öyle gönlümden koptu gitti

on gün sonra doğum günün ve çok uzun bir zamandan sonra ilk kez sen olmadan geçecek 17 ekim, hiç aralık vermeden içmeyi planlıyorum...

Bugün istanbul da senin yokluğunla uyandığım günlerden birini daha geçirdim. Farklı bir şey var ama. dejvu yaşadım yatağıma oturmuş pencereden yağan yağmuru izlerken, elim telefonuma gidiyor istem dışı, mesajım var mı yok mu diye umutsuzca bakınıyorum senden “günaydın” mesajı gelmeyeli 10 ay geçmesine rağmen. Yanımdaymışsın gibi, benimleymişsin gibi, o günaydın mesajını atmışsın gibiydi her şey, arayacaktım birazdan ve sesini işitecektim, o kadar yakındın o kadar sıcaklığını varlığını hissettim henüz uyanmamış diğer yarımın tokadıyla kendime gelmeden önce…
Çok üzgündüm mutsuzdum ve tek tesellim aklımın bir köşesinde seni hala taze tutabiliyor olmamdı, yüzümü yıkamadan önce aynaya uzun uzun baktım, sende bana bakardın böyle uzun uzun gözlerimin içene dalardın, nasılda kıymetsiz oluyor o anlar yaşarken, eksildiğinde anlıyor gerçekten de insan bazı şeylerin değerini… dedim ya soğuk bir istanbul sabahı, evde tek başıma uyanmışım, sesler duyuyorum, sen yokken duymaya alıştığım saatten çıkan tik tak sesleri ve ıslak asfalt tan ara sıra geçen araçların lastik sesleri, dedim ya soğuk, çok soğuk bir istanbul sabahı, doğum gününe 13 gün var havanın güzel olması lazım ama mevsimler sonbaharı atlamış doğrudan kışa dalmış gibi… akşam içemeye gideceğim için kot pantolon giydim üzerine yeşil kareli gömleğimi, dedim ya hava çok soğuk, böyle çıkılmaz dışarı kazak giymeliydim ve elimi bir kazağa uzattığım o anda,,, yıkıldım, öldüm, parçalandım ve diz çöktüm 10 dakika kadar elimde olmadan…bunları yazarken o uzandığım kazak var üzerimde, biraz dar ama sıcak tutuyor, biraz eski ama güzel duruyor, hala simsiyah ama, renginden bir şey kaybetmemiş onca kışı atlattı hem senin hem benim üzerimde, hiç aklıma gelmezdi bir kazağın benim için bu kadar değerli olabileceği, hiç aklıma gelmezdi bir kazağın beni yerden yere vuracağı, hiç bu kadar olabileceğine inanmamıştım sevmek, özlem duymak duygusunun beni yerden yere vurup secde ettireceğini... bu sabahın sessizliğini ben bozdum hıçkıra hıçkıra işe böylece... sen bunları hiç bilmiyorsun….

(bkz: beyler incide en cok guldugumuz fotografları)

beklenen pazar geldi ve çalışıyorum ömrüm...

adam kendiyle hesaplaştı başlıkta amk

pazar günü gelip çalışırım artık yapcak bişi yok...

bugün hiç çalışamadın kafam incin toparlayamıyorum bir türlü...

bugün şirkete yeni bir kız başladı, garip bir şekilde yürüyüşü tıpkı sen, senin hareketlerini kopyalamış da gelmiş sanki... kilosundan boyuna kadar her şeyi ile sana benziyor... elimde olmadan sıcak davranmış olmalıyım ki telefon da sevgilisiyle konuştuğunu anlamam için yüksek sesle "aşkım, sevgilim" diye konuştu bugün... oysa hiç bilmiyor yüreğim yangın yeri gibi, hiç haberi yok o koridordan yürürken salınımını izleyip gözlerimin dolduğunu, arkasından bakarken sana olan susuzluğumu gidermeye çalıştığımı hiç bilmiyor, hiç haberi yok bir daha asla göremeyeceğim birini nasılda arıyor gözlerim... sen bunları hiç bilmiyorsun...

aklımda sen, yürüyorum yolum yok üstelik öyle boş ceplerime sokmuşum ellerimi adım atıyorum... ne yakınlaşabiliyorum o adımlarla sana nede uzaklaşabiliyorum özü temiz çiçeğim... sen bunları hiç bilmiyorsun...

ey sevdiğim... bil ki hala yaşarken seni bir daha göremeyecek olmanın, o sesini, canını ruhunu bir daha hissedemeyecek olmanın verdiği korkuyla yaşıyorum yaşamak denirse buna...

dünyada en büyük acı., bir birini seven iki insanın ayrılıkta hissettiği acıdır... annenizin babanızın kardeşlerinizin ölüm acısından daha büyük acıdır... tarifi yoktur, olamazda...

"zaman her şeyin ilacıdır" inandırıcı olmayan içi boş bir söylemdir... asla unutmassın seviğini, asla çıkmaz içinden her zaman tazedir acısı, sadece onunla yaşamaya alışırsın... alışabilirsen o da...

bu dünyada tek sevdiğim, uğruna canımı bile düşünmeden verebileceğim... sessizce uzaklaştı gitti onu ne kadar çok sevdiğimi öğrenemeden, yalın ayak gönlümü çiğneye çiğneye gitti iki gözümün nuru...