Yüzümü mahkeme duvarı gibi yaptım, derin bir nefes aldım..

"alışmadıysan gidebilirsin seni tutan yok" dedim yüzümü şakadan ciddiye vurarak.

Beklemiyordu böyle tepki vereceğimi, burun delikleri titredi, göğüs kafesi nefesiyle birlikte ileri çıktı, şaşırdı kısaca,

"na..nasıl yani?"

Bu kadar duygusal olmaya gerek yok be, hafiften gözleri sulandı, ah kızlar..

Dayanamadım.. biraz tatlı, biraz da ürkek yüzüme bakınca, gülmeye başladım..

"şaka be ahaha"

"gerizekalısın aptal.. hiç düzelmeyeceksin dimi?"

Dedi ve kalktı bir anda, gitti sulanmış gözleriyle..

??? ???

Ne oldu az önce? Çok mu kötü duruma düşürdüm? Ne yaptım lan ben?

Hay dıbına koyim yine battı gemi.. yine birinin kalbini kırdım.. hem de en kırılmayacak kızın..

Flashback

(17 haziran gecesi)

Lise bitmiş, hocalar olmadan, neredeyse tüm 12'ler olarak bar tarzı bir kafede mezuniyet partisindeydik.

Elini tuttuğum, 6 yıllık sevgilimle olan geçtik kafeye. Herkes mutlu ve heyecanlıydı, yeni bir hayata atılacaklardı nihayetinde.

Ben de Gizem'imle aynı şehre, aynı üniversiteye gidecektim. O sene çok çalışıp, ikimiz de yüksek puan almayı başarmıştık.

Ortam hafiften ısınmaya başlamıştı, oradan oraya atılan laflar, verilen karşı cevaplar.. sorular.. kahkahalar..

Müzik son ses açılmış, romantik bir parça konmuş, sevgililer, kankalar, yahut, yeni sevgili adayları teker teker dansa kalkıyorlardı. Ben de tabi ki Gizem'imi kaldırmalıydım, ayağa kalktım, elimi uzattım,

"sevgilim eşlik eder misin bana?" dedim gülümseyerek.

"tabi ki beyefendi" dedi gülümseyerek.

Güzel elini tutup geçtik dans edilen yere. Ellerimi beline attım, ellerini omzuma koydu, gülümsüyorduk birbirimize, konuşmamıza gerek yoktu aslında..

artık bakışlarımız konuşur olmuşlardı.. ama ben yine de o sözü söylemeden tutamadım kendimi,

"seni seviyorum sevgilim" dedim gülümseyerek..

Sevdiğimden gerçekten eminsem, ölene kadar söyleyebilirdim aynı sözü, ne bana zor gelir.. ne de karşımdakine sıkıcı..

Utandı, yanakları kızardı. 6 sene olmasına rağmen hala utanıyordu Gizem'im.. kaldırdı kafasını,

"bende bitanem.. bende seviyorum seni, hem de çok.."

"şey diyorum.. şu üniversite bitince sözü yaparız dimi?"

kıkırdadı başı omzundayken, çekti kendini, gözlerime baktı,

"biraz erken değil mi aşkım? yani bunları düşünmek için.."

"benim için değil, zaten her gün o hayallerle uyuyorum (:"

"pekii o zaman, hatta üniversite bitince evlenelim hemen?" dedi gülümseyerek.

"biraz erken ona ya" dedim gülerek.

Kafasını yine omzuma koydu,

"şapşalım benim ya" dedi.

Güzel kokusunu içime çektim, alnından öptüm. Gülümsedi. Şarkı bitmişti, biz de arkadaşların yanına geçmiştik.

Mutluyduk.. hem de fazlasıyla..

Saatler ilerlemiş, ortamda hafiften alkol dolaşmaya başlamıştı. Ben de arkadaşların gazıyla içmiştim.. içmekle kalmayıp, aşırı ısrarımla Gizem'e de içirmeye çalışacaktım..

Elimi beline attım, kulağına yaklaştım,

"bitanem herkes içiyor, hadi ya benim için" dedim en içten gülümsememle.

"Teleri yapma, istemiyorum alkol içmek" dedi tatlı bir yüz ifadesiyle.

