ailesine bağlı olanlar için çok zor olacak olaydır.
kazandığın üniversitenin adını okuduğunda için sevinç mi hüzün mü belli olmayan bir duyguyla dolar. annene babana sarılır sevincini paylaşırsın. ama sarılırken sanki "son sarılışlarım bunlar" diye geçirirsin içinden. sürekli birilerinin "gidiyorsun ha?" tarzı şeyler söylediğini duyduğunda, pişman olursun. asgari ücretten 3-5 kuruş fazla maaş alacağım diye yıllarca ailenden ayrı kalmayı seçtiğin için pişman olursun. "ulan ailemden, evimden değerli miydi sanki?" diye geçirirsin içinden. sırf evden kaçmak için haftalar öncesinden gidip yerleşenleri gördükçe imrenirsin. onlar gibi olmak istersin.
o gün gelmesin istersin. aileni bırakıp gideceğin o gün gelmesin. aylar nasıl da çabuk geçer? başka zaman bir saati zor geçirirken aylar neden düşmanmış gibi davranır?
o gün gelmiş. biletini almışsın. "gibtir olup gitsem ya şuradan" diye düşünüyorsun. sadece içinde bulunduğun duruma bir an önce alışmak istediğin için. bu sefer saatler düşman kesilir. acı çekmeni isterler. annenin ağladıktan sonra kızaran gözlerini ısrarla görmeni isterler. alışacağını söyleseler de dinmez içindeki burukluk. haftalar sonra geldiğinde sanki yabancıymışsın gibi hissedeceğini düşünmemeye çalışırsın. alışmak zorunda olduğunu bilirsin.