ingilizlerin Bazı Arapları Türkler Aleyhine Kışkırtması

En başta, Osmanlı’nın Cihad-ı Ekber çağrısını etkisiz kılarak bir islam Birliği’nin oluşmasını engellemek, bir yandan da sömürgelerini genişletmek adına ingiliz derin devleti Arapları Osmanlı’dan ayırma planını devreye soktu. Arapların üzerinde yaşadığı topraklar, hem dünyanın en stratejik geçiş yolları hem de petrol bölgeleriydi.

Bu amaçla derin devlet temsilcileri, 1909 yılında göreve atanmış olan ve o tarihten beri Osmanlı’ya karşı isyankar ve tehditkar tutumuyla bilinen Haşimi Arapların önderi Mekke Şerifi Hüseyin’le bağlantıya geçtiler. ingiliz derin devleti, Hüseyin’in başlatacağı bir isyana, her türlü desteği vermeyi taahhüt etti ve savaşın bitiminde kurulacak büyük bir krallık sözü verdi. Ancak bu vaat, ingiliz derin devletinin geçici süreliğine kullanacağı maşalar için kurguladığı oyunlardan biriydi. Zira ingilizler, Nisan 1916’da Fransızlarla aralarında gizlice imzaladıkları Sykes-Picot Antlaşması’yla zaten bu toprakları çok önceden belli hakimiyet bölgelerine ayırmışlardı. 1917’deki Balfour Deklarasyonu da Filistin’de bir Musevi devletinin kurulmasını öngörüyordu. Dolayısıyla, bu planların hiçbirinde Şerif Hüseyin’e vaat edilen “Büyük Arabistan Krallığı” yer almıyordu.

Ne var ki Şerif Hüseyin, “Büyük Arabistan Kralı” olma hayalleri peşinde, Kahire’deki ingiliz temsilcisi Sir Henry McMahon’la anlaşarak 27 Haziran 1916’da yayınladığı beyanname ile ayaklanmayı başlattı. Ayaklanma, yaklaşık bir milyon Sterlin tutarındaki ingiliz altınıyla finanse ediliyordu.52

Cidde’deki ingiliz Konsolosu Reader Bullard’ın, “kurnaz, yalancı, safdil, kuşkucu, inatçı, kendini beğenmiş, kibirli, bilgisiz, arsız ve gaddar bir Arap şeyhi” 53 olarak tarif etiği Şerif Hüseyin, makam ve mevki adına hareket eden ve bu uğurda kendi halkına ve ülkesine dahi ihanet etmekten çekinmeyen bir ingiliz hayranıydı. ingiliz derin devletinin, tarihin hemen her döneminde, fitne çıkarmak amacıyla Müslüman toplumların içinden satın alıp devşirdiği münafıkların tipik özelliklerini taşıyordu.

Ancak burada önemle belirtilmesi gereken, bu ihanet ve isyana, genelde iddia edildiği gibi tüm Arapların dahil olmadığıdır. ingiliz tarihi kayıtlarında bu ayaklanmadan tüm Arapları içine alacak biçimde, “Büyük Arap ihaneti” şeklinde bahsedilir. Oysa bu, kasıtlı olarak uzun vadeli bir Türk-Arap düşmanlığını körüklemek amacıyla yapılmış bir anti-propagandadır. ingiliz yazar Robert Lacey’e göre gerçekte ortada, Osmanlı’ya karşı düzenlenen bir ingiliz-Haşimi ortak hıyanetinden başka bir şey yoktur.54

ingiliz derin devleti, her zaman olduğu gibi bu olayda da, Arapların içinden, kendi çıkarlarına hizmet edecek münafıkları ve yancıları kullanmıştır. Küçük bir çıkar için kendi devletlerine ve milletlerine ihanet eden bu münafıklar, ingiliz derin devletinin kendileriyle işleri bittiğinde, kendilerine önceden verilen sözlerin ve sunulan vaatlerin gerçekte hiçbir karşılığını alamazlar. Üstelik kendi toplumlarının içinde tüm şeref ve itibarlarını kaybetmiş, kınanmış ve uzaklaştırılmış zavallı bir hal aldıklarının da farkına varamamaktadırlar. Bu kişilerin durumu bir Kuran ayetinde şöyle tarif edilir:

… Kim Allah’ı bırakıp da şeytanı dost edinirse, kuşkusuz o, apaçık bir hüsrana uğramıştır. (Şeytan) Onlara vaatler ediyor, onları en olmadık kuruntulara düşürüyor. Oysa şeytan, onlara bir aldanıştan başka bir şey vadetmez. Onların barınma yerleri cehennemdir, ondan kaçacak bir yer bulamayacaklardır. (Nisa Suresi, 119-121)

Şerif Hüseyin ayaklanmasının tüm Araplara mal edilemeyeceği gerçeğini, savaşın başından itibaren Hicaz Cephesi’nde ve Medine’de bulunan Feridun Kandemir, Fahreddin Paşa’nın Medine Müdafaası adlı eserinde şöyle anlatır:

Araplar bütün bu harp boyunca Türklerle omuz omuza Çanakkale’den itibaren her cephede savaştılar. Hatta istiklal Savaşı’mızda Aydın Cephesi’nde, Mehmetçikle yan yana Yunanlılarla boğuşarak canlarını veren Araplar vardı. ilk Cihan Harbi’nde, Araplarla meskun hiçbir yerde, ne Irak, ne Suriye, ne Lübnan, ne Yemen, ne Filistin’de Türklere isyan eden tek bir Arap görülmedi. isyan eden, sadece Mekke Emiri Şerif Hüseyin’di… Şerif Hüseyin’in bu isyanda kullandığı Araplar da, Hicaz çöllerinde öteden beri göçebe hayatı yaşayan ve talan ile geçinen son derece cahil, dünyadan habersiz fakir fukara Bedeviler, yani Urbanlardı. Mekke, Taif, Cidde gibi şehir ve kasabalardaki Araplar isyana katılmadıkları gibi Şerif Hüseyin de zaten bunlardan asker alma teşebbüsünde bulunmamıştı. Urban ve Şeyhleri fakirlikleri dolayısıyla paradan başka bir şey bilmezlerdi. Tıpkı Şerif Hüseyin gibi ingilizler de bunu bildikleri için, para gücüyle ancak bunlardan faydalanmışlardı ve isyanı sonuna kadar bunlarla yürütmüşlerdi.55

Bu gerçek ingiliz kaynaklarında da yer alır. ingiliz diplomat Sir Henry McMahon da, Şerif Hüseyin’i isyana kışkırtmanın asıl amacının, Osmanlı safında çarpışan Arap askerlerinin sadakatlerini sarsmak olduğunu bildiriyordu:

Bu anda (1915), Gelibolu’daki Türk gücünün büyük bir bölüğünü ve Mezopotamya’daki (Irak) gücün yaklaşık olarak tümünü Arap askerleri oluşturuyor… Onların Türkiye’den kopmalarını haklı göstermek için, ileride kendilerine yardımda bulunacağımız yolunda güvence verebilir miydik? Bunu ivedilikle yapmam için bana emir verilmişti…56

McMahon’un da açıkça itiraf ettiği gibi Arapların Osmanlı’dan koparılması için ingiliz derin devleti tarafından her türlü propaganda çalışması yapılmış ve geleceğe dair güvenceler verilmişti. Buna rağmen Araplardan sadece belli bir kesim bu propagandanın etkisiyle hareket etmiş, ancak ingiliz desteği bu azınlığın zayıf durumdaki Osmanlı karşısında güç elde etmesine sebep olmuştur.

Şerif Hüseyin Ayaklanmasının Ardındaki Kilit isim: ingiliz Casusu Lawrence

ingilizler tarafından sağlanan her türlü maddi ve lojistik desteğe rağmen isyan, tüm Arap alemini temsil edecek bir harekete dönüştürülemedi ve ancak 4-5 bin civarında bir silahlı gücün katılımıyla sınırlı kaldı. Bu isyan sırasında Mekke Şerifi Hüseyin ile birlikte adı özdeşleşen kişi, ingiliz gizli servisi ajanı Arkeolog Thomas Edward Lawrence idi. Lawrence,

Mekke Şerifi Hüseyin ve onun oğullarından biri olan Faysal’ın yanında, Osmanlılara karşı Haşimi Arap isyanını teşvik eden ingiliz derin devletinin en önemli figürlerinden biriydi.

Lawrence’ın özgeçmişini kaleme alan isimlerden ingiliz yazar David Garnett onu, “kendini beğenmiş ve eza çekme, zulme uğrama kompleksine sahip bir kişilik”57 olarak tarif etmekteydi. Richard Aldington’a göre de “yapmacık ve övünmekten hoşlanan, kendi kendine önem vermiş bir egoist, hatta homociksüel”di.58 Kısacası Lawrence, ingiliz derin devleti mensuplarının klagib özelliklerini taşıyordu.

Şunu belirtelim: ingiliz derin devletinin eylemlerini yaparken homociksüelleri özellikle tercih ettiği ve risk içeren görevlere özellikle bu kişileri seçtiği bilinmektedir.

Lawrence, Araplara duyduğu ilginin aksine, Türklere karşı özel bir nefret beslemekteydi. Türklere karşı olan bu düşmanlığını Lawrence, 5 Nisan 1913’te Oxford’dan Bayan Reider’a gönderdiği mektupta şöyle ifade ediyordu:

…Türkiye’ye gelince, Türkler kahrolsun! Ama korkarım ki onlarda hayat değil, yapışkanlık var. Onların kayboluşu, bir zamanlar iyi yönetim yetenekleri olan Araplar için her halükarda bir fırsat oluşturacak.59

18 Eylül 1914’te, yine Bayan Reider’a gönderdiği mektupta ise şöyle diyordu:

Türklerin savaşa girmek niyetinde olmadıklarını korkuyla seziyorum, çünkü onları Küçük Asya’ya sıkıştırmak ve dahası, orada bile vesayet altına almak bir gelişme olacaktır.60

Lawrence, I. Dünya Savaşı’nın patlak vermesinden sonra 1914 yılının Aralık ayında teğmen rütbesiyle Kahire’deki ingiliz istihbarat birimine transfer oldu. Burada, savaş tutsaklarını sorguya çekiyor, haritalar çiziyor ve Türk hatlarının ardındaki ajanlardan gelen bilgileri inceliyor ve Arapların da katılımıyla Osmanlı Devleti’ni yok etmek amacıyla stratejiler kuruyordu.

Bu arada Kahire’de yeni kurulan “Arap Bürosu”nun başına geçti. Bilinçaltındaki Türk nefreti, yeni görevi sırasında 20 Nisan 1915’te arkeolog dostu D. G. Hogarth’a gönderdiği bir yazıda ağzından şöyle taşıyordu:

… Zavallı yaşlı Türk Devleti, birliğini zor sürdürüyor. Herkes, onun son zamanlardaki parlak başarılarından daima söz eder ama gerçekte çok acınacak bir durumdadır. Onunla ilgili her şey oldukça mide bulandırıyor... 61

Şii Müslümanlar Osmanlı Halifesi’nin Yanında Savaşmışlardır

ingiltere, I. Dünya Savaşı sırasında işgal ettiği Irak’ta, Şiilerin kendi safında savaşacağını düşünmüş ve planlarını buna göre yapmıştır. Ancak Şiiler, Osmanlı Halifesi’nden gelen Cihad-ı Ekber’e icabet etmiş ve Osmanlı’nın yanında yer almışlardır. “ingiliz işgalinin başladığı ve islam beldelerinin tehlikede olduğu ve yardım gerektiğini” anlatan telgraf, Irak’ta tüm Şii camilerinde okutulmuştur. Şiilerin en üst lideri Seyyid Kazım el-Yezdi, tüm Şiileri, Kabe-i Şerif’i , Mescid-i Nebevi’yi ve imamların kabirlerini korumaya çağırmıştır. Oğlu Seyyid muhafazid’i de savaşa göndermiştir. Şii Şeyh Eş-Şeriati el-isfehni, cihada destek vermiş “işgalci ingilizleri kovmakta tembellik edenler, büyük günah ve haram işlemişlerdir” demiştir. Kazımiyye Şehrinde, Şeyh Mehdi el-Halisi fetva yayınlamıştır. Müslümanlara, “Küfür belası yok oluncaya kadar bütün mallarını cihat yolunda harcamalarının” vacip olduğunu söylemiştir. Şiiler “islam topraklarından kafirlerin uzaklaşması için Osmanlı’yla birlik olacaklarını, Türklerin dinde kardeşleri olduğunu ve ingilizlerin bu topraklardan atılması için yardım edeceklerini” ilan etmişlerdir. Kuveyt Emiri Muhammara, Irak’ı işgal eden ingilizlere destek vermek amacıyla askeri kuvvet göndermek üzereyken, Şiilerin bu cesaretinden çekinerek asker göndermekten vazgeçmiştir. Şii aşiretler, gemilerle ve kafilelerle Dicle ve Fırat nehirleri boyunca, Osmanlı’nın yanında, görkemli bir şekilde savaşa yürümüşlerdir.
Kurna Cephesinde savaşan Şii ulemalar: Seyyid Mustafa Keşani, Seyyid Mehdi Haydari, Şeyhül Şeriati el-isfahani, Seyyid Ali el-Damad, Seyyid Mustafa Keşani

Basra Doğu Cephesinde savaşan Şii ulemalar: Şeyh Mehdi el-Khalisi, Seyyid muhafazid, Şeyh Cafer Radi, Seyyid Kemal el-Hilli

Eş-Şuaybe Cephesinde savaşan Şii ulemalar: Seyyid muhafazid Said, Şeyh Abdul Kerim el-Cezairi, Şeyh Abdul Rıza Radi, Seyyid Muhsin el-Hakim

Sadece Eş-Şuaybe cephesinde 50 bin Şii kardeşimiz savaşmıştır. Cephede, Şii mücahitlerden 3 bin asker şehit olmuştur. Osmanlıların Kut’ül Amare Savaşı’nı kazanmasında, Şii aleminin desteği büyüktür. I. Dünya Savaşı’nın en önemli zaferi ve ingiliz derin devletinin en büyük yenilgisi olan Kut’ül Amare Zaferi, Müslümanların birlik olması ile gerçekleşmiştir.