Gülümsememi kesmeden,

"bu gece özel Gizem, nolucak ya hadi"

Elini yanağıma koydu, müziğin sesinin etkisiyle kulağıma yaklaştı,

"baş başa içeriz bitanem, başka bir gece" dedi. Utanmıştı, gülümsedi.

"peki Gizem" dedim, kafamı diğer tarafa çevirerek.

Bu huysuz bini kıramadı..

"tamam ya of Teleri of" dedi.

Gülümsedim yüzüne, bana dayanamadı o da gülümsedi. Ve yudumunu alamadan müziğin eşliğinde birleşti dudaklarımız. Onun bal dudaklarının tadını almıştım tekrardan..

"çok tatlılar" dedim gülerek. O da gülümseyerek,

"neymiş bakıyım tatlı olan?" dedi.

"dudakların" dedim.

Küçük bir öpücük daha kapmış oldum..

Parti olayı değişmişti, çoğumuz sarhoş olmuştuk bile. Bir de eğlenceli müzik sesi etrafı titretirken..

Herkes kalktı, deliler gibi gülerek dans etmeye başladık. O aralar Gizem gözlerimin önünden kayboldu, etrafıma bakmaya başladım, insanların arasından göremiyordum rahat bir şekilde.

Gizem'i gözümle ararken dışarıdan gelen bağırışma sesleri duyuldu..

Bir hışımla koştuk dışarıya, birinin etrafında toplanmıştı herkes, yatıyordu yerde, koşarak kim olduğuna gidip baktım.. Gizem..

Kanlar içinde can veriyordu, bir daha onu görememek adına gidiyordu hayatımdan. Benim yüzümden sevdiğim ölüyordu, ona içirmeseydim sarhoş şekilde gitmeyecekti belki de dışarı..

Gizem hayatımdı lan benim.. Senelerce beraberdik, ailelerimiz bile tanışmıştı birbirleriyle. ikimizde çalıştık, iyi bir puan aldık. Aynı yeri kazanıp ayrılmayacaktık bir daha birbirimizden.

Ona çarpan araba çoktan kaçmıştı bile, arkasında mahvettiği hayatları geri bırakarak..

Hemen başını kollarımın arasına aldım,

"Ambulans çağırın, Allah aşkına ambulansı arayın" diye bağırdım hıçkırarak.

Elini yanağıma getirdi, zor da olsa konuşmayı denedi. Öksürüyordu,

"te..teleri üzülme sevgilim, benim için hayatını mahvetme.."

"sevgilim.. iyi olacaksın, lütfen gitme. Ambulans gelecek şimdi, sakın gözlerini kapama bana bak. Sevgiline bak. Hayır! Gizem hayır! Gizeem.."

Ellerimden kayıyordu güzel sevgilim, çok iyi bir kızdı lan.. burnunun kanamasına bile dayanamayan Teleri, şu anda belki de uğurluyordu sevdiğini.. sonsuzluğa..

Kader.. Hep kötülere mi gülmek zorundasın? Bu mu hayatın kuralı? iyi olunca mutlu olamayacak mıyız biz?

Yavaş yavaş gözleri kapanıyordu Gizem'in. Ambulans geldi, yanında gittim Hastaneye kadar. Elini bir saniye olsun bırakmadım.

Hemen yoğun bakıma alındı, annem babam ve ailesi geldi. Koskoca insanlar çocuk gibi ağlıyordu. Bir an.. sadece bir an ne hallere sokmuştu insanları.

Oturdum yere, sırtımı yasladım duvara ağlıyordum. Sessizce ağlıyordum sesim kısılmıştı çoktan.

Herkes umudunu kesmiş gibiydi, ama ben kesemem. Ayrılmaz yanımdan, bırakıp gitmez dimi beni?
Gider mi yoksa?

Saniyeler, dakikalar akıyor, etrafıma bakıyorum. Annemle babam, Ali amca ve Fatma teyzeyi sakinleştirmeye çalışıyor. Sevgilim giderse ben ne diyeceğim onlara?

Onun ölmesine ben sebep oldum, içmesini zorladım. Dışarı çıktı yetişemedim arkasından, araba çarptı sarhoş haldeyken mi diyecektim lan..?

