üniversite 3 sınıf öğrencisiyim

Her şeyin başladığı ilk günkü abimi aradım. Açmadı tabi askere gitmişti unutmuşum. Travesti desen kayıptı kim bilir nerelerdeydi o da. muallaknin tekiydi ama bir zararını görmedik severdi heralde o da kızı. Kaç gün oldu iz bulamadım ondan. Zaten çok da aramadım. Ameliyatını yapan doktorla konuştum, beklenmedik bir durumdu ama her ameliyatta olan bir riskti dedi. Onu da fazla üstelemedim. Annesini babasını bir kez daha görmedim, görmek de istemem zaten. Hala her gün beraber gittiğimiz yerlere gidiyorum oturuyorum tek başıma. Beraber aldığımız bir paket sigara vardı, Bir tane yakmaya niyetleniyorum ; yanımda olsa içme şu zıkkımı derdi diyorum koyuyorum tekrar cebime. çok kısa sürdü belki, kısa yazılmış derin bir şiir gibiydi. Ama sonu çok kötü bitti. Kendimi nasıl toparlarım hayatımı nasıl devam ettiririm gerçekten bilmiyorum. Bana severek yaşamayı öğrettiğini söylemiştim, ama o hayata tutunmayı başaramadı. Şimdi hayatın anlamı ne kaldı ki ? Hayatta bir şeyi gerçekten çok sevmiştim, o da bir anda kayboldu gitti. Şimdi ben muhtemelen çalışıp meslek sahibi olacağım. Teyzemin bulacağı bir kızla evleneceğim. iki de çocuğum olur. Ömür boyu mutluluk taklidiyle yaşayıp etrafıma neşeli görünmeye çalışacağım. Yıllar geçecek, onun yüzünü sesini unutacağım. Anılar bir bir silinecek hafızamdan. Ama o duyguyu asla unutmayacağım. Yaşarsanız bileceksiniz, o duygu bir kez bir insanla yaşanabilecek bir şey.

Eğer bunu bir kişi bile okuyorsa şunu okusun razıyım. Hayat sevince güzelmiş de yalnızlık çok acı. Ve keşke biraz daha adil olsaydı...

Bitti. Okuyan herkese teşekkür ederim. Hem kendimi biraz olsun rahatlatmak hem de anısını sözlük açık kaldığı sürece yaşatmak istedim. Okuyan herkese çok teşekkür ederim beyler.

Bir de müzik paylaşayım hepinize: http://www.youtube.com/watch?v=Ci0BMqDnirg

"Ne gidicem lan ayağına çağırıyo kevaşeye bak" diye düşünürken önce "Gitsem mi gitmesem mi" oldu o. Sonra " Gitsem ne kaybederim ki" oldu. Ardından " Belki hoş vakit geçiririm." ," Acaba ne giysem ? Traş olsam mı olmasam mı" lar geldi. En sonunda hızla çarpan kalple birlikte " Acaba o da beni seviyo mu" ya geri döndük tekrardan.

O beni arar bulur derken ben onu aramaya karar verdim. Taşınmışlar. Çevredeki evlere sordum bilen yok nereye gittiklerini. Evin kiralık ilanının altındaki numarayı aradım, kız açtı. " Hiç aramayacaksın sanmıştım. Yarın büyükadaya gidelim birlikte , aniden kaçıp gitmeni istemiyorum bu sefer. sabah 11de kabataş iskelesine gel." şak, telefon kapandı. Tekrar aradım aradım açmadı. Başka bir numaradan aradım travesti çıktı. Kiralık ev için mi aramıştınız felan diyor. Numarayı yönlendirdi belli ki benim numaram ararsa diye.

evet beyler kaldığım yerden devam ediyorum. Zaten çok bir şey kalmadı artık.

O gün geçirdiğimiz son güzel gündü. Ben ondan her zaman daha erken uyanırdım ve günaydın mesajını ben atardım. Uyuyor olmasına rağmen bana hemen geri dönerdi. işte o güzel günün ertesi günü attığım günaydın mesajına cevap gelmedi. Bu sefer uyuyakalmıştır diye düşündüm iyi niyetimle. Neyse bekliyorum telefondan bir haber gelecek diye. Akşama kadar öyle bekledim bekledim yok. Okul bitti evlerine gittim kimse yok. Çıldırcam. Yapacak bir şeyim de yok ki polise gidip ihbar etsem bir türlü etmesem bir türlü. Kafayı o gece yiyecektim galiba.