Kısa bir süre sonra ingiliz Savaş Bakanlığı’nca gizli görevle Irak’a gönderilen Lawrence, Nisan 1916’da Kutü’l Amare’de esir alınan General Townshend komutasındaki 13 bin kişilik ingiliz ordusunu kurtarma operasyonu sırasında sahneye çıktı. Lawrence, Albay Beach ve Aubrey Herbert isimli bir ingiliz görevliyle birlikte, Türk Generali Halil Paşa’yla görüşerek, sarılmış bulunan ingiliz garnizonunu serbest bırakması için ona önce 1 milyon Sterlin, kabul etmezse 2 milyon Sterlin rüşvet önermeye gönderilmişti. Halil Paşa ise bu ingiliz önerisini tiksintiyle reddetmekle kalmıyor, bunu haber olarak çevreye yayarak ingilizleri rezil ediyor, onların itibar ve saygınlığını ayaklar altına alıyordu.

Bütün bunlar olup biterken, ingiliz derin devlet temsilcilerinin, Mekke Şerifi Hüseyin ile Osmanlılara karşı isyan çıkarması için yaptığı pazarlıklar da sürüyordu. Bu arada Lawrence, Irak’taki Arapları da ayaklanmaya dahil edebilmek ve onların ingiliz ordusuyla işbirliği yapmalarını sağlamak için çalışıyor ve bölgedeki Şii liderlere Halifelik vaatleri yapıyordu. Ancak başarılı olamadı.

Lawrence, Mekke Şerifi Hüseyin’in ayaklanmayı başlatmasının ardından aynı yılın Ekim ayında bu defa yüzbaşı rütbesiyle Arabistan’a gitti. Burada, Şerif Hüseyin’in oğulları Abdullah, Ali, Zeyid ve 1921 yılında Irak tahtına geçmesinde büyük rol oynayacağı Faysal ile görüştü. Henüz başlangıç aşamasında olan ayaklanmada diğer ingiliz subaylarıyla birlikte silah ve para temin ederek isyan eden aşiretleri birleştirmek, örgütlemek, belirlenen hedeflere sabotaj ve saldırılarda bulunmakla görevlendirildi.

irtibat subayı olarak Şerif Hüseyin’in oğlu Faysal’ın kuvvetlerine katılan Lawrence, ajanlık faaliyetlerinin yanı sıra bizzat Türklere karşı sıcak savaşın içinde de bulundu. Vur-kaç taktiği ile Osmanlı birliklerine ve ikmal yollarına zarar vererek 6 Temmuz 1917’de kendisine yarbay rütbesi ve bir nişan kazandıracak olan Akabe Limanı’nı ele geçirdi. Hicaz Demiryolu’na saldırılarda bulundu. Bu tarihten sonra şiddeti daha da artan bu saldırılarda yüzlerce Osmanlı askeri şehit olurken ingilizler saldırılardan zaferle çıkmıştı. Lawrence bu başarısıyla kendince şöyle övünüyordu:

Savaşı kazanmak için değil; Irak’ın pirinç tarlaları, Irak’ın mısır tarlaları ve petrolü bizim olsun diye (savaştık). Bunu elde etmek için düşmanlarımızı (Türkiye dâhil) mağlûp etmemiz kâfiydi. (ingiliz asker ve vali) General Edmund Allenby’nin kabiliyeti sayesinde, dört yüzden az ingiliz askerinin kaybıyla bu zafer sağlandı. Çünkü insan kuvveti olarak Türklerin idaresi altındaki Arapları da bu işte kullanmaya muvaffak olmuştuk. Otuz savaşın hiçbirinde ingiliz kanı dökülmemiş olmasından iftihar duyuyorum. Çünkü ingiltere idaresindeki bütün illerin toplamı bile bir tek ingiliz’in hayatına değmezdi.62

Lawrence, ikiyüzlülük ve hilekarlık üzerine dayalı görevini de şöyle tanımlamıştır:

(Görevim) Türkiye’ye karşı bir Arap isyanını tahrik etmektir ve onun için de Batılı olan dış görünüşümü gizlemek ve az da olsa Araplara benzemek zorundayım. Böylece kendimi bir çeşit yabancı sahne üzerinde, balo giysisi içinde, acayip bir dilde, gece ve gündüz aktörlük yapan birisi olarak görüyorum…63

1918 yılının Eylül ayında, 4. Osmanlı Ordusu’na yönelik düzenlenen bir saldırıda Lawrence, adamlarına hiçbir esir alınmaması emrini vererek 5 bin Osmanlı askerinin kafalarını kestirmek suretiyle bir katliama daha imza attı.64 Aynı yılın sonunda beraberindeki katil güruhuyla birlikte karışıklık içindeki Şam’a girerek terör estirdi.

Lawrence, 1918 yılı Ekim ayında ingiltere’ye dönmek üzere yola çıktı. Hareket etmeden önce, 4 Ekim’de Binbaşı R. H. Scott’a Kahire’den gönderdiği bir mektupta şöyle diyordu:

Acayip, küçük bir gruptuk, ama Ortadoğu’da tarihin seyrini değiştirdiğimizi sanıyorum.65

Lawrence, Seven Pillars of Visdom (Hikmetin Yedi Sütunu) adlı kitabının önsözünde, ingiliz derin devletinin ve bu derin güçlerin temsilcisi olarak kendisinin, Türklere karşı ayaklandırmak için Arapları nasıl yalan vaatlerle kandırdıklarını şöyle anlatır:

(ingiliz) Kabinesi, daha sonra Araplara özerklik verileceği kesin sözleriyle onları bizim için çarpışmak üzere ayaklandırdı. Araplar, kuruluşlara değil, kişilere inanırlar. Beni, ingiliz yönetiminin özgür bir ajanı olarak gördüler ve benden, o yönetimin yazılı vaatlerini onaylamamı talep ettiler. Böylece, bu komploya katılmak zorunda kaldım ve sözümün değeri ne ise, onlara, ödüllerini alacakları yolunda güvence verdim. Savaşı kazanırsak, bu sözlerin yerine getirilmeyeceği (kağıt üzerinde kalacağı) ta başlangıçtan belli idi ve ben, Arapların dürüst bir danışmanı olsaydım, onlara, bu gibi şeyler için çarpışarak hayatlarını tehlikeye sokmamaları; evlerine dönmeleri öğüdünü verirdim. Doğuda ucuz ve süratli bir zafer kazanmamız için Arap yardımının gerekli olduğuna ve savaşı kaybetmek yerine, sözümüzde durmayarak kazanmamızın daha iyi olacağına inanarak, bu hilenin tehlikesini göze aldım.66

Bu hileyi çok geç anlayan ve Osmanlı’ya karşı isyan başlatarak Müslüman kanı akıtmış olan Mekke Şerifi Hüseyin’in oğlu Emir Faysal, kendisine sunulan vaatlerin hiçbirinin gerçekleşmediğini görünce ingiliz derin devletinin oyununa geldiğini anlayıp şunları söyleyecektir:

Müslüman dünyasının önüne çıkamayacağım. Kendilerinden Halife’ye karşı savaşmalarını, fedakarlık yapmalarını istedim. Oysa şimdi görüyorum ki, amaçlarına hizmet ettiğimiz Avrupa devletleri, Arap ülkelerini bölüyorlar.67

Şerif Hüseyin-Faysal-Lawrence işbirliği, islam alemine en büyük yıkım ve tahribatı yapan fitne odaklarından biri olmuştur. Bu işbirliği sonucunda başlayan Müslümanı Müslümana kırdırma stratejisi, ingiliz derin devletinin, yüzyıllardır geliştirip uyguladığı mühendislik planlarının ilk adımlarını temsil eder. Bu örnek, Müslümanlar arasında, tarihin her döneminde ingiliz derin devletinin hilelerine kanan ve küçük bir çıkar uğruna vatan hainliği yapmaktan çekinmeyen münafıkların bulunduğunu belgelemektedir. ingiliz derin devleti, islam dünyası üzerindeki yıkıcı etkisini ancak ve ancak münafıkları kullanarak gösterebilmektedir. Bu yüzden Müslümanların, islam aleminin selameti için en çok dikkat etmeleri ve uyanık olmaları gereken tehlike, ingiliz derin devletinin şeytani oyun ve tuzaklarına sürüklenmiş olan münafıklardır.

ingilizlerin Gasp Ettiği Osmanlı Gemileri ve iade Etmediği Paralar

I. Dünya Savaşı’nın ilk zamanlarında savaşa daha katılmamış olan Osmanlı Devleti, donanmasını güçlendirmek amacıyla ingiltere’ye 3 adet büyük savaş gemisi sipariş etti ve bunların paralarını da peşin ödedi. “Sultan Osman”, “Sultan Reşad” ve “Fatih” adları verilen bu 3 savaş gemisi o dönemde ingilizlerin geliştirdiği “dretnot” tipi gemilerdendi.

Bu tip gemiler 20. yüzyılın başlarında hizmete giren ve denizcilik tarihinde yeni bir çığır açan ileri teknolojiye sahip gemilerdi. Eski model savaş gemilerine göre daha hızlı hareket edebilen, tek başına adeta yüzen bir filo niteliğine sahip modern gemilerdi. Bu gemiler Osmanlı donanmasının güçlenmesi ve denizlerde yenilgiye uğramaması bakımından son derece önemliydi. Zira 1900’lerin başlarında kara ulaşımı yeterince gelişmediği için askeri üstünlük, denizlerde üstün olmakla doğru orantılıydı.

Gemi satın alabilmek için Osmanlı Devleti’nin mali kaynakları yeterli olmadığından, o dönemde geniş çaplı bir bağış kampanyası düzenlenmişti. Zamanın imkanlarıyla kahvelerde, halkın toplandığı yerlerde, müsamere ve eğlencelerde sürekli olarak bu iş için para toplanıyordu. Öğrenciler dahi ellerine verilen kumbaralara para atarak bağışta bulunmuşlardı. Önemli para yardımlarında bulunanlara “Donanma iane Madalyası” adı altında bir de madalya veriliyordu. 1909 yılında kurulan Donanma-yı Osmanî Muavenet-i Millîye Cemiyeti, söz konusu gemilerin satın alınması için yardım kampanyaları düzenlemiş, gösteriler tertiplemiş ve ürün satışı gerçekleştirmişti.

“Sultan Osman” dretnotu, aslında başlangıçta Brezilya’nın siparişi üzerine yapımı tamamlanan “Rio de Janeiro” gemisiydi. Ancak Brezilya ödemesini yapamadığı için, üretici ingiliz Armstrong şirketinin ihaleyle satışa çıkardığı gemiyi Osmanlılar satın almıştı. Kaptanının kimliği bile saptanmıştı: Hamidiye’nin efsanevi kahramanı Rauf Bey.

27 Temmuz 1914’te Osmanlı Devleti’ni temsilen Rauf Bey, Sultan Osman gemisini teslim almak üzere ingiltere’nin Newcastle şehrine gitti. Ancak işler beklenmedik bir biçimde gelişti. Çok önceden savaşta Osmanlı’yı düşman saflarına almayı planlamış olan ingiliz derin devleti temsilcileri, kısa zaman sonra kendi donanmalarının karşısına çıkacak böyle üstün özelliklere sahip bir gemiyi teslim etmek istemiyorlardı.

Churchill, Sultan Osman’a el koymanın çok büyük bir diplomatik skandala neden olacağını biliyordu; ancak her şeye rağmen, 3 Ağustos 1914’te Sultan Osman ve Reşadiye gemilerine ingilizlerin el koyduğunu resmi olarak açıkladı.

Özetle ingilizler, Osmanlı’ya ait olan gemileri, henüz gemilere Türk bayrağı çekilmeden apar topar gasp ettiler. Gemileri teslim etmedikleri gibi, tamamen haksız ve kanunsuz bir biçimde, tamamı peşin ödenmiş olan 12 milyon ingiliz altını tutarındaki bedeli de iade etmediler. Daha doğru bir ifadeyle, bu parayı görülmemiş bir pervasızlıkla alenen çalmış oldular.