Geleceğim tek bir cümledeydi artık..

işte.. kapı açıldı, doktor göründü, bir anda başına üşüştü herkes. Uğultu kaplamıştı koridoru. Doktor bir şey demiyordu, diyemiyordu o sesten. Ali amca hıçkırarak,

"susun" dedi.

Fatma teyze, annemden güç alarak ayağa kalktı, doktora,

"nasıl kızım? Allah rızası için iyi deyin" dedi, ve bıraktı kendini ağlamaktan.

Ve yazgımı belirleyecek cümle çıktı dudaklarından..

"Başınız sağolsun.."

Evet.. bitmişti.. Teleri ve Gizem.. gitmişti..

Bir gecede gibilmişti hayatım.. artık saçlarını okşayacağım, yüzüne gülümseyeceğim, sarılacağım, dertlerimi ona anlatacağım kız yoktu hayatımda.. gitmişti sonsuzluğa bir başına.

Teleri peki..? kalmıştı tek başına. Tüm emellerini, "hayattan aldığı mutluluğu" bağladığı kız.. ölmüştü..

Hem de benim yüzümden..

Aptal bir binin yüzünden..

Koşa koşa çıktım hastane'den. Sadece koşuyordum, neden koştuğumu bile bilmiyordum. Hastaneden uzaklaştıkça ağlamaya başladım sonunda.

Eğlenen, gülen, mutlu insanların yanından geçiyordum. imreniyordum hepsine, ilk defa o anda haset oluşmaya başladı içimde. Bana bakıyorlardı, yanlarından geçince tekrar gülmeye başlıyorlardı..

Yoruldum bir saate yakın koşunca. Telefonumu çoktan kapatmıştım bile. Gece sessizliği çökmüş üzerime, bende çöktüm bir duvarın dibine. Ağlamam kesildi, gözlerim kapanmaya başladı yavaştan..

Uyandım.. boş bir hayata..

2 dakika kadar Gizem'i kaybettiğimi unutmuş, neden burada olduğumu düşündüm. Sonra aklıma geldi, evleneceğim kızın ölmesi..

Ağlamadım tekrardan.. ağlayamadım, dün gece yaşadıklarım derin bir etki bırakmıştı içimde nihayetinde.

işte.. o gecenin sabahında başlamıştı pgiboz.. bazı şeyleri tetikleyeceği belliydi.. hem de derinden..

Kuşlar cıvıldıyorlar ağaçta, aldım elime bir kaç tane taş fırlatmaya başladım huur çocuklarına. Ben bu haldeyken nasıl cıvıldarsınız ha? Uçtular hemen, gidin başka yerde oynaşın..

Yıllarca yüzümdeki gülümsemem birden yok olmuştu sanki. Eve doğru yürümeye başladım, bir dakika.. Telefona bir bak önce aptal!

Açtım telefonu yüzü aşkın mesajla arama var. Bakmadım hiç birine, attım cebe doğru eve..

Kendime küfrede küfrede varabildim eve, 2 saatten fazla yürüdüm sanırım. Niye koşuyorsun o kadar beyinsiz..!

Ağır bir duygusal etkinin içinde hissetmeye başlamıştım kendimi..

Çıktım yorgun yorgun 5.kata. 5. Kattan daire alanında dıbına koyim! Tam zili çalıcam telefon önce davrandı o çaldı. Arayan kim? Serdar. En yakın dostum olurdu kendisi.

"ne var lan?"

"neredesin oğlum sen, Gizem öldü lan neredesin sen?"

Bağırıyor birde söylerken, bak bak..

"sanane dıbına kodumun? gibtir git"

"Teleri noldu kardeşim sana? sevgilinin cenaze namazı var sen nerdesin peki?"

"başka diyeceğin bir şey var mı?"

"yazık lan sana ne köpek biri çıktın.."

Onu söyleyen ben değildim.. ben olamazdım zaten, boğazıma bıçak dayasalar düşünmemezlik yapmazdım..

Kapattım cümlesini tamamlayamadan, seninle mi uğraşacağım dıbına koyim? En yakın arkadaşımı kaybetmiştin oldum orası ayrı. Amaan gibimde mi, olsa ne olur olmasa ne olur. Zaten üniversite var, gibtir olup gideceğim izmir'den.

