2. sınıf da iken size yaşadığım utanç verici anım. sabah 9 da okula giderdim annem kapısın da bırakırdı beni falan. okul da berbat bir yer. harabe gibi. örtmenleri falan çok iyi insanlar cidden. anıme geçeyim: ishal olmuştum o gün gitmek istemedim ama baba zoruyla yollandım. 3. dersdi sanırım çok pis karnım ağrıdı hani osurursunya o sıra da geliverir. tualte gidebilirmiyim diye sormuştum örtmene izin almıştım falan. 4. katta tualetler biz 1. kattayız. zar zor çıktım. ben alaturkaya yapamazdım kilolouydum bacaklarım ağrıyordu eğilince. 2 dk geçmedi dayanamadım ve saldım. bacaklarımın arasından su gibi aktı. o utançla ağlamaya başladım. bütün okul ayağa kalktı öğretmenlerden sınıflardan fırladı beni görünce müdür yardımcısı odasına zütürdü. hemen bi kağıt yazıp bekçi abiye evine bırakmasını söyledi falan. sınıftan çanta mı alırken çok utanmıştım aldım kapıyı kaparken gülmeye başladılar tekrar ağladım. örtmen susturdu onları sağolsun ismi gibi melek örtmenim. sırf o gülüşmeler yüzünden hayatım boyunca dışarı çıkınca kaçırma gibi bir korkum var. markete dahi yürüyemem. şarkı dinlerim aklımdan atarım ama imkansız yani. sırf o huuuur çocukları yüzünden asosyal oldum.