önce ben de inanamadım ama gerçekmiş

ince bir üst giy. tamam.

komutanımla konuştuğum son şey buydu ve ben uçağı düşürmek için can atıyordum ama neden yapamıyorum bilemiyorum malanmaztaranır.com

uyanmıyorum.

neden sonra uyanıyorum. neden daha önce değil ki diye yazarıma kızıyorum. bana verdiği telefonu arıyorum ve açıyor efendim diyor ben senin efendinim diyorum bu ne gerzekçe bir şakaydı diyor şaka yapan kim lan itin oğlu diyip onu telefondan içeri alıyorum kapıdan alır gibi yapıyorum bunu ama alttan almıyorum kesinlikle. otur diyorum otur karşıma onca sene yazarlığımı yaptın biraz konuşalım senle biraz da yazmadan konuş bakalım benimle diyorum tamam diyor. ama o kadar gergin ki dayanamıyor ve yazmaya başlıyor heh diyorum yola gel herkes kendi ustalaştığı şeyi yapsın ben saçmalayayım sen yaz diyorum benim yazdıklarım sayesinde saçmalıyorsun diyor. lan ağzını yüzünü giberim diyorum. ben senim de sen benimsin de bunlar böyle yürür diyorum bunlar kim diyor işler diyorum hee diyor tamam o zaman diyor. sağ elim olur musun diyorum ve onu oracıkta gibiyorum çünkü ben anlamsız bir gencim ve bazı şeylere anlam bulmak çok saçma. bunun için kurulmuş onlarca kanal var anlam bulma ve buldurma sanatı hakkına dayalı binlerce belgesel var ve ben sadece belgesel izlerim insanları bile izlemiyor o belgeselleri. kimse görmüyor, sadece bi kaç duyarlı vatandaş. adımın dıuyarlı soyadımın da vatandaş olmadığı için elidor marka şampuana teşekür ediyorm.

yalnız kalıyorum ve bi zamanlar ö harfi olduğumu hatırlıyorum. ö harfi olmak gerçekten zordu bazı dillerde telaffuz bile edilemediğim gibi bazı dillerden de sadece ben çıkıyorudm öğürmek gibi kelimelere yol açtığım gibi ambulance kelimesinde hiç okunmuyordum mesela. hayat bana garipti, oysa basit bir m harfi olarak hayatımı rahatça kazanabilirdim. ama kazanamadım loto oynamaya başladım bu sefer de sayılarla aram iyi olmaya başladı sayılar arasındaki inanılmaz dayanışmayı görünce şirinler diye bir çizgfi dizi çizmeye karar verdim ama benim kalemim yoktu onun yerine dünyanın en duygulu sololarından biri vardı kulağımda ve bu duygu selini bize bağışlayan grup çoğu insanlarca kötü insanlardı. dünyayı o çoğu insanlara göre kötü olanlar güzelleştiriyordu ve kimse bunun farkında değildi.

formda değil de kızgınım neyse. nina simone giriyor içeri naptın diyor napayım diyorum bilmem diyorum, benim bebeiğim sdece bana önem verir diyor. bunu neden dedin diyorum bilmiyorum diyor ama biliyor musun yannan gibi bir klon var diyorum ve koluma bakıyorm. kolum gerçekten yarrağa benziyor ben bir yannan kolluyum ve bunu değiştirecek hiç bir şey yok üzülmeye başlıyorum ama bu sefer camdan içeri şişman zenci giriyor. hey sakin ol diyor ben tv8 den geldim diyor, bu kötü seslendirmeyle seni eğlendireceğim diyor hem zenci olup hem de ceğimle bir yüklemi bitirdiği için onun bir robot olduğunu anlıyorum. her robota yaptğım gibi alnına vurup anyasanın 94. maddesini oku bakalım diye bağırıyorum. robot anayasanın bir maddesini okuyor ama hey, bu madde bir yerlerden tanıdık geliyor. maddeyi okurken konuşmasını, ve son kural maddeden asla bahsetmeyeceksin diye bitiriyor. işte diyorum seni nerden tanıdığımı anladım madde. sen şeysin. kulüp. club da değil. bir harici bellek kadar boşsun. bodrum, badruk, marduk, pascal ya davezir parmağı hiç değişmez bir şey. sen saçmasın. sen şarkının sonundaki hi-hat serisi kadar saçmasın. kemal sunal replikleri kdar bizden de olsan o,5 kaleme 0,7 uç sokmaya çalışan liseli bin kadar saçmasın.

bizi ne birleştirir biliyor musun. tükürük.

akustik bir yağmur gibi yağar caps lock açıkken yazılanlar. biz farkında değiliz ama onlar hep var lan orda çok tuhaf dimi. şimdilik bu kadar