Hem kötülük hem de gavatlık evresinemi dönüşüyorum lan yoksa? Hayır hayır, sen gavat olamazsın sadece öyle hissediyorsun.

Ne demiş Çarşı?
"Gavat olunmaz gavat doğulur, gavat olmayanlar huur çocuğudur."

Gerçi böyle değildi sanırım bu. Ama olsun aynı kapıya çıkıyor. Bir şey olmayanlar her türlü huur çocuğu olarak anılıyor malesef..

Çaldım zili, dııt dııt. içerde bir kıpırtı yok? Bir daha dene..
Dııt dııt. Yine açan yok. Sinirlendim bağırdım,

"açsanıza kapıyı dıbına koyim"
"açsanıza laan"

Sanırım evde kimse yok, olsalardı açarlardı dimi? yani..

O sıra sesimi duyacak olmuş ki yan dairenin kapısı açıldı. Emre muallaksi, lise 1 de daha. Mal mal bakıyor bana.

"ne bakıyon velet?"

"sesini duydum o yüzden merak ettim"

"gir lan içeri bir daha bakarsan gözlerini oyarım senin"

Hem şaşırdı hem korktu çocuk amk. Sanırım bana aşık pekekent. Daha kaç yaşındasın ne lan eşcinsellik?
Tabi yanlış anlıyor da olabilirim, sadece baktı yani..

Bugüne kadar kardeşim derdim. Tersleyince hemen kapattı kapıyı. Çok zevkli lan kötülük, öhm..

Ne oluyor lan bana böyle? Zevk mi almaya başladım kötülük yapmaktan, insanları kırmaktan? Bu muyum ben?

indim aşağı, saat cumaya yaklaşıyor. Cuma namazlarını hiç kaçırmam. 5 vakit kılmasam da namazları, cumaları namazımda niyazımda bir insanımdır. Belki abdest alıp, dua etsem düzebilir miyim..?

Geldim Bornova'nın vilayet camisine..

Şarkı;
https://www.youtube.com/watch?v=zKoxoPfSzfI

Oturdum şadırvana, başladım abdest almaya. Ama 4. seferde alabildim. Habire karıştırdım amk.

Yanımdaki dayı tekrar tekrar abdest aldığımı görünce güldü.
Sen..? bana güldün? bekle aq..

"ne gülüyon moruk?" dedim sinirli bir şekilde,

birden kesti gülmesini. Çıkışmayacağımı falan sandı herhalde. Yüzü mala döndü amk. Bende o tipi görünce gülmeye başladım. Kalktı gitti hızlıca.

Noldu amk ne yaptım yine? Hay amk gitti abdest yine, işin yoksa tekrar al. Neyse aldım abdesti uzun uğraşlar sonunda. Girdim camiye, kalabalık değildi.

Oturdum bir yere içimdeki büyük huzurla. Sanırım melekler huzur yolluyorlardı tepeden tepeden. Şeytan'da gelip uğraşamaz, camideyiz lan.. yiyorsa gelsin, sıkıştırırlar valla köşede..

Namazı kılıp çıktım camiden. Açtım telefonu, annemi aradım, bir dolu "neredesin, ne yaptın" sözünden sonra eve geçmesini istedim. Evlerimiz yakındı zaten Gizem'le.

Bu gibtiğimin hastalığı yüzünden her gelen aramada, açıp küfredesim gelmedi de değil..

Gerçi babam aradığında açıp küfretsem, önce uyduyu zütüme sokar, ardından beni tavana çıkarır,
"yeni mesleğin bu oğlum, eğer kanallar çekmezse suçlusu sensin" der.

Yani zütümdeki uyduyla hayatıma devam ediyor olurum. Hiç de iyi bir fikir değil. Gözümde canlanması bile kötü..

Belki Gizemi ziyaret edersem eski Teleri döner dimi? umarım..

Eve vardım bir saat içinde, annem gelmiş çoktan, açtı kapıyı, ağlıyor kadın.. sarıldım sımsıkı..

"geldim annem" dedim.

Çok merak etmiş beni, bırakmadı hiç. Karnımın aç olacağını bildiği için menemen yaptı. yedim menemeni, kot ceketimi giydim.