Yoruldum beyler şayet okuyan varsa akşama devam ederim artık...

beyler okumayın dünya göz hastanesinden yazıyorum 12 numara hipermetrop teşhisi kondu

Çok kötü oldum beyler okuyan varsa şayet biraz mola vermek istiyorum

Beyler kabataşa vardığımda oradaydı. Hayatımda ilk kez belki de son kez bir kız bir buluşmaya bu kadar erken geliyordu. "Çok bekletmedim ya?" dedim gülümseyerek. Sarıldı bana, tekrar tekrar özür diledi. Gözümü inceledi, öpiyim de geçsin falan yaptı öptü de. Elimden tuttu ve çekiştirirerek " haydi geç kalıyoruz vapura " dedi. Yeşilçam filmlerinde bir sahne çekilir gibiydi.

Hayatta her şeye dayanılabilir, ama beni kendimi odamdaki saatin tik taklarını buz kesilircesine dinlerken bulmak kadar hiçbir şey korkutmaz. O duygu yalnızlığın doruk noktalarındandır. Umarsızca tavana bakarsınız, telefona bakarsınız, gidip iki ekmek parçası atar yine odaya gelir aynı hissi yaşamaya devam edersiniz. Etrafınızın size saygı duyması, sizi sevmesi, sizinle ilgilenmesi yalnız olmadığınız anldıbına gelmiyor çoğu zaman. insan hayatında kendisine bir iki durak için bile olsa yanında olacak bir yol arkadaşı istiyor. Arkadaşların şamataları gırgırları belki yoğun bir çalışma gününden sonra iyi gelebilir, ama bir kere yalnızlığı hissettiğinizde onların tiyatrosu size masal gibi gelir. Sabah uyandığımda yine öyle hissettiğim günlerden biriydi.

Yine başa döndük. Salak salak sırıtmalardan tut da çiçeklere böceklere kelebeklere kadar... Bu iş olacaktı galiba. Bu sefer kader gülecekti yüzümüze. Daha akıllı ve sakin olmalıydım, hem artık onu sevdiğimi de biliyordu. Bir telefona yeniden ayağına gelecek kadar da gururumu yerler altına almıştım. Bu durumdan pek hoşnut olmasam da beraber geçirilecek emeklilik yıllarının bile hayalini kurarken ne gözün acısı kaldı ne okul sıkıntısı hiçbir şey kalmadı aklımda. Adeta uçtum. Yine hayaller aleminden kesitlerle geçen bir gecenin ardından sabah alarmın çalmasına yarım saat kala ayaktaydım. Ama erkenden gitmeyecektim ağırlık yapacaktık sözde. Bana yaptıklarından sonra biraz bekletmişiz çok mu ?
--Kabataşa vardığımda saat 10u çeyrek geçiyordu.

Adam anlatıyor, Beyler meğer bu kızın overlerinde kötü huylu bi tümör varmış. Ameliyat olacağı belliymiş önceden ama bana haber vermemiş heyecanlanmayayım diye. Adam diyor işte seni bize çok anlattı çok iyi biriymişsin kızımızı çok mutlu ediyordun falan. "Eee abi ameliyat oldu ya sonra?" dedim kötü bişey demesin diye nasıl kıvranıyorum. Ameliyatı iyi geçmiş kızın, ama sonra ameliyatta oluşan bi pıhtı akciğerlerine giden bir damarı tıkamış." Doktorlar çabaladılar ama nafile." dedi adam başladı ağlamaya. Kadınla adam koro halinde ağlıyorlar.

Ertesi gün bütün gün kapılarının önünde bekledim gelen giden yok. Ondan sonraki gün artık hangi gün bilemiyorum günlerden bir adamla kadın geldi. "O çocuk sen misin" dedi adam. " Kime bakmıştınız abi ? Evde kimse yok haberiniz olsun." dedim. Adam omzumu sıvazladı ve kapıya doğru yöneldi, kadın geldi bana sarıldı başladı ağlamaya. Noluyor lan dedim içimden. Adam anahtarla içeri girdi. Biz de içeri geçtik.

