Benim hikayemde ne kendime acıyacak vaktim ne de sevdiklerime acıyacak gücüm vardı. Biz geniş sayılabilecek bir çekirdek aileydik. Babamın küçük bir bakkalı vardı annem fabrikada gece vardiyasında çalışıyordu. Günde 12 saat çalıştığı için gündüz kardeşlerimle ilgilenebilecek gücü kalmıyordu. Yemekleri ben yapıyordum kalan ev işlerini işe gitmeden önce annem yapıyordu. Evet üniversitede yemek yapma sorunum olmayacaktı ve üniversite hayali beni ayakta tutan tek şeydi. Lise son sınıftım ve üniversiteye hazırlanıyordum. Uzananlar hayatımda koz gibi bir sorunum yoktu çünkü diğer işlerden bunu düşünecek zaman bulamıyordum. En azından üniversiteden önce.

Okuyacaksanız yazayım dostlar. Canım anlattıktan sonra olduğundan daha az acıyacağından değil, belki kendime acıyabilirim artık sayenizde.

2011 yazıydı. Düğün sezonu açıldığında düğünlere bağlama çalmaya gidiyordum. Kazandığım paranın bir kısmını kardeşlerimin gelecek seneki okul ihtiyaçları için bir hışmını babamın sinek avlayan dükkanının borçlarını kapatmak için bir kısmını da üniversite için ayırdım.
Sınavdan sonra ... üniversitesi makina mühendisliği bölümünü kazandım.

Beyler üniversiteye giderken annemin yüzünde bir bakış vardı ki sanki ben şimdi bir başıma ne yapacağım diyordu. içten içe gitme diyordu sanki. Ama onlar için gidiyordum herşey daha güzel olacaktı...

Keşke gitmeseydim

Üniversitenin olduğu şehre yol masrafı olmasın diye tek başıma gittim. ilk iki gün ev aradım. Bu sırada bir bankta yattım çok bi eşyam yoktu zaten yazdan ayırdığım parayla alacaktım herşeyi. Evet ayakkabılarımı yastık da yaptım. 3. Gün 1+1 Bodrum kat bir daire bulup hemen yerleştim. Aynı gün yorgan aldım ve kendime iş aramaya çıktım.

Düzenimi kurmuştum artık okula gidebilirsin hayatımı giben o kızla tanışacaktım. Geçmişe gidebilsen kendimi hastanelik eder zorla memleketime yollardım. Hayır bunu Kıza yapamazdım. Çünkü o güçlüydü çünkü zekiydi çünkü hayatımda onun kadar hiçbirşeye sahip olmadığı halde herşeye sahipmiş gibi davranabilen biriyle karşılaşmamıştım.

ve okula gittim...

Okuyan Varsa ses versin ben biliyorum hikayeyi beyler kendime anlatmayım