Liseyi istanbulda okumuş endüstri meslek lisesi elektrik bölümünden mezun olmuştum. Aslında üniversiteye gitmek gibi bir niyetim yoktu ancak, babamla pek anlaşamadığımdan ve bazı sebeplerden dolayı gitmek zorunda kaldım. ilk on tercihimi gitmek istediğim şehirlerden oluşturmuştum, sonrasını ise kafama göre doldurdum. Tercihler açıklanmış bana ise 21. sıraya yazdığım düzce meslek yüksek okulunun yolu görünüyordu.

Bu hikayede Düzce meslek yüksek okulunda geçirmiş olduğum 1 yılımı anlatıyorum arkadaşlar. Hikayeye biryerden giriş yapmam gerekiyorsa üniversiteye kayıt için gittiğim günden başlıyayım anlatmaya.

Aslında tek başıma gidecektim kayıt için ancak, kayıttan bir gün öncesinde büyük amcamın ankaraya gideceğini öğrendim. Düzce yol üstünde kaldığından onunla gidecek, okul kaydını yaptırdıktan sonra ben otobüsle istanbula dönecektim.

Üniversiteye kayıt için giden arkadaşlarımız bilir kayıt günleri kurulan standları. Cemaat yurtlarındaki ince bıyıklı abiler sözde orda yeni gelen öğrencilere kayıt işlemlerinde yardım eder sanki karşılık beklemiyormuş gibi. Sonra nerede kalacaksın, ev mi düşünüyorsun yurt mu gibi saçma sapan sorular sorarlar. Okulun önüne gelmiştik ki, ilk şokumu orada yaşadım zaten, ben internetten baktığımda gördüğüm yer burası değildi, sonradan anladım aslında kampüsün fotoğraflarına baktığımı. Benim okuduğum ilk okul bile bu binanın yapısından daha iyiydi.

Herneyse bende kayıttan falan anlamadığım için bu ince bıyıklı abilerimizin kurduğu tuzağa düşmüş bulundum. Kayıt formlarını doldururken yardımcı oldular falan. Büyük amcam, babam ve diğer amcamın aksine dini inanç konusunda çok daha fazla abartılı bir insandı. Kayıt işlemlerime yardım eden lavuk sordu; "Yurtta mı kalmayı düşünüyorsun evde mi?" Bense mevzuyu anında uyanmıştım, bunlar beni katakulleye getirip cemaat yurduna alacaklar diye düşündüm ve hemen "evde kalmayı düşünüyorum" diyerek cevabı yapıştırdım. ancak cemaat evlerinin olduğu hiç aklıma gelmemişti.
"Evlerimizde var" dedi. Normalde amcam olmasa kayıt işlemlerinde yardım ettiklerinden dolayı masaya 5 lira atar giblemeden yürür giderdim ordan. Ancak amcam "bi düşünelim" dedi.

Hay amk dedim kendi kendime. Sanki kendi gidecek üniversiteye. Her ne kadar "ben cemaat yurdunda kalmam" desemde, amcam "gidip bi bakalım kalmayacaksan yine kalma" dedi. Tabiiki ben kendimi yurda aldırmamak için kafamda planımı yapıp çoktan oynatmaya başlamıştım.

Seri partlar halinde yazacağım arkadaşlar, sizlere bir noktada 31 arasıda vereceğim.

Edit : Hikaye sona ermiştir arkadaşlar. Bu hikayede diğer hikayelerimde bahsettiğim ama içeriğine hiç girmediğim, kısa süren üniversite hayatımı yazdım. Buradan bütün inci Sözlük ailesine selam olsun.

(bkz: Part 34 FINAL)

Finalin teması, okurken dinlemeniz şiddetle önerilir.
https://www.youtube.com/watch?v=0hQCKkqmDlw

Ne kadar zor olsada ayrılıklar, yapacak birşey yoktu. Biz cihan ve fıratla önden yürürken, yeşim ise arkamızdan bizi takip ediyordu. Otogara varmıştık ve otobüsümün kalkma saati gelmişti.

(ben)-fırat iyi ki tanıdım seni kardeşim, istanbulda görüşelim.
(f)-sıkıntı yok kardeşim istediğin zaman istediğin yerde (sarıldık)
(ben)-cihan hakkını helal et bilader, senide tanıdığıma çok sevindim. (adamın sevgilisiyle birlikte olduk bide helalleşmesem olmazdı)
(c)-helali hoş olsun arada gel buraya, biz daha 2 yıl daha bitiremeyiz bu okulu.
(ben)-kısmet.

