Sessizce geçtim evinin yanındaki apartmana, oturdum sessizce ağladım, gelen baktı, giden baktı, sadece ağladım. Bu yaşına kadar 2 defa ağlamış, o da 10 yıl önce olan bir adam, çocuklar gibi hüngür hüngür ağlamıştı, oturdum bir köşeye " artık son bir plan" dedim ve başladım kendimce kafamda kurmaya, biliyordum mantıklı düşünmüyordum ama, mantık her zaman doğru değilmiş, bu gün bunu görmüştüm.. Elemanın çıkmasını bekleyecektim, ardından peşinden taksi tutup evine gidecektim ve onu öldüresiye dek dövecektim, nereden bilebilirdim başıma gelecekleri, şaka gibiydi..

Gece saat 2-3 suları, çıktı bizimkisi, sallana sallana yürüyor, küfür ede ede çıkıyordu evden, ne olduğuna anlam verememiştim, bu arada telefonum çalmaya, mesajlar gelmeye başlamıştı bile buket tarafından.. Açmıyordum açmayacaktım, bu gece beni birşeyin engellemesini istemiyordum çünkü, kapattım telefonumu, kimsenin bana engel olmasını istemedim, zaten pek kimsemde yoktu, şimdiki kimsem hariç.. Bindi arabaya, o saatte taksiyi kafama göre bulamazdım, bulamadım, 2 dakika sonra buldum bir tane, atladım, hocam çabuk dedim ve adresi verdim. Biraz zaman sonra aynı evin ordaydım. Bu arada; adres zaten bende vardı hatırlayan bilir. Her neyse, evin önüne geldiğimde arabası orda duruyorduhuur evladının, daha doğrusu bir çok araba vardı neydi bu şimdi, bademli için alışılmadık bir durumdu, indim araçtan, hayırlı geceler diledi taksici abimiz, eğilerek " bu gece hiç hayırlı geçmeyecek be usta " diyerek iyi geceler diledim. Neyime güvenmiştim?, Aynı şekilde tekrar basıyordum, bu sefer evde birinin olmadığı olmayacağı ne malumdu? Ya da bu sefer ölmeyeceğim.. Ama ben herşeyi zaten göze almıştım, o geceden geriye sağ da çıkmak, sağ da çıkartmak istemiyordum.. Bilenmiştim, gözlerim kararmıştı.. Bir avantajım vardı, eleman sarhoştu, ama onun daha büyük bir avantajı vardı, içimdeki acıyla ben zaten ölüyordum..

Yavaş adımlarla, yürümeye devam ettim, kapısının önüne doğru ilerliyordum, şans ilk defa yüzüme gülmüştü (keşke gülmeseydi) lavuk sarhoşluğun etkisiyle olsa gerek villanın bahçesine işiyordu, hayatım bitmişti, ölmüştüm ama, son bir defa gülüyordum, kahkahalar eşliğinde hızlıca yürüyordum ve aramızda 10 metre kadar vardı, " GEL LAN BURAYA GEL LAAAAAAAN OROOSPU ÇOCUĞU" diye bağırarak üzerine koşmaya başladım ve buna karnından girdim yere düştük ikimizde, eleman şok olmuştu, hiç beklemiyordu, başladım buna vurmaya bi tane vurdum, kafası dınk geri gitti yere düştü, hızlıca tek hamlede ayağa kalkıp, tekmelemeye başladım karnını, bu sefer onun ağzından kan geliyordu ve gülüyordu sebepsizce, gülmesinin ne olduğunu anlayamadım, fakat bu beni daha da çok sinirlendirdi, deliriyordum üstüne çöktüm ve suratını yumruklamaya başladım, daha çok kan geliyordu ve kahkahalar atıyordu.. Herşey iyi güzel gidiyor derken, bağırmamın ve patırtı gürültüden olsa gerek, tanrı ilk defa şansımı yaver zütürdü derken elemanın evinden çıkan kızlı erkekli izbandut gibi elemanların beni alıp yerden yere vurmasına kadar, arkamı döndüğümde suratıma yediğim tekmeyle direk bayıldım, göreceklerimi görmektense, keşke ölseydim...

