üniversite hayatımı anlatıyorum beyler

anlatma

seninle 69 yapmış mıydık panps ?

okumaktan başka her şeyi yaptın muallak git fabrıkada calıs sımdı

beyler hayatımızdaki en acımasız şey zamandır. kimsenin döndürmeye gücü yetmiyor. keşke dediğim hiçbir şey olmadı ama zamanı döndürmek isterdim.

okuduk ama nasıl okuduk. dinleyin anlatmaya başlıyorum.

neslimiz aynı olduğu için dinliyormuş gibi yapıyorum.

anlat bakam bide hangi üniversite amk gidip hakkari üni. şeyleri anlatma bize

rezerved

lise son artık herkes üniversite sınavlarına hazırlanıyor. bizim gibi en haylaz tipler bile hazırlanıyor düşünün. ama hocalar benim zeki bi insan olduğumu düşünürdü. o yüzden benden beklentileri diğerlerine göre daha fazlaydı. istanbul ya da ankaradan bir üniversite düşünüyordum. ama bizim matematiğe kafamız basmadığı için sözelden başka bölüm seçemiyorduk.

ama ne tuhaf ki sözelde bile matematik yapamazsak istediğimiz başarıyı sağlayamıyorduk. hiçbir tak olmayacağımızı bile bile test manyağı olmuştuk amk. 4 arkadaştık aynı dershaneye filan gidiyorduk işte. aile durumumuz pek iyi değildi ama zar zor yazdırmışlardı dershaneye bizi.

arkadaşlarla tek hayalimiz aynı üniversiteye gitmek ve okumak. son sınıfta biraz daha ciddi düşünüyorsun. ergenlikten yavaş yavaş kurtuluyorsun. ne biliyim aileni mahçup düşürmek istemiyorsun. her ne olursa olsun o sınıftaki çalışkan kızları senle sidik yarıştıran akranlarını geride bırakmak istiyorsun.

bunlar hep kazanma duygularımızdı. ne kadar ergenlikten çıksanda hırs başlı başına bir düşmandı. ama şöyle bir bakıoyrdum bölümlere. istersem en iyisini kazanıyım istediğim iş yoktu burda. ben farklı bir şeyler yapmak istiyordum. ve bu meslekler bana uymuyordu.

sınav zamanı geldi işte. girdik sınavlara sonuçları hep beraber televizyondan izliyorduk. kafamda biraz şekillenmişti ne kadar puan alacağım filan. sonuçta sınav sonuçları elimize ulaşmıştı. 4 arkadaşımın içinden sadece ben kazanmıştım. arkadaşlar tebrik ediyordu ama mutsuzlardı. bende bi yandan mutluydum ama içimde garip bir sıkıntı vardı. sonuçta çocukluk arkadaşlarımdı. hepsinden ayrılacaktık. belki bi daha hazırlanma fırsatları olmayacaktı. ya askere ya da farklı işlere dağılacaklardı. ve kopma dediğimiz üniversitenin gerçeklerinden biriyle karşılaşmıştım.

hiç böyle hayal etmemiştim. gitmek istemiyordum ama ailem o kadar sevinçliydi ki anlatamam. çünkü yapmak istemiyordum o işi aklımda çok farklı düşünceler vardı.

dershanedeki felsefe hocam benim diğerlerinden hep farklı olduğumu söylerdi. çok zeki bir binti o da. insanın gözüne bakınca ne tak olacağını anlardı. onla çok iyi anlaşırdım. yanına gittim...

hocam hacettepe dedim. güldü. ( bölüme ve fazla ayrıntıya girmeye gerek yok. çünkü isim filan kullancam ) tebrikler fırat dedi. ama yüzümden anlamıştı gitmek istemediğimi. içinden nasıl geliyorsa öyle davran dedi. boynuna sarıldım ve ağlamaya başladım. herkes sevinçten ağladığımı sanıyordu ama hocam anlıyordu. git dedi. hayallerimi ona anlatmıştım. hayallerini gerçekleştirebilmenin tek yolu var bu şehre git ve üniversite oku. okuyomuş gibi yap ama hayallerinle ilgilen dedi. mantıklı gelmişti. çünkü işsiz güçsüz hiçbir şey bilmeden ve bir belge olmadan elinde hiçbir gib olamıyordun. gerçi elinde diploma olsa bile bi gib olamıyorsun ama hiç değilse daha rahat eyleme geçebilirdin.

yaz bitti. kayıtlar filan başladı ve tek başıma kimseyi almadan gittim ankaraya.

kayıt işlerini hallettim. yurt ve burs çıkmıştı. valizimi bi köşeye bırakıp ankarayı dolaştım biraz. daha önce bi kaç kere gelmiştim ama sadece gelmiştim. birazdan yurda gitcem ve o işte gibik insanlarla tanışacaktım. her şeyin değişme noktası olacaklardı onlar. ve bunun farkında değillerdi.

okuyacam bunu. reserve

reserved hadi bakak

rözörvö

gibtir ordan

yurt 900 kızdan ve 200 erkekten oluşuyordu. bloklar yanyanaydı. kantin ortaktı. güzeldi yani işte üniversite yurdu diyebileceğimiz bi yurt. ama tek kötü yanı odalar 6 kişilikti. ve züt kadardı. odaya girdim dolabımın numarasına baktım doluydu. selam verdim herkese. hoşgeldin faslı filan. onlar üst sınıflardı. 1 kişi de 4. sınıftı. boş dolaba yerleştirdim eşyalarımı. yatağımı düzelttim. tipik yurt kur çarşafları filan işte. nasıl düzeltmem gerektiğini filan bilmiyordum. sağolsunlar yardım ettiler. o çarşafın içine battaniye sokmak ölüm amk.

yatağıma geçtim ve yol yorgunu olduğum için uyumaya başladım.

dinleyim bari.

şukunu verdim reyiz

(bkz: tarifi zor bir acı çekiyorum)

bende senden 3yıl gerideyim herşey aynı

yarın ilk derse gircektim. üniversite hayatımın ilk dersi olacaktı. tabi yok banyonu karşı blokta yapcan. yok yatağının suntasını müdüre imzalatacan gibi şakalara kanmamıştım. sonuçta bizde az bin değildik.

ama yurt müdürü. şakirtin önde gideniydi ve çok disiplinliydi. daha sonra onunla olan anılarımı filan da anlatacam.

sabah uyandım elimi yüzümü yıkamaya gittim. biri geldi sabunumu ve havlumu alıp başka yere zütürdü. ve şurda yıka lan elini yüzünü dedi.

ben şaşırmıştım. suratına baktım. banyoda iki kişiyiz. her halde yeni geldiğimizi anladı. yurt hayatı böyledir. bi kere ezdirirsen kendini hep ezilirsin. o yüzden aldım havlumu burda yıkayacam lan dedim.

sonra birbirmize bi girdik. bütün yurt toplandı. banyo kaygan * yere düştü tabi bu bende iyi bi dövdüm bunu. sonra bağırmaya başladı odana gelip odan da gibecem seni filan falan.

ben de gel dedim. yeniyim kimseyi tanımıyorum gel döv dedim. konu kapandı.