Son olarak yeşime doğru baktım, bizden 3-4 metre kadar uzakta başını önüne eğmiş ağlıyordu.

(ben)-yeşim!
(y)-gitme.
(ben)-gel son kez sarılalım, beni böyle mi yolcu edeceksin?
(y)-seni çok seviyorum. (koşup boynuma sarıldı)
(ben)-söylediklerimi unutma, eğer birazcık beni seviyorsan bu illetten kurtulacaksın.
(y)-tamam, yine gel buraya olur mu?
(ben)-gelirim tamam. iyi ki varsın hoşçakal.
(muavin)-kalkıyoruz kardeşim.
(ben(-kendinize popüler davranın. (zorda olsa gülümsedim onlara bakarak, dolu gözlerle)

istanbula döndükten sonra yeşim beni birkaç kere arasada bir süre sonra, benden ümidini kesmiş olacak ki aramayı bırakmıştı. Bu arada fıratta cihanda okulu bitiremediler benden 1 yıl sonra onlarda bıraktılar.

Aradan yıllar geçmişti bundan 5 ay öncesinde düzceye gezme amacıyla gittm. Alperle buluştuk, 1 geceliğine onlarda kalacaktım. Alper "hadi pavyona zütüreyim seni birşeyler içeriz" diyerek, Düzcedeki tek pavyon kılıklı yer olan han birahanesine zütürdü beni. Birer tane bira söyledik, eski günleri yad ediyorduk. ilk defa giriyordum oraya, içerdeki insanların çoğunu ahiretten izin kağıdı imzalatıpta bir süreliğine tekrar dünyaya gelen ölmeyi unutmuş dayılar oluşturuyordu. Genç kesim yok denecek kadar az, gerisi ise orta yaşlıydı insanların. Alper garsona "iki tane'de hatun göndersene bizim masaya" dedi. Pavyondaki kadınlar karşımızdaki masada hep beraber oturuyorlardı.

Garson yanlarına gidip, ikisini kaldırdı ve bizi işaret etti, bana arkası dönük olarak masada oturan kadın ayağa kalkıp bize doğru yönelince gördüğüm manzara ile beynimden vurulmuşa dönmüştüm, karşımdaki yeşimdi. Beni gördüğünde oda şaşırıp bir duraksasa bile gelip yanıma oturdu. Açık saçık bir gece elbisesi, kırmızı ruju, kırmızı ojeleriyle bir sokak fahişesinden farksızdı.

Bense ne diyeceğimi bilemiyordum o anda. Yeşim kolunu boynuma doladı.

(ben)-yeşim sen misin bu?
(y)-beğenemedin mi?
(ben)-senin ne işin var burada, yürü gidiyoruz.
(y)-otur oturduğun yerde. Eğlenmek için buraya geldin, bende seni eğlendireceğim.
(ben)-nasıl düştün sen buraya, senin ne işin var böyle bir yerde?
(y)-senden sonra damardan almaya başladım thefucking, yokluğun öyle acıydı ki, çareyi öyle buldum, sonrası ise buralara kadar getirdi beni işte.
(ben)-kalk dedim.
(y)-hayır kalkmayacağım, ben buraya aitim artık.
(ben)-yeşim özür dilerim ne olur kalk çıkarayım seni burdan.
(y)-çok geç thefucking, çok geç.

O gün anladım, tek suçu beni sevmesi olan masum yeşimi, şehri terk ederken kendi ellerimle benim öldürdüğümü. O gece ne kadar uğraşsamda, benimle gelmedi. Evet bir kız öldürdüm, Bana baktığında gözlerinin içi gülen, evet bir kız öldürdüm, hayallerini benimle süsleyen, evet bir kız öldürdüm dostlar, spor sokakta şirin bir evde benimle birlikte yaşamayı düşleyen. Artık karşımdaki kişi o öldürdüğüm kız değildi.

Benim üniversite hikayem burada bitti arkadaşlar. Buraya kadar hikayeme eşlik edenlere, şukulayana , çügüleyene, sevene, sevmeyene, trole, anancıya aşık olana, aldatılanlara, kaybedenlere, kazananlara ve bu ülkede artık umut diye birşey kalmadığına inananlara buradan selam olsun dostlar. Bu hikayede benim buraya yazdığım biyografimin bir parçasıydı. Hepiniz kalın sağlıcakla.

1)- (bkz: lise hayatımı geri istiyorum lan)
2)- (bkz: kaybettiklerimi nasıl geri kazandım anlatıyorum)
3)- (bkz: umut bizim mahalleden bi bin)
4)- (bkz: üniversitede başımdan geçenleri anlatıyorum)