Biraz acıklı bir hikaye. iki yıl oldu mezun olalı üniversiteden. Az önce düşünürken yaşamış olduğum garip bir şey fark ettim. Ben üniversitede normal bir çocuktum. sakin bir tip. Kızların yanında küfür etmeyen camiye giden halk otobüsü kullanan. Efendi olarak birini göstersen kesinlikle o kişi ben olurdum. Herkese karşı saygılıydım. Gel gelelim ki efendilik para etmiyor. Hiç kızlar beni ortamlarına çağırmazdı çünkü bin değildim niyetim iyiydi hep.

Bir gün bir telefon

-Efendim Aslı
-Ya ben otogara gideceğim ama korkuyorum geçen gün iki kişi beni takip etti.
-Tamam ben 10 dakikaya evin önüne gelirim.

Belli ki gece gezmelerine gittiği çocuk kıçını kaldırıp gelmemiş.

Sonra yine bir telefon.
-Efendim
-Merhaba ben tren bileti aldım saat 02:00 de ben gidene kadar beni bekler misin garda.
-Eşya var mı
-Evet iki tane valiz var
-Tamam geliyorum yurdun önüne gelince ararım seni.

Geçen hafta doğum günü partisine gittiniz 10 tane erkek vardı. Bir kişi bile gelmemiş. Kız başına gitmesin diye mecbur gidiyorsun.

Yine başka bir gün bir mesaj
-müsait misin
-Evet müsaitim buyur (artık heyecan yapmıyorum amk kesin yine görev var)
-ya ben ayakkabı almaya gidecem yurdun etrafı ıssız gelsene
-Tamam geliyorum.

Görüldüğü gibi ben hep görev adamı olmuşum. güvenecekler zaman ben. Gezip içip eğlencekleri zamanlar binler. yazıklar olsun. Erciyes Üniversştesine selamlar. ams