deliler gibi seviyordum, böyle her gece o sıcak kollarıyla bana sarıldığını hayal ettim falan. aramız da aşırı yakındı öyle platonik falan da değildi; ama olmayınca olmuyor işte. tam olacak derken ideolojik farklılıklardan dolayı aramız açıldı ve iyi gün dostu denecek insanlara döndük. belki yanlış bir şey yaptık ama ne yapalım o zaman o oldu. onun duygularının körelmesinden korkar bir şekilde dost gibi gözüküp içten içe deli gibi aşık olarak 2.5 yıl ızdırabın ardından yeni arkadaşıyla tanışıp kişiliğini aşırı ilgi çekici, kendisini aşırı tatlı ve sevecen bulmamla gönlümü ona kaptırdım. bana ilginç geliyor ki onu da deliler gibi seviyorum, ve diğerine olan duygularımın zamanla köreldiğini sadece "anılardan" ibaret kaldığını hissediyorum. bazen bunun hoş bir hareket olmadığını düşünsem de kendimi inandırmak istemiyorum. bu normal bir şey değil mi sözlük?