Dönemin Başbakanı Rauf Orbay anılarında konuyla ilgili şu açıklamayı yapar:

Geminin son taksiti olan yedi yüz bin lira da ödenmişti. işleri bir an önce bitirmek için denemelerin bir kısmından vazgeçerek, fabrika ile 2 Ağustos 1914 günü geminin bize teslimi konusunda anlaşmıştık. Fakat parayı verişimizin ertesi günü için kararlaştırılan sancağımızı çekme töreninden yarım saat önce ingilizler, Sultan Osman’a el koydular… Gerektiği şekilde şiddetle protesto edildiyse de kimse oralı olmadı…68

Sultan Osman gemisi derhal ingiliz donanmasına katıldı ve ismi “Agincourt” olarak değiştirildi. Reşadiye ise Erin ismini aldı, ancak 22 Ağustos’ta seyre hazır olan Erin’in denenmesinde silahlarının iyi çalışmadığı görüldü. Başarılı biçimde onarılamadığı ve bir daha da kimseye satılamayacağı için 1922 yılında gemi sökücüler tarafından parçalandı.

Rauf Orbay konuyla ilgili açıklamalarına şöyle devam eder:

Sonra, Dünya Savaşı iptidasında (başlangıcında), henüz bizim harbe girmediğimiz günlerde inşaları tamamlanıp bedelleri de tarafımızdan tamamen ödenmiş olduğu halde memleketimize getirilecekleri sırada ingilizlerin el koymuş oldukları Sultan Osman, Sultan Reşad ve Fatih dretnotlarımızın, tahminen 12 milyon ingiliz altını tutarı bedellerinin geri verilmesi meselesi vardı. Bu, ingilizlerin sarih borcu idi…69

Bu, ingilizlerin sarih borcu idi, ama Lozan Antlaşması’nın 58. maddesi gereğince Türk tarafı bu haktan, muhtemelen ingiliz derin devletinin baskısı sonucu, ilginç bir biçimde feragat etmişti. Lozan Antlaşması’nın söz konusu 58. maddesi günümüz Türkçesi ile şöyledir:

Bir yandan Türkiye ve öte yandan (Yunanistan dışında) öteki Bağıtlı (sözleşmeli) Devletler, bu Devletlerle (tüzel kişileri de kapsamak üzere) uyruklarının, 1 Ağustos 1914 tarihiyle işbu Antlaşmanın yürürlüğe giriş tarihi arasındaki süre boyunca uğramış oldukları, gerek savaş eylemleri, gerekse zoralım, haciz, dilediği gibi kullanma ve el koyma tedbirlerinden doğan kayıp ve zararlardan dolayı her türlü parasal istemde bulunma hakkından karşılıklı olarak vazgeçerler.70

Bu madde, gerçekte ingilizlerin yaptığı söz konusu gaspı kapsamamaktadır. Zira dönemin ingilizlerinin tüm dünya önünde işlediği aleni hırsızlık suçu, Osmanlı’nın tamamen savaş dışında olduğu bir dönemde gerçekleşmiştir. Bu eylem, iki ülke arasındaki ticari bir alım satım ilişkisinden başka bir şey değildir. Olayın herhangi bir savaş kaybıyla uzaktan yakından ilgisi yoktur. Dolayısıyla Lozan’ın bu hükmü, söz konusu gasp için geçerli olmamalıdır.

Durum bu kadar açıkken, ingiliz derin devleti, o dönemde işlediği bu gasp suçunu savaş kaybı kapsdıbına sokabilmiştir. Sonuçta, Britanya Hükümeti’nce 1914 yılında haksız ve hukuksuz bir şekilde el konulan savaş gemileri için ödenmiş bulunan paradan Lozan’da feragat edilmiştir.

O dönemde söz konusu dolandırıcılık operasyonunu yöneten kişi ise ingiliz derin devlet yapılanmasının en sadık ve ateşli elemanlarından biri olan Winston Churchill’dir.

ingiliz Derin Devletinin Büyük Hezimeti: “Çanakkale Savaşı”

Daha önce detaylı belirttiğimiz gibi I. Dünya Savaşı, ingiliz derin devletinin kurguladığı mühendislik çalışmalarından biriydi ve planlandığı gibi de yürümüştü. Savaş öncesi ingiltere, henüz gündemde dahi olmayan savaş için tüm hazırlıklarını yapmıştı. Kömürle işleyen gemilerini benzinlilerle değiştirdi. 18 adet yeni tanker yaptırıp denizaltı ve uçak filolarını kurdu. 1911’lerden itibaren geniş çaplı tatbikatlarla deniz kuvvetlerini harekata hazır hale getirdi. Çıkacak savaşta Fransa’nın da tam desteğini almaya yönelik gerekli diplomatik girişimleri gerçekleştirdi. Sonuçta, I. Dünya Savaşı’nın başladığı 1914 yılına gelindiğinde, ingiliz donanması önceden alınmış olan önlemlerle mükemmel bir duruma getirilmişti.

I. Dünya Savaşı öncesinde, ingiliz donanmasındaki tüm bu hazırlık ve yenilenme sürecinin tasarlayıcısı, dönemin Donanma Bakanı Winston Churchill’di. Büyük bir Türk ve Müslüman düşmanı ve ingiliz derin devletinin sadık elemanlarından biri olan Churchill, aynı zamanda Çanakkale Savaşı’nın da baş mimarıydı. Churchill, daha Osmanlı Devleti fiilen savaşa girmeden önce, 1914 yılı Eylül ayında Çanakkale Boğazı’nın donanmayla geçilerek istanbul’un işgal edilmesini öngören bir projeyi Başbakan Herbert Asquith’e iletmişti. Churchill’in planına göre, istanbul’un işgal edilip düşürülmesi ile Osmanlı imparatorluğu hızlı bir yenilgiye uğratılacaktı.

Cephe için yeni planlar yapılırken itilaf Donanması, 18 Mart günü Amiral John de Robeck komutasındaki 16 savaş gemisinden oluşan dev bir donanma ile Çanakkale’yi geçmeye kalkıştı. Ancak tüm gemiler, Nusret Mayın Gemisi’nin boğazın Çanakkale tarafına yerleştirdiği mayınlarla etkisiz hale getirildi. Mayınlarla ağır bir yenilgi yaşayan itilaf Donanmasına Osmanlı topçularının isabetli top atışları da eklenince ingilizlerin deniz yoluyla Çanakkale’den kolayca geçme hayalleri hüsranla sonuçlandı. 18 Mart 1915’te Çanakkale Boğazı’nda yaşanan hezimet, ingilizlerde büyük şaşkınlık yarattı.

Britanya, Fransa ve Anzak kuvvetleri her ne kadar çıkarma yaptıkları sahillerde köprübaşları oluşturmayı başardılarsa da, Osmanlı kuvvetlerinin dirençli savunmaları ve karşı taarruzları sonucunda Gelibolu Yarımadası’nı işgal edemediler. Türk savunmasını aşamadılar ve büyük kayıplar verdiler.

Hem denizde hem de karadaki savaşlarda yaşanan büyük hayal kırıklığı ve verilen kayıplar sonucu, itilaf Devletleri’nde, Çanakkale Cephesi’nin kapatılması fikri ağır bastı. ingiliz ordu komutanlarından General Charles Monro, cephede yaptığı incelemelerin ardından Londra’ya, ‘Gelibolu tahliye edilmelidir’ raporunu bildirdi. Tüm bu gelişmelerin sonucunda ingiliz, Anzak ve Fransız kuvvetleri Gelibolu Yarımadasını 1915 yılı Aralık ayı içinde tahliye ettiler. 7 Aralık’ta cephenin kapatılması kararı alındı; 10 Aralık’ta tahliye işlemleri başladı; 27 Aralık 1915’te ise Gelibolu’da hiçbir itilaf Devleti askeri kalmamıştı.

ingilizlerin kendi kaynaklarında işledikleri Çanakkale katlidıbının korkunç bilançosu şöyle belirtilir:

Dokuz ay kanlı kıyımın yaşandığı, Gelibolu Yarımadası’nı almak için düzenlenen operasyonda, 29 bin ingiliz ve irlandalı ile 11 bin Avustralyalı ve Yeni Zelandalı asker dahil yaklaşık 58 bin asker hayatını kaybetti. Dahası, kendi anavatanlarını çetince savunan 87 bin Osmanlı askeri de yaşdıbını yitirdi. Her iki taraftan en az 300 bin asker de ağır yaralandı.

Çanakkale Hezimetinin Baş Aktörü Churchill

ingiliz emperyalizminin büyük bir savunucusu olan Winston Churchill, I. Dünya Savaşı sırasında Rusların ilk fırsatta istanbul’a inerek Boğazları ele geçireceğini tahmin ediyordu. Bu nedenle, erken davranıp ilk hamleyi yapan kendisi olmak istedi. Böylece istanbul’u fethederek tarihe geçeceğini düşünüyordu.

Türklerin manevi gücünü göz ardı eden Churchill, modern silahlarla donatılmış güçlü ingiliz zırhlıları Boğaz’da göründüğünde, Türklerin hemen teslim olacağını zannetmişti. Bu büyük hatanın bedelini de, önce denizde, sonra da karada hiç beklemediği bir hezimetle ödedi.

ingiliz The Guardian gazetesinin internet sitesinde yayınlanan, “Gelibolu’yu hatırlamak: Kanlı kıyımın ortasında yiğitliği onurlandırmak” başlıklı makalenin yazarı Jon Henley, Churchill’den, “Çok kötü planlanmış ve berbat bir biçimde yönetilmiş Gelibolu Seferi’nin ihtiraslı tasarlayıcısı” olarak söz eder. Churchill’in bu boş ihtirasını vurgulayan Henley’in kendisi de çok iyi bilmektedir ki, Çanakkale hezimeti, savaşın kötü yönetilmesinden çok, Mustafa Kemal Atatürk’ün inancı, azmi ve Türk halkının imani şevki nedeniyle gerçekleşmiştir.

ingiliz ordusunun Çanakkale’de Türklerden aldığı tarihi yenilginin baş sorumlusu Churchill, bu fiyaskonun ardından görevinden istifa etti (Aralık 1915). Lloyd George başbakan olunca, 1917’de Churchill yine bir süreliğine Levazım Bakanlığı’na getirildi ve bazı kesintilerle de olsa politik hayatına devam etti. ilginç olan, sorumlusu olduğu Çanakkale hezimetine rağmen, Churchill’in politikaya geri dönebilmiş olmasıdır. Bunun nedeni de, kendisinin ingiliz derin devletinin sadık bir –ingilizlerin kendi deyimleriyle– “ingiliz Buldogu” olmasından başka bir şey değildir. Nitekim ingiliz derin devletinin başlattığı bir sonraki dünya savaşı sırasında ingiltere’ye baktığımızda, başta yine Churchill’in olduğunu görürüz.

ingiliz donanmasının ve ordusunun Çanakkale’de ağır yenilgiye uğramasının ardından, Churchill hakkında soruşturmalar açıldı. Çanakkale’den önce, “Beyler korkmayın. Ben şu deniz kıyafetimle Müslümanların merkezi istanbul’da oturacağım, korkmayın” diye böbürlenen Churchill, Çanakkale’den sonra, kendisine yöneltilen suçlamalardan daraldığında şu sözleri söylemişti: “Anlamıyor musunuz? Biz Çanakkale’de Türklerle savaşmadık, Allah ile savaştık. Tabi ki mağlup olduk.”

Benzer şekilde, Çanakkale Savaşı’nda itilaf Devletlerinin komutanı olan ingiliz General Ian Hamilton da şu ifadeleri sarf etmişti:

Bizi Türklerin maddi gücü değil, manevi gücü mağlup etmiştir. Çünkü onların atacak barutu bile kalmamıştı. Fakat biz gökten inen güçler ile mücadele ettik. Sanki biz daha buralara gelmeden, akıbetimiz kararlaştırılmıştı ve şimdi de üzerimizde icra ediliyordu.

Allah yolunda öldürülenleri sakın ‘ölüler’ saymayın.
Hayır, onlar, Rableri Katında diridirler, rızıklanmaktadırlar.
(Al-i imran Suresi, 169)

Churchill’in Çanakkale’de Türklere Karşı Zehirli Gaz Kullanma Planı

Churchill’in notlarının yer aldığı “Churchill Archives Centre”dan (Churchill Arşiv Merkezi) edinilen belgelere göre, dönemin Savaş Bakanı Churchill, Türklerin “insan değil, barbar olduklarını ve bu nedenle de üzerlerinde zehirli gaz kullanılabileceğini” hezeyanını savunmaktadır. Kendisine muhalefet eden Kraliyet Hava Kuvvetleri’ne yazdığı ikna mektubunda da “Medeni olamayan barbar kabilelere karşı zehirli gaz kullanabiliriz. Üstelik düşmanın bunu üretme ve kullanma kapasitesi yokken zehirli gaz kullanılmasından yanayım” diyordu. Winston Churchill’in kendisine, bunun bir insanlık suçu olacağını söyleyerek itiraz edenlere cevabı ise “Türklerin insan olmadığı, barbar ve gelişmemiş bir kavim olduğu” yönündeydi.75 (Necip ve saygın Türk milletini tenzih ederiz)

Churchill’e göre zehirli gaz, ingiltere’nin elinde olan gelişmiş bir silahtı. Churchill açıkça, “Barbar bir kabileye karşı silahlarımızın bütün avantajlarından niçin yararlanmayalım ki?” demekteydi. Arşivlerde yer alan Churchill’in kaleme aldığı savaş komitesi belgesinde ise, Çanakkale’deki ingiliz askerleri için “gaz maskesi istediği” yer almaktadır.

