Başla bakam

Hadi bakalım

Bi küçük açtım profil fotosuna

Sözler ateş ediyor devam et bakayım yeğen

Hadi bakalım

Biraz kendimden bahsedeyim. işin doğrusu kimim kimsem yok. Babamı hiç hatırlamıyorum bile. Daha ben çok küçükken vefat etmiş. Klagib türk filmi seneryosu gibi ama hakikaten öyle. Yakışıklı bir adammış annemin anlattığına göre. Esmer, uzun boylu, sürekli kirli sakallı. Annem anlattıkça ben ona daha fazla benzemeye çalıştım hep. Kimsem yok dediysem de annem var işte bir tek. Bu yaşıma kadar hep o baktı bana. Büyüttü, okuttu. Babamdan kalan maaşla iki gözlü bir evimiz var.

Annem yaban kadın. Erkek gibi kadın derler ya işte öyle. Elinin hamuruyla bana babalıkta yaptı, ablalık-abilikte sağolsun. Sadece babamdan bahsederken dolar gözleri. Yemeğe oturduğumuzda da babam içinde bir tabak koyar. Sanki o ordaymışız gibi yeriz yemeğimizi. Ve yemekten sonra içtiğimiz çay da babamın sevdiği gibi demleniyor evimizde.

Lise bittikten sonra ortalama bir puanla sıradan bir üniversiteyi kazanmış buldum kendimi. Kimsemiz yok dedim ya hani. Annemle beraber bir kez daha taşınacaktık. Hep sorumlu tutardım bu taşınmalardan kendimi. Benim okumam yüzünden kaçıncısıydı bu kim bilir.

Yeni taşındığımız yer güzel. En azından ben sevdim. Annem zaten ben üzülmeyim diye gittiğimiz her yeri zoraki de olsa seviyor. Yeni evimizin duvarlarını yine her zamanki gibi gök mavisine boyadık. Babamın en sevdiği renkmiş. Haliyle benim ve anneminde öyle. Çok uzun sürmedi yerleşmemiz.

Okul kaydını filan hallettik yaz boyunca. Eylülün bilmem kaçında okul başlayacaktı. Bu anlamda zor olan birşey var. Gittiğiniz her yerde kendinizden bir şeyler bırakmak zorundasınız. Annem komşularını bıraktı. Arada bir toplanırlar kadınları bilirsiniz. Hiç değilse annemin acıları azalır bir nebze olsun o yüzden. Ben ise bir çok yerde arkadaşlarımı bıraktım. Dostlarımı, sevgililerimi, okullarımı, mahallemi. Şimdilerde neyse de çocuk yaşta bunlar daha zor geliyor inanın. Sonralarda alışıyor insan.

Üniversitenin ilk günü ve az da olsa heyecan vardı. Evden çıkıp okula giderken binlerce farklı hayal vardı zihnimde. Her zaman bahsedilen üniversite ortamı içine girince nasıl olacaktı merak ediyordum.

Hadi bakalım

okuyan 1-2 kişi olsa bile devam edicem. ama arada ses verin beyler

Annemin geceleri sabaha kadar yalnız başına pencere dibinde oturmasına alışkınım. Çocukken uykusu yok zannederdim hep. Ama bunu hala yapıyor. Ben ise eskisi gibi dizinin dibinde oturup babamı anlatmasını istiyorum günaşırı. Annemin saçlarının beyazı da babama olan özleminden.

Ben yeni doğmuşken babam hayattaymış. Hep şaka yoluyla söylermiş anneme ' Benden sonra evin erkeği o diye.' Annem babamı anlattığı zamanlarda bunu söylerken gülümsüyor bir tek. Ha bir de babamın menekşelerini sularken. Bazen onu menekşelerle konuşurken görüyorum. Neler hissediyor o an merak ediyorum.

En çokta kızdırdığı zamanlardaki sinir bozucu halini özlüyor annem. Sonra annemin ona kızmalarını taklit etmesini. Öldüğü zamanı soruyorum anneme. Annem ağlıyor. Annem hep ağlıyor.

Yüzü bembeyaz kesilmiş ilkin. Elleri buz gibiymiş. Ve çok masum birkaç cümle çıkmış ağzından son nefeslerinde. ‘ Ben orda seni bekleyeceğim.’ demiş anneme. Ondan sonra başka hiçbir şey duyulmamış ağzından. Kanserden kaybetmişiz babamı.