Bilenler bilir kot ceket ve keten pantalona hastayımdır. Hatta arada pantalona patlarım..

Tam dışarı çıkıcam kraliçem seslendi,

"nereye gidiyosun sen?"

"Gizem'i ziyaret edeceğim anne, özlemiştir beni.."

Bunu duyunca onunda gözleri doldu, geldi sarıldı. iki dakikada aldım gönlünü..

"tabi et oğlum, dikkat et kendine, değişme lütfen. Ne kadar iyi bir çocuktun Gizem varken. Onun hatrına efendi ol oğlum tamam mı?"

"tamam anne gidiyorum ben akşam geç gelebilirim merak etmeyin beni"

"para lazım mı?"

"tabiki de"

Cüzdandan 2 100'lük verdi. Evden çıkıp mezarlığa gittim..

Geldim mezarının başına.. ismini gördüm..

ismini görünce hüngür hüngür ağlamaya başladım. Gözyaşlarım toprağını ıslatıyorlardı. Bir kaç dakika hiçbir şey demeden ağladım sevgilimin mezarının başında..

Onu biraz aksattığımı düşündüm bu yüzden ona bir hediye vermek istedim, mezarının üstü çok sade idi. Bende yan taraftaki 2004 senesinde ölen bir adamın mezarından güzel olan bir çiçeği çaldım.

Zaten adam hücrelerine kadar bölünmüştür ne yapacak çiçeği amk?

Ama Gizem'im öyle değil, çiçekten daha güzel o. En güzel çiçeklere layık. Güzel çiçeği diktim sevgilimin mezarına döktüm. Şimdi çok daha güzel..

Biraz Gizem'le tek taraflı sohbet ettim, sonra biraz beklemesini isteyip ayrıldım yanından.

Annemin verdiği 200 lira ile oksijenli su ve bayağı güzel olan çiçekler aldım. Geri geldim sevgilimin yanına.

Çiçekleri, fidanları diktim. Oksijenli su ile de yıkadım. Çok güzel oldu mezarı, tam sevgilime layık bir mezar olmuştu..

Veda edip evin yolunu tuttum. Çoktan akşam olmuştu onun yanında. Ama aklımda düşünceler vardı..

Gizem'imi kaybettim.. şimdi ne yapacağım..? ondan başka birisi olacak mı hayatımda? onu sevdiğim gibi sevebilecek miyim başkasını..? sanmıyorum..

Günler geçiyor ben yine kötü kötü takılıyorum. Sonunda üniversite tercihi yapma günü geldi.

Annem ve babam izmir'de kalmamı istediler, izmir olmasa dahi yakın bir şehirde okumam gerektiğini söylediler. Puanım oldukça iyiydi. Ama ben kurtulmak istiyordum buralardan, anılardan..

En başa Karabük üniversitesini yazdım.
Biraz bilgim vardı, dağın başına yapmış herifler. Dağa kız kaçırması açısından oldukça iyi bir yer olabilirdi ama diğer konularda berbat olabileceğini düşünmüştüm..

Ailem şaşırdılar, biraz da kızdılar. Artık kimseyi gibime takmıyordum maalesef, ailemi dahi.. zaten burada hiç arkadaşım kalmamıştı..

Gizem'le izmir'de aynı üniversiteye gideceğime, şimdi gibik bir üniversiteye tek başıma gidecektim.. ne yapacaktım lan ben onsuz? insanlara kötü davranırdım, kırardım.. tanıyordum kendimi..

Gerçi gitsem ne olur ki..?
tek başıma 4 sene bitireceğim kesin..
öyle olacağına inanıyorum..
inanmakta ne kadar haklıyım..
bilmekte ne kadar doğruyum..
doğru muyum..?
bilmiyorum..

"Gerçekte, bir erdemlilik yolculuğu olması gereken hayatta, başarının rolü nedir?" demiş şair..

Erdemli olmadığım halde başarılı olabilecek miydim.?

Flashback tekniğini kullanıp kronolojik sıranın tekdüzeliğini kırmaya çalıştım. Ne oluyor yani demeyin..

Şarkı;
https://www.youtube.com/watch?v=EfHd61sfMkk

(günümüz)

Gitmişti Beyza, tek kız kankam..