Churchill Archives Centre, bu belgeyle ilgili açıklamasında şöyle demektedir: “Çanakkale’deki askerler için ilave gaz maskeleri istenmektedir. Bu, Türklere karşı gaz kullanıldığının kanıtıdır…” Ayrıca, Churchill’in bu tavrıyla ingiliz eski başbakanlarından William Ewart Gladstone’un “Türklerin maymunla insan arası medeniyet yıkıcı barbarlar” olduğu yanılgısına da destek verdiği söylenmektedir. (Necip ve saygın Türk milletini tenzih ederiz)

Dönemin Osmanlı belgelerinde de, ingilizlerin, Çanakkale Savaşı’nda gaz kullandığı detaylı olarak açıklanmaktadır. Osmanlı Hariciye Nezareti (Dışişleri Bakanlığı) “Müttefik ordusunun Çanakkale’de boğucu zehirli gazlar kullandığını” belirtmiş ve ingiltere’den açıklama istemiştir.

Ünlü yazar Noam Chomsky de, Churchill’in “kimyasal silahlar ve zehirli gazları modern Batı biliminin bir parçası” olarak gördüğünü, Araplar ve Afganlar üzerinde de deneysel amaçlarla bunların kullanılmasını onayladığını ifade etmektedir.76

BBC’nin internet sitesinde yayınlanan, “Winston Churchill’in kariyerindeki en büyük 10 tutarsızlık” başlıklı makalede de Churchill’in düşmanlarına karşı zehirli kimyasal gaz kullanımını savunduğu şöyle geçmektedir:

Churchill, özellikle Kürtlere ve Afganlara karşı kimyasal silah kullanılmasını savunması nedeniyle eleştirilmektedir. 1919’da, bakanlık yaptığı dönemde yazdığı bir hatırasında, “gaz kullanımı konusundaki bu çekingenliği bir türlü anlamıyorum” demektedir. “Medenileşmemiş kabilelere karşı zehirli gaz kullanılmasını kuvvetle destekliyorum” diye de devam etmektedir.77

Makalede, Churchill’in temsilcisi olduğu ingiliz derin devletinin, insanlık dışı, sadist kişiliğini yansıtan şu satırlar da yer almaktadır:

(Cambridge Üniversitesi’nde araştırma görevlisi ve Winston Churchill ve islam Dünyası kitabının yazarı) Doctker, ‘onun 1. Dünya Savaşı’nda Osmanlı birliklerine karşı hardal gazı kullanılmasını desteklediğini belirtmek de önemlidir’ demektedir.78

Mısır Seydibeşir Esir Kampında ingilizlerin Kasten Kör Ettiği Türk Esirler

Osmanlı Devleti, I. Dünya Savaşı’nda pek çok cephede savaşa girmiş ve bu cephelerde çok sayıda Türk askeri ingilizlere esir düşmüştü. ingilizlerin Türk esirleri tuttuğu kamplardan biri de Mısır’da, iskenderiye şehrinin 15 km kuzeydoğusundaki, tam adı “Seydibeşir Kuveysna Dört Numaralı Osmanlı Üserayı Harbiye Kampı” olan Seydibeşir Kampı’ydı.

Kamp Komutanı ingiliz Yarbay Coates idi. Kamptaki esirlerin sağlığıyla Doktor Yüzbaşı Gillespie yönetimindeki bir Ermeni doktor ile bir ingiliz onbaşı ve 5 ingiliz hemşire ilgileniyordu.

Bu kampta, 1918’de Filistin Cephesi’nde esir düşen 16. Tümen’in 48. Alayı’na bağlı Osmanlı askerleri tutuluyordu. Bu askerler, 12 Haziran 1920’ye kadar ingilizler tarafından iki yıl boyunca her türlü işkence, eziyet, ağır hakaret ve aşağılamaya maruz kaldılar.

Bir kaynakta, bu kampta esir tutulan Türk askerlerinin, ingilizlerin insanlık dışı uygulamaları sonucunda eziyet gördükleri ve şehit düştükleri şöyle anlatılır:

1 Ağustos 1919’dan itibaren ingilizler bütün Osmanlı esirlerine at ve katır eti vermeye başlamışlardı. Ağustos’un o müthiş sıcağında Mısır gibi son derece sıcak bir muhitte kokmuş at ve katır eti yemek mecburiyetinde kalmış olan zavallı askerlerimizin birçoğu bu yüzden dizanteriye ve bazıları da bir çeşit uyuza benzeyen ve ingiliz doktorları tarafından Pellegra diye adlandırılmış olan müthiş bir illete yakalanarak can vermişlerdir.79

Kamptaki esir Türk askerlerine uygulanan vahşet yalnızca bununla sınırlı değildi. Tarihi kaynaklarda ingilizlerin bu kampta I. Dünya Savaşı’nda esir aldıkları Türk askerlerinin 15 bine yakın bir kısmını kasten kör ettikleri yer almaktadır. Bu akıl almaz vahşet, başta TBMM olmak üzere, Türk kamuoyunda 1919, 1920 ve 1921 yıllarında önemli bir gündem konusu olmuştu.

Söz konusu iddiaların dayandığı iki önemli belge vardır. Bunlardan birincisi, 28 Haziran 1921 tarihli TBMM hükümet kararıdır. Kararda TBMM Başkanı olarak Mustafa Kemal Paşa’nın ve 11 bakanın imzaları yer almaktadır. Kararda şu ifadeler geçmektedir:

Malta’da mevkuf (tutuklu) bulunanlar ile Mısır’da on beş bin esiri kasten malûl (sakat) bırakan ingiliz tabipleriyle garnizon kumandan ve zabitleri hakkında Edirne Mebusu Şeref ve Faik beyler tarafından verilip, icra Vekilleri Heyeti’ne tevdi ve tensip edilen (sunulan) ve Büyük Millet Meclisi Riyaseti Celilesi’nin 29.5.337 tarihli ve zabıt ve kavanin (kanun) kalemi 354/706 numaralı tezkere ile mürsel (gönderilmiş) takrir icra vekilleri heyetinin 28.6.337 tarihli içtimaında kıraat olunarak (okunarak) lazım gelen bu mütalaati fenniye (bilimsel araştırmaları) dermeyanı (ortaya konduğu) zımnında (için) Sıhhiye (sağlık) ve teşebbüsatı (girişimler) siyasiyede bulunmak üzere Hariciye Vekaleti’ne (Dışişleri Bakanlığına) takrir (önerge) sureti musaddakasının (onaylı sureti) lefiyle (ilişikte) işarı karagir olmuştur (bildirilmiştir). 28 Haziran 1337.80

Bu belge, TBMM Hükümeti’nin, Mısır’daki esir kamplarında 15 bin esiri kasten sakat bırakan ingiliz doktorlarıyla, garnizon kumandan ve zabitleri hakkında siyasi takibatın başlatılmasına dair karardır. Diğer bir belge ise, Meclis’in 28 Mayıs 1921 Cumartesi günü yapılan 37. oturumunda Edirne milletvekilleri Faik ve Şeref beylerin verdikleri yazılı önergedir. Bu önergenin son kısmında Mısır’daki kamplarda “kasten kör edilen” Türk esirlerinden şöyle bahsedilmektedir:

Mısır’da bilintizam (kasten), ingiliz’in tathirat-ı fenniye (ilaçla temizleme) bahanesiyle miktar-ı muayenininden (yeterli miktardan) fazla ‘krîzol’ banyosuna sokarak gözlerini kör ettikleri 15 bin vatan evlâdının üzerinde irtikab edilen (yapılan) bu cinayetin müteammit (önceden tasarlayan) failleri olan ingiliz tabipleriyle garnizon kumandan ve zabitlerinin tecrim (suçlu ilan) edilmesini de ilave eyleriz…81

Önergenin TBMM’de okunmasından sonra söz alan Mehmet Şeref Bey şu vahim gerçekleri açıklamıştır:

… Anadolu’nun, Rumeli’nin; bu vatanın namusunu müdafaa eden ve bu vatan için çarpışan çocukları, ingiliz eline esir düştükleri zaman doğrudan doğruya Mısır’a sevk edilmişlerdi. Bunları mahsus izhar edilmiş (özel hazırlanmış) bir formüle, muzadı (karşıt) taaffün (kokuşmuş) maddeler içlerine, boyunlarına kadar sokuyorlardı… Fakat Türk çocuğu oraya girince, bir ingiliz neferi (eri) başına dikiliyor ve süngüsünü uzatınca, zavallı yavrucak, başını içeri çekiyor ve iki gözü kör oluyordu. ingilizler böylece 15 bin Türk’ün gözünü çıkarmışlardır…82

Milli Mücadele’nin başlarında, Mısır’daki Türk esirlerinin ingilizlerce kasten kör edildiği haberi, hem istanbul hem de Anadolu basınında yoğun biçimde yer almıştır. Konya halkı bu olaya büyük tepki gösterir. Konya’da yayınlanan Öğüt Gazetesi, bu olayı sarsıcı ve çarpıcı başlıklarla halka duyurur.

Bunun üzerine, Anadolu’nun diğer yerlerinde de ciddi bir ingiliz nefreti ve karşıtlığı gelişir. Çok geçmeden, istanbul’daki itilaf Devletleri komutanlarından ingiliz Generali Milne’nin emriyle, Konya’daki Öğüt Gazetesi’nin kör edilen esirler konusundaki yayınları durdurulur. Sadece yayın durdurmakla da kalınmaz gazete de kapatılır.

Bunun üzerine olayla bizzat Ankara’ya yeni gelen ve burada Milli Mücadele’yi örgütleyen Mustafa Kemal Paşa ilgilenir. Öğüt Gazetesi’nin kapatılma olayını ve sebebini öğrenir öğrenmez Konya Valiliğine, Heyet-i Temsiliye adına bir telgraf çeker. Telgrafta, ingilizler tarafından Türk basınına yapılan baskı ve saldırıları kınayarak, bu girişimin halk tarafından yapılacak bir miting ile şiddetle protesto edilmesinin gerekliliğini beyan eder.83

Bir başka tarihi kaynakta da, Gaziantepli eski Defter-i Hakanı (Tapu ve Kadastro Genel Müdürlüğü) memurlarından Eyüp Sabri Bey’in Ankara’da, 1922 yılında, “Bir Esirin Hatıraları” adıyla yayımlanan kitabında, Mısır’daki hastanelerde ingilizlerin gözetiminde Türk esirlerine yapılan zulüm ve işkenceler etraflıca anlatılmıştır. Eyüp Sabri Bey, Mısır’da ingilizlerin denetimindeki Heliopolis kampında kaldığı sırada bizzat yaşadığı olayları anlattığı bir bölümde, Türk esirlerini “kasten kör etme” vakalarını şöyle aktarmaktadır:

Lâkin bunlara (hastanedeki doktorlara) fevkalade yüz ve selâhiyet (yetki) verilmiş olduğundan, mel’unlar hareketlerinde serbest kalmışlar ve arzuları veçhile (istedikleri gibi) biçare ve masum evlatlarımızın, yani taht-ı esarette bulunan bu bigünah (günahsız) askerlerimizin, bağırta bağırta gözlerini oymuşlardır. Bu cinayetlerin mesuliyeti kime ait olacaktır? Faillerine olmakla beraber, müsebbibi (sebep olanı) olmak itibarıyla bittab (elbette) bütün ingiliz Hükümetine ait olacağını her vicdan takdir edecektir.

Abbasiye hastanesinde… tabiplerin, ellerinde miller ve kolları dirseklerine kadar sıvalı olduğu halde sabahtan akşama kadar işleri güçleri Türk askerlerine ameliyat yapmak ve onların gözlerini çıkarmak olmuştur. Birçok Mısırlı dindaşlarımızın ve umum üseranın (halktan esirlerin) ifadelerine nazaran bu göz ameliyatı evvelce de vuku bulur ise de, mütarekeden biraz evvel bilhassa sonra, ingilizlere galibiyet gururu geldikten sonra pek ziyade ilerlemiş olduğu anlaşıldığı gibi, bizim oraya gittiğimiz zamanlarda şiddetle devam etmekte olduğu bizzat müşahede edilmiştir.84

Türklere karşı uygulanan bu zulüm ve vahşet örnekleri ingiliz derin devletinin deccaliyetin kalesi olduğunun önemli göstergelerinden biridir. Bu zulümler Türk kamuoyunda ve hükümetinde çok büyük öfke ve tepki doğurmakla birlikte, o tarihlerde tüm güç ve imkanlar devletin ve milletin bekasına seferber edildiğinden bu rezaletlerin üzerine gitme fırsatı olmamıştır.

