önce kendini sev

başka kültürler altında
moda adı altında
fame adı altında değişik değişik tiplere tarzlara büründük.
sistemleri değil kendinizi dinleyin.
en iyisi olmak başka sistemlerin kültürlerin isteklerin altında değildir.
en iyisi olmasak bile iyi olmaya gayret göstermemiz gerekir. herkesin karakteri yapısı yapabilecekleri ve yapamayacakları farklı.
annem hep şey der; ben senden ormandaki en ulu çınar olmanı istemedim, sen çalı olabiliyosan en güzel en sağlam çalı sen ol..

aileden yakındık ama ne kadar doğru vefalı çocuklar olduk
sevgilimizden yakındık ama ne kadar doğru sevdik
arkadaşımızdan yakındık ama ne kadar ona destek olabildik
sokakta dilenen çocuklara kızdık ama ne kadar onlarla oyun oynayıp onları anlamaya çalıştık
sokakta ilginç gelen tiplere kızdık ama kaçımız onlarla konuşup onları anlamaya çalıştı kaçımız onlara birşeyler anlatmaya çalıştı
samimi olun arkadaşlarım. kendinizi sevin. kendini nasıl seversin bilmiyorum herkes kendi hayatını yaşıyo elbet. hayatı bulunduğumuz yeri yaşadığımız ülkeyi aileyi sevmeyebiliriz. ama kendini seversen eğer bir başkasına kendini sevdirebilirsen. o zaman hayatı bulunduğumuz yeri yaşadığımız ülkeyi ailemizi sevebiliriz. o zaman bir şeylere katkıda bulunabiliriz.
sokaktaki kedi köpeği sevin
yolları sokakları temizleyen insanları sevin
ailenizi sevin beyler
ama gerçekten sevin. gerçekten sevemiyosanız ilkönce kendinizi sevin. herşeyi kendimize yapıyoruz.
tutunacak dal arayıp bu hayatta savrulup gitmektense bir başkasına ağaç olmayı öğretin.

saf temiz güzel çocukluklar yaşamışızdır hepimiz. tutunacak dal demiştim ya bu devirde uyuşturucuya tutunan bi arkadaşımıza üzülüyorum. bu devirde birbirlerine bir başkası yüzünden ağız burun giren insanlara üzülüyorum. haliyle bu sorunu aramaya devam ettim.
ettim ettim ve ettim. sonra dedimki ilk kendini düzelt kendini sev. lise hayatımda çok kavga ettim çok kalp kırdım beni seven insaları üzdüm. şöyle bi bakınca temiz güzel çocuklara denk geliriz hepimiz. bunlarla farkım ne diye sorgulamaya başladım.

yetişmekte en önemli unsur aile beyler. tabi seçemiyoruz aileyi ama bi çoğunluk olarak bu aileyi beğenmesek bile onları tutma onlara birşeyler öğretme kabiliyeti bizde var. onları suçlamak değil benimki. suçu kendimde aramak..

öğretmenlerimiz arkadaşlarımız kardeşlerimiz değil suçlu olan. biziz aslında.
biz ne kadar doğru olduk sorusunu yinelemek istiyorum.

sistemleri yani aileden tut devlete kadar sorguladığımız bi milletle yaşıyoruz biz dahil. ama hangimiz bi başkasını anlamaya çalışıyo. yaşadığımız insanlara bişeyler söylerken hissederken onlar bizle yaşarkrn neler düşünüyo beyler bunu söylemek istiyorum

haklısınız anlatım kötü ve çok genel bi konu olduğu için toplu gidemiyorum.

hepimiz dışarı çıkıyoruz bambaşka insanlara bambaşka yorumlar yapıyoruz. özellikle lise düzeyindeki arkadaşlarımıza bakıpta ya bu millet nereye gidiyo gibisinden bir soru geliyo insanın aklına.

peki biz nasıldık neler yapıyoduk neler istiyoduk. benden yaşça büyük olanlar ve yaşıtlarım, şanslılarsa benden küçük olanlar bilir ; sokakta oyun oynanan samimi ortamı.

hepimizin içi acır eminim yolda gördüğümüz bi hayat mağduru bi insanı ya da ıslanmış bi kediyi ya da tekmelenmiş bi köpeği kuyruğunu bacaklarının arasına alıp koşarken gördüğümüzde.

beyler ben yapı itibariyle fazla duygusalım. ve farkındalık denen şeyi farkettim belli bi yaşta. büyümenin getirdiği somut olmayan ama omuzlarda hissedebilen bişeyin ağırlığı altında ezilmeye başladığımda bi sorun olduğunu farkettim.

hayat denen şeyde hepimizin ilgisine göre farklı şeylere farklı tepkiler gösterme farklı şeylerde bambaşka şeyler hissetme mekanizması var.

bir şeyi sorun olarak algılama şeyi de insandan insana değişen bir durum haliyle. bu sorunu kendim olarak belirledim bir süre sonra. çünkü nr kadar kendi mizanımıza göre bu yanlış bu doğru desekte herkes bambaşka hayatlarda bambaşka şeyler yaşıyo. ve herkesin doğru ölçütü tam olarak bir başkasına uymuyo. e tabi mutlak doğru denen bir şeyi insanın kendi başına yakalaması da elbet zor fakat ne kadar iyiyiz ya da ne kadar mükemmeliz diye insan kendine sorular sormalı

beyler 21 yaşındayım. lise boyunca ergenliğin uç zirvelerinde gezdim durdum. insanları kırdım, onu bunu sorguladım, sistemleri sorguladım. insanlara da sorguladığım ve açık bulduğum herşeyi anlattım. ama zamanla bu açığı kendimde buldum. kendimi sevmiyordum. yani ego olarak bi sevmek değil anlatacağım. kendini sevmek sadece.

özellikle lise hayatında insanlar tutunacak dal ararlar. kimi uyuşturucuya kimi aileye kimi karşı cinse kimi arkadaşlarına kimi serseriliğe kimi kendi hobisel uğraşlarına tutunmaya çalışır. zaten ailesel olarak çoğumuz bilinçli ailelere sahip değiliz. vr çoğumuz kendi ayaklarımızın üstünde durmayı eğitim öğretim veya ailesinin öğütleriyle değil de tecrübe edinerek sağlamaya çalışıyoruz.

başlık güzelmiş ...

Dolayıp zütümüze sokturucak huur çocugu

tamam panpa

ve aklından bunu sürekli tekrarla