FiNAL PART

Bu sefer uyandığımda, nerede olduğuma dair hiç bir fikrim yoktu, tek gördüğüm şey, muhteşem geçeceğini düşündüğüm bir gece, için nefesim dediğim kadına güzel görünmek uğruna giydiğim bembeyaz gömleğimin kan içinde olmasıydı, hissettiklerimse çok farklıydı.. Hani önceki yediğim dayakta gözümün bulanıklığını hissedememiştim ya bedenimin acısından, bu sefer durum farklı aga. Bu sefer ruhumun çekilmek istediğini, kalbimin artık atmak istemediğini hissettim, yaşadığım şeyler bana fazlasıyla çok gelmişti, ki yaşayacağım en son bombayı daha görmemişim bile, bu acı hiç birşey değilmiş, kalbim acıyordu, resmen canlı canlı, hissettim ağrıyordu, gözlerimde yaşlar, canımın acısından değil kalbimin acısının belirtileriydi bunlar, ben çok sevmiş biriydim sadece.. Bunları hak etmiş miydim be beyler, etmemiştim.. Kimse hak etmezdi, yaşayacağım son olaya kadar hiç bir Allahın kulu dayanamazdı buna, uyandığımdan 30 dakika sonra 2-3 eleman geldi, Gelmez olaydı..

huur evladı da dahil, bana gülerek dedi ki, bak aslanım görüyor musun hayat garip dedi, yüzüne kin ve öfkeyle bakıyordum, ve devam etti, bir tane "huur" uğruna hayatın ne hallerde, delikanlı mert, cesur bir çocuksun, ama sana yazık olacak be aslanım dedi.. Onu dinliyordum içimdeki öfke artmaktaydı, yaklaştılar yanıma, burnuma yumruk atıyordu, Allahım dayanamıyordum ellerimi, ayaklarımı, hiç bir uzvumu kullanamıyordum, çaresizlik dersiniz ya çaresizlik görmemişsiniz, tek yapabildiğim gözlerimi kapatmaktı, şelale gibi akıyordu gözlerimden yaşlar, burnumu kırmıştı sanırım, artık hiç bir şey düşünemiyordum, ölsem de bitse artık hariç... Ve bana baktı devam etti " içinden ölmek geliyor değil mi lan oğlan" dedi, ve devam etti. "içinden ölmek gelir hahhahaha, ama ölmeyeceksin, senin içinden bir parçanı alacağım dedi, o parçayı öyle bir hissedeceksin ki ömrünün sonuna kadar unutamayacaksın, torunlarına kadar hatırlayacaksın dedi ve gülümsedi. Zaten almıştı bir parçamı, BiR PARÇAMI ALSAYDI KEŞKE MELEK YÜZLÜMÜ ALMIŞTI BENDEN.. Daha ne mi alabilirdi, "Onurumu, Gururumu,Şerefimi" Daha önemlisi ise hayallerimi almıştı be aga.. Tam kapıdan çıkıyordu ağzında sigarasıyla gülerek, anlatsana biraz huur çocuğu olmak nasıl bir duygu dedim o haldeki bir insanın edebileceği bir tebessüm ne kadarsa o kadarıyla.. Döndü arkasına baktı, hatırlayamadığım bir yerime yumruk attı, falafoş olmuştum, bayılmıştım.. Dediğim gibi keşke ölseydim..

Uyandığımda karşımda, hayatımı verebileceğim, canımı verebileceğim, onun uğruna herkesi karşına alabileceğim, basit bir kadın vardı, adı buketti.. Suratıma atılan su ile uyandım.. Üstüm ıslak olduğu için Sigarası bitmek üzereyken üzerime fırlatarak söndürdü, huur çocuğu.. Ve dakikalar sonra arkadaşlarını buketle kendisini yalnız bırakması için rica etti. Ve hayatım boyunca unutamayacağım sahneyi yaşatmıştı bana, gözümün önünde hayatımı verebileceğim, uğruna öleceğim kadınla beraber oluyordu, o kadar dayak yemiştim, acısı fiziksel hissettim. Bu, bu çok ayrı bir dünyaydı, ruhum çekiliyordu bedenimden, bu sefer hissetmiştim bayılmıştım.. Uyandığımda Bursa'da ürünlü köyü var, ordaki çamlara atmışlar bırakıp gitmişlerdi O günden sonra bir daha hiç haber alamadım.

Evet arkadaşlar benim hikayemde buraya kadardı, aslında üniversiteyi anlatacaktım ama çok uzun sürecekti, bu olaylardan sonra tekrar izmire gittim aslında bu hikayenin devamı orada olacaktı ama dediğim gibi uzun olacaktı.. Ha bu arada dediği gibi bir parçamı aldı içimden, o hep sol yanımda durur. Her şey ne garip değil mi, sadece gibmek uğruna, düşürmek uğruna, konuştuğun bir hatun yüzünden başına gelenlere bak. Ömrüm boyunca unutamayacağım bir acı, hani bana dediniz ya gibecem keşke olmasaydı, keşke yapmasaydım deyip durma diye, umarım şimdi beni daha iyi anlamışsınızdır her gün diyorum "Keşke".. ilk parttan bu yana beni dinleyen ve destek çıkan herkese çok teşekkür ederim, cansınız .

izmirin devamı için belki başka bir başlık açarım sağlıcakla

nick 6 girmek isteyenler için (bkz: u mirin brahhh)