Sonuçta da bu zulümler ne acıdır ki, ingiliz derin devletinin tarih boyunca işlediği tüm diğer suçlarda olduğu gibi zaman içinde örtbas edilmiş, yalanlanmış ve tarihin tozlu sayfaları arasında yerini almıştır.

Lozan Barış Görüşmeleri’nde, esir mübadelesi konusu görüşülmesine rağmen, kasten kör edilen 15 bin Türk esirin durumunun görüşüldüğüne dair bir belge bulunmamaktadır. Bu durum, ingiliz derin devletinin gerçek yüzünü gizleme adına ne tür entrika, baskı ve tehdit yöntemleri kullanabileceği hakkında önemli bir fikir vermektedir.

ingilizlerin Unutturmak istediği Türk Zaferi: Kut’ül Amare

Kut’ül Amare yenilgisi, ingilizlerin I. Dünya Savaşı’nda Çanakkale’den sonra uğradıkları ikinci büyük bozgundur. Kut-ül Amare zaferinin kazanılmasında özellikle Kürt aşiretlerin, bir kısım Arap aşiretlerinin ve hatta Şii Arap aşiretlerinin önemli rolü olmuştur. Önemli Şii aileleri Osmanlı’yla ortak hareket etmişlerdir.

Büyük hayallerle ve çetin kuvvetlerle Çanakkale’yi işgale kalkışan ingilizler, bir yandan da diğer Osmanlı topraklarını adım adım işgal etme planları peşindeydi. Ancak, Çanakkale’de aldıkları ağır yenilgiden sonra ağırlıklı olarak Ortadoğu, Kuzey Afrika ve Irak cephelerine kuvvet kaydırarak bölgenin kalbi olan Bağdat’ı ele geçirme harekatına giriştiler.

Bu amaçla, 1914’te Basra’yı işgal ederek Irak cephesini açmış olan ingiliz birlikleri 24 Temmuz 1915 günü General Townshend komutasında Bağdat’a doğru ilerlemeye başladı. Bu ilerleyiş karşısında Irak Umum Kumandanı Nurettin Bey komutasındaki birlikler 28 Eylül 1915 tarihinde Kut’ül Amare bölgesine çekildi ve peşlerinden gelen ingiliz birlikleri Kut şehrini işgal etti.

Ardından ingiliz birlikleri yeniden Bağdat üzerine iki koldan ilerlemeye başladı. Bu birlikler Selmanpak’ta Nurettin Bey komutasındaki birlikler tarafından durduruldu. ingilizler tekrar Kut’ül Amare’ye geri çekilmek zorunda kaldı. Karşı saldırıya geçen Osmanlı birlikleri 5 Aralık günü Kut’ül Amare önlerine geldi. Aralık ayı boyunca Kut’ül Amare’de sıkıştırılan ingiliz birlikleri şiddetli çarpışmalar sonrasında kuşatılarak çember içine alındı.

Kuşatmayı yarmak için ingiliz birlikleri zaman zaman takviye aldılarsa da başarılı olamadılar. Nehirlerden yapılan cephane ve yiyecek yardımı yeterli olmadığından şehirde sıkışıp kalan ingiliz ordusu, hem saldırı esnasında hem de açlık ve hastalıktan dolayı büyük kayıplar verdi. ingilizler Mart başında tekrar taarruza geçtiler. 8 Mart 1916’da ingilizler, Sabis (Dujaila) mevkiinde, Miralay (Albay) Ali ihsan Bey (Sabis) komutasındaki 13. Kolordu’ya hücum ettilerse de, Sabis Meydan Muharebesi olarak da tarihe geçen çatışmalarda 3.500 asker kaybederek geri çekildiler.

22 Nisan günü, ingiliz birlikleri General Townshend komutasında 5 bin kişilik bir birlikle hücuma geçtiler, ancak bundan da bir sonuç alamadılar ve 3 bin kişilik bir kayıp vererek geri çekildiler. Bütün bunlar olup biterken ingiliz derin devleti elemanları her türlü yolu deniyor ve hayasızca kuşatmanın kaldırılması için Halil Paşa’ya rüşvet teklif ediyorlardı. Zira kuşatma biraz daha devam ederse, zaten bitik ve perişan durumda olan ingiliz ordusu tümüyle yok olmaktan kurtulamayacaktı.

2 Aralık 2015 tarihli The Telegraph’ın internet sitesinde yer alan bir makalede Patrick Sawer, o dönemde Kut ül Amare’de savaşmış ve Türklere esir düşmüş Teğmen Henry Curtis Gallup’un günlüklerinden notlar aktarmaktadır. Yazının başında Patrick Sawer, I. Dünya Savaşı’nda ingilizlerin, birçok Osmanlı toprağı gibi Irak’ı da işgal etme amacında olduklarını belirtmektedir. Sawer, ingiliz derin devletinin sinsi ve ikiyüzlü politikasını ve bunun sonuçlarını şu sözlerle açıklamıştır:

Petrolü koruma altına alma ve Irak’ı Türklerden özgürleştirme misyonuyla başlayan şey, Britanyalı ve Hintli askerlerin esarette ölmeleriyle birlikte kepazelikle sonuçlandı.85

Bu ifadeden de anlaşılabildiği gibi, ingiliz derin devleti, tarihin her döneminde entrika ve hilelere başvurarak masum halkı kandırmakta ve kapsamlı savaşlar çıkarmaktan çekinmemektedir. O dönemde, milletleri kan ve ateş denizinde boğarak 9 milyon ölü, 30 milyon kayıp, sakat ve yaralının ortaya çıkmasına yol açan ingiliz derin devletinin zihniyetinde bugün de değişen bir şey yoktur. Bugün, özellikle Ortadoğu’da, ülkeleri KORUMAK, buraları ÖZGÜRLEŞTiRiP, onları barış ve demokrasiyle tanıştırmak iddiasıyla milyonlarca masum Müslümanı, başlarına bombalar yağdırarak şehit eden, on milyonlarcasını da dul, yetim, öksüz, mülteci, hasta, sakat ve yaralı haline getiren “üst-akıl”, ingiliz derin devletidir.

Makalede, Teğmen Henry Curtis Gallup’un günlüklerinden yola çıkarak, ingilizlerin Kut’ül Amare hezimetleri ile ilgili şu bilgiler aktarılmaktadır:

(Kut ül Amare) Açlıktan ölmek üzere oldukları için kendi atlarını yemeye mecbur kalan birlikleriyle ve uğursuz bir kurtarma girişimi sırasında ölen daha binlercesiyle, Britanya Ordusu’nun en kötü bozgunlarından biridir.86

Yazıda, ingiliz derin devletinin sinsi yöntemlerinden biri olan Müslümanı Müslümana kırdırma taktiği de açıkça gün ışığına çıkmaktadır:
Gallup’un günlükleri, aralıksız Türk saldırılarının ve askerlerin dayanmaya çalıştığı yıldırıcı şartların, tükenmiş ingiliz güçlerini nasıl çökerttiğini detaylı anlatır. 1915 Aralık itibariyle yiyecek tedarikleri aşırı derecede azalmıştı ve açlıktan ölme ihtimali belirmeye başlıyordu – askerler kendi atlarını yemek zorunda kalmışlardı. Etrafı kuşatılmış birlikleri kurtarma çabaları felaketle sonuçlandı. ingilizler tarafından sevk edilen Hint bölükleri, Türkler tarafından durduruldu ve 23 bin Hintli kayıp verildi.87

ingilizlerin Hintli kayıp olarak bahsettikleri askerlerin tümü Hintli Müslümanlardır. Görüldüğü gibi ingilizler, zorlu savaş koşullarında kendi askerlerini riske atmayıp silah zoruyla ordularına kattıkları, bir şeyden habersiz sömürge haline getirdikleri Müslüman halklarını kullanmışlardır. işte Kut’ül Amare’de de Müslüman Türk kardeşlerinin üzerine saldırtılan on binlerce Hintli Müslüman, ingiliz derin devletinin bu acımasız ve alçakça yöntemi yüzünden hayatını kaybetmiştir.

Sonunda hiçbir çıkış yollarının kalmadığını anlayan ingilizler, 6 ay süren bir kuşatma sonucunda 29 Nisan günü Osmanlı ordusuna teslim oldu. Tüm cephelerde duyurulan bu tarihi zafer, Türk askerlerinde büyük bir moral kaynağı olurken Avrupa’da da büyük bir şok etkisi yaptı. ingiliz gazeteleri, Osmanlı’nın zaferini manşetten verirken, ingilizler için de “Çanakkale’den sonra en büyük hezimet” değerlendirmesini yaptılar.

Bu yenilgi ingiliz basınında ve kamuoyunda çok büyük bir infial uyandırdı. ingiliz tarihçisi James Morris, Kut yenilgisini, “Britanya (ingiltere) askeri tarihindeki en aşağılık şartlı teslimi” olarak tanımlar.

Halil Paşa’nın, 29 Nisan 1916 tarihli günlük ordu emrindeki sözleri Kut’ül Amare zaferini en güzel biçimde özetlemektedir:

Orduma; Arslanlar!

1- Bugün Türklere şeref-ü şan, ingilizlere kara meydan olan şu kızgın toprağın müşemmes semasında (güneşli gökyüzünde) şühedamızın (şehitlerimizin) ruhları şad-ü handan pervaz ederken (sevinç içinde göğe yükselirken), ben de hepinizin pak alınlarından öperek cümlenizi tebrik ediyorum.

2- Bize iki yüz seneden beri tarihimizde okunmayan bir vakayı kaydettiren Cenab-ı Allah’a hamd-ü şükür eylerim. Allah’ın azametine bakınız ki, bin beş yüz senelik ingiliz Devleti’nin tarihine bu vakayı ilk defa yazdıran Türk süngüsü oldu. iki senedir devam eden Cihan Harbi böyle parlak bir vaka daha göstermemiştir.

3- Ordum gerek Kut karşısında ve gerekse Kut’u kurtarmaya gelen ordular karşısında 350 subay ve 10 bin neferini şehit vermiştir. Fakat buna mukabil bugün Kut’da 13 general, 481 subay ve 13.300 er teslim alıyorum. Bu teslim aldığımız orduyu kurtarmaya gelen ingiliz kuvvetleri de 30 bin zayiat vererek geri dönmüşlerdir.

4- Şu iki farka bakınca cihanı hayretlere düşürecek kadar büyük bir fark görülür. Tarih bu vakayı yazmak için kelime bulmakta müşkülata uğrayacaktır.

5- işte Türk sebatının ingiliz inadını kırdığı birinci vakayı Çanakkale’de, ikinci vakayı burada görüyoruz.

6- Yalnız süngü ve göğsümüzle kazandığımız bu zafer yeni tekemmül

eden vaziyeti harbiyemiz karşısında muvaffakiyeti atiyemizin parlak bir başlangıcıdır.

7- Bugüne Kut Bayramı ndıbını veriyorum. Ordumun her ferdi, her sene bu günü tesit ederken (kutlarken) şehitlerimize Yasinler, Tebarekeler, Fatihalar okusunlar. Şühedamız, hayatı ulyatta, semavatta kızıl kanlarla pervaz ederken, gazilerimiz de atideki zaferlerimizle nigehban (bekçi) olsunlar. Mirliva Halil Altıncı Ordu Komutanı 29/Nisan/1916- Bağdat88

Türkiye’nin NATO’ya üye olduğu 1952 yılına kadar, 29 Nisan tarihi Türk Silahlı Kuvvetleri tarafından “KUT Bayramı” olarak kutlanmaktaydı. Kut’ül Amare’nin sürekli hatırlanması ingiliz derin devletinin hoşuna gitmemiş olacak ki, Türkiye’nin NATO üyeliğinin hemen ardından, ingilizlerin isteğiyle, Kut’ül Amare zaferi, hem milli eğitim müfredatından çıkarılmış hem de kutlanması durdurulmuştur. Yeni nesillerin bu zaferi bilmesi ve eskilerin hatırlaması engellenmeye çalışılmıştır.

Bu durum, ingiliz derin devletini hezimete uğratan Kut’ül Amare ve benzeri zaferlerin, gerçekte ne kadar büyük bir coşku ve kararlılıkla, sürekli gündemde tutulması gerektiğinin de önemini göstermektedir.

General Townshend’in anılarından ilginç bölümler
ingiliz ordusunun Kut’ül Amare’deki komutanı General Townshend, 1920 yılında yayınlanan Mezopotamya Seferim (My Campaign in Mesopotamia) isimli kitabında ilginç bilgilere yer vermektedir.
Townshend’in bildirdiğine göre, I. Dünya Savaşı’nda ingiliz Ordusu saflarında, 1 milyonu aşkın Hint kökenli asker savaşmıştır. Bunların bir kısmı muharip bir kısmı da destek birliğidir. Savaş boyunca bu askerlerin 74 bini yaşdıbını yitirirken, 67 bin kadarı yaralandı. ingiliz 6. Hint Tümeni’nde Hindular, Sihler, Bangladeşliler, Gurkalar ve Müslüman Peştunlar vardı. Townshend, Osmanlılara karşı komuta ettiği ilk savaş olan “Kurna Muharebesi”nde Müslüman kökenli askerlerin Türklere karşı savaşmak istemediğini anlatmaktadır. Kitabında, Hint kıtalarındaki diğer Müslüman askerlerin ilerleyen muharebelerde de benzer tavırlar sergilemeye devam ettiğini yazar.

