20 yaşındayım. üniversiteye geçince daha sosyal biri olurum diye düşünüyordum, kazanamadım. 1 sene hazırlandım, yine kazanamadım. lise hayatım zaten tahmin edilebilir, okula gitmekten nefret ediyordum. bana bulaşan elemanlar vardı falan klagib bully muhabbeti.
üçüncü girişimde hedefimin baya bir altındaki bölümü yazdım gittim. mezun pgibolojisi baya ağır zaten bilen bilir. bir an önce kurtulmak istedim ( 3. sefer de ne kadar erkense artık anasını satayım )
işte klagib hayaller. üniversite hayatı, çimler, kordon, kızlar, kafa dengi arkadaşlar vs.
liseden aynı sınıftaki elemanların fotolarına falan baktım. adamlar hayatı yaşıyor. ben de bu cumartesi günü, bu güneşli havada evde lol oynuyorum. lolden sıkılınca dotaya geçeceğim falan filan.
sözde şimdiye part time işe girmiştim, ayrı eve çıkmıştım, arkadaşlar ortam sohbet muhabbet, pc yi hiç açmam sanıyordum. böyle kız arkadaşımla dolaşırdım falan diye düşünüyordum.
enerjim yok lan resmen. dışarı çıkasım yok. arkadaşım bir kaç tane var okuldan da pek sevmiyorum birbirleriyle daha yakınlar. okul dışı pek görüşmüyorum yani.
ek olarak anksiyete ve panik bozukluk var. hayatın elimden kayıp gittiğini gördükçe çıldırıyorum. yarın şunu yapacağım bunu yapacağım diyip şu koltukta oturup bilgisayar oynuyorum. hayatı erteliyorm lan resmen. her şeyi anasını satayım. film izleyeceğim diyorum mesela, abartsız 5 6 aydır izlemedim. sonra izlerim sonra izlerim. bu tabi ki en basiti. ulan diyorum çıksana dışarı, git kordona bigiblet kirala mesela. yalnız da olsan dolaş. ama sokağa çıkınca bile bir güvensizlik hissediyorum. sebepsiz işte.
bu nereye kadar böyle gidecek lan ?