o zamanlar lise 4 falandım... analitik geometri dersiydi sanırım. şahin diye kel kafalı lavuk bir hocası vardı, hiç sevmezdim hipneyi, dolayısıyla dersini de. dersinde sürekli uyurdum. sıram montların asılı olduğu vestiyerin yanındaydı. uyurken kamufle olmak, montları yastık niyetine de kullanmak güzel oluyordu.

dersin son anlarına doğru şahin lavuğu milleti serbest bırakmış, herkes birbiriyle laklak ediyordu. elimde bir sıcaklık hissettim, kulaklarımda jamelia'nın superstar şarkısını seslendiren bir ses, kafamı sıradan kaldırıp gözlerimi açtığımda karşımda o vardı: serap. iyi olup olmadığımı sordu. ben de bu dersle ilgili genel görüşlerimi söyleyip neden uyuyor olduğumu anlattım.

okuldan sonra boş olup olmadığımı sordu. sebebini sordum, benimle birlikte gezmek istediğini söyledi... olur dedim, benim için bir onur. 1.60 boylarında, ince belli, hafif kumral, zeytin renginde gözleri olan bir kızdı serap. converse falan giyerdi sürekli.

bu analitik geometri zırzopundan 2 ders sonra okul bitti. serapla çıktım, yürümeye başladım. nereye yürüdüğümüzü bile bilmiyor, adımlarımız bizi nereye zütürürse oraya devam ediyorduk. herhalde 1.5 saat fazla konuşmadan öylesine usul usul yürüdük. yeşilliklerin olduğu bir yere gelmiştik, karşımızda dere akıyordu. etraf çok sessizdi. sadece ikimiz vardık. en azından ben öyle hissediyordum.

dere karşısında otururken, elimi tuttu birdenbire serap. başımı omzuna yasladı ve bana o sınıfta bir tek seninle muhabbet edebiliyorum karşı cinsten, diğerlerinin hepsi öküz dedi. içten içe böbürlenmiştim. sonra başını kaldırdı ve gözlerimin içine bakarak galiba sana aşık oluyorum dedi. hala elimi tutuyordu.

bırakmadım elini ama ağzımdan tek bir söz çıkamamıştı. kemküm durumundaydım yani. ben de ondan hoşlanıyordum aslında, etkilemeyi becerirdi beni ama hiçbir zaman ötesine geçmeyi düşünmemiştim. kendimi toparlayarak hakkımda böyle hissettiğin için sana çok teşekkür ederim. ancak bize böyle anların bu şekilde hissettirmesi, bunun her zaman bu şekilde süreceği anldıbına gelmez, sevgililik çok başka bir mertebe. insan telefonundaki bir mesaja niye cevap vermedin diye bile saçmasapan ayrılıklara gidebiliyor. bilemezsin, senin de başına gelebilir. gelmez dersin ama gelebilir işte. sen anla beni. ne zaman istersen dertlerine hep derman olurum, ama ötesi olmamalı, lütfen anla beni demiştim. hiçbirşey söylemedi. eli hala elimi tutuyordu. gözlerinden yaşlar süzülerek sarıldı. öyle kaldı.

ne onu ne de kendimi üzmek istiyordum yani. hayatımın en bulutlar üzerindeki anlarından biriydi, onu reddetmeme rağmen. olgunlukla karşılaması, bana herhangi bir kötü sözde bulunmaması da işin bonusuydu.

aradan yıllar geçti. 1 hafta önce beni aradı.

3-5 muhabetten sonra paraya ihtiyacı olduğu için beni rahatsız ettiğini söyledi. problem yok, herkesin başına gelebilir, yardımcı oluruz elimizden geldiğince. dışarısı soğuk olduğu için dışarıda buluşmadık, evine çağırdı ve bende evine gittim. kapıyı açtı, hala aynı güzellikteydi, lisedeki gibi.

sarıldı, öptü. kek-börek falan hazırlamıştı, mutfakta oturduk onları yedik. ardından bir sigara yaktık ve bana ağlayarak dertlerini anlatmaya başladı. çağrı merkezi operatörlüğü yaptığı işinden çıkarılmış, klagib borçlar kapıya dayanınca da paraya ihtiyaç duymuş ve beni kendine yakın hissettiği için beni aramış.

liseden beri görüşmüyordu benimle, beni aramasını ve böyle bir iş için beni tercih etmesine anlam veremiyordum elbette. lavaboya gittim. elimi-yüzümü yıkadıktan sonra çıkmaya hazırlanıyordum ki birden daldı içeri. seni liseden beri unutamadım. ama o gün reddedildiğimden beri yine reddedileceğimi bildiğimden seni asla arayamadım. işten çıktım doğru ama para olayı falan yalan, sadece seni istiyorum ondan dolayı çağırdım seni dedi.

herşey hızlı gelişti tabii. öpüştük. ama sonra ben bunu kendime yediremedim ve yapma lütfen diyerek kendimi çektim ve hızlıca evden kaçtım. apartmanın merdivenlerini koşarak inerken birden ayağım kaydı ve feci şekilde düştüm. bacağım kırıldı. serap hemen arkamdan koşarak ve korkarak geldi, 112'yi aradı. ambulansla hastaneye gittik ve bacağımı alçıya aldılar. hala alçıdayım, 1.5 aydan önce de çıkmaz sanıyorum.

herşey karışık. bundan sonra ne olur onu da bilmiyorum. incide zırvalayarak kafa dağıtmaya çalışıyorum.