Tarihi kaynaklara bakıldığında, Hint Müslümanlarının, Halife’nin askerleri olarak tanımladıkları Müslüman Türklere karşı savaşmak istemedikleri açıkça gözlemlenebilmektedir. Irak cephesinin açılmasından itibaren Şii Müslüman Hintliler dahi, bölgede Türklere karşı savaşmayı reddetmişlerdir. Irak’ta Selman-ı Pak yakınında gerçekleşen çatışmaya 3 Hint alayı katılmayı reddetmiş ve kitle halinde ingilizlere isyan etmişlerdir.

ingilizlere karşı en büyük Hint isyanı ise Singapur’da gerçekleşmiştir. ingilizler safında Osmanlı Müslümanlarına karşı savaşmayı reddeden Hintli Müslümanlar toplu halde isyan başlattılar. 15 Şubat 1915 tarihinde başlayan bu isyan, Peştun, Moghul ve Rajput asıllı Müslümanların oluşturduğu 5. Hafif Piyade Alayı’nda çıkmıştı. Müslüman askerler, ingiliz bayrağı altında Avrupa’ya zütürülüp Osmanlı’ya karşı savaşmak istemiyorlardı. Ancak bu isyan, söz konusu alayın başında tecrübeli bir subayın olmaması nedeniyle etkisiz kalmıştır. Singapur’daki ingiliz koloni yönetimi, bölgedeki Fransız ve Japon müttefiklerin de desteğini alarak isyanı bastırmıştır. Kurulan sözde askeri mahkemenin aldığı jet karar ile 850 asker ve 200’den fazla subayın oluşturduğu Müslüman alayın yarısı kurşuna dizilerek veya asılarak idam edilmiştir. Geri kalanlar ise ya ağır hapis cezalarına çarptırılmış ya da Kamerun ve Alman Doğu Afrika’sına gönderilerek Almanlara karşı savaştırılmıştır. 1917 yılında ise bu birlikler Türk taraftarlığı ile tanınan “Malezya Devlet Muhafızları” ile birlikte Aden’de, zorla Osmanlı’ya karşı cepheye sürülmüştür. Bu vahim olay, tek başına, ingiliz derin devletinin Müslümanları Müslümanlara kırdırma politikasını nasıl zorla gerçekleştirdiğini gösterir niteliktedir. Müslümanlara karşı savaşmak istemeyen cesur Hintli askerlerse, böylesine bir hainliğin içine girmektense şehit olmayı göze almışlardır.
Kapsamlı tarihi bilgilerin, ingiliz derin devleti elemanları tarafından özenle saklandığı burada önemle belirtilmelidir. I. Dünya Savaşı döneminde Osmanlı’ya bağlı Müslümanların büyük bir kısmının Türklere karşı savaşmayı reddettikleri ve bu nedenle de şehit olmayı göze aldıkları bilinmektedir. Fakat o döneme ait belgeler, genellikle ingilizlere ait kaynaklar ile sınırlıdır. Dolayısıyla, bu konuda ingilizlere karşı gerçekleştirilen isyanlar özenle gizlenmiş, Müslüman ittifakı tarihten silinmeye çalışılmıştır.

1. “ingiliz General’in Kut Anıları”, Al-Jazeera, http://appsaljazeera.com/...tr/ingilizin-anilari.html
2. ismet Üzen, “Türklerin Kut’ül Amare Kuşatması Sırasında ingiliz Ordusunda Bulunan Hintli Askerlerin Tutumu (Aralık 1915 – Nisan 1916)”, Akademik Bakış Dergisi, Cilt 2, Sayı 3, 2008, s. 81

3. Emre Gül, “Hintli Askerler Singapur’da Osmanlı için isyan Etmişti”, Dünya Bülteni, 25.07.2014

Ortadoğu Dizaynının ilk Adımı: Sykes-Picot Antlaşması

Osmanlı’nın Ortadoğu’daki topraklarının ingiltere ve Fransa arasında paylaşımını belirleyen Sykes-Picot Antlaşması, ingiltere’nin Kut’ül Amare bozgunundan 17 gün sonra, 16 Mayıs 1916’da –henüz I. Dünya Savaşı devam ederken– ingiltere, Fransa ve Rusya arasında gizli olarak imzalandı. Gizli anlaşmanın deşifre olması ise, 1917 Ekim Devrimi’nin patlak vermesiyle Rusya’nın hem I. Dünya Savaşı’nın hem de Sykes-Picot’nun dışında kalmasıyla gerçekleşti. ingiliz derin devletinin yıllar süren kışkırtmaları, casusluk faaliyetleri ve toplum mühendisliği operasyonlarıyla zemin hazırladığı komünist ihtilalin başlamasıyla, Osmanlı pastasında hak iddia edecek en büyük güçlerden biri olan Rusya saf dışı bırakılmış oldu.

Sykes-Picot Antlaşması’na göre, Doğu Akdeniz bölgesi, bugünkü Suriye ve Lübnan kıyıları, Adana, Antep, Urfa, Diyarbakır ve Musul Fransa’ya; Doğu Akdeniz’deki Hayfa ve Akka limanları, Bağdat, Basra ve Güney Mezopotamya ise ingiltere’ye veriliyordu. Filistin’de ise, kutsal bölge olması itibariyle uluslararası bir yönetim kurulacaktı. Bugünkü Irak ve Suriye topraklarının bulunduğu bölgenin büyük bölümü ise sırasıyla ingiltere ve Fransa mandasına bırakılıyordu.

Sykes-Picot’da Fransa’yla arasında yaptığı bu paylaşım, bölgenin tek hakimi olmak isteyen ingiltere’yi hiç tatmin etmiyordu. Musul’un Fransızlarda kalması ve Filistin’i elde edememesi ingiliz derin devletinin çıkarlarıyla hiç örtüşmüyordu. Çünkü Musul’daki zengin petrol yataklarının varlığı 1900’lerin başından beri ingilizlerin bölgeye gönderdikleri teknik heyetlerin raporlarında önemle yer almaktaydı. Ayrıca Musul’un alınması, ingiliz derin devleti tarafından muhtemel bir islam Birliği’nin engellenmesi için de önemliydi. ingiliz derin devleti, Hindistan yolunu korumak açısından da Filistin’i tam hakimiyetine almayı önemli görüyordu.

işin doğrusu, 1915’te Arabistan Yarımadası’nı ele geçirmiş olan ingiltere’nin asıl planı, Osmanlı’ya karşı isyana kışkırttığı Mekkeli Şerif Hüseyin’i destekleyerek Irak ve Filistin toprakları üzerinde kendisine bağımlı bir Arap devleti kurmaktı. Mekke Şerifi Hüseyin ile Mısır’daki Britanya Yüksek Komutanı McMahon arasında böyle bir antlaşma zaten gizli olarak imzalanmıştı. Hatta aynı esnada Şerif Hüseyin’in hasmı olan Vahabi Emir Suud ile de gizli görüşmeler yürütülmüştü. ingiliz derin devleti bölgede bu tür ikili, üçlü, beşli oyunlar peşinde koşarken, kendisinin yavaş yavaş oyunun dışına itildiğini fark eden Fransa, bu plana karşı çıkarak ingiltere’yi bölgenin eşit paylaşımını öngören bu anlaşmaya zorlamıştı.

Bundan önce ingiltere, ne Kıbrıs’ı ne de Mısır’ı işgal ederken Fransa’nın iznine ihtiyaç duymuştu. Fransızlar da buralardan pay isteme gibi bir cürette asla bulunmamıştı. Öyle ki, 1869’da Fransızların bizzat açtığı Süveyş Kanalı’nı, 1882’deki Mısır işgaliyle hakimiyet ve idaresine alan ingilizlere karşı Fransızların, içten içe rahatsız olmaları dışında, hiçbir itirazları olmamıştı.

Ancak, ingilizlerin Çanakkale ve Kut’ül Amare hezimetlerinden sonra durum değişmişti. ingiliz derin devletinin karşısına artık, tepki veren ve baskı yapan bir Fransa çıkmıştı. Durumun farkında olan ingiltere, Sykes-Picot aşamasında Fransa’yla zıtlaşmak istemedi. Çünkü uğradığı güç ve prestij kaybı nedeniyle Fransa’yı karşısına alması doğru bir politika olmayacaktı.

Bu nedenle ingiltere, geçici bir süre için bağımlı hale geldiği Fransa’yı kızdırmamak için Sykes-Picot’u ortak bir paylaşım planı dahilinde kurguladı. Osmanlı toprakları üzerindeki paylaşımın, kendi işine geldiği biçimdeki revizyonunu daha ileri tarihlere bıraktı. Sykes-Picot, deşifre olmuş bir gizli antlaşma olması nedeniyle resmi olarak hayata geçirilemese de, Osmanlı’nın dağılma sürecinde büyük ölçüde bu paylaşım esas alınmıştır. Bu gizli antlaşmanın Anadolu topraklarını içeren bölümü ise, Mustafa Kemal liderliğinde gerçekleşen Anadolu’daki Kurtuluş Mücadelesi sonrasında hayata geçirilememiştir. ingiliz derin devleti, hala bunu telafi etmek istemekte, Türk toprakları içinde kışkırttığı PKK komünist terörü ve darbe girişimi gibi eylemlerle bunu gerçekleştirmeye çalışmaktadır.

Sykes-Picot ile belirlenmiş paylaşım ile ingiliz derin devleti, büyük vaatlerle kandırıp kendi safında Osmanlı’ya karşı ayaklandırdığı isyankar Şerif Hüseyin’e verdiği sözü de bir kenara atmış oluyordu. Bu paylaşımda, Şerif Hüseyin’e bir bölge ayrılmamıştı. ingiliz derin devletinin, islam aleminde gözüne kestirdiği münafıkları parlak ve boş vaatlerle kandırıp ardından kullanıp bir kenara atma alışkanlığı konusunda, Şerif Hüseyin oldukça belirgin bir örnektir.

ingilizlerin Sykes-Picot’nun ekgibliklerini tamamlaması çok uzun sürmedi. 15 Kasım 1918 tarihinde ingiltere, bölgedeki Hristiyanların güvenliği, ingiliz savaş esirlerine kötü muamele edilmesi gibi –tarih boyunca ve günümüzde de her fırsatta kullandığı– göstermelik gerekçelerle, Mondros Mütarekesi’nin 7. maddesini bahane ederek Musul’u işgal etti. 24-25 Nisan 1920’de ise italya’nın San Remo şehrinde toplanan konferans sürecinde de ingilizler, Fransızları “kendi yöntemleriyle” ikna ederek, Suriye’ye karşılık onların Musul ve Filistin’deki haklarını elde ettiler.

Bölgedeki günümüz sınırlarının temelleri Sykes-Picot ile atılmıştır. Ancak asıl sınırlar, 1919 sonrasında yapılan (Paris ve San Remo gibi) antlaşmalarla, çeşitli revizyonlar geçirerek ve cetvellerle ince ince çizilerek son hallerine getirilmiştir. Bu konuda belirleyici aktör, her zaman olduğu gibi ingiliz derin devleti olmuş ve bölge, deccaliyetin geleceğe yönelik planları doğrultusunda suni parçalara ayrılmıştır.

Bu suretle ingiliz derin devleti, Sykes-Picot ile parçalanma süreci başlatılan ve Balfour Deklarasyonu’yla kızıştırılan bölge toprakları üzerinde yüzyıllardır kardeşçe, barış ve huzur içinde yaşayan Müslüman topluluklarını, birbirinden yapay sınırlarla ayırmış oldu. Bölgedeki sosyal, siyasal ve kültürel dengeleri özellikle göz ardı ederek, Irak, Suriye, Ürdün, Kuveyt, Hicaz Krallığı gibi manda devletler kurdu.

ingiliz derin devleti, birlik ve tek vücut olan bir islam dünyasının amansız bir güce, etkiye ve caydırıcılığa sahip olacağını çok iyi bildiğinden böyle bir durumu tarih boyunca kendisi için en büyük tehdit olarak değerlendirmiştir. Kendine yönelik bu tehdidi durdurmak amacıyla parçaladığı Müslüman alemi içinde milliyetçilik, mezhepçilik, aşiretçilik gibi unsurları bölücülük amacıyla kışkırtıp körükleyerek halen devam eden yüz yıllık fitne, kargaşa, ihtilaf, savaş ve çatışma ortdıbını titizlikle hazırlamıştır.

