üvey annemi zorla ırzıma geçti

ben 19 yaşında izmir ege'de okuyan bir kızım. babamın zor gece mesailerinin birinde evde tek başıma otururken birden eve babamın 2 senelik evli olduğu münevver cici anne geldi. odamda bilgisayarın başında inciye girip kahkaha atmakla meşguldum ama kapı sesini duymuştum..

inci diye seslendi bana,

efendim münevver dedim, kendisine ne anne be başka bir nitelik yükleyebildiğim bu genç kadın bana karnımın aç olup olmadığını sordu.. aç olmadığımı söyledim, içecek birşeyler isteyip istemediğimi merak ediyordu, sanki biraz çakır keyifli eve gelmişti, kuşkulanıyordum babamı aldatıp sadece kredi kartlarını kullandığından..

iki tane kopkoyu neskafe pişirmişti, odamın kapasını çalma alışkanlığı olmaya bu kadın giyinik miyim çıplak mıyım diye hiç merak etmiyordu.. bilgisayarımda çalan müziği biraz kısmamı istedi, ona kısmayacağımı kendisini ilgilendirmediğini söyledim..

oturdu yanıma, 5 dakika boyunca aramızda geçen dialog şu şekilde gelişti;

inci sen neden bana soğuk davranıyorsun, sana ne zaman kötü davrandım, tüm gün alsancakta arkadaşlarınla içiyorsun, eve gelince bütün tepkilerini bana koyuyorsun, ayrıca bugün aylin'i gördüm, seni sordu bana, onunla görüşmüyor musun? (aylin benim lise arkadaşımdı, okulda tuvalette sigara içiyoruz diye bizi kapı önüne koymuşlardı)

sana ne soğuk davranacağım ya, diye cevap verdim, bu arada özelden mesajlaştığım cinsiyetini tam olarak tahmin edemediğim birisi aklımı bulutların üstüne çıkaracak mesajlar atıyordu, sanırım içimde bir ateş püsküren ejdarhayı uyandırmıştı..

artık biraz suratıma bakar mısın lütfen inci? diye devam etti, döndüm suratına, -ne var be?, diyerek cevap verdim. seninle konuşmam gereken birşey var ama biraz odandan çık ve salona gel- dedi, yeni gelmiştim eve, aklımda ayşeyi eve davet etmek vardı, sabahtan söylemiştim aslında, telefonum ise açıktı, online olmmasına karşı bir mesaj gönderdim ve münevverin söyleyeceklerini merak ettiğimden kendisiyle birlikte yatak odamdan çıktık.. salona doğru ilerlemeye başladık, münevverin üstünde tek parça eflatun renginde bir elbise vardı, diz üstü bu etekten iğreniyordum, asla tek parça bir elbise giymeyecektim hayatımda, babamı mı çok seviyordum, bu yüzden mi bu kadın parçasının ciksiliğini red ediyordum bilmiyorum ama yürürken dolgunluğunu koruyup manken gibi dans eden bir at gözümün önüne geliyordu, iğrendim ve koltuklara oturduk ellerimizde ise kahveler vardı.

aklımın içi içini yiyordu, inci de bıraktığım çocuktan daha mı önemliydi bu benden 8 yaş büyük olan kız parçası, yan yana geldiğimiz de boylarımız aynıydı neredeyse minyon tipli münevver bana döndü ve - artık babanla daha fazla olamayacığımı seninle paylaşmak istedim sadece ve bu yüzden seni salona çağırdım - dedi ve küçük bir timsah göz yaşı ile cümleyi bitirdi. birden içimi alevler ile saran tüm nefret duygularım geri dönüşüme giderek yenilendi ve kendi kendime;

lanet olsun yine yeni bir kadın var herhalde diye iç çektim, tamam tamam gerçekçi olunacaksa içimde aynı zaman da benimle ilgilenen bu kadını kaybedeceğim için üzüntüde yok değildi, yeni birisi benim için yeni aptalca malca triplerden oluşumunu tamamlayan aptallıklardı ve münevverin göz yaşını dibine kadar girerek tşörtümün bel kısmı ile sildim...

gözlerini silerken, ne kadar hassas ve narin bir yapısı olduğu beynimi titretiyordu, çok güzel bir kadındı aslında yan taraftan bakınca, nefes alış verişlerim bu kadar düzensiz olmamıştı daha önce, ilk defa yetişkinlerin birbirlerini aldattığına tanık olmuyordum ama 27 yaşında bir kadının 45 yaşında olan kocasının yüzünden ağladığına tanık oluyordum, o an peçete bulamadığım için devam eden gözyaşlarını silmeye devam ediyordum, tamam birşeyim yok dercesine belimi sıkıyordu..

eli ise sıcacıktı, sanırım ağladığından..

daha önceleri bir çok ilişkim olmuştu kendimi aldatılan bir kadının yerine koymaya çalışırken zihnimin en izbe yerlerinde bir kadının neden bu kadar sevebileceğini sorguluyordum, neden ve niçin soruları göz yaşı başladığında bitmeye mecburi birer organik duygusal krizlerden oluştuğunu anlamıştım, hayatın ne kadar tek düze ve aynı gittiğini münevverin ağlarken sıktığı belimden hissedebiliyordum..

üzülme dedim, babamı bilirsin (oysa bilseydi bu durumlara düşmezdi) istiyorsan hemen arayabilirim kendisini, biraz azına sıçarız sen iyi birisin, konuşmadan böyle yargılara varma dedim, kafamın içi bilip bilmeden yorum yapıyordu, herkesin bir düşüşü vardır diye düşündüm birden, belimi o kadar çok sıkıyordu ki, canım acımaya başlamıştı daha fazla dayanamadan elimi eline zütürdüm, omuzuma kadar ağlayarak sızlmaya başladı, bende ona sarıldım ve üzülme dedim.. göz kapakları açılıp kapandıkça boynumun köprücük kemiğinde ıslak ve yumuşak birşeyler hissediyordum...

bu hikaye burda biter..