http://www.youtube.com/watch?v=5Rg9K_Dnxnw

burda bitti deme hocam çok kötü oldum

Beyler 13 gün böyle gitti. Yeni evlerinde de kaldım, travestiyle de az çok muhabbetimiz oldu. O travesti canımı sıkmıyor değildi tamam kıza yakındı zararsız görünüyordu ama yine de aklımda soru işaretiydi. Kızın karakteri ruh halleri falan benle birlikteyken değişmiş eskisi gibi değilmiş hanım hanımcık olmuş falan boş boş konuşup duruyor. O konuştukça Utanıyor yüzü kızarıyordu bizimkinin. Beyler bu kadar ciksi ve şirin aynı anda nasıl olabiliyordu aklım almıyordu. Ve bu kız beni sevdiğini söylüyordu sanki bir rüyaydı tüm bu yaşananlar. işte o 13. gün onlardaydık ve birbirimize gerçekten bağlanmıştık. Ancak bir daha hiç görüşemedik...

noluyor lan nasıl bir daha hiç görüşmedik

25 de kaldık sıkıntıdan okuyorum

O an düşündüm. Hayata o ana kadar hep acımasız olarak bakmıştım. Herkes kendi çıkarında ve yarışındaydı. Ekmek derdi diye birbirlerini yiyorlardı. Hırsları ve bitmeyen arzuları vardı herkesin. Herkesin amacı güçlü ve üstün olmaktı, bunun için çalışıyorlardı. Kendilerine söyledikleri yalansa rahat etmek için çalışmak ya da ailesi için insanlık için vesayre vesayre.. Konu hep güç hırs ve ihtirasta toplanıyordu. Bu insanlar nasıl yaşanır bunu ezilerek öğrenmişlerdi ve ezmeyi de tecrübe etmek için gayret içindelerdi. ilk kez anladım, ben bu hayatı kabullenememişim. Etrafımda yaşamı severek öğrenmeye çalışan birini aramış durmuşum ve haliyle yalnızlaşmışım. O an anladım ki yaşam tek başına yapılacak bir şey değil, yaşam birlikteliktir. Biz birbirimize sevilerek yaşaşamayı öğretecektik.

Anlat reyiz okuyoruz

Sevdiğimiz şeylerden konuştuk. Ortak noktlaramızdan konuştuk. Havadan sudan konuştuk. Makyaj malzemelerinden tut da galatasarayın haline minibüs otobüs anılarına kadar her bir şeyden konuştuk. Son vapurla geri dönelim yakışık almaz bu şekilde dedim. Kabul etti. Biraz da beşiktaşta takıldık. Sahilde banklarda konuştuk. Beyler bir insanla ne konuşursan konuş ancak bu kadar güzel anlaşılabilirdi. Ciddi ve duygusal konulardan da bahsettik ama hiç derine inmedik. Birbirimizin kimlik bilgilerini ya da ne iş yağtığını değil sadece vakit geçirmek ve eğlenmek için ne konuşulursa ondan konuştuk. Onları da konuşacaktık eminim ki ama ikimiz de bugün keyifli bir gün geçirmek istiyorduk. Çaylar su gibi gitti, gece de yanımızda gitarıyla gelmiş bir grupla beraber eğlendik müzik dinledik. Sabahın ayazında beraber üşüdük, montumu vereyim istersen falan dedi ince ince iğneliyor arada bir de. Hayatım boyunca unutamayacağım o günü. Beyler o "çekim" denilen şey gerçekten varmış. ilk kez onu gördüğüm O gün beni ona çeken şey neydi ben de bilmiyorum ama gerçekmiş. Sabahın ilk ışıklarıydı. Artık uykumuz gelmiş birbirimize yaslanıp mayışık kediler gibi uyuyorduk. " Keşkelerle değil amalarla değil rağmenlerle de her şeyinle... Seni iyi ki sevmişim. " dedim. " Bana sana baktığım kalple baksan sevginin azlığından utanırdın." dedi bana. Sonrasında biraz sessizlik oldu. Göz göze geldik ve hayatımda ilk kez bir kızla öpüşürken buldum kendimi. ikimiz de artık soğuktan mı yoksa başka bişeyden mi bilmiyorum titreyerek ve sakince öpüştük. Sonra yine kısa bir sessizlik oldu ve Beraber kahvaltıya gittik, ve sonrasında dağıldık. Hayat gerçekten tospembeydi beyler tüm renkler ancak bu kadar canlı gelebilirdi.

şey i ayırsaydın okurdum.