ümit yaşar oğuzcann

seviye %99.19

unutamıyorum

unut demek kolay gel bana sor bir de
unutamıyorum işte unutamıyorum
bir şey var şuramda beni kahreden
şuramda tam yüreğimin üstünde
çakılı duran bir şey var
elimde değil söküp atamıyorum
dalıp dalıp gidiyor gözlerim derinlere
kimi görsem biraz sana benziyor
seni hatırlatıyor şu bulut şu gökyüzü
şu kayaları döven deniz
şu hüzünlü melodi şu napoliten şarkı
bir zamanlar beraber dinlediğimiz
boyuna seni düşünüyorum durmadan usanmadan
şimdi diyorum o ne yapıyor acaba
o güzelim gözleri kime bakıyor
o canım elleri nerde
oysa günler o günler değil
akşamlar o akşamlar değil
ve kalan şimdi sadece özlemin gecelerde
durup durup seni büyütüyorum içimde
seninle acılar büyütüyorum
yeni yeni kederler büyütüyorum dayanılmaz
kirli sular yürüyor iliklerime
bir zehir karışıyor kanıma anlıyor musun
bir daha görsem seni diyorum bir daha görsem
bir gün olsun bir dakika olsun
unut demek kolay, gel bana sor bir de
hatırladıkça gözyaşlarımı tutamıyorum
dilimin ucunda sen; başımın içinde sen
kader misin, ecel misin nesin sen
unutamıyorum işte unutamıyorum

seviye %99.16

seviye git gide yükseliyor beyler

seviye %98.6

ne zaman seni düşünsem yalnızlığım aklıma gelir
bir ürperti gibi derinden derine duyarım çaresizliğimi
nedir bu gürültüler derim, top patlamaları
nedir bu şakaklarımda zonklayan ağrı
i̇çimden dalga dalga boşanan gözyaşları ne
bu hangi nehir ki uzayıp gider alabildiğine
nedir bu ümitsizlik dolu bu kahır dolu yaşlar
bu denizler altında kopup gelen fırtına
bu bir çağlayan gibi uğultulu yaşlar
oysa zamandır ilerleyen imkansızlıklar içinde
başlangıcı olmayan bir sondur yaklaştığım
bu ipince nehir nereye gidiyor bilen var mı
ağlatan ne beni
o doyamadığım dakikalar mı
düşen aksi mi gözlerime o bal rengi gözlerin
ki içimde çalkantısıyla hıçkırır denizlerin
sorarım; bu ağlamak ne kadar, nereye kadar
o zaman rüzgar durur, fırtına diner ansızın
kapanır yorgun gözlerim bir gece başlar
ve karanlık uykularla sürer ağlama saatleri
uyanınca bir ıslak şafaktır gördüğüm
bir büyük resimdir gökyüzü seyrederim
yine özleminle yanıp tutuşur göz bebeklerim
duyarım vurgularını başımda çaresizliğin
ben ağlayacak adam değildim bir kadın için
beni perişan edecek ne vardı bu kadar
bir de "erkekler ağlamaz" diyorsun
tanrılığından utanmasa
tanrı bile ağlar

seviye %98.3

seviye %98.1

seviye %97.9

seviye %97.6

seviye %97

vay bee ne yazmış adam yaaa

galata kulesi̇

6 haziran 1973
pırıl pırıl bir yaz günüydü
aydınlıktı, güzeldi dünya
bir adam düştü o gün galata kulesi’nden
kendini bir anda bıraktı boşluğa
ömrünün baharında
bütün umutlarıyla birlikte
paramparça oldu
bir adam benim oğlumdu...

gencecikti vedat
işıl ışıldı gözleri
i̇çi
bütün insanlar için sevgiyle doluydu
çıktı apansız o dönülmez yolculuğa
kendini bir anda bıraktı boşluğa
söndü güneş, karardı yeryüzü bütün
zaman durdu
bir adam düştü galata kulesi’nden
bu adam benim oğlumdu

“açarken ufkunda güller alevden”
çıktı, her günkü gibi gülerek evden
kimseye belli etmedi içindeki yangını
yürüdü, kendinden emin
sonsuzluğa doğru
galata kulesi’nde bekliyordu ecel
bir fincan kahve, bir kadeh konyak
ölüm yolcusunun son arzusu buydu
bir adam düştü galata kulesi’nden
bu adam benim oğlumdu

küçüktü bir zaman
kucağıma alır ninniler söylerdim ona
“uyu oğlum, uyu oğlum, ninni”
bir daha uyanmamak üzere uyudu vedat

6 haziran 1973
galata kulesi’nden bir adam attı kendini
bu nankör insanlara
bu kalleş dünyaya inat
şimdi yine bir ninni söylüyorum ona
“uyan oğlum, uyan oğlum, uyan vedat”..