Bu süreç içinde, yarı-sömürge konumuna getirilmiş bölge ülkeleri, ingiliz güdümlü diktatörlerin idaresinde, halkların sürekli ezildiği, zulüm gördüğü, yoksulluk ve sefaletten kurtulamadığı topraklar haline dönüşmüştür. Diğer yandan da yüzyıldan beri, bu ülkelerin devasa zenginlikleri, doğal kaynakları ingiliz derin devleti ve destekçileri tarafından sömürülmüştür.

Özetle, 21. yüzyılın başlarında adı anılmaya başlanan ve islam aleminin çok daha küçük parçalara ayrılıp nihai olarak yok edilmesi ve bölgenin kayıtsız-şartsız ingiliz derin devletine teslim edilmesi anldıbına gelen Büyük Ortadoğu Projesi’ne giden süreç, Sykes-Picot ile başlatılmıştır.

2. Bölüm: I. DÜNYA SAVAŞI VE iNGiLiZ DERiN DEVLETi

Savaş’ın Tek Galibi: ingiltere

I. Dünya Savaşı, büyük ölçüde ingiliz derin devletinin çok önceden planladığı gibi sonuçlanmış ve savaştan en karlı çıkan ülke ingiltere olmuştur. ingiltere, Avrupa’nın en güçlü devleti olarak ekonomide rakipsiz hale gelmiştir. ingiltere’nin, kendisine en büyük rakip olarak ve küresel sömürü düzenine karşı tehdit olarak gördüğü Osmanlı Devleti ve Alman imparatorluğu yıkılmıştır. Aynı şekilde Avusturya-Macaristan ve Rusya gibi diğer büyük imparatorluklar da yıkılmış, yerlerine yeni ve güçsüz milli devletler kurulmuştur.

ingiliz derin devletinin, on yıllardır sayısız plan ve stratejiyle Osmanlı’yı, Ruslara ve Almanlara kaptırmamak için izlediği sinsi politikalar başarılı olmuştur. ingiliz derin devleti, Osmanlı topraklarındaki en önemli stratejik noktaların pek çoğunu kendi hakimiyeti altına almıştır.

ingiliz derin devleti, birkaç yüzyıldır sürdürdüğü “sömürgecilik” sistemi yerine, özellikle Ortadoğu ülkelerinde uygulamaya koyduğu ve sömürgeciliğin daha pratik ve düşük maliyetli versiyonu olan “manda” ve “himayecilik” sistemlerini geliştirmiştir. Bu suretle 20. yüzyıla uyarlanmış ve halen süregiden “gizli sömürgecilik” modeli ortaya çıkmıştır.

ingiltere, 20. yüzyılın başlarından itibaren kömür enerjisiyle işleyen sanayisinin, ordusunun ve donanmasının altyapısını, petrolle işleyen teknolojilere çevirmek istemektedir. Bu dönüşümü ise başından beri ele geçirmeyi planladığı Ortadoğu petrollerine güvenerek yapmıştır. Bu planı da sinsi bir şekilde uygulamaya koymuş, öncülüğünü yaptığı kanlı bir dünya savaşı ile hedefine ulaşmıştır.

I. Dünya Savaşı ve savaşın bitimini izleyen süreçte ingiltere, işgal ettiği Ortadoğu toprakları üzerindeki siyasi dinamikleri, kendi sömürü düzenine en uygun olacak şekilde kurgulamıştır. Bu toprakları, Müslümanların birlik olup büyük bir güç haline gelmelerini kökten engelleyecek biçimde tasarlamıştır.

ingiliz derin devleti, Müslüman dünyasını yapay sınırlarla bölüp parçalayarak, gerektiğinde milliyetçilik, mezhepçilik ve kabilecilik gibi unsurları kullanarak, onları kolayca birbirine düşürecek bir şekle getirmek istemiştir. Böylelikle, bölgede istediği gibi kargaşa, ihtilaf ve çatışma çıkarabileceği ortamın altyapısını hazırlamıştır. Bunu yaparak, bugünkü Büyük Ortadoğu Projesi’yle son halini alan, “Ortadoğu’ya tam ve mutlak hakimiyet” sürecinin temelini atmıştır.

ingiliz derin devletinin, I. Dünya Savaşı sırasında Filistin bölgesini Musevilere açarak ileride kurulacak israil Devleti’nin temellerini atmasının nedeni de israil’e veya Musevilere olan hayranlığı değil, bunun Büyük Ortadoğu Projesi’nin bir parçası olmasındandır. Musevilerin söz konusu topraklarda bulunması, Kuran’a ve Tevrat’a uygun, hayırlı bir karardır. Fakat ingiliz derin devletinin bu karar ve uygulamayı sadece kendi çıkarları için gerçekleştirdiği bilinmelidir.

Sonuçta, başından beri savaşa giden yolu ince ince kurgulayan, öncesi ve sonrasını titizlikle planlayan ingiliz derin devleti, I. Dünya Savaşı’ndan en kazançlı çıkan taraf olmuştur. Ancak ingiliz derin devletinin bu kazancının bedelini, her zaman olduğu gibi dünyanın diğer ülkeleri ve toplumları ödemiştir.

Şeytan ve deccaliyet, insanlığa vermek istediği en büyük zarar ve yıkımı yüzyıllardır ingiliz derin devletinin eliyle gerçekleştirmiştir. I. Dünya Savaşı’nda da bu kural değişmemiştir. ingiliz derin devletinin öncülük ettiği bu korkunç savaştan geriye milyonlarca ölü; on milyonlarca hasta, sakat, yoksul insan; yerle bir olmuş ülkeler; çökmüş ekonomiler; yok olmuş aileler; açlık, yokluk ve sefalet içine düşmüş toplumlar ve kaybolmuş nesiller kalmıştır.

Tüm ülkelerden 65.038.810 askerin katıldığı savaş, arkasında resmi rakamlara göre toplam 8.556.315 ölü, 21.219.452 yaralı ve 7.750.945 kayıp veya esir bırakmıştır. Can kayıplarının yanı sıra maddi ve ekonomik yıkım da çok büyük olmuştur. Özellikle savaşı kaybeden ülkelere yüklenen ağır tazminatlar, bu devletleri ekonomik krizlere sürüklemiştir. Bu krizler, zincirleme olarak diğer ülkeleri de etkisi altına almıştır. Bunun sonucunda, 1929 Dünya Ekonomik Buhranı ortaya çıkmıştır. Ülkeler arasındaki siyasi sorunlar çözümlenmediği gibi, ağır yaptırımlar içeren antlaşmaların sonucunda ortaya çıkan yeni gergin

likler, ihtilaflara ve kutuplaşmalara neden olmuştur. Gittikçe güçlenen faşizm, nasyonal sosyalizm, komünizm gibi ideolojiler geniş bir coğrafyaya yayılmıştır. Bütün bunlarsa, çok daha büyük bir felaket olan II. Dünya Savaşı’na giden yolu hazırlamıştır.

Görülebildiği gibi ingiliz derin devleti, şeytani bir plan ile bütün dünyayı topyekûn yıkıma ve savaşa sürükleyebilecek sinsilikte bir yapılanmadır. Böylesine büyük bir savaşın mimarını, şu an dünyada gerçekleşen iç savaş, kargaşa ve çatışmalardan muaf görmek, bu sinsi yapılanmanın kapsdıbını anlamamaktan kaynaklanır. ingiliz derin devleti, daha I. Dünya Savaşı’nı kurguladığı dönemlerden itibaren bugüne dair hazırlık yapmış, her daim kargaşa içindeki günümüz Ortadoğu’sunu hayal etmiştir. Nitekim bugün Ortadoğu coğrafyasında gerçekleşen korkunç yıkım ve trajedilere yakından bakıldığında, bunların tümünün ingiliz derin devletinin menfaatleriyle tam anlamıyla örtüştüğü ve bunun 100 yıllık bir planın sonucu olduğu görülebilmektedir. Tarih sahnesindeki tüm gelişmeler, köklü bir planın sonucudur ve bir bütündür. Bu sinsi planın tasarlayıcısı ve dünya savaşı gibi trajedilerin müsebbibi de yalnızca dünyaya hakim deccali sistem olan ingiliz derin devletidir.

Size ne oluyor ki, Allah yolunda ve: “Rabbimiz, bizi halkı zalim olan bu ülkeden çıkar, bize Katından bir veli (koruyucu sahib) gönder, bize Katından bir yardım eden yolla” diyen erkekler, kadınlar ve çocuklardan zayıf bırakılmışlar adına mücadele etmiyorsunuz?
(Nisa Suresi, 75)

3. Bölüm: OSMANLI’NIN YIKILIŞ NEDENLERi

1. ingiltere’ye Verilen imtiyazlar ve ilk Borçlanma

ingiliz derin devletinin Osmanlı’ya ilgisi, Kraliçe I. Elizabeth döneminde başlar. Kraliçe, Privy Council üyesi William Harborne’u 1579’da Sultan III. Murad’a elçi olarak gönderir ve 1583 yılında iki devlet arasında diplomatik ilişkilerin kurulmasıyla Harborne istanbul’a yerleşir. (Privy Council: Üyeleri başbakan tarafından seçilen ingiliz devlet danışma kuruludur. Doğrudan ingiliz derin devletinin denetiminde hareket eder.) Diplomatik ilişkilerin kurulmasında önemli rol oynayan Harborne iki ingiliz tüccar için Osmanlı topraklarında ticaret yapma izni alır. Daha sonra Kraliçe’nin ricasıyla bu izin tüm ingiliz vatandaşları adına genişletilir. Bu, ingilizlerin Osmanlı’dan elde ettiği ilk kapitülasyonlardır. Bu ilk kapitülasyonlarla ingiltere, artık Osmanlı’nın finans sistemini ele geçirecek ilk adımı atmış olur. ingiliz kapitülasyonlarının, iki devlet var oldukça devam edeceği taahhüdünün verilmesi, Osmanlı için çöküşün kapılarını açmıştır. Bu tarihten itibaren ingiliz derin devletinin Osmanlı’yla olan ilişkileri tek taraflı olmuştur ve ingilizlerin zenginleşmesi esasına dayanmıştır.

Dönemin Osmanlı Maliyesi’ne bir göz atmak gerekirse, Kanuni Sultan Süleyman döneminde sadece Sivas vilayetinin yıllık bütçesi 20 milyon altın iken, Fransa’nın toplam bütçesi 4 milyon, ingiltere’nin ise 6 milyon altın idi. Böylesine zengin durumdaki Osmanlı Devleti, ingilizlere verdiği ilk imtiyazların ardından önemli kayıplar yaşamış ve 19. yüzyıla geldiğinde mali sistemi çıkmazın içine girmiştir. Osmanlı Devleti’nin ingiliz vatandaşlarına sunduğu bu imtiyazlar, özellikle dönemin Hariciye Nazırı (Dışişleri Bakanı) ingiliz dostu Mustafa Reşid Paşa’nın, ölüm döşeğindeki Padişah II. Mahmut’a imzalattığı, detaylarını önceki bölümde gördüğümüz, Baltalimanı Anlaşması ile zirveye çıkmıştır.

Bu anlaşmadan sadece 20 yıl sonra Kırım Savaşı patlak vermiştir. Kâğıt üzerinde, savaşın galiplerinden gibi görünen Osmanlı Devleti, gerçekte savaştan çok büyük zarar alarak çıkmıştır. Önceki bölümde detayları anlatılan ingiliz derin devleti kontrolündeki Düyun-u Umumiye’nin kurulmasıyla Osmanlı, Avrupalı devletlerin mali denetimi altına girmiş ve ekonomik bağımsızlığını kaybetmiştir.

Burada Kırım Savaşı’nı oluşturan sebeplere dikkatli bakıldığında, savaşın zeminini hazırlayanın da, Rusya’yı bombardımana teşvik edenin de ingiliz derin devleti olduğu açıkça görülebilmektedir. Kırım Savaşı’na sürüklenen Osmanlı-Rus Krizi sırasında Rusların istanbul’daki delegasyonunun başındaki Aleksandr Menshikov, Mustafa Reşid Paşa’nın ingiliz Büyükelçisi Lord Stanford’un baskısı ile barışı engellediğini söylemiştir. Plan tanıdıktır. Zaten tarih boyunca hemen her Osmanlı-Rus geriliminde mutlaka ingiliz derin devletinin dahli olduğu görülebilecektir. Gerek Kırım Savaşı, gerekse birazdan detaylarını göreceğimiz 1877-78 Osmanlı-Rus veya diğer ismiyle 93 Harbi sırasında Osmanlı ordusunda ingiliz askeri danışmanların bulunduğunu hatırlatmak gerekir. Söz konusu danışmanlar, Osmanlı liderlerini ve komutanlarını savaşa sürüklemiş ve karşılığında, sadece ingiliz derin devletinin menfaatine olacak ucuz taahhütler vermişlerdir.

ingilizlerin, Kırım Savaşı sonrasında Osmanlı tarafında yer almalarının asıl sebebiyse, Osmanlı Devleti’nden bu “yardımın” karşılığını gani gani alabilmektir. Nitekim öyle de olmuştur; ingiltere, en büyük imtiyazları, bu sinsi savaş sonrasında kazanmıştır.

