0
tek entryde yazıp bitiricem o yüzden uzatmak istemiyorum özellikle kızlar okusun dedim çünkü burda 24 saat erkekler şöyle huur çocuğu böyle kahpedir diyen kızlar benim ve benim gibi olanların neden böyle olduklarının sebebi geçmişimde ilk sevişimde gizli. anlatıyorum.
lise 2 ye gidiyorum bi kızı seviyorum içten içten ama nasıl sevmek. öyle böyle sevmiyorum gözüm görmüyor meselesi sanki benim için söylenmiş. espirili, şen şakrak ben, pusmuş elinde kagıt kalem sadece şiir yazıyorum resim çiziyorum. bütün derslerde ama. gel görki kıza sevdiğimi söyleyemiyorum cesaretim yok. cesaretim olmadığı için de, içinde bulunduğum durumu şiire dökmek istedim zerrede gibimde değil ders. yazdım şiirimi bitirdim. tarih hocası geldi şiiri okudu sınıfta sesli bi şekilde (her ne kadar engel olmaya çalıştımsa dinlemedi) sınıf alkış kıyamet. hoca o kadar çok beğendiki oğlum kim yazdırıyor bunu sana dedi. gözlerim doldu söyleyemedim kaçamak bi bakış attım öndeki sevdiğime. günler ilerledikçe melankolik depresif ama kimseye açılamayan ilk sevme haliyeti ruhiyesi içinde günlerimi geçirirken, bi gün kızın yakın arkadaşı sordu bana konuştuk ve söyledim o kişiyi sevdiğimi kızda çok şaşırdı ama söyleme dedim. buda gitmiş olduğu gibi yetiştirmiş. kız o zamanlar bizden büyük erkek arkadaşını okula getirtmiş tam okul çıkışı özellikle benim görmem için kapıda sarmaş dolaş arada öpüşerek görmemi sağladı.
beyler inanın ben şu yaşıma kadar böyle bi ızdırap görmedim. gözlerimin feri gitti ağlayamıyorum, dilim tutuldu konuşamıyorum, ayağımda sanki prangalar adım atamıyorum. içime sanki buz atılmış kanım dondu ya... biri beni ışınlasa çığlık atsam bağırarak bulutların üstüne çıksam orada saatlerce ağlasam dedim. kız bana bakıp öpüşüyor sarılıyor. benki o olumsuz bi şey düşünürde içimi acıtır diye sevdiğimi söyleyemezken başkasının kolunda dudağı başkasının dudağında gördüm.
bu hissi kimse bilemez arkadaş ölmek çare değil bu konuda, zaten ölmekte istemedim ama aklımı kaçırdım adeta. hızlı hızlı yürüdüm koştum dakikalarca nereye koştuğumuda bilmiyorum. ağlıyorum deli gibi neden diyorum neden?? terden bi hal kalıp nefesim kesilince parkta tek başıma oturdum ağlamam kesildi. gözlerim hayvan gibi şişmiş bi şekilde sadece oturdum bankın üzerine bağdaş kurdum kafamı önüme eğdim düşündüm. ne düşüneceğimi de bilmiyordum. akşam olurken tek bir karara vardım; bundan sonra kimseyi sevmicem beni bu yaşta bu kadar ateşlere atan cinse karşı dehşet bi öfke besledim içimde ve benimle olan görüntüsü güzel ama zehirli bir meyve yercesine beraber olacak diye kendime söz verdim. dışardan bakması güzel gezmesi güzel ama anlık ilişkiden sonra onun yüreğini kanatmak bana zevk verecek. bütün kadınlar için geçerli.
kendi kendime şu şiiri yazdım
Izdırabın sonu yok sanma, geçer buda
yaşadığım bu durum fanidir, gün de geçer yaramd a
Gamım kederim derdimi aşar, biliyorum bu da geçer
üzüntüm de matemim de geçer
Gece gündüz yok olur bir anda an gelir bu da geçer
