0
Aşağıda okuyacağınız yazı yaz başında yazılmıştı. Gece sabahı karşılarken yazmıştım sıkıntıdan. Sadece rahatlamak adına aslında. Sonra sizlerle de paylaşmak gerektiğini düşündüm. Sonra vazgeçtim, sonra tekrar tekrar tekrar… Derken olmadı, bir türlü koyamadım bunu buraya. Bazen çok boş yaşadığımı düşünüyorum hayatı, bazen yaptıklarımda hiçbir anlam bulamıyorum, bazen de buraya birşeyler yazmamı hiç mi hiç anlamıyorum. ama bu sefer belki de son kez bu yazıyı koymam gerektiğini düşünüyorum. Yeri geldi belki de, belki de sevdiğim birilerini kaybettiğimi düşündüm, belki de boş yere birilerin kalbini kırdım.
Bazen geçmişe dönüp gözden geçiriyorum hayatımı. Yaptıklarımı sorguluyorum. “Geçmişten sadece ders çıkarılır” prensibimden ödün vermeden devam ediyorum. Hatalarımdan dersler çıkarmaya çalışıyorum hepimiz gibi. Geçmişten gelen mektuplarımı okuyorum. O zaman sorduğum soruların bugün cevaplarını arıyorum. Çoğunun cevabını bulamadım hala. Cevabını bulamadıklarımı erteliyorum başka bir zamana, bir cevap bulabilmek umuduyla. Umut işte. Bizi hayata bağlayan da bu değil mi zaten?
Kazadan sonra öğrenen herkes geçmiş olsun dileklerini iletti. Burada yazdım ama hayatımda olan kimseye anlatmamayı yeğledim önce. Hatta ailem bile başkalarından öğrendi. Arabanın arıza yaptığını, bu yüzden biraz gecikeceğimizi söyledim. Yalan söylemeyi hiç mi hiç sevmem. Neden mi yalan söyledim? Telaşlansınlar istemedim. Karşılarında sapasağlam dursam bile telaşlanırlardı çünkü. Çünkü çok sevdiğim eniştemi 4 yıl önce bir trafik kazasında kaybettiğimizden beri hassastılar bu konuda. Söyleyemedim.
Bir diğer neden de, algılayamadım yaşadıklarımı. Bu ilk değil, ikinci trafik kazam ve üçüncü ölümden dönüşüm. ilk kazada hata bendeydi. Motogibletin üzerinde hız kavrdıbını o kadar yitirmiştim ki aklımda, bilmediğim bir yolda çakıla kaptırdım. Uzunca bir yolu motogiblet ve yer arasında sürünerek katetmiştim o zaman. Sol kolumda hala taşırım izlerini. Eniştem vardı arkamda en çok da ona üzülmüştüm. Onun hayatını nasıl tehlikeye attığıma inanamamıştım. O gün yola çıkarken ablam dikkat edin dediğinde “en fazla bir yerimizi kırarız” diye cevap vermiştik eniştemle gülerek. Korkmazdık çünkü. Sonra kaza olduğunda yaralı bir şekilde eve kadar zütürmüştüm motogibleti ve eniştemi ellerimi hissetmeden.
ikinci ölümle randevum ilk ciddi randevuydu aslında. Onda kimsenin suçu yoktu. Belki yine ben suçluydum, bilmiyorum, ama benim için dönüm noktası olmuştu. Çünkü ben artık ben olmadım o günden sonra, bambaşka biri olup çıkıvermiştim. Lise sondaydım, sınava iki aydan az kalmıştı. Birden sol tarafıma inen bir ağrıyla kıvrandım, sonra nefessiz kalmanın nasıl birşey olduğunu tattım uzunca bir süre. Acile zütürdüler, bir süre sonra bulanık bilincimi tekrar kazandığımda "iyiyim artık, gidelim" dediğimi hatırlıyorum. Sonra doktor "uzan" dedi. Meğer orası ameliyat masammış. Doktor sol göğsümü açarken makasın kemiklerime dokunduğunu, derimin bir kumaş gibi kesildiğini hissettim. Bilincim açıktı zaten. Kestiğini görebiliyordum. Sonra hastanede yattım. Bir süre sonra babam geldi. Onun yüzündeki ağlamaklı ifadeyi gördüğümde “iyiyim baba” diyebilmiştim. inanmayan gözlerle baktı bana. Sonradan öğrendim ki doktor yaşama ihtimalimin az olduğunu söylemiş. Yorgun düşmüşüm, uzunca bir süre uyuyakalmışım. Arkadaşlarım okuldan sonra gelip nasılsın dediklerinde Real Madrid – Galatasaray maçını kaçıracağıma üzülüyorum demiştim. Ölümle dalgamı geçmiştim yine. Tıpkı şimdiki gibi. Detayları yazmak istemiyorum ama en çok da hastaneden çıkmama saatler kala doktorun beni anestezi yapmadan dikmesi yormuştu beni. Doğumgünümde ayrıldım hastaneden. Yeniden aynı günde doğmuştum. Sonra hayatı sorguladım uzunca bir süre -birkaç sene sürdü- hayatımı, anldıbını, kaybolup gittim kendi dünyamda. Sonra anldıbını hiç kavrayamadığım soruların, anldıbını hiç kavrayamadığım cevaplarını aradım bir ilkokul sırasında. "ÖSS…" dediler, "…girmelisin.". Sonra üniversite göründü ufukta. Neyse işte…
Bunları yazmayacaktım aslında. Aslında ben buraya şu an ne düşündüğümü yazacaktım. Hayır, gecenin bu vaktinde sabah gireceğim iş mülakatını da yazmayacaktım. Ben bu saatte hissettiklerimi yazacaktım sadece.
insanın hayatında bir kez aşık olduğunu ya da olabildiğini yazacaktım mesela -belki de yanılıyorum, bilmiyorum-. Şu an bilmedikleri kadar çok değer verdiğim insanların varlığından bahsedecektim size.
Hayatta sevgileri ve dostlukları nasıl da kolay harcadığımızdan bahsedecektim. Ben de harcadım, harcandım çünkü, hepimiz gibi, şimdi anlıyorum. Her iki tarafta da oldum, biliyorum. Hepimiz olduk, biliyoruz. Ama yine de bile bile tekrarlıyoruz hataları. Nerden çıktı şimdi bütün bunlar. Yazacaktım aslında içimden geçenleri de toparlayamadım. Olmadı işte, olmadı….
Yatıp uyusam mı ki? Unutmadan, bir de şu sigaraya başladığım güne lanet ediyorum!