Ayrıca, Kırım Savaşı’nın sonunda zorla dayatılan Islahat Fermanı ile Batı’da dolaşan liberal düşüncelerin Osmanlı Devleti’ne girişinin hızlandığını burada hatırlatalım. Buna, Darwinizm de dahildir. Kırım Savaşı sonunda ingiliz derin devleti emellerine ulaşmış, hem ideolojik hem de mali olarak Osmanlı’yı daha iyi sömürebilme imkanı bulabilmiş ve Osmanlı, çöküşe bir adım daha yaklaşmıştır.

ingiliz Derin Devletinin Dini Kullanması

ingiltere Kraliçesi I. Elizabeth, Osmanlı Padişahına imtiyaz mektubu yazdığında, Müslümanların Halifesi’ne hitap ettiğinin farkında idi. Bu nedenle Katolik Avrupa ile arasına mesafe koyması gerektiğini düşünerek mektupta “putperestliği cezalandıran hakiki Tanrı’ya taptığını”, bu yüzden de “putperestler” olarak gördüğü Katoliklerin amansız düşmanı olduğunu söylemiştir.
Kraliçe ve ingiliz elçileri, mektupta her ne kadar Müslümanlara yakın olduklarını iddia etseler de, bu aslında zorunlu bir tiyatrodan başka bir şey değildir. Elçiler, Londra’ya gönderdikleri mektuplarda islam dini için “şeytani ve barbar bir din” ifadesini kullanmakta (Yüce islam dinini tenzih ederiz), “Müslüman dostu” ifadelerini Allah adına söylenmiş yalanlar olarak adlandırmaktaydılar. Allah’ın bu “yalanları” affedeceğine olan inançları da mektuplarında dile getirilmekteydi.

ingilizlerin sahte Müslüman dostluğu, 450 yıl boyunca devam ederek bugüne kadar gelmiştir. ingiliz derin devletinin Müslüman düşmanlığını Osmanlı döneminin son alimlerinden Seyyid Abdülhakim Arvasi çok güzel dile getirmiştir:

islam’ın en büyük düşmanı ingilizlerdir. islamiyet’i bir ağaca benzetirsek, başka kâfirler, fırsat bulunca bu ağacı dibinden keser. Müslümanlar da bunlara düşman olur. Fakat bu ağaç bir gün filiz verebilir. ingiliz böyle değildir. Bu ağaca hizmet eder, besler ve Müslümanlar da onu sever. Fakat gece kimse anlamadan köküne zehir sıkar. Ağaç öyle kurur ki bir daha büyüyemez. Vah vah çok üzüldüm diyerek Müslümanları aldatır. ingiliz’in, islam’a böyle zehir salması demek, para, mevki ve kadın gibi, nefsani arzular karşılığında satın aldığı yerli münafıkların ve soysuzların elleriyle, islam âlimlerini, islam kitaplarını ve bilgilerini ortadan kaldırmasıdır. (ingiliz devletini ve halkını tenzih ederiz.)

Bu, oldukça doğru bir teşhistir. Fakat kuşkusuz Abdülhakim Arvasi’nin burada işaret ettiği, masum ingiliz halkı değil, söz konusu hainliklerin derinlerinde bulunan ingiliz derin devletidir. ingiltere Devleti ve halkı, bu tanımlamalardan uzak ve münezzehtir.

Osmanlı’ya Darwinizm Nasıl Yerleşti?

19. yüzyılın başından itibaren Osmanlı aydınlarında ve yönetici kadrolarında Batılılaşma kültürünün hakim olduğunu görürüz. Bu dönemde Osmanlı topraklarına, ilk olarak Batı’daki bilimsel gelişmeler ve teknolojik yenilikler taşındı. Ardından Batı’nın siyasi ve ekonomik modelleri taklit edilerek Osmanlı devlet sistemi yenilenmeye çalışıldı. Osmanlı ordusu da, silahlarından kılık kıyafetine kadar yenilenme sürecine girdi. Bu Batılılaşma rüzgarı, bazı alanlarda güzel gelişmelere vesile olsa da, Osmanlı düşünce yapısını ve sosyal düzenini de etkiledi. Birçok konuda olduğu gibi felsefe ve bilim alanında da Batı’nın “mutlak” üstünlüğü kabul edildi. Avrupa’da yaygınlaşan materyalizm, Pozitivizm, Darwinizm gibi ateist ideolojiler bazı Osmanlı aydınlarını çok büyük bir hızla etkisi altına aldı. Ateist olmayı, Darwin’in bilime aykırı iddialarına inanmayı, dünyayı materyalist bir gözle değerlendirmeyi modernliğin ve Batıcılığın bir gereği olarak kabul ettiler. Dönemin bazı siyasetçileri politikalarını, yaşam mücadelesinde ancak güçlü toplumların ayakta kalabileceğini iddia eden Sosyal Darwinizm üzerine bina ettiler. Osmanlı’nın sonunu getiren ise, Allah’ı inkar eden bu Darwinist akım oldu.

II. Abdülhamit’in Osmanlı’da Evrim Teorisini Yaygınlaştırması

19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren Ernst Haeckel, Herbert Spencer, Auguste Comte gibi birçok materyalist düşünürün kitapları, bir kısım Osmanlı aydınları arasında elden ele dolaşmaya başladı. 200’den fazla materyalist ve Darwinist eser Türkçe ve Arapçaya çevrildi. II. Abdülhamit’in emriyle Lübnanlı yazar Hüseyin El-Cisr’in Hamidiye Risalesi istanbul’da 20 bin adet basıldı ve dağıtıldı. El-Cisr, risalesinde, “mutasyonların evrimleştirici gücü olduğunu ve yeterli sayıda ara formun bulunduğunu” iddia ediyordu. El-Cisr’e göre, güya Darwin’in teorisi islam dini ile çelişmemekteydi.

Oysa mutasyonlar, %99 oranında zararlı, %1 oranında ise etkisiz kalan bozulma ve yıkılmalardır. Bilim insanlarının yeni keşifleri, “etkisiz” kabul edilen %1’lik mutasyonların da zaman içinde mutlaka zararlı etki gösterdiklerini ortaya koymuş ve bunlara sessiz mutasyon adını vermişlerdir. Dolayısıyla bugün bilimin gösterdiği gerçek, mutasyonların %100 oranında zararlı olduğudur. “Yeterli sayıda ara form” iddiası ise, evrim adına ortaya atılmış en büyük safsatalardan biridir. Zira yapılan çalışmalarda 700 milyondan fazla fosil çıkarılmış ve bunların bir tanesinin bile ara form olmadığı tespit edilmiştir. Şu ana kadar canlıların birbirlerinden evrimleştiğini gösteren TEK BiR TANE BiLE ARA FOSiL bulunamamıştır; bulunması da imkansızdır. Bulunan yüz milyonlarca fosilin tümü, hiçbir değişim geçirmemiş, tam ve mükemmel canlılara aittir. Nitekim Darwin bile, ara fosil bulunamaması durumunda teorisinin tümüyle çökmüş olacağını kitabında açıkça belirtmiştir:

Eğer gerçekten türler öbür türlerden yavaş gelişmelerle türemişse, neden sayısız ara geçiş formuna rastlamıyoruz? Neden bütün doğa bir karmaşa halinde değil de, tam olarak tanımlanmış ve yerli yerinde? Sayısız ara geçiş formu olmalı, fakat niçin yeryüzünün sayılamayacak kadar çok katmanında gömülü olarak bulamıyoruz… Niçin her jeolojik yapı ve her tabaka böyle bağlantılarla dolu değil? Jeoloji iyi derecelendirilmiş bir süreç ortaya çıkarmamaktadır ve belki de bu, benim teorime karşı ileri sürülecek en büyük itiraz olacaktır.89

El-Cisr, bütün bu safsataları savunurken aynı zamanda, “Allah yok” diyen bir teorinin Kuran ile çelişmediğini iddia edecek kadar da ileri gitmiştir. Dönemin dindar kitlelerine, söz konusu yazar ve hocalar yoluyla bu büyük aldatmaca işte bu yöntemlerle empoze edilmiştir. Öyle ki, el-Cisr’in bu risalesi Türkçe’ye, Urduca’ya ve diğer pek çok dile çevrilmiştir; Suriye ve Türkiye’de pek çok alim, özellikle de El-Ezher’deki alimler tarafından kabul görmüştür.

Osmanlı subay ve yöneticilerinin yetiştiği Tıbbiye, Mülkiye, Hukuk Fakültesi, Harbiye gibi okullarda, materyalist kitaplar okutulmaya başlanmıştır. 1847’de Tıbbiyeyi ziyaret eden Mc Farleyn anılarında şöyle yazmaktadır:

(Okulun kütüphanesi için) çoktan beri bu kadar materyalist kitabı bir arada toplayan bir koleksiyon görmemiştim… Kanepenin üzerinde bir kitap vardı. Bu Holbah’ın ateizmi anlattığı Doğa’nın Sistemi kitabının son baskısıydı. Kitabın üzerindeki notlardan çok sıklıkla okunduğunu anladım. Tanrı’nın varlığına inanmanın saçmalığını ve ruhun ölmezliği inancının imkansızlığını matematikle gösteren bölümler en çok okunan yerlerdi.90 (Yüce Allah’ı tenzih ederiz)

Görülebildiği gibi Tıbbiye’de, oldukça kısa bir zaman içinde, öğrencileri ateizme sürükleyen Darwinist inançlar ciddi şekilde yaygınlaştırılmıştı.

istanbul Üniversitesi’nin başlangıcı olarak kabul edilen Darülfünun’un rektörü Hoca Tahsin Efendi de ilk Darwinistlerdendi. Sadrazam Reşit Paşa tarafından Avrupa’da eğitime gönderilmiş ve aldığı eğitim sonrasında materyalist olmuştu. Tarih-i Tekvin (Yaratılış Tarihi) makalesinde: “Bütün kainat ve varlığa hükmeden tekamül (evrim) kanunu gereğince kainatın gelecekte erişmiş olacağı değişim merhalelerinden” bahsediyordu.91

Darülfünun’da kaynak eser olarak bir başka evrimci Ahmet Mithat Efendi’nin makale ve kitapları da okutulmaktaydı. Ahmet Mithat Efendi yazılarında, “insan, bir nevi hayvan olduğu için, vahşilik doğasının gereğidir” diyor ve sosyal Darwinizm’in şiddet unsurunu şu şekilde savunuyordu:

intikam bir nevi hakkaniyet ve adalet-i vahşiyanedir. Lezzet almak için fenalık edildiği pek nadir olup bunların kaynağı genellikle hırs, şan ve menfaattir. Bu halde, doğamızın özünde olan kötü davranışların bize zarar vereceğini nereden çıkarırız? Deve dikeni yırtıcı ise, yaratılışı böyle olduğu içindir.92

II. Abdülhamit dönemi Maarif Nazırı (Milli Eğitim Bakanı) Münif Paşa’nın kurduğu, Cemiyeti Tedrisiye-i islamiye grubunun amacı da “bilim dergileriyle materyalizmi ve evrimi anlatmaktı”. ilk bilim dergileri olan Mecmua-yı Fünun evrim yazılarından oluşmuştu.

Bu Darwinist ve materyalist eğitim çok hızlı sonuç vermiş ve Osmanlı aydınları, materyalizm ve pozitivizmin merkezi olan Edebiyatı Cedide yani Yeni Edebiyat akımı ve bu akımın yayın organı, Servet-i Fünun Dergisi etrafında toplanmaya başlamışlardı. Hareketin önde gelen şair ve yazarlarından, Abdülhak Hamit ve Recaizade Mahmut Ekrem, Türk islam toplumunun manevi duygularını zedeleyecek şu sapkın fikirlerle ortaya çıkıyorlardı:

islam medeniyeti devrini tamamlamıştır. Batıda düşüncesiyle, sosyolojisiyle ve tekniği ile yeni bir medeniyet çıkmıştır.

Bu medeniyet, Osmanlı Devleti’ni er ya da geç yıkacaktır.

II. Abdülhamit döneminde yayınlanan Sabah Gazetesi’nin başyazarı Şemsettin Sami ve ikdam Gazetesi’nin başyazarı Ahmet Cevdet de evrimcidirler. Tercüman-ı Hakikat Gazetesi’nin başyazarı Ahmet Mithat Efendi ile birlikte dönemin üç büyük gazetesi de evrimcilerin kontrolündedir. Dönemin bir başka önemli gazetesi olan Ceride-i Havadis’in baş yazarı da Beşir Fuad’dır ve ismi zikredilen diğer yazarlar, Türk ateizminin Osmanlı’da ilk yaygınlaştıran kişiler olarak kabul edilmektedir. Abdülhamit döneminde Servet-i Fünun ile birlikte içtihad, Piyano Mecmuası, Envar-ı Zeka, Yirminci Asırda Zeka Mecmuası, Güneş, Hevran, Mecmua-ı Ulüm, Saadet, Afak ve Felsefe Mecmuası isimli dergiler de evrim safsatasının Osmanlı içinde yayılmasına neden olmuş ve bu korkunç aldatmaca nedeniyle Osmanlı toplumu kısa sürede yozlaşma ve çöküşe doğru sürüklenmiştir.