rezerved

Rezerve

Lm fotosu piii

Artık Marmarise tasinacaktik. Elifi kaybettikten sonra hayatın nasıl devam etti derseniz, tak gibi derim. Okulu çok fazla atlatmaya başladım. Erhanla ve Özge yle ara ara da olsa görüşüyordum yine. Ama keyifsizligim onları da benden soğutmuştu. Yine annemle sabahlara kadar oturup kitap okuduğumuz günler yerini almıştı Elifli zamanların.

ilk dönemin Eliften sonraki süreci sancılarla acılarla son buldu. Geçiş yapıp burayı aklımdan çıkarmaya çalışacaktım. Böyle düşünüyordum ama hala böyle olabilmiş değil. Hemen her yıl giderim o şehre. Elifle oturduğumuz yerleri, bahçeyi, her zaman ki bankımızı ziyaret ederim. Acılarımı hatırlatır ama korkarak yaşamaktan iyidir beyler. Yasemini soracak olursanız; o süreçte evden çok çıkmadığım için pek görmedim. Biz taşınırken geldi son. Elinde bir kağıt vardı yine;

' ikimizin de hikayesi bitti bayım. Benim güneşim battı, sizin hayatınız. Gönlümden, selametle bayım. '

Amk niye her hikayenin sonu hüzün

RezzzZ 74

Son bir part var beyler, onu da yarın yazıp bitiriyorum. Genel olarak toplayıcı nitelikte olacak ve bir kaç anekdot paylaşcam. Sadece bir gece daha sabırlarınıza sığınıyorum. Okuduğunuz için bir kez daha teşekkürler.

Beyler bu son iki entryi çok yoğun yaşayarak yazıyorum. Telaffuz hataları filan varsa mazur görün.

Elifin ailesi geç olmadan geldi. Adli tıp filan derken bir iki gün sürdü o işlemler. Memleketine zütürülecekti cenazesi. Yasemini annemin yanına bırakıp bende gittim. Ama beyler başına gelen anlar demek istediklerimi. Ya da buraya yazamadıklarımı. Kahroluyor insan. Tükeniyor. Yitiriyor kendini.

Cenaze namazını kıldık gözyaşları içinde. Ona en yakın saftaydım. Sanki beni hissettiğini zannediyordum. Gözyaşlarımla bir şeyler anlatabildiğimi zannediyordum. Anlatamadım. Kalk gel diyemedim. Dediysem de o gelmedi. Oralı dahi olmadı.

Tabutun altından bir an dahi çıkmadım. Sevdiğimi kendim taşıyacaktım. Mezarlığa girince daha çok şey koptu içimden. Sanki babam da benimle beraber omuzlamıştı tabutu. Sanki ağlıyordu benimle beraber. Kendi ellerimle verdim kara toprağın bağrına Elifi. Son kez baktım. Sanki babamın anneme dediği gibi ' ben orda seni bekleyeceğim' diyordu. içimden bunu duymak geçti belki de. ' Söz geç kalmam' dedim o kara toprağın sinesinde kayboluyorken.

https://www.youtube.com/watch?v=yCmSfBMSCi4

Kalktık annemle, koştuk.. koştuk. .nereye? ne için? Akılda hiçbir düşünce yok. Gözlerinde hayatı gördüğüm kızı bulmak için belki. Gözlerine hayat olduğum kızı son kez bulmak için belki.. Alel acele bir taksiye atladık. Onlar hastaneye varmışlardı bizden önce. Hastanenin önünde indikten sonrası ne hayaldı, ne rüya, ne gerçek..

Kapının önünde bir hayat belirtisi.. Kapıda ölüme yürüyen güzellikler listesi.. Erhan ağlamaklı karşımda.. Ne ben bir şey sordum, ne o bir cevap verdi.. Her şey anlaşılıyordu ondan ve Özgeden. Umudumun içimdeki buz dağlarını yeniden dondurmaya başladığını farkettim. Şimdiden bir ölüye hasretliğin acıları geçiyordu içimden derin sızılarla. Bakışlarında dünyaların gizli olduğu kadın, kadınım ölümü taşıyordu sinedinde. Biraz sonra haberini aldık. Ondan daha sonra gördüm. Beyaz ona çok yakışmıştı. Gelinlik olsaydı daha fazla yakışırdı diye geçti içimden. Gözümden düşen yaşlar geçmişime birer mıh belki. Babasız büyümüş bir çocuğun çığlığı ancak bu kadar sessiz sedasız olabilirdi. Kulağına eğildim;

- Orada babama emanetsin.

Yaseminle az çok muhabbet edip eve geldim. ikisi de bir biri için salık veriyor ve kendini bir kenara bırakıyor. içeri girdiğimde annem salonda oturuyordu. Kızlara göstermek için çıkardığı kitaplarını yerine koyuyordu bir bir. Beni görünce gülümsedi hafiften.

- ikisi de sana aşık.
+ Ya anne bırak ya..
- Oğlum kızma hemen. Ama sen Elife aşıksın, hem de çok. Bir zamanlar babanın bana aşık olduğu gibi. Ve Elifte bir zamanlar benim babamı sevdiği gibi seviyor seni. Gel bugün biraz ben sana okuyayım kitaplarımı. Son günlerde o kadar altını çizdiğim yer varki.

Annem koltuğa oturdu. Ben geçip dizine uzandım, bir eliyle saçlarımı okşuyor diğer eliylede okuduğu kitabı tutuyordu yarım yamalak. O esnada telefonum çaldı amansız. Beni yarım bırakan telefon hem de..

- Mocha.. Mocha..
+ Erhan ne oldu?
- Mocha Elif... Mocha Eliff...
+ Erhan ne oldu bi sakin olsana, kötü birşey mi var?
- Mocha Elife... Elife araba çarptı...

Ya abi yaz yaaaa

Devam rez

Devam bro isin yoksa mukemmel

Elife ne söylesem fayda etmiyordu. Sigaralarımız bitti içeri geçtik bizde. Annem dğer kızlara kitaplarını gösteriyordu. Onlara birer kitap hediye etti hatta. Salonda herkes oturmuş Elif ile Yasemin çay servisi yapıyordu az sonra. Özge yine saçma sapan bir konuyla ilgili fikirlerini paylaşıyordu. Benim kulağım onda değildi tabiki.

Çayımız ve muhabbetimiz bittikten sonra saatin baya geç olmasıyla beraber herkes kalkmaya başladı. Ben de onlarla beraber aşağı indim. Yasemini evine kadar ben bırakacaktım diğerleri de beraber gidecekti.

- Elife hikayeni mi anlattın?
+ Sanırım gözlerimden anladı.
- Güneşi izlemeye zütürmüşsün?
+ Evet kendisi gelmek istedi çünkü. Merak etme seninle ilgili de hiçbir şey konuşmadım. Ne söylediyse de bakışlarımdan anlayıpta söylemiştir. Benim bir dahilim yok. Ama çok iyi niyetli bir kız. Onun gözlerinde hayatı bulmaya çalışmalısın.

Çok geçmeden Elif Özge ve Erhan da geldiler. Yasemini Elif aradığında Yasemin zaten bizdeydi. Onlar geldiğinde yemek hazırdı ve yemek yiyecektik beraber. Yasemin ve Elif karşılaşınca şaşırtıcı bir şekilde sanki birbirlerini tanıyorlarmışcasına davranıyorlardı. Bu benim merakımı iyiden iyiye uyandırıyordu. Yemek boyunca ufak tefek mevzular dışında bir şey konuşulmadı. Sus pus geçti tüm yemek. Kızlar annemle beraber sofrayı toparladılar. Biz Erhanla beraber balkona çıktık.

- Nasıl tanıştılar bunlar?
+ Siz gittikten sonra Elif sokağa geri döndü ve Yaseminin yanına uğradı. Biz bekledik ama uzun süre gelmedi Elif. Baya sohbet ettiler. Elif yanımıza geldiğinde baya değişik bir haldeydi.

Az sonra balkonun kapısında Elif göründü. Elindeki Camel sigarasını yakmak için çakmağımı aldı gene. Erhan herhalde konuşacaklarımız olacağını düşünüp içeri girdi.

- Yaseminle nasıl tanıştınız?
+ Siz gittikten sonra tanıştık. Hatta beni güneşin batıışını izlemeye bile zütürdü. Çok sevdim.
- Sana neler anlattı?
+ Kendini anlattı. Bende kendimi anlattım. Sadece bu kadar. Ama onun hikayesini devam ettirmen gerekiyor.
- Ya bizim hikayemiz?

Rezerve

- Yasemin ne arıyorsun burda?
+ Seni bekliyordum.
- Bugün geleceğimizi nerden öğrendin?
+ Elife sordum.
- Ne ? Sen Elifle mi konuştun? Beni niye aramadın?
+ iyi bir insanmış.

Aklım duracak gibi olmuştu. Annemle birlikte Yasemini de alıp yukarı çıktık. Yaseminin bu tavrı beni çok kızdırmıştı. Annem şaşkın bir o kadar da alaycı bakışlarla bu siniri katlamaya yeminliydi sanki. Varsın o gülsün de ben sinir olayım hiç mühim değil gerçi. Az sonra Yasemin mutfaktaki annemin yanına gitti. Yardım edecekti herhalde. Kızların bu halini hiç sevmiyorum, sanki babasının evi. Çalan telefonu açmamakta direttiysem de açtım.

- Mocha? Eve geldiniz mi?
+ Geldik evdeyiz şimdi?
- Tamam, bizde size geliyoruz o halde. Musait misiniz?
+ Ehh sayılır..
- Tamam ben Yasemine de haber vereyim o halde.
+ Yasemin ne alaka ya?
- Deme öyle, iyi kız.

Otobüsten geceye karşı indik. Yol yorgunluğunu az çok bilirsiniz, hele ki otobüs yolculuğundan haz etmiyorsanız daha bir çekilmez hal alıyor. Benim ve anneminde durumu öyle. Bu zamana kadar sayısız yolculuk yapmış olsak bile ikimizde sevmiyoruz. Biz daha çok müstakil yaşamayı seviyoruz herhalde.

Dolmuşa binip eve doğru gidiyoruz. Annemin otobüsteki puslu havası biraz olsun dinmiş görünüyordu. Bu arada Elif aradı. Bu iki gün boyunca da çok sık olmasa da konuşabilmiştik. Beni özlediğini biliyordum, bende fazlasıyla anlamıştım. Annem de farkına varmıştı. Belki eve geldiğimiz için değilde Elife kavuştuğum için daha fazla seviniyordum. Çarşı girişinde dolmuştan indik. Evin olduğu sokağa girerken bizim binanın merdivenlerinde Yasemini oturuyor gördüm.

Reis devam yarıda bırakayım deme

Bekliyoruz reis çok yavaş yazıyorsun