özdemir asaf

"Ölünceye kadar seni bekleyecekmiş,
Sersem.
Ben seni beklerken ölmem ki...
Beklersem."

hiç hisme görmüyorsa bu yalnızlıktır.

Damarını kessen özgüven akar bazı kadınlarda..
Yürüyüp geçerken yanınızdan bakmanızın sebebi güzelliği değil, rüzgarıdır..
Bir an denizden eser, bir an karadan.
Ruhunun istediğine bağlı…
Konuşurken elini kolunu ve mimiklerini kullanır.
izlemek dinlemekten daha keyiflidir…
Şiir gibi konuşup, samimiyetleri ile sarhoş ederler..
Ve bu kadınlar hayatınızdan öylece geçip giderler.
Ve Hep mutsuz edilmişlerdir.

hep boş konuşurduk hatırlar mısın, bula bula,
karşılaştığımız zamanlarda.
sen sevgiden şımaran çocuk,
ben şaşıran budala.

Bir gece,
Gecede bir uyku..
Uykunun içinde ben..
Uyuyorum,
Uykudayım,
Yanımda sen.

Uykumun içinde bir rüya,
Rüyamda bir gece,
Gecede ben..
Bir yere gidiyorum,
Delice..
Aklımda sen.

Ben seni seviyorum,
Gizlice..
El-pençe duruyorum,
Yüzüne bakıyorum,
Söylemeden,
Tek hece.

Seni yitiriyorum
Çok karanlık bir anda..
Birden uyanıyorum,
Bakıyorum aydınlık;
Uyuyorsun yanımda.
Güzelce..

yarın bitecek sanki her şey.
yarın ölecek gibiyiz.
daha doymamışız yaşamasına.
günlerimiz dün bir, bugün iki.
sakın bir şey bırakma yarına,
yarın yok ki.

"şu gülümseyişinle gelir misin çağırırsam?"

"Bir kadın gördüm,
Onun doğurduğunu gördüm,
Uyuttuğunu gördüm,
Büyüttüğünü gördüm,
Yorulduğunu gördüm,
Üzüldüğünü gördüm...
Bir kadın gördüm."

"Dünyanın nüfusu ikiye bölünüyor,
Yarısı sen oluyorsun, yarısı ben...
Sonra ikimiz bir bütün oluyoruz,
Kimseye sezdirmeden."

siyah beyaz tuşlarında piyanomun
seni çalıyorum şimdi
çaldıkça çoğalıyorsun odada
sen arttıkça ben kayboluyorum

seni doğuruyorum geceye
adını koyuyorum aya bakarak
her şey sen oluyor her yer sen
ben ölüyorum

sesini duyuyorum rüyalarımda
gözlerimi kamaştırıyor ışığın
rüzgar sen gibi dokunuyor bana
ben doğuyorum

duymak istediklerimi söylemiyorsun hiç
dokunmuyorsun bana
sen gibi bir şimşek çakıyor
tam kalbime düşüyor yıldırımı
ben gidiyorum

(bkz: hoşçakal)

"Konuşmak susmanın kokusudur.
Ya sus-git, ya konuş-gel, ortalarda kalma.
Yalan korkaklığın tortusudur.
Dürüst kaba ol, eğreti saygılı olma."

"Aydınlık,
Karanlığa gider,
Seslenir:
Gel karanlık, der,
Seni aydınlatayım;
Görsünler,
Sende ışık parıltısını.

Karanlık,
Açmaz kapısını,
Bu çağrıdan ürker,
Ses vermez...
Bırakıp pılısını pırtısını,
Çeker gider.
Nereye gittiğini,
Karanlıktan kimse göremez."

"Kirli eller daha temiz,
Temiz elli; kirli gönüllerden.
Ne derseniz?"

"Yalnızlık paylaşılmaz,
Paylaşılsa yalnızlık olmaz."

Mum Alevi ile Oynayan Kedinin Oykusu

Bir mum yanıyordu bir evin bir odasında
O evde bir de kedi vardı.
Geceler indiğinde kendi havasında
Mum yanar, kedi de oynardı. Mumun yandığı gecelerden birinde
Kedi oyunlarına daldı.
Oyun arayan gözlerinde
Mumun alevi yandı,
Baktı,
Mumun titrek alevinde
Oyuna çağıran bir hava vardı. Oyunlarını büyüten kedi büyüdü
Kendi türünde çocukcasına,
Döndü dolaştı, yavaş yavaş yürüdü
Geldi mumun yanına, oyuncakcasına.
Bir baktı, bir daha, bir daha baktı
Mumun alevinin dalgalanmasına
Uzandı bir el attı.
Bıyıklarını yaktırmadan anlamayacaktı..
ilk kez gördüğü mumun yakmasına
inanmayacaktı. Kedi, oyunlarında büyüyordu,
Mum, üşüyordu yanmalarında.
Zaman ikili yürüyordu
Aralarında.
Bir ayrışım görünüyordu
Birinin yanmalarında
Öbürünün oynamalarında. Kedi oyunlarında büyüyordu,
Yitirerek gitgide oyunlarını.
Mum küçülüyordu yanmalarında,
Yitirerek gitgide yakmalarını. Oynarken büyüyen kedi yanacak,
Aydınlatırken küçülen mum yakacaktı.
Küçülen yaka-yaka aydınlatacak,
Büyüyen yana yana anlayacaktı.
Bir mum yanmasından
Ve bir kedi oyunundan
Kaldı sonunda
Bir gecenin tam ortasında
Bir evin bir odasında
Göz-göze susan
iki insan.Mum yandı bitti,
Kedi büyüdü gitti.
Oyunlar karıştı gecelerde
Suskun uykusuzluklara.O iki insandan, sonunda
Birinin anılarında kedi,
Birinin dalmalarında mum
Kaldı gitti. Nerede bir mum yansa şimdi,
Nerede oynasa bir kedi,
Birbirine yansıyor, karışıyor gölgeleri..
Bugün dün gibi oluyor,
Dün bugün gibi.
Mum ellerimi tırmalıyor,
Belleğimi yakıyor kedinin elleri.

Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılırsa yalnızlık olmaz.

ÖZDEMiR ASAF

Köklerini edebiyatimiza salmış; bir türk şair, yazar, kısa öykücü.

insanlar, insanların içinde insanlara hasret yaşarlar.

Özdemir Asaf

Küstahlığımı nezaketim zütürdü
Saadece kendime bakakaldım.
Kararsızlık bir an sürdü
Gizlenen insanların ortasında ben kaldım,
Çırılçıplak.

Selâmımı tanıdıklar zütürdü.
Saygı bekleyince alçaldım.
Kararsızlık bir an sürdü
Kendini beğenmişlerin ortasında ben kaldım,
Çırılçıplak.

Ağlamayı ölenler zütürdü.
Kendimi ölmez sanınca ufaldım,
Kararsızlık bir an sürdü.
Ölülerle dirilerin arasında ben kaldım,
Çırılçıplak.

Sonsuzluğu ufuklar zütürdü.
Yarattığım dünyaların içinde daraldım.
Kararsızlık bir an sürdü.
Başlangıç ile bitiş ortasında ben kaldım,
Çırılçıplak.

Aydınlığı bulutlar zütürdü.
Yıldızlara doğru yol aldım.
Kararsızlık bir an sürdü.
Varanlar ile duranlar ortasında ben kaldım,
Çırılçıplak.

ben birini sevmedim,
o da beni sevmedi.
bir gün randevulaştık,
ben gitmedim,
o da gelmedi.