nasıl olsun?

Yine 2 posta halinde asansöre binmemiz lazımdı. Yine ilk aşağıya inen grup olarak 6. Kata indik. Biz inince asansör yukarı hareket etti. Biraz sonra timin geri kalanı da geldi. Hep beraber çok kalabalık oluyorduk. Ama ince ayrıntıları düşünecek kafa kalmamıştı. Lakin asker olmak demek en zor şartta dahi , en uç ihtimali öngörebilmek demek değil miydi? " iki gruba ayrılalım. Bütün odaları Tek tek kontrol edelim. Silahların olduğu odayı bulan taraf tekrar buraya gelsin. Karşılaştığınız kişileri kursunlamak yerine bayiltin. Daha az gürültü çıkar. " dedim. iki gruba ayrıldık
ilk girdiğimiz oda boştu. Bilgisayarlar ve Dosyalar vardı. Tam çıkacakken aklıma geldi. Hazır rusca bilen arkadaş yanımızdayken burdan bir kaç dosya almak lazımdı. Adını bile sormaya fırsatım olmadığı bu askeri sadece " hey" diyerek çağırdım. Yanıma geldi. "Şunlarda ne yazıyor bakar misin " dedim. 5-10 saniye kağıtları karıştırdı. " Sovyet Rusya ile ilgili bir şeyler yazıyor. Bir de bitirilemeyen deney diye bir sifreleme vardı". Sanırım bize gerekli olan en az bir iki cümle geçiyordur diye düşündüm. Dosyalardan bir iki tanesini alıp odadan çıktık. Katta çok fazla oda yoktu fakat çok temkinli olmamız gerektiği için yavaş ilerliyorduk.

Beyler burada fikrinizi almak istiyorum. Gidişatta sizin de payıniz olsun. Şimdi 5 yıl atlayıp savaş sonlarini ve asıl konuyu mu verelim ? Yoksa aynı şekilde mi devam etsin. Uzayacak gibi çünkü.

Bir türlü uyku tutmamisti. Sabaha kadar kafamda teoriler one sürdüm.
"Belki de şey olmuştur. Yok yok öyle olsaydı suan böyle olurdu. "
Ne kadar düşünsem suan için gerçeği ogrenemeyecektik. Bunlarla beraber sabah oldu. Delikli bir uyku gecirmistim ve biraz yorgun kalkmıştım. Ama nasıl olsa bir yere gitmeyecektik, toparlardim. Bu süreç içerisinde ben de araştırmalara ağırlık vermek istiyordum. Elim kolum bağlı oturmak beni rahatsız ediyordu. Sabah olunca yatagimdan kalktım ve yatağımi duzelttim. 3 erli 4 erli odalarda kalıyorduk. Tesisteki 100 kişi can ciğer olmasa da tanismisti artık. Odamdaki kimse uyanmamisti ama eminim tesiste uyanık kişiler vardı.
" Günaydın herkese " dedim.
Hep bir ağızdan " Günaydın" diye karşılık verdiler. Kahvaltı hazırlanmasına yardım ettim. Yeni yeni kalkanlar da gelip yardım ediyor, işin bir ucundan tutuyordu. Sofra hazır olunca diğer uyuyanlari da uyandırdık. Normalde belli bir kalkiş saatimiz vardı ama artık ikinci bir emre kadar sadece burada bekleyecektik. O yüzden çok geç olmamak kaidesiyle istediğimiz vakit kalkacaktik. Kahvaltıdan sonra ortalık toparlaninca araştırmacilar işine döndü. Askerlerden bazıları odasına çekilirken bazıları dışarı oturdu. Benim gibi gece düşünmüş olacakki 2-3 asker daha araştırmalara yardım etmek istiyordu.
Üzerinde araştırma yapılan Projeler; eski çip projesi, sinir sistemini sekteye uğratan frekans ve başımıza yeni çıkan nanobotlardi. Bu nanobotlar Sovyet Rusya zamanından kalmış olamazdı. Sürekli üzerine koyuyorlardi. Bütün projelerin birer kopyası yapılmaya çalışılıyordu. Sistemlerini anlamak için önce araştırılmaliydi. Çipler konusunda baya ilerlemistik ama bizim için yeni olan nanobotlardi.

Hemen doktorun yanına koştuk. Makinada kan örneklerini incelemişti. Direkt söze başladı.
‘’iki cesetten aldığımız kan örneğinde de benzer bir bulguya rastladık.ilk başta ne olduğunu kestiremesekte, daha derin incelemeler sonucunda bir teşhis koyabildik. Daha önceki çiplere benzer fakat nanobot büyüklüğünde cihazlar keşfettik. Bu nanobotlar kumanda edilebilir olduğu için herhangi bir kontrolsüzlük yaşanmadan bir silah olarak kullanılabiliyor. Vücuda girdiği anda, kan dolaşımıyla her yeri sarıyor, hızlı bir şekilde beyne ilerliyor ve zihin kontrölü sağlıyor. Fakat bu nanobotlar, kumanda edilmedikleri için insan bedeni, şuuru kapalı bir beyin tarafından hüküm altında kalmış ve rastgele hareketler segilemiş.’’
Zihin kontrol deneyini bir adım ileriye taşıyan ruslar, iyice avantajlı konuma geçmişti. Herhangi bir virüs kullanılmadığı için tedavi gibi bir imkan yoktu. Çünkü aslında ortalıkta bir hastalık yoktu. Beyinlere hükmedip, bedeni bir makine gibi çalıştırıyorlardı. Hızlı bir biçimde rapor hazırladık ve istihbarata ulaştırdık. Gelecek emri bekliyorduk.

Kurgu amk
Edit: Şaka maka güzel yazmışın pampa rez
Edit2: Döktürüyor reyiz okuyun beyler
Edit3: Helal alttaki 2 amk binine
Edit4: Alttaki son 2 liseli helallik isteyin