oturuyoruz çantam ağır yukarıda ki bölmede duruyo yanımdaki amca yaşlı uyukluyor.Ben bi kitap okuyorum bir tabletten müzik dinliyorum 6 saat yok sıkılıyorum işte arkamdaki adamlar okumuş etmiş olmaktan gururduyduklarını sofistike insanlar olduklarını bir birlerine söylüyorlar.
Otobüs terminale girerken herkes ayaklanmaya başlamış iniş için hazırlanmaya başlamıştı yanımdaki amca yüzünden çantamı alamıyordum toparlanacak çok şey vardı. Arkamda ki adamlardan biri ayakta montunu giyiyordu elimle yukarıyı gösterip şurada çantam var rica etsem verebilirmisiniz dedim. Adam bağırıp çağırmaya başladı yok babasının uşağımı varmış burda valemiymişim bende uzattıkça uzatıyordu sofistike adam.Ona insan dediğin bir birine yardım eder diyordum senin elin kolun yokmu diyordu.Önümde amca var diyordum amca susuyordu. Kendimi tutukça tutuyordum ananı giberim senin diye bağırmamak için.
Otobüs perona yanaştı herkes indi sofistike bey bağıra bağıra söylene söylene indi. bavulumu bagajdan alırken yanıma geldi sen niye benden çantanı istedin diye bir daha bağırmaya başladı. Allahım şu kadar önemsiz bir konu şu küçücük sofistike adamın içindeki kıyametlere nasılda dönüşmüştü.Ben konuşmadım oysa önemsiz sonraki gün unuttuğum uzun uzun konuşmasını yüksek sesle yaptı.Eve gidince keşke konuşsaydım dedim biz böyle gördük böyle öğrendik deseydim dedim. insan dediğin şu günlere kadar hep yardım ederek gelmiştir deseydim birilerine yardım etmek için illa bi tanıdık yada akraba olması gerekmez deseydim.
Birazda üzüldüm aslında elimden geldiğince herkese düşünmeden yardıma da koşarım.Ama biz yardım isteyince kötü oluyoruz. Neyse ki bu beni değiştirmedi sonraki gün metro merdivenlerinden aşağı bebek arabasını indirmelerine yine düşünmeden yardım ettim ne onlar benim bir akrabam yada tanıdığımda nede ben onların babasının uşağıydım zaten kendini sofistike sanan okumuş etmiş adamda cahilin tekiydi.Şimdi yazdım bitti bir daha ölene kadar düşünmem heralde bunları.