Gitmedim peşinden, gidebilirdim ama gitmedim. Az önce hiç bir şey yaşanmamış gibi oturmaya başladım. Etkisine girmiştim tekrar pgiboz denen meretin.

Farkettim, Teleri.. doğru diyor kız. Hiç değişmeyeceksin. Etrafındakileri teker teker kaybederken sen yine eğlencesinde olacaksın.

Birden ağlamaya başladım kafede, diğer masadakiler bana bakarken ağlıyordum. Beyza gittiği için değil, Teleri gittiği için.. onun gidip yerine adinin teki geldiği için..

Önce kötü bir çocuktum, Gizem'i tanıdım, iyi bir genç oldum, 6 sene. Kaybettim onu tekrar başa döndüm.

Kimse de bilmiyor Gizem'i kaybettiğimi, hatta Gizem'i.. Anlatamadım kimseye, acırlar bana, sahteden üzülürler diye.

Bırakmıyordu peşimi, ne şeytan ne de hatıralar..

Sanırım anlatma vakti geldi, onun cinsi birine, az önce kırdığım kıza..

Yoksa affetmez beni, onun affetmesine muhtaç mıyım? Sanmıyorum ama yine de bayağı üzdüm kızı, kanka olmuştuk bile..

Sadece doğru zamanı bekle Teleri, asla yapamadığın şu davranışı, bir kez.. sadece bir kez doğru yap..

Kalktım hesabı istedim, ödendi dedi garson..

Yutkundum, ödemiş gitmeden Beyza, ben donmuş haldeyken. Ne ara ödedi bilmiyorum ama ders vermişti bana.. "benim gibi bir arkadaşı nereden bulacaksın Teleri" demişti sanki.. küsmüştü orası ayrı..

Çıktım kafeden. Kıza büyük ayıp ettim, ona karşı davranışımı Gözde ya da Cansu'ya yapmış olsaydım o kadar dayanabilirler miydi bana? Asla..

"Salak ya bu" derler çekerlerdi ama Beyza yapmadı.

Söz veriyorum alacağım gönlünü, her ne kadar o gece omzunda ağlayacak olsam da alacağım gönlünü..

Döndüm yurda, girdim odaya. Kızarmış gözlerimi görünce hemen telaşlandı bizimkiler. Ayaklandılar hemen, Selim,

"oğlum noldu lan? ne bu halin?" dedi sesini yükselterek.

"yok bir şey, biraz yalnız bırakın" dedim, kendimi yatağa attım, çökmüş bir şekilde. Yusuf,

"Teleri, bir sorun mu var? hallederiz kardeşim?" dedi.

"Eyvallah Yusuf, öyle bir şey değil, ışığı kapatır mısınız.." dedim.

Yusuf'da artık iyice samimi olmuştuk, bizim odada durardı hep. Hafif kısa, kumral, geniş omuzlu, kahve saçlı kahve gözlü, normal bir tip.

Zihnimde, saniyede binlerce düşünce dolaşırken iyice bıraktım kendimi, çektim yorganı üstüme. Belliydi.. bu gece kendimle büyük bir hesaplaşmam vardı..

Kaldırdım kafamı yorgandan, aldım telefonu elime, açtım galeriyi. Son fotoğraf, Gizem'i kaybettiğim gün çekildiğimiz fotoğraf..

Nasıl da gülüyordu bir melek gibi, mutluydu güzelim..
Bir de yanındaki bine baktım, o da gülüyordu. Sevgilisi, her şeyi yanındaydı nasıl gülmesin ki?

Sessizce ağlamaya başlamıştım bile, 1 saat birlikte çekildiğimiz fotoğraflara baktım ağlayarak.

Onun her güzelliğini, her gülümsemesini gördükçe ağlama sesim gittikçe artıyordu.

Karanlık odayı, Gizem'le çekildiğimiz fotoğrafların ışığı aydınlatıyordu.

Ölüm.. ayrılık..
Ellerimle o narin ellerini tutacakken, toprağını tutabildim..
Gözlerimle yüzüne, gözlerinin en derinliklerine bakacakken, sadece fotoğraflarına bakabildim..
Onun için iyi biri olacakken , hem kendi hem de başkalarının hayatlarını mahvettim..

Ben bittim.. bitirdim kendimi..