Part 7

Üstümü değiştiriyordum ki abim eve geldi. Şaşkındım düğünde dernekte bile böyle bir şey yapmazdı ama beni dövme hırsı onu kör etmişti ve dükkanı kapatıp eve kadar gelmişti. Abartısız söylüyorum ne kafamı duvara vurmadığı kaldı, ne gözüme yumruk atmadığı ama bunlar değildi canımı yakan, annem bütün bu olaylar olurken orda çığlık çığlığa kalmıştı. Sadece abimin ismini bağırıyordu ben ne olursa olsun abime karşılık vermiyordum. Beni sağlam dövmüştü beyler, bildiğiniz 1 hafta sol gözümü açamadım. Bu olaylardan sonra evi bir süre terk ettim, ablama yerleştim yine gaza gelip benden çıkarmasın hırsını diye. Ablamlarda kaldığım bir hafta boyunca kendimi biraz da olsa huzurlu hissetmiştim. Okul açılsa da gitsem diye dua ediyordum artık ve o zaman da geldi okul açıl tekrar üniversiteye dönmüştüm. Fakat bu sefer şu durum vardı oda arkadaşım diğer arkadaşlardan birsiyle eve çıkmaya karar vermişti. Beni de davet etmişlerdi fakat buna yetecek maddi imkanım olmadığı için yurtta kalmaya devam etmiştim. Yanıma değişik bir çocuk vermişlerdi çocuk diyorum çünkü o hareketleri hiç bir 18 19 yaşşındaki genç yapmazdı. O ailesi tarafından aşırı şimartılmış bir çocuktu ben ise tam tersine hayatın sillesini yemiş, yetmemiş abisinin de sillesini yemiş birisiydim. Belli bir zaman sonra bu çocuğun tavırları benim hoşuma gitmemeye başlamıştı ve şakayla karışık ben de bunu dövmeye başlamıştım, ne olursa olsun canını yakmamaya çalışıyordum. Bu arada yine diğer arkadaşlarla görüşüyorduk. O sırada hobbit'in ilk filmi çıkmıştı ve arkadaşlarla ona gidiyorduk derken yolda bir haber aldım ve bildiğiniz hayatın anldıbını sorguladım. Liseden pek yakından tanımadığım bir arkadaşım yolda yürürken kalp krizi geçirip vefat etmişti. Tekrarlıyorum sadece merhabam olan bir arkadaştı bu. Düşündüm ya çok sevdiğim yakınımda birisi olsaydı bu ne yapardım. Uzun zaman düşündüm, bulamadım cevabını. Zaman nankör arkadaşlar, arkasına bakmadan çekip gidiyor. Yine öyle olmuştu 1. sınıfı tamamlamaya yakındım ve bana burs ayarlayan hocam beni aradı. Hocam h Ben h.b.

H: Merhaba, H.B. nasılsın?
H.B: iyiyim hocam, siz nasılsınız?
H: iyi ben de, sana bir şeyi söylemek için aradım. Aslında bunu daha önceden öğrenmen lazımdı fakat moralini bozmak istemediğim için zamanını biraz erteledim.
H.B: Buyurun hocam.
H: Sana burs veren kişiyi kaybettik, kendisi rahmetli oldu ve şu an için yapacak hiç bir şeyimi yok.

Dünya başıma yıkıldı o an. Hem eğitim hayatım, hem bana tanımadan değer veren birisi, ikisini aynı anda kaybetmiştim. Üzgündüm, okulu bırakmak zorundaydım, yakın arkadaşlarıma veda etmek zorundaydım. Bunların hepsi gerçekleşti. Bıraktım okulu şehrime geri döndüm, tahmini şubat ayıydı ve LYS'ye bir kaç ay vardı. Çevremdekiler beni LYS'ye yeniden girmem için gaza getirmeye çalışıyordu fakat ne dershaneye gidiyordum ne kendim çalışıyordum bunun yanı sıra annem yeniden abimle barışmam gerektiğini söyleyip duruyordu. Mevzu annem olunca kıramıyordum da fakat abim öyle bir insan ki fırsat bu fırsat beni tekrar dükkana kitlemişti. Ve tak gibi olan pgibolojim iyice kötü duruma geldi. LYS zamanı geldiğinde hiç birşey bilmiyordum ve daha kötüsü umurumda bile değildi. Sınava girdim o kafayla bildiğim, bilmediğim her soruyu işaretlemiştim ve 350 civarı bir dil puanı almıştım bu sefer. Sıra tercihlerdeydi, fakat abim yine abiliğini yapmıştı ve tekrar kavga etmiştik. Ben de tercihlerde ne olursa olsun burası olmasında diyerek en doğu illerini bile yazmıştım. Bir içanadolu ili çıktı bana. Ben de o gazla gidip kayıt olmuştum ve özel okul hayatım bitmişti, şimdi sıra devlet okulundaydı.