öğrencilik yıllarımda hem çalışıp hem de

elini nereye sıkıştırdın geçmiş olsun

sabahları işe giderken 5-6 tane simit alıyorum akşama kadar onları yiyorum, ordaki yemek yiyemiyorm çünkü pahalı. böyle zengin tip adamları gördükçe imreniyorum, lanet ediyorum ama yapacak bi şey yok, çalışmam gerek...
o gün çıktım işten ayakta duracak halim yok artık, çok da açım, dedim ki bugün yiyecem güzel bi yemek, nolmuşsa olmuş,
gittim oturdum ünlü bi kebapçıya üstüm başım oraya ait olmadığımı belli ediyo zaten, fakirim, öğrenciyim bi de sonuçta, bilirsiniz.
gittim oturdum ama ne garson gibliyo ne bi şey, masalardaki o ufak menülerden birine göz gezdiriyorum, hakkaten pahalı amk, bi yandan açım bi yandan da vicdan azabı çekiyorum, o kadar parayı bi yemeğe verecem diye, neyse bi kaç dakka daha geçiyo, garson benim masaya geliyo, bi anda hemen yandaki masadan bi godaman seslenince ona doğru yöneliyo, o an öyle bi şey oldu ki, gitmeliyim dedim bu kadar parayı yemeğe veremem, aileme ihanetmiş gibi düşündüm, saçma ama aynen öyle. garson benim masaya gelmeden kalktım masadan.

hiç bi şey almadım, bastım gittim yurda sinirim bozuk, karnım it gibi aç,
aç olmasına aç ama öyle bi ruh haline bürünmüşüm ki
giberim yemeğini de diyorum, hani ailem orda 3 kuruş paraya muhtaçken ben burda bi yemeğe dünyanın parasını veriyorum diyorum.
bunu düşünmüş olmak bile ayıp geliyo o an.
vurup kafayı yatıyorum. gecenin bi yarısı kalkıyorum, açlıktan uyanmışım, midem kazınıyo ama ne biçim, allah kimseyi açlıkla sınamasın beyler, herkes uyumuş, kantin kapalı, yemekhane desen bi kaç saate kadar kahvaltı çıkacak nerdeyse o da kapalı yani, saat geç amk.
işte tam o sırada,

e hadi yaz ama amk

Panpa bildiğim tek bişey var bende açlık çektim bende zenginlere imrendim şimdi evde sağ elimi uzatıp alabiliceğim bir çikolatam var ve o günlere bakıp iyi yaşamışım diyorum hayat zor iken güzel amk

evden getirdiğim kete bi de zeytinyağlı dolma aklıma geldi,
keteleri poşetin içinde giysilerin yanına koyuyorum ama üstünden geçmiş 2 hafta taş gibi olmuşlar başladım biraz yemeye ama tahta mı kemiriyorum kete mi yiyorum belli değil yemin ederim, o açlıkla sinirden fırlattım keteyi camdan aşağı, bakim dedim zytinyağlı yiyeyim bari, onu da bozulmasın diye poşete koyup camdan sallandırıyodum ki dışarı bi nebze soğuktur bozulmasın bari diye, açtım kutuyu zaten kalmış4-5 tane, içi hep küf amk, yiyecek hiç bi şey yok anlayacağınız, cepte doğru düzgün para da yok para olsa da o saatte bi anlamı da yok ama kendimi o kadar savunmasız ve aciz hissettim ki o an o duyguyu anlatamam, ne yapacam ne edecem bilmyorum, bi yandan yemek yemediğim için pişmanım bi yandan da hala nasıl böyle düşünebiliyorum diye kendime kızıyorum,

devam kanka

Tost 2 lira, tavuk döner 2,5 lira ne anlatıyon yarraam

reserved. devam et panpa öğrencinin halinden öğrenci anlar amk

işte o an açlıktan uyuyamamak nedir anladım beyler, açlıktan lan açlıktan,
insanların haftalık maaşımı verdiği tek öğün, yarısını da yemediği yemeklerin benim için ne kadar değerli olduğunu anladım,
yemin ederim o gün öyle doldum ki ağlaya ağlaya uyuyakaldım, sabah erkenden yemekhaneye indim, o gibtiritaktan yurt kahvaltısını yaptım, bi kaç poğaça bi kaç simit alarak işe gittim tekrar, mütiş yorgunum gözlerim kan çanağı, mesai daha yeni başlamış, ve kendi kendimi öyle bi pgibolojiye öyle bi duruma sokmuşum ki kendi düşüncelerimle kendimi gibiyorum, şimdi yeni yeni anlıyorum tabi,

işte bugün gittiğim alışveriş merkezinde karşımdaki standta çay satan çocuğu görünce çocuğun bi an yüzünde tam olarak benim yaşadıklarımın aynını okudum, belki hali vakti benimki kadar kötü değildir onu bilemem tabi ama mühim değildi orda o yaşta çalışıyosa ihtiyacı var demektir, bi şey yapmalıyım diye düşündüm, gururunu incitmeden, kalbini kırmadan bi şey yapmalıyım dedim,
1 çay alabilir miyim dedim çocuğa, 200 lira uzattım, çay 1.5 lira o an çocuğun içten içe bana ne kadar küfrettiğini tahmin edebiliyordum, tahmin ettiğim gibi bozamadı çocuk parayı biraz bekleyin bozup geliyorum dedi ben çayımı aldım topukladım tabi,
dış merdivenlerden çay elimde inerken bi sigara yaktım, çayımdan bi yudum aldım, yağmur çiseliyordu, aslında para vererek çocuğa iyiylik değil kendi vicdanımı rahatlattığımı farkettim bunu ilk kez burda itiraf ediyorum ama yine de içimde iyi bir his vardı,

anlat panpa

reserve panpa hızlı yaz sardı hikaye

reserve

e yaz hadi amk

amk istanbulda yaşıyorsan nasıl oluyorda, 2 lira verip bir döner yaptıramıyorsun kendine, mezaramı zütüreceksin nan parayı.

usul usul arabya doğru ilerlerken arkadam bizim çayçı çocuğun koşarak geldiğini gördüm abna sesleniyodu, vay dedim lan amk,
bi yandan para üstünü getirdi plan tutmadı diye üzülürken bi yandan da delikanlı çocukmuş diye sevindim, yanıma varır varmaz, niye yaptın abi dedi? neyi dedim? niye almadın abi parayı dedi? bilmem dedim. baktı şöyle suratıma sinirli bi şekilde al abi dedi paranı kalsın demek gururunu incitecekti aldım. belki de çoktan incitmiştim gururunu ama ne bileyim,
bindim arabaya ama içime bi şey oturdu amk az evvelki iyilik halinden eser yok. elimden de bi şey gelmiyo amk.
ertesi gün yine akşam yine gittim biraz uzak bi masadan oturdum standdaki çocuğu kesiyorum, bi yandan da ne yapsam çocuğun kalbini kazansam diye düşünüyorum,

sinsi gibi cocugun etrafinda dolasacagina insan gibi kardes ben de burada cay sattim, ne kadar zordu hatirladim al su parayi benden bi yemek yersin deyip gitsen cocuk da seni sapik zannetmese

@20 haklı beyler