önünü görmek istemeyince

yolun bittiğini düşünmek.. gidilecek, görülecek, yaşanacak, dokunacak, sevilecek, sevinilecek, ağlanacak, gülünecek onca güzel şey belki varken, sadece önünde biriken dev sıkıntılara odaklanmak ve bu yaşadığın acıyla bu dev sıkıntıların yolun sonu olduğu düşüncesine kapılmak.

tanım budur, ama bir de gerçekler vardır. herkes; belki kendinin, belki birilerinin veya hayatın önüne diktiği bu sert duvarların yolun sonu olmadığını ısrarla ve umut dolu anlatsa da ne omzunu sana feda edip tırmanmana yardım eder ne de duvarın üstündeyken elini aşağıya uzatıp seni çekmeye çabalar. sadece söyler. sadece güler. sadece kelimeler. istediğin kadar edebiyat da yapsan, yapsalar, umut dolu olsan, oldursalar, gülmek istesen, güldürseler, yalanlar dinlemek istesen, söyleseler; tek gerçek, sabah gün doğmadan gitmen gereken bir çalışma mücadelen olması, sonuna kadar dirensen ve didinsen de gideceğin bir doktorun yazacağı reçeteyi alacak ilaca dahi para bulamayacağındır. önündeki setler senin en ağır gerçeklerin, yolun sonunu önünü görmek istemediğini düşünenler en iyi yalancılarındır. herkesin cennete gitmek istediği ve bir o kadar da ölmek istemediği gibi, herkes mutlu olmanı yaşamanı ister ama seni yaşatacak bir saniyeyi bile sana feda etmez.