Annemin acılarını hafifletecek çok bir sebep yok. Her geçen gün artıyor diye düşünüyorum sürekli. Çocukken çok anlayamazdım bunları. Şimdi annemi daha iyi tanıyorum. Saçlarının eski fotoğraflarda gördüğüm güzelliğini geri getiremem ama bir de benim yüzümden içinin yanmasına müsaade etmiyorum. Gerçi çocuk yaşta da öyleydim. Ödevlerimi hep eve gelir gelmez yapardım annem üzülmesin diye. Annem yorulmasın diye ekmeği almaya ben koşardım hep. Abartı zannedeceksiniz ama yatağımı hep ben toplardım. Sırf annem mutlu olsun diye.

Beni hemen hemen her tanıyan yaşımdan çok daha olgun olduğumu söyler hep. Çünkü babam öldükten sonra çok fazla büyüdüm.

Rez panpa

Dolmuş kampüsün içine kadar giriyordu. Gözlerimle kendi fakültemi arıyordum. Levhasını görür görmez indim dolmuştan. Anadolunun köhne bir vilayetiydi ama üniversitesi büyük sayılırdı. Yeşil ve bol ağaçlı bir kampüstü. Fakulteye doğru yürürken ilk gün olmasına rağmen bu kadar kalabalık olmasına şaşırmıştım bir hayli. Fakültenin girişinde yeni geldiği belli olan bir çok kişi telaş içerisinde başka başka uğraşlarla meşguldüler. Bir köşede yeni olmadığı belli olan kızlı erkekli bir grup öğrenci ellerinde sigaralarıyla ve yüksek sesle yeni gelenlerle dalgalarını geçiyorlardı. Ben aldırış etmeden başka bir köşeye geçip Camel sigaramı yaktım.

Çocukluğumdan beri babamın gizli bir yerlerde beni izlediğini düşünürüm. Ve o an her nerdeysem babama bulunduğum yeri anlatırım. Ailesiyle gelenleri görünce, babam olsaydı belki o da gelirdi benimle birlikte diye geçti içimden. Sanki karşımda duruyormuş gibi konuştum. ‘ Bak baba, burası benim yeni okulum. Ve üniversite hayatımın ilk günü.’

anlat kardesim burdayız

içeri geçtikten sonra panoda asılı olan programlara bi göz gezdirdim. Dersimin olduğu sınıfa giderken hayatımdaki tüm boşluklar yerini başka boşluklara bırakıyordu. Ben ki alışkındım okul değiştirmelere, farklı arkadaşlıklara, farklı kültürlere. Sınıfın önüne ilk geldiğimde derin bir nefes aldım. Sizde de aynısı oldu mu bilmiyorum ama farklı bir havaya bürünmüştüm. Hatta kalem defter bile zütürmüştüm yanımda o heyecanla. içerde hoca yoktu. Millet çoktan içeri girmiş hatta tanışmaya bile başlamışlardı. Alışkın olduğum üzere en arka cam kenarı sıraya geçip oturdum. Biraz sonra önceden hiç sevmediğim ama sonrasında kanımın kaynadığı Süleyman hoca içeri girdi. Tipini görseniz başta sizde sevmezsiniz herhalde. Hocanın ilk kuralı kendisinden sonra gelen öğrenciyi derse almayacağıydı. Tam bunu söylerken içeri iki kız girdi. Herkes merak içinde tahtaya bakıyordu. Ama ilk gün olmasından olacak ses etmedi Süleyman Hoca. Önlerde yer olmadığından kızlar gelip benim yanımdaki boş yerlere oturdular. Birinin gözleri çok güzeldi.

Tanıştığım insanların gözleri çok önemlidir benim için. Aslında önemli olan gözlerinin güzel olup olmadığı değil tabi yanlış anlamayın. Güzel bakıp bakmadığı. Sana baktığında bir şey anlatıp anlatmadığı. Güzel bakan kadınlara gönül ver der hep annem. ihtimaldir ki annem böyle güzel bakıyor diye babam ona kaptırmış gönlünü. Bakışlar çok şey anlatır çünkü. Aşkı, hasreti, özlemi, nefreti, sevmeyi, bir kadını sevmeyi, bir adamı sevmeyi..

Ders boyunca kızlarla hiç muhabbetimiz olmadı. Ders arasında dışarı çıkıp bir sigara yaktım. Fakultenin köşesinde gölgede kalmış bir banka oturup annemi aradım hemen. Annemi haberdar etmezsem onun için geçmezdi bu gün biliyordum. Konuşmam bittikten az sonra bir çocuk yaklaştı yanıma.

- Merhaba ben Erhan aynı sınıftanız herhalde?
+ Merhana Mocha ben. Sanırım.

Okuyan olursa yarın devam ederim. iyi geceler beyler

Devam edersen guzel olur kardesim

